Cobra Kai: Season 3 Review - Αμαρτίες δασκάλων…

Αυτό που εκτιμώ ιδιαίτερα στο Cobra Kai είναι η ικανότητά του να αποτελεί ταυτόχρονα ένα νοσταλγικό φόρο τιμής στα Karate Kid και στα 80s αλλά και μια απόπειρα αποδόμησής τους. Δεν είναι γυρισμένο μέσα από ένα διαστρεβλωμένο, ρομαντικό πρίσμα για την εποχή, είναι γυρισμένο πράγματι σαν να ξεπήδησε από κάποια σκονισμένη βιντεοκασέτα, ξεχασμένη πίσω από το American Ninja στο ράφι του βίντεο κλαμπ. Είναι δηλαδή μελοδραματικό και η γυριστή κλωτσιά θεωρείται ακόμα cool και αφύσικα δυνατή. Αλλά μέσα σε αυτήν την οριακά (;) κιτς αισθητική, χτυπά μια σύγχρονη “καρδιά”. Η σειρά όχι μόνο επιχειρεί να ανοίξει μια πολύ τίμια συζήτηση για ποικίλα θέματα αλλά καταφέρνει να την αναπτύξει και αρκετά καλά. Στην τρίτη σεζόν, συνεχίζει στην ίδια ρότα, όντας όμως πιο άνιση στην ποιότητά της, σε σχέση με το παρελθόν.

Το μεγαλύτερο της θέμα είναι ότι μοιάζει να ανακυκλώνει καταστάσεις που δεν προσθέτουν πάντα κάτι ουσιαστικό. Αυτό συμβαίνει, κατά τη γνώμη μου, κυρίως στα αφηγηματικά νήματα των παιδιών που έχουν πάρα πολλές παλινδρομήσεις και η σειρά δεν έχει τον χρόνο να τις αναπτύξει πάντα επαρκώς αλλά και, εν μέρει, στον χαρακτήρα του Johnny Lawrence. Ο Johnny σαν να μένει κάπως επιτηδευμένα στάσιμος, υποκύπτοντας στα ίδια λάθη, έχοντας τις ίδιες συμπεριφορές και εν τέλει, συνειδητοποιώντας παρόμοια πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Μεγάλο μέρος της πορείας του σ’ αυτή τη σεζόν, χάνει την φυσικότητά της και μοιάζει στημένη για να εξυπηρετήσει την γενικότερη αφήγηση που ακόμα δεν έχει φτάσει στο σημείο να πάει πράγματι παρακάτω. Ευτυχώς τα τελευταία επεισόδια σώνουν εν πολλοίς την κατάσταση επαναφέροντας έναν σημαντικό χαρακτήρα του παρελθόντος και χρησιμοποιώντας τον με οξυδέρκεια σαν καταλύτη.

Γενικά, δεν θέλω να φανώ υπερβολικά επικριτικός. Η σειρά παραμένει ενδιαφέρουσα για πολλούς λόγους. Εκτίμησα ιδιαίτερα, ας πούμε, το γεγονός ότι δεν “ακυρώνει” το σκληρό φινάλε της δεύτερης σεζόν αλλά επιχειρεί να χτίσει πάνω του. Ιδίως στο πρώτο μισό της σεζόν οι χαρακτήρες, όπως και οι θεατές, βιώνουν τις συνέπειες μιας κατάστασης που φαίνεται να έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου. Σε αυτές τις στιγμές είναι που η αποδόμηση όλης αυτής της νοσταλγίας λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά, δείχνοντας την παδιάστικη και επικίνδυνη αφέλεια των αντρικών φαντασιώσεων που κουβαλούσε όλη η δεκαετία του 80.

Υπάρχει μια υπέροχη σκηνή όπου στο Dojo του Cobra Kai πάει η γυναίκα του LaRusso για να αντιμετωπίσει τον Kreese μετά από ακόμα ένα βίαιο συμβάν των μαθητών του και αυτός επιχειρεί να την φέρει στα μέτρα του, δηλαδή να την βάλει σε αυτό το παιδικό παιχνίδι εγωισμού και επιβολής που “παίζει” με τους άλλους. Και αυτή απλά… τον ξεφτιλίζει. Η σειρά χρησιμοποιεί τακτικά τους γυναικείους χαρακτήρες ως φωνή της λογικής για να ξεμπροστιάσει την παιδική προσκόλληση και ανωριμότητα των αντρών. Το βασικό όμως ερώτημα αυτής της σεζόν είναι: τι γίνεται όταν προσπαθώντας να κάνεις το σωστό, βρίσκεσαι βάναυσα τιμωρημένος; Πώς αντιδράς σε κάποιον που συμπεριφέρεται ακραία; Και όπως είναι λογικό, αυτά θα βασανίσουν περισσότερο απ’ όλους τον Larusso, δίνοντας μια καλή σεναριακή αφορμή να εξεταστούν και να δέσουν θεματικά και τα γεγονότα του Karate Kid 2.

Τo Cobra Kai είναι μια σειρά που εμβαθύνει πάνω στην πολύπλοκη σχέση δασκάλου-μαθητή εξετάζοντας το θέμα από πολλές πλευρές, αντιστρέφοντας ρόλους, απομυθοποιώντας, ξεφεύγοντας από μονοδιάστατες και απόλυτες αναγνώσεις, δείχνοντας την τεράστια δύναμη και ευθύνη του ρόλου του δασκάλου/μέντορα/”πατέρα” και αποκαλύπτοντας την διαφορά μεταξύ χειραγωγού και αληθινού δασκάλου.

Η σειρά παραμένει εξαιρετική και στην αποτύπωση των κύκλων του bullying, είτε αυτό προέρχεται από ανθρώπους, είτε από την κοινωνία με την μορφή της φτώχειας και της αδιαφορίας, συνεχίζοντας να εξετάζει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ένας άνθρωπος χάνει την πίστη του σε ηθικές αξίες και στρέφεται σε φασιστικές συμπεριφορές. Είναι κρίμα που η ιστορία του Kreese μοιάζει κάπως βιαστικά και απλοϊκά δοσμένη , παρά τις καλές της προθέσεις, καθώς αποτελεί ουσιαστικά την ρίζα του κακού και κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να της έχει δοθεί μεγαλύτερη προσοχή.

Τέλος, εκεί που θεωρώ ότι υπάρχουν ακόμα τεράστια περιθώρια βελτίωσης είναι στην ένταση των σκηνών μάχης, που παρά την σκηνοθετική φιλοδοξία τους με μονοκόμματα πλάνα και συνεχόμενη κίνηση της κάμερας, φαίνονται πολύ άψυχα, ακόμα και για βιντεοκασέτα των 80s.

Όπως και να ‘χει, παρά τις αδυναμίες της, η τρίτη αυτή σεζόν παραμένει διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα, καταφέρνοντας να διατηρήσει στους θεατές την ίδια δίψα για τη συνέχεια. Υπάρχουν ακόμα αρκετά αφηγηματικά ζητήματα προς επίλυση και ας ελπίσουμε ότι η οι δημιουργοί θα βρουν τρόπους να αποφύγουν τους περιττούς κύκλους και να προχωρήσουν μόνο μπροστά από εδώ και πέρα.

Βρείτε τη σειρά στο IMDB