Στο "Stillwater" o Matt Damon διχάζεται μεταξύ ενοχής και κάθαρσης | Review

Οι εντυπώσεις μας από τη νέα ταινία του οσκαρικού σκηνοθέτη Tom McCarthy
24 Αυγούστου 2021 10:55
Στο "Stillwater" o Matt Damon διχάζεται μεταξύ ενοχής και κάθαρσης | Review

Το σύγχρονο αστυνομικό-οικογενειακό δράμα Stillwater φέρει την υπογραφή του βραβευμένου από την Ακαδημία, σκηνοθέτη Tom McCarthy (Spotlight) ο οποίος επιμελήθηκε και το σενάριο μαζί με τους Marcus Hinchey, Thomas Bidegain και Noé Debré, με τον Matt Damon να αναλαμβάνει εν προκειμένω πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ δίπλα του παίζει η Abigail Breslin. Το cast συναπαρτίζουν επίσης οι: Camille Cottin, Lilou Siauvaud, Deanna Dunagan, Idir Azougli, Anne Le Ny, Moussa Maaskri, Isabelle Tanakil, Pierre Piacentino και ο William Nadylam. 

Ο κεντρικός άξονας του έργου περιστρέφεται γύρω από τον ‘Bill Baker’ (Damon) ο οποίος είναι ένας άνεργος εργάτης διυλιστηρίου από την Οκλαχόμα. Ο άνδρας αυτός ταξιδεύει από τις Η.Π.Α. μέχρι την Μασσαλία προκειμένου να αποδείξει την αθωότητα της κόρης του, ‘Allison’ (Breslin) που όπως ισχυρίζεται και η ίδια, κατηγορήθηκε άδικα ότι σκότωσε την αγαπημένη της.

Στην προσπάθειά του αυτή θα αποκτήσει μία ανέλπιστη σύμμαχο και συγκάτοικο, την ‘Virginie’ (Cottin), μία νεαρή Γαλλίδα ηθοποιό και ανύπανδρη μητέρα. Η ‘Allison’ του ζητάει λοιπόν, να παραδώσει ένα γράμμα στη δικηγόρο της το οποίο περιλαμβάνει μία πληροφορία που μπορεί να φανεί χρήσιμη ώστε να ανοίξει ξανά ο φάκελός της και επιτέλους να αναγνωριστεί η αθωότητά της. Ωστόσο, μία παρόρμηση του ήρωα θα έχει ως αποτέλεσμα να χάσει την εμπιστοσύνη της κόρης του και για να την ανακτήσει θα πρέπει να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια και να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. 

Πρόκειται για μία πολύ αξιόλογη περίπτωση δραματικής μυθοπλασίας που μαρτυρά την συνέπεια του σκηνοθέτη να προσεγγίζει με ενσυναίσθηση, ωριμότητα και ρεαλιστικό τρόπο μικρά και μεγάλα πράγματα της καθημερινής ζωής, των συνεκτικών δεσμών που αναπτύσσονται ανάμεσα στα μέλη μίας οικογένειας, και της συμπεριφοράς του ίδιου του ατόμου απέναντι σε νόρμες και κυρίαρχες αντιλήψεις της κοινωνίας.

Ο δημιουργός δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο να μας προσφέρει όλα εκείνα τα απαραίτητα ερεθίσματα για την πληρέστερη ψυχογράφηση των χαρακτήρων που μας παρουσιάζει εδώ. Και πράγματι καταφέρνει να αποδώσει εξαιρετικά τις εν λόγω φιγούρες με την ζωντάνια, την φυσικότητα και την οικεία μορφή που τους προσδίδει τόσο πετυχημένα. 

Βασικά συστατικά που συνέχουν την ταινία είναι η ανθρωποκεντρικά δοσμένη εξιστόρηση των γεγονότων, η διεισδυτική ματιά στον ψυχισμό τόσο του γονιού όσο και του παιδιού, με την ανάγκη επικύρωσης να είναι αισθητή και στις δύο πλευρές, απλά είναι εξωτερικευμένη με διαφορετικούς τρόπους. Η αναζήτηση της αλήθειας, η επιθυμία για αυτοανακάλυψη, η αγάπη, η πατρική φροντίδα, η λαχτάρα για εξιλέωση και απελευθέρωση συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον μωσαϊκό σκηνών και εικόνων όπου αριστοτεχνικά σμίγουν αρμονικά η ενοχή και η συγχώρεση.

Πρόκειται για μία βραδυφλεγή σε ένταση αφήγηση η οποία διαθέτει όλα εκείνα τα γνωρίσματα που σε κάνουν να θες να την παρακολουθήσεις μέχρι τέλους οπότε και επέρχεται η πολυπόθητη λύτρωση από το παρελθόν. 

Οι ερμηνείες και ιδίως εκείνη του Matt Damon κερδίζουν αβίαστα το ενδιαφέρον του θεατή. Βλέπεις έναν πείσμων πατέρα να πραγματοποιεί έναν σκληρό αγώνα για να επαναφέρει τις ισορροπίες στη ζωή του πασχίζοντας να ξεπεράσει τις δυσκολίες στη συνεννόηση όσον αφορά στη γλώσσα, τις πολιτισμικές διαφοροποιήσεις και τις προκλήσεις που αναδύονται μπροστά του την ίδια ώρα που καλείται να τα βγάλει πέρα με  ένα πολύπλοκο κοινωνικοπολιτικό σύστημα και τις αγκυλώσεις του.

Θίγονται θέματα όπως ο ρατσισμός, οι διακρίσεις, η ξενοφοβία, η προκατάληψη, η αμηχανία και η επικριτική συμπεριφορά απέναντι στην ετερότητα. Γίνεται επίσης λόγος για το στίγμα που συνοδεύει έναν πρώην φυλακισμένο και πόσο πολύ πρέπει να παλέψει για να το αποτινάξει από από πάνω του. Η συγκίνηση μοιάζει να ξεπηδάει ισορροπημένα και πηγαία χωρίς να υπηρετείται μέσα από μελοδραματικές εξάρσεις, επιτηδευμένες ερμηνείες και υπερβολές.  

Ο επίλογος του Stillwater κλείνει με ένα αινιγματικό-αντισυμβατικό φινάλε, με μία καπώς ανατρεπτική τελευταία σεκάνς που κρύβει κάτι γλυκόπικρο και εκεί λάμπει όντως η αλήθεια οπωσδήποτε χωρίς να αφήνει αμφιβολίες για το ότι ήταν ζήτημα χρόνου οι κύριοι ήρωες να την αντικρίσουν κατάματα.