Lupin Part 2 Review – O Omar Sy κλέβει καρδιές ξανά και ό,τι άλλο θελήσει

Παράγγειλες ποτέ ένα πιτόγυρο και παραπονέθηκες ότι σου έβαλαν παραπάνω σως από αυτή που ζήτησες ή περίμενες να έβαζαν; Σου έτυχε ποτέ να πάρεις φαγητό από το συνηθισμένο σου στέκι ας πούμε και η μερίδα να είναι μεγαλύτερη από ότι περίμενες; Μπορεί να ήθελες και κάτι διαφορετικό αλλά τελικά δε σε χάλασε που ήταν πιο χορταστική και με αυτόν τον τρόπο.

Κάπως έτσι είναι και η περίπτωση του 2^ου Μέρους του Λουπέν, το οποίο έκανε ντεμπούτο την Παρασκευή στο Netflix μετά από αρκετούς μήνες που η streaming υπηρεσία βασάνιζε όσους το είχαν λατρέψει με teasers.

Ο ληστής μα και τζέντλεμαν του Netflix

Η επιστροφή του Omar Sy στον ρόλο του Assane Diop μπορεί και ενδυναμώνει όλα τα στοιχεία που αγάπησαν όσοι είδανε την παρθενική του εμφάνιση. Επομένως μπορεί κάτι να πάει στραβά όταν τα νέα επεισόδια κινούνται σε τέτοιους ρυθμούς; Όχι σαφώς. Δεν υπάρχει το ρίσκο του καινούργιου, το στοίχημα που βάζει ο ίδιος ο Assane σε κάθε του κόλπο και υπερβαίνει τις δυνατότητές του. Αυτό το ύφος του «ο νικητής τα παίρνει όλα».

Συνεχίζει λοιπόν το Part 2 με τον μεταμοντέρνο μας Lupin μετά το cliffhanger φινάλε του πρώτου μέρους να αναζητά τον γιο του, Ραούλ. Και εκεί που θα μπορούσε να μείνει για πολλά επεισόδια στο κομμάτι του οικογενειακού δράματος, ξεφεύγει ή μάλλον ξεγλιστράει εύκολα στα πονηρά μονοπάτια που σκέφτεται το μυαλό του Assane για να προσφέρει δράση, κομπίνες και plot twists με τον ίδιο απολαυστικό μεν αλλά βολικό τρόπο.

Δεν χωρά καμία αμφιβολία πως ο σταρ της σειράς είναι το μεγάλο ατού της, χωρίς να θέλω να μειώσω το υπόλοιπο cast ή και την παραγωγή η οποία κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα. Ο τρόπος που κινείται, το τσαγανό του, η ταπεινότητα που τον διακρίνει αλλά και η αλαζονική σιγουριά του στο ότι το κόλπο θα του βγει.

Έχει το στόμφο του νικητή σε ό,τι κι αν κάνει και σε συνδυασμό με τη γαλλική φινέτσα και γοητεία που έμφυτα βγάζει στην οθόνη, τον μετατρέπει σε έναν σταρ λίγο πιο παλιομοδίτικο και κλασικό, χωρίς να είναι τετριμμένος κιόλας. Ληστής και gentleman με όλη τη σημασία των λέξεων.

Η καθαρή ποπκορν διασκέδαση που προσφέρει το σόου του George Kay, άλλωστε, δεν κρύβεται ποτέ πως δίνεται με βολικό για την πλοκή τρόπο και μου θύμισε δομικά το πόσο καλοστημένο sequel -αν και μια από τα ίδια- ήταν η 2^η σεζόν του La Casa De Papel. Η σύγκριση σαφώς δεν είναι τυχαία μια και πρόκειται για δύο σειρές με κύριο θέμα τις ληστείες, μοιράζονται ευρωπαϊκό έδαφος (Γαλλία-Ισπανία) και έχουν γίνει και οι δύο φαινόμενα, σπάζοντας τα κοντέρ προβολών στο Netflix.  

Στη “2^η σεζόν” ομολογώ πως για μία από τις ανατροπές κυριολεκτικά χειροκρότησα για τον τρόπο που αποδόθηκε αφού κατάφερε με ταχυδακτυλουργικό τρόπο να με μαγνητίσει. Όχι πως δεν έχει αρκετές μέσα στα πέντε νέα επεισόδια του Part 2 αλλά το μοντάζ και το πέρα-δώθε που μεταφέρεται χρονικά μπρος πίσω για να σε μπερδέψει, δένουν και με τον χαρακτήρα του Ασάν: λατρεύει να κρύβεται και να δρα σε κοινή θέα και το στοιχείο αυτό εξυψώνεται περισσότερο από κάθε άλλο.

Ασάν μήπως να πάμε γι'άλλα; 

Χωρίς να θέλω να δώσω spoilers περαιτέρω ο επίλογος θα μπορούσε να είναι και καταληκτικός, ωστόσο η επιτυχία της σειράς και τα νούμερά της δεν θα άφηναν ένα τέτοιο -franchise πλέον- να χαθεί. Ο Αρσέν Λουπέν άλλωστε είχε δεκάδες περιπέτειες γιατί ο τηλεοπτικός να μην επαναλάβει το ίδιο. Ευελπιστώ όμως να ταρακουνήσει λίγο τη φόρμουλα στο αναπόφευκτο Lupin Part 3 μιας και έχει αποδειχτεί ότι η ίδια συνταγή -ακόμη κι αν είναι δυνατότερη- μπορεί να κουράσει εύκολα.