The Map of Tiny Perfect Things Review - Ρομαντική κομεντί με συνταγή "Russian Doll"

Οι μικρές στιγμές ευτυχίας, κάνουν τελικά τη διαφορά
26 Φεβρουαρίου 2021 11:11
The Map of Tiny Perfect Things Review - Ρομαντική κομεντί με συνταγή "Russian Doll"

Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που πραγματεύονται ταξίδια στο χρόνο, έχουν έναν εγωκεντρικό χαρακτήρα. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον πρωταγωνιστή και όλοι υπόλοιποι χαρακτήρες της ταινίας βρίσκονται εκεί, απλώς για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς και τα σχέδια του. Η εξέλιξη των υπολοίπων εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τις ενέργειες του κεντρικού ήρωα. Αυτή η εγωκεντρική συμπεριφορά λοιπόν, είναι ένα στοιχείο που δεν αφαιρείται εύκολα από τους συγγραφείς.

Σε σενάριο του Lev Grossman και σε σκηνοθεσία του Ian Samuels, το The Map of Tiny Perfect Things μας παρουσιάζει το γνωστό μοτίβο της χρονικής λούπας μέσα από την ματιά ενός εφηβικού έρωτα. Την συγκεκριμένη ιδέα την έχουμε συναντήσει αρκετές φορές τόσο στο σινεμά όσο και στη τηλεόραση. Δεν χωράει αμφισβήτηση ότι είναι ένα από τα πλέον αγαπημένα θέματα των ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Φαντάζομαι είναι γνωστό σε όλους μας το Groundhog Day με πρωταγωνιστή τον Bill Murray, ο οποίος είχε παγιδευτεί στον χρόνο και ήταν αναγκασμένος να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά.

Κάτι παρόμοιο λοιπόν συμβαίνει και στον Mark, ένα έφηβο αγόρι, που έχει κολλήσει σε μια χρονική λούπα, με την ρουτίνα του να έχει ως εξής: Ξυπνάει στο δωμάτιο του, κατεβαίνει στην κουζίνα να φάει το πρωινό και λογομαχεί με την μικρότερη αδελφή του, κουβεντιάζει με τον πατέρα του, στον δρόμο για το σχολείο αποτρέπει ατυχήματα και μικροκαταστροφές, στη συνέχεια βρίσκεται στο δωμάτιο του κολλητού του στο οποίο κουβεντιάζουν παίζοντας βιντεοπαιχνίδια και αργότερα, καθώς βραδιάζει, θα καταλήξει πίσω στο σπίτι του, όπου τον βλέπουμε να έρχεται σε αντιπαράθεση με τον πατέρα του με αφορμή το μέλλον του στις σπουδές. Όταν ξυπνάει την επόμενη μέρα, τα πάντα είναι ακριβώς τα ίδια, με την μοναδική διαφορά ότι γνωρίζει μια κοπέλα που ζει και η ίδια μέσα στο χρονικό αυτό παράδοξο.

Ναι, από την περιγραφή της υπόθεσης και μόνο, μπορείτε να αντιληφθείτε ότι ο τρόπος αφήγησης είναι αρκετά γνώριμος σε όλους μας. Η ταινία όμως δεν προσπαθεί να το κρύψει αλλά ούτε και δείχνει κάποια διάθεση να πρωτοπορήσει πάνω στο κομμάτι αυτό. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές που αυτοσαρκάζεται κάνοντας χιουμοριστικές αναφορές σε άλλες παρόμοιες ταινίες, όπως το Groundhog Day, το Edge of Tomorrow, το Time Bandits και το Palm Springs. Το σεναριακό εύρημα εδώ είναι ότι, ο φυσιολογικός κόσμος των βασικών ηρώων είναι η ζωή τους μέσα στην χρονική αυτή λούπα. Τους βλέπουμε δηλαδή να έχουν συνηθίσει και να αισθάνονται ασφαλείς βιώνοντας αυτή τη παράδοξη κατάσταση.

Ειδικότερα, το πρώτο μισό της είναι γεμάτο από αστείες και όμορφες στιγμές μεταξύ των δυο βασικών χαρακτήρων, επενδυμένες με γλυκιές indie μελωδίες, οι οποίες ταίριαξαν απόλυτα στη γενικότερη ατμόσφαιρα. Παρέα λοιπόν, αποφασίζουν να ανακαλύψουν και να καταγράψουν όλα τα «τέλεια μικρά πραγματάκια» που συμβαίνουν σε επανάληψη στη μικρή τους πόλη. Αυτή η σχέση που έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους όμως, μοιραία θα οδηγήσει τον Mark να αρχίζει να ερωτεύεται την Margaret περιπλέκοντας λίγο τον στόχο που είχαν θέσει αρχικά. Η χημεία των δυο ηθοποιών στις σκηνές που μοιράζονται την οθόνη, είναι αρκετά πειστική μέχρι το φινάλε της ταινίας, αποφεύγοντας την υπερβολή και το μελόδραμα.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό βέβαια, υπάρχουν χτυπητές αδυναμίες, όπως για παράδειγμα το προβλέψιμο σενάριο και η έλλειψη ουσιαστικής ιστορίας. Είναι από τις ταινίες που ο σκηνοθέτης προσπαθεί να κάνει τους βασικούς χαρακτήρες συμπαθητικούς και άμεσα προσεγγίσιμους για τον θεατή ώστε να τους ακολουθήσει χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη πλοκή. Αυτό τον στόχο τον πετυχαίνει.

Η ιστορία όμως παραμένει αδύναμη. Το οικοδόμημα στηρίζεται αποκλειστικά στους δυο πρωταγωνιστές της ταινίας. Οι Kathryn Newton και Kyle Allen κλέβουν πραγματικά την παράσταση με την φυσικότητα αλλά και την απλότητα που ερμηνεύουν τους ρόλους τους.

Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι ο εγωκεντρισμός που συναντάμε συνήθως στις ταινίες αυτές, δεν υπάρχει εδώ. Αν λοιπόν έχει να δώσει κάτι ξεχωριστό αυτή η ταινία στο είδος είναι αυτό ακριβώς το κατόρθωμα. Επίσης, ενώ η ιδέα είναι παρόμοια με αυτή του Groundhog Day, το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι εντελώς διαφορετικό. Η μία ταινία προσπάθησε να μας δείξει τον καταλληλότερο τρόπο ώστε να αδράξουμε τη μέρα, ενώ η άλλη, μας ζητάει να αφεθούμε ελεύθεροι, να αποδεχτούμε την μοίρα μας και να παρατηρήσουμε όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες στην καθημερινότητα μας που είναι ικανές να μας γεμίσουν με χαρά κι αγάπη.

Βρείτε την ταινία στο IMDB