Malcolm & Marie Review - Το ηλεκτρισμένο, ασπρόμαυρο και ωμό "Marriage Story" του 2021

Το 2019 ο Noah Baumbach παρέδωσε το “Marriage Story”, ένα ρεαλιστικό οικογενειακό δράμα, με το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Adam Driver και Scarlett Johansson να βάζει πλώρη για τα Oscars εκείνης της χρονιάς, φυσικά για λογαριασμό του Netflix. Δύο χρόνια αργότερα, ο ανερχόμενος Sam Levinson, με την τεράστια επιτυχία του Euphoria στις πλάτες του, αψηφά την πανδημία και αποφασίζει να γυρίσει κάτι παρεμφερές, με πολύ πιο προσγειωμένη ιστορία και το δίδυμο των John David Washington και Zendaya ως πρωταγωνιστές. Το Malcolm & Marie αποτελεί μια μοντέρνα και ωμή ματιά στις ανθρώπινες σχέσεις, εκεί όπου τα πάθη και τα λάθη, λοιπόν, αποδομούνται σε ένα εκρηκτικό και συναρπαστικό μέχρι τελευταίου…θυμού 90λεπτο.

Με σοβαρότητα και την σκληρή αλήθεια που σπάει κόκκαλα για μοναδικό όπλο, ο Levinson μεταφέρει στην οθόνη ένα δικό του βίωμα, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε. Όταν μια βραδιά, λοιπόν, γύρισε στο σπίτι με την κοπέλα του μετά την πρεμιέρα της ταινίας του, έχοντας ξεχάσει να την ευχαριστήσει. Αυτό το βίωμά του ξεδιπλώνει σκηνοθετικά με μαεστρία συναισθημάτων και ρυθμού, που ο Noah Baumbach θαρρώ πως αν το έβλεπε από μια γωνιά θα το χειροκροτούσε.

Τον Washington, μετά το Tenet, τον βλέπουμε να πρωταγωνιστεί εδώ, μαζί με την Zendaya, η οποία έγινε ευρέως γνωστή στις ταινίες του Spider-Man με τον Tom Holland, και έκανε το «μπαμ» μαζί με τον Levinson ως τη μία εκ των δύο πρωταγωνιστών του Euphoria. Η χημεία του νεαρού ζευγαριού μαζί με την προσεγμένη σκηνοθεσία είναι πραγματικά ο λόγος για να δείτε την ταινία, πέραν της πανέμορφης ασπρόμαυρης αισθητικής της. Ο Malcolm του Washington, όπως και ο Levinson στην πραγματική ζωή, γυρνάει στο σπίτι του κατενθουσιασμένος από την πρεμιέρα της ταινίας του πιστεύοντας πως έχει μαγέψει τα πλήθη. Αρχίζει να χορεύει και το φιλμ μας βάζει στο υψηλής αισθητικής mood του, με τον Washington να χορεύει στους ήχους των Alabama Shakes. Η Marie της Zendaya, κάπως εξουθενωμένη και φανερά ενοχλημένη ξεκινάει το πρώτο ροντέο συναισθημάτων. Από εκείνο το σημείο και μετά οι δυο τους πραγματικά αποτυπώνουν το υποκριτικό ταλέντο τους, μέσα από καλογραμμένους και στοχευμένους διαλόγους που κινούν κρυφά τα αισθηματικά νήματα της ταινίας.

Η εξουσία και οι ανασφάλειές τους εξωτερικεύονται από καυγά σε καυγά, σαν τα κύματα στην ακτή που ξεβράζουν όλα όσα κανένας τους δεν ήθελε να παραδεχτεί. Παλεύουν να επιβληθούν ο ένας τον άλλον, ενώ ίσως και να μην έχουν εν τέλει να χωρίσουν τίποτα. Η «δράση» της ταινίας είναι τα θέλω και όσα βήματα δεν έκαναν, ούτως ώστε να υποχωρήσουν για χάρη της σχέσης τους. Ουλές του παρελθόντος τους χαράσσουν καινούργιες πληγές στο τώρα, με ανελέητο ρυθμό και έτσι προχωράει η ταινία μέχρι το -ας το πούμε- κρεσέντο της. Η μουσική που ντύνει τις στιγμές που κάνουν “timeout” και φαινομενικά νομίζεις πως θα συνεχίσουν τη βραδιά τους ήρεμα, διηγείται τη δική της ιστορία και διακόπτεται μόλις κάποιος από τους δύο θυμάται πόσο πληγώθηκε από τον άλλον.

Μέσα στους διαλόγους του Malcolm και της Marie κρύβονται αλήθειες για το που βρίσκονται και που οδεύουν οι ανθρώπινες σχέσεις, για προβλήματα που ποτέ δεν επικοινωνήσαμε, για λάθη που ποτέ δεν παραδεχτήκαμε, για «ευχαριστώ» που ποτέ δεν ειπώθηκαν, για άτομα και καταστάσεις που λανθασμένα δεν εκτιμήσαμε όταν έπρεπε.  Είναι μήπως μια σχέση στο χείλος της καταστροφής; Μήπως δεν είναι τελικά γραφτό τους να μείνουν μαζί; Τίποτα από αυτά, γιατί απλά ο σκοπός της ταινίας δεν περιλαμβάνει κάτι τόσο κλισέ. Με σιγουριά μπορώ να σας πω ότι δεν είναι μια ακόμη ρομαντική ταινία με κοινωνικές προεκτάσεις εν έτει 2021. Είναι πέρα για πέρα ρεαλιστική και ωμή στα θέματα που θίγει, τόσο που θα σας βάλει να σκεφτείτε και ίσως να ταυτιστείτε σε σημεία.

Τα ερωτήματα-καρφιά που εκτοξεύουν οι πρωταγωνιστές μοιάζουν και σαν σκέψεις που σίγουρα ο οποιοσδήποτε έχει βρεθεί σε οποιαδήποτε σχέση, θα έχει κάνει στον εαυτό του. Μήπως έπρεπε και εγώ να είχα κάνει έτσι; Μήπως να ακούμε τον άλλον περισσότερο; Μήπως να τα συζητάμε περισσότερο; Και αν αυτά σε φέρνουν σε ένα τέλμα τι κάνεις; Συμβιβάζεσαι και προσπαθείς ή είναι τόσο τοξικό που φεύγεις; Αυτό που αποκόμισα κυρίως είναι πως αν λέγαμε αλήθειες όταν και όποτε έπρεπε τα πράγματα ίσως να ήταν καλύτερα. Ίσως να μην χρειαζόταν ποτέ να φτάσουν σε αυτό το σημείο ρήξης. Όλα έγιναν για ένα "ευχαριστώ" ή υπάρχει κάτι βαθύτερο; Βέβαια, ο Levinson αφήνει την κατάληξη μετέωρη στην κρίση του καθενός και καλύτερα έτσι, μιας και όλη η ταινία σε βάζει σε mode αναθεώρησης.

Το κάδρο του Levinson για τις ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι καθόλου ουτοπικό και "χολιγουντιανό" για αυτό και παραλλήλισα την περίπτωσή του “Marriage Story” και του πως είναι εμπνευσμένο ξεκάθαρα από το έργο και το στιλ του Baumbach. Εδώ δεν θα βρεις το άσπρο και το μαύρο να συγκρούονται. Ούτε όμως και μια πλευρά που θα πάρεις το μέρος της γιατί απλούστατα και εντελώς ανθρώπινα, έχουν γίνει σοβαρά λάθη που τους έφεραν ως εδώ. 

Κλείνοντας, να αναφέρω πως λάτρεψα την αισθητική και την ασπρόμαυρη φωτογραφία του Marcell Rev, που ο Levinson είχε την απίθανη ιδέα να καταγράψει σε 35άρι φιλμ και είναι ο λόγος που οι ερμηνείες των Zendaya και Washington ξεγυμνώνονται έτσι στο γυαλί. Δύο δυνατά ερμηνευτικά "highlights" κράτησα, αυτό του Malcolm στην μπανιέρα και αυτή της Zendaya με το μαχαίρι. Είναι ένα από τα προσωπικά διαμαντάκια μου πλέον που θα λέω πως απόλαυσα στο αχανές και γενικώς γεμάτο μετριότητες κατάλογο του Netflix.

Βρείτε την ταινία στο IMDB