Herself Review - Μία ωδή στην δύναμη της θέλησης και του μητρικού φίλτρου

Η Phyllida Lloyd σκηνοθετεί το νέο συγκινητικό κοινωνικό δράμα του Amazon
11 Φεβρουαρίου 2021 12:31
Herself Review - Μία ωδή στην δύναμη της θέλησης και του μητρικού φίλτρου

H Phyllida Lloyd (The Iron Lady, Mamma Mia!) κάθεται στην καρέκλα της σκηνοθεσίας για το κοινωνικό δράμα Herself, με τον Malcolm Campbell και την Clare Dunne να υπογράφουν εν προκειμένω το σενάριο, ενώ η τελευταία επιστρατεύεται και ως πρωταγωνίστρια του έργου. Το cast συμπληρώνουν επιπλέον οι: Conleth Hill (Game of Thrones), Molly McCann, Ruby Rose O'Hara, Ian Lloyd Anderson, Shadaan Felfeli, Harriet Walter, Cathy Belton, Art Kearns και η Ericka Roe.

Η πλοκή εστιάζει στη ‘Sandra’ (Dunne), μία νεαρή μητέρα η οποία μαζί με τις δύο μικρές της κόρες κατορθώνει να ξεφύγει από τον βίαιο και ελεγκτικό σύζυγό της. Παλεύοντας να εξασφαλίσει τα προς το ζην μέσα από δύο δουλειές, παράλληλα αγωνίζεται να δημιουργήσει ξανά για τα παιδιά της και εκείνη ένα φιλόξενο και ζεστό σπιτικό. Όταν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες στέγασης αρνούνται να την διευκολύνουν ως προς αυτήν της την προσπάθεια, αυτήν αποφασίζει να χτίσει μόνη της την δική της κατοικία, και κατ’ επέκταση να ορθοποδήσει για χάρη των δύο αγαπημένων της κοριτσιών. Καθ’ όλη τη διάρκεια του εγχειρήματος αυτού, προς έκπληξή της αντιλαμβάνεται πως υπάρχουν πτυχές του εαυτού της που μέχρι τότε δεν ήξερε ότι είχε, αλλά διαπιστώνει ακόμη ότι με την βοήθεια κάποιων ανέλπιστων συμμάχων και πολύτιμων φίλων μπορούν να τεθούν πιο στέρεα τα θεμέλια μίας νέας ζωής. Ωστόσο, ο πρώην σύντροφός της ‘Sandra’ δεν σταματάει με τίποτα τον ψυχολογικό πόλεμο εναντίον της και διεκδικώντας πια την πλήρη κηδεμονία των παιδιών, δείχνει ανυποχώρητος στο να γκρεμίσει ό,τι καλό πάει η ίδια να φτιάξει με κόπο και αγάπη.

Η Phyllida Lloyd υφαίνει με δεξιοτεχνία, βαθιά ανθρώπινη διάθεση και με κοφτερή ματιά ένα φρέσκο, ιδιαίτερο οικογενειακό αφήγημα που λειτουργεί ως ύμνος προς την γυναικεία φύση, την χειραφέτηση, την αυτοανακάλυψη, την μητρική αγάπη, και την δύναμη της θέλησης. Το εν λόγω φιλμ καταφέρνει να διεγείρει στον θεατή αυθεντική συγκίνηση, μένοντας μακριά από επιτηδευμένα μελοδραματικά κλισέ καθώς πετυχαίνει να αγγίξει προσεχτικά ευαίσθητες χορδές των συναισθημάτων του. Περνάει με αμεσότητα και ζωντάνια σημαντικά μηνύματα και διατυπώνει με απίστευτα ρεαλιστικό τρόπο, εύστοχα σχόλια σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων, συμβίωσης, και κοινωνικής πρακτικής.

Η δημιουργός της ταινίας καταπιάνεται κατ’ αρχάς με το θέμα της αξιοπρέπειας του ατόμου, τον σεβασμό και την αναγνώριση της προσωπικής αξίας κάποιου κόντρα σε ό,τι πάει να την συσκοτίσει και σε όποιο στερεότυπο στέκεται επικριτικά απέναντί της. Στο επίκεντρο έρχονται επίσης η ισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα, η έννοια της οικογένειας, η αλληλεγγύη, η λαχτάρα για απελευθέρωση από τον φόβο του «τί θα πει ο κόσμος» και από την δυσβάσταχτη τυραννία μία κακοποιητικής συμπεριφοράς πίσω από κλειστές πόρτες.

Μεταξύ άλλων, γίνεται λόγος για το πώς η κοινωνική υποκρισία αφήνει χώρο να συνεχίζει να ανατροφοδοτείται η πατριαρχία, η τοξική αρρενωπότητα, ο σεξισμός, η κτητικότητα και η ενδοοικογενειακή βία με αποτέλεσμα να ξεπροβάλλει ολοένα και πιο ισχυρή η αναγκαιότητα να υποστηριχτούν με μεγαλύτερη πυγμή τα δικαιώματα των γυναικών προς όποιον ή ό,τι εισάγει ένα πλαίσιο απειλής ή αμφισβήτησης για αυτά.

Στο πρόσωπο της Clare Dunne ζωντανεύει το αλύγιστο πνεύμα μίας συμπαθέστατης ηρωίδας, μία στοργική γονική φιγούρα που με ήθος και θάρρος υπερασπίζεται πάση θυσία το καλύτερο δυνατό που πασχίζει να κάνει για τα παιδιά της σε πείσμα κάποιου που δεν παύει να θέλει να την σαμποτάρει. Επαναπροσδιορίζει το νόημα πολλών πραγμάτων και καταλαβαίνει πλέον το εκτόπισμα των δυνατοτήτων της οι οποίες μέχρι πρότινος περιορίζονταν από ένα διαρκές καθεστώς εκφοβισμού, εκβιασμού και υποτίμησης από τον σύζυγό της.

Η ‘Sandra’ αναμετριέται πρώτα απ’ όλα με την ίδια της την ύπαρξη, και μέσα από σταδιακές καίριες νίκες διεκδικεί και κερδίζει πίσω εκείνη την ίδια, γενόμενη ο λυτρωτής της. Αντιμετωπίζει το μούδιασμα που της έχει αφήσει η ανάμνηση ενός βάναυσου συντρόφου, ενώ ενσκήπτει με ζεστασιά και φροντίδα πάνω από τις μικρούλες της προσπαθώντας να γιατρέψει και τα δικά τους ψυχικά τραύματα την ώρα που αναζητά μία αμυδρή ακτίνα ελπίδας για το μέλλον.

Στο φινάλε του Herself, το κινηματογραφικό κάδρο κοσμεί μία πανέμορφη εικόνα, αυτή των ‘Molly’ και ‘Emma’ που σ’ έναν πράσινο κήπο περιφέρονται με πηγαίο ενθουσιασμό γύρω από την μητέρα τους, με τις γλυκύτατες φωνές τους να φτάνουν στ’ αυτιά σου σαν ένα υπέροχο τιτίβισμα πουλιών.

Βρείτε την ταινία στο IMDB