Loki Review – Κοσμικά παράδοξα και ζαβολιές με τον Tom Hiddleston

Φτάσαμε αισίως στην 3^η σειρά της Marvel Studios στο Disney Plus και ακόμα αυτή η χρονιά δεν τελείωσε τηλεοπτικά για το MCU. Μετά το αναχρονιστικό και παράξενο στιλ του κόσμου της Scarlet Witch στο WandaVision, το κοινωνικοπολιτικό αντίκτυπο του “Blip” στο The Falcon and The Winter Soldier, τώρα το ύφος αλλάζει και πάλι. Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Tom Hiddleston στο ρόλο του Loki με τη δική του ομώνυμη σειρά έγινε και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.

Δεν είναι νωρίς -ούτε και υπερβολή- να δηλώσω πως ήταν το πιο πλήρες και ψυχαγωγικό -χωρίς πολλές αποκλίσεις- πρώτο επεισόδιο Marvel σειράς μέχρι τώρα. Στην πρεμιέρα του Loki θα μπορούσαμε να βάλουμε και τον εναλλακτικό τίτλο «όλα του Phase 4 παράξενα», μιας και προσπαθεί με απλούς τρόπους να μας βάλει στο τριπάκι του multiverse και πώς περίπου θα λειτουργεί από εδώ και πέρα. Άλλωστε οι συντελεστές του σόου και ο Kevin Feige είχαν αναφέρει πως το Loki θα φέρει τις μεγαλύτερες επιπτώσεις στο MCU από κάθε άλλη σειρά.

Και το κάνει παίρνοντας τα γεγονότα ακριβώς από εκεί που ξεκίνησε η κάτω βόλτα: όταν ο Loki έκλεψε το Tesseract στο Avengers: Endgame. Ο Θεός της Ζαβολιάς αποσυντονισμένος και εντελώς εκτός τόπου και χρόνου βρίσκεται πλέον φυλακισμένος στα «μπουντρούμια» της TVA. Η Time Variance Authority είναι μια τεράστια μυστική οργάνωση που προστατεύει το “Sacred Timeline” και την ακεραιότητά του από παράταιρες επιπλοκές -όπως τον Loki στην προκειμένη.

Ουσιαστικά η εισαγωγή μας στην «κοσμική αστυνομία» των multiverse και των timelines είναι και η βάση για το πώς θα αρχίσουν τα τερτίπια του Multiverse να επηρεάζουν πλέον το phase 4 του MCU. Αρκετά, όμως, με τα τεχνικά ζητήματα, μόλις το δείτε θα καταλάβετε πόσο εύκολα και βολικά για τη Marvel το αποδίδει.

Αυτό που σκέφτομαι από τη στιγμή που τελείωσα το πρώτο επεισόδιο είναι πως και πάλι η Marvel δημιούργησε ένα σόου με ξεχωριστή ταυτότητα, τόσο οπτική όσο και αφηγηματική. Μοιάζει λες και φέρανε τον Loki σε έναν «Κιουμπρικό», τύπου «Κουρδιστό Πορτοκάλι» κόσμο και δέσμιο μιας ανώτερης αρχής που τον φέρνει ενώπιον των εγκλημάτων του κατά του timeline. Αυτή η μείξη art deco και φουτουριστικής αισθητικής από τα 60s διέπει την φωτογραφία, τα σκηνικά και την εξαιρετική παραγωγή -αν μη τι άλλο Disney είσαι- του Loki. Και ναι, αν σας θύμισε κάτι από το αριστουργηματικό “Brazil” του Terry Gilliam, πέφτετε μέσα.  

Ακόμη και το intro του έβγαλε κάτι από “Twilight Zone” και εκεί ομολογώ πως μου πάτησε μια ευαίσθητη χορδή.  Το soundtrack επίσης μου κέντρισε το ενδιαφέρον των αυτιών μου μιας και περιείχε παιχνιδιάρικες John Williams νότες (άκου Home Alone και Harry Potter), με έντονο το βαρύ synthesizer να προσδίδει έναν ξεχωριστό τόνο στον ήχο της σειράς που έντυνε, όπως έπρεπε τις σκηνές.

Ο άλλοτε ποτέ Θεός της Ζαβολιάς και αδερφός του Thor στα χέρια της TVA είναι ένα…μυρμήγκι μπροστά στο κοσμικό χάος και τις ασύγκριτες δυνάμεις που κρύβονται σε αυτό.  Ακόμη και ο ρεσεψιονίστας στα γραφεία της TVA γελάει όταν βλέπει τον Loki να κοιτά αποσβολωμένος το Tesseract και δίπλα σαν χρωματιστές καραμέλες σε κουτάκι να βρίσκονται…μια ντουζίνα Infinity Stones. «Κάποιοι εδώ πέρα τις χρησιμοποιούν σαν σελιδοδείκτες» του λέει και η φάτσα του παίρνει μια ανεκτίμητη έκφραση.  

Έτσι απλά και με έξυπνο οπτικοποιημένο χιούμορ σου δίνει το σύνθημα πως «ό,τι ήξερες, ξέχνα το». Ο Tom Hiddleston μπαίνει στο πετσί του ρόλου αβίαστα και ήδη το πως ξεφλουδίζει ο Agent Mobius του Owen Wilson τον άλλοτε αυθάδη, απρόβλεπτο και οπορτουνιστή Σκανδιναβό θεό είναι απολαυστικό. Σίγουρα αυτή η δυναμική των δύο είναι που θα εξυψώσει τη σειρά, εκτός κι αν υπάρξουν κι άλλες ευχάριστες εκπλήξεις στους χαρακτήρες. Η σκηνή της «ανάκρισής» που ο Loki λυγίζει μπροστά στα όσα έκανε άθελά του, όπως παραδέχεται, είναι η τροχιά του character development που θα εκτιμήσουν οι Marvel fans.

Για να μη μακρηγορώ περαιτέρω, η πρεμιέρα του Loki είναι με μία λέξη εξαιρετική και όσα έλειπαν σε νόημα και συνοχή από την παραξενιά που είχαν τα sitcoms της Scarlet Witch, εδώ η Marvel φαίνεται να τα πετυχαίνει, όσον αφορά την ισορροπία του πόσο αλλόκοτη και πειραματική αισθητικά θέλει να είναι. Μακάρι να συνεχίσει έτσι και στα υπόλοιπα πέντε επεισόδια που απομένουν.