Possessor Review - Όταν το μυαλό ενός άλλου γίνεται μια εφιαλτική παγίδα

Δεν είναι λίγες οι φορές που η επιστημονική φαντασία στον κινηματογράφο αγγίζει πολύ ευαίσθητα ζητήματα θέτοντας ερωτήματα που μπορούν να μπερδέψουν, να προβληματίσουν, να διχάσουν, και να κάνουν τον θεατή να στριφογυρίσει με αμηχανία στο κάθισμά του, κάτι που συναντάει κανείς και στο φρέσκο δυσοίωνα φουτουριστικό-ψυχολογικό θρίλερ Possessor του Brandon Cronenberg.

Εν προκειμένω, του cast ηγούνται η Andrea Riseborough (The Death of Stalin, Nocturnal Animals) και ο Christopher Abbott (Catch-22, Vox Lux), ενώ υποκριτικά τους πλαισιώνουν οι: Tuppence Middleton, Sean Bean, Jennifer Jason Leigh, Gabrielle Graham, Hanneke Talbot, Matthew Garlick, Daniel Park, Hrant Alianak, Rachael Crawford και ο Rossif Sutherland.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο κοντινό μέλλον, εστιάζοντας στην ‘Tasya Vos’, μία επαγγελματία δολοφόνο η οποία εργάζεται για έναν μυστικό οργανισμό που χρησιμοποιεί προηγμένης τεχνολογίας εξοπλισμό, δίνοντάς της την δυνατότητα μέσω ενός εγκεφαλικού εμφυτεύματος να αποκτά πλήρη έλεγχο των σωμάτων άλλων ανθρώπων και να διαπράττει την εκτέλεση του ατόμου-στόχου που της ανατίθεται κάθε φορά.

Η εν λόγω παραγωγή της Neon σε γενικές γραμμές προσεγγίζει με τον δικό της, ιδιαίτερο τρόπο ένα αρκετά λεπτό θέμα, αυτό της ανθρώπινης συνείδησης και της ηθικής αντίληψης που την συνοδεύει με επίκεντρο την εξερεύνηση των ορίων κάποιου, τον βαθμό αυτεπίγνωσης που έχει κατακτήσει, τον χειρισμό των πιο πρωτόγονων ενστίκτων του, την επικράτηση επί των παρορμήσεων και εγγενών του τάσεων. Συν τοις άλλοις, στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και ο παράγοντας της επιστήμης και το πόσο επιζήμια μπορεί να ενεργήσει το πρόταγμά της όταν αυτό λειτουργήσει καταχρηστικά εις βάρος των υφιστάμενων ελευθεριών κάποιου.

Στην περίπτωση αυτήν, η ηρωίδα σταδιακά έρχεται αντιμέτωπη με τα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν από όλα τα ανωτέρω και οδηγείται σε μία προσωπική συντριβή. Ενώ αρχικά πιστεύει ότι μπορεί να μεταφέρει ανεμπόδιστα την συνείδησή της σε ένα άλλο σώμα για να εκπληρώσει ως αποστολή αυτό που θα της ζητήσει ο εκάστοτε πελάτης, εντούτοις κάποια στιγμή η όλη κατάσταση εκπυρσοκροτεί εναντίον της.

Η σύνδεσή της στον τελευταίο της ξενιστή θα δοκιμάσει τις αντοχές της, και θα της δείξει πόσο πιο περίπλοκη αποβαίνει η ανθρώπινη φύση  τόσο σε επίπεδο νου όσο και θυμικού. Η απόπειρά της να αποσχιστεί από εκείνον που την προσέλαβε χαρακτηρίζεται από μοιραία λάθη που την κάνουν να μην αναγνωρίζει τον εαυτό της, να ολισθήσει ακόμη περισσότερο και να χάσει την ίδια την ταυτότητα της ως ατομικότητα.

Μέρα με την μέρα θολώνει η κρίσης της και η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτήν και σε εκείνον που την επέλεξε για να φέρει εις πέρας το σχέδιό του. Η ελεύθερή της βούληση γίνεται ένα με αυτήν του αγνώστου που την φιλοξενεί εντός του. Τελικά, ποιός υπερισχύει έναντι ποιού;

Το συγκεκριμένο έργο όσον αφορά την εξέλιξη της δράσης, κινείται με αργό και σταθερό ρυθμό, ενώ σε ορισμένα σημεία μοιάζει λιγάκι να πλατειάζει καθώς ο σκηνοθέτης προσπαθεί να ενσωματώσει στην αφήγησή-αλληγορία του τα νοήματα που εκείνος θέλει. Παρ’ όλα αυτά, στο σύνολό του το φιλμ έχει μερικές δυνατές στιγμές οι οποίες μεσολαβούν αρκετά ωμά, αφού σημειώνονται γεγονότα η σκληρότητα των οποίων ενίοτε πλησιάζει πολύ κοντά σε μία πιο splatter αισθητική με αποτέλεσμα να ξεπηδά πολύ αυθόρμητα η επιθυμία να αποστρέψει κανείς το βλέμμα από την οθόνη.

Το φινάλε του Possessor ενδέχεται να προκαλέσει μία σύγχυση ως προς το συναίσθημα του θεατή, αφήνοντάς τον κάπως μετέωρο ως προς τις αντιδράσεις του και στα μηνύματα που εκείνος κατάφερε να αντλήσει. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι οπωσδήποτε έστω και φευγαλέα θα περάσει από το μυαλό του δέκτη η σκέψη: Αν γινόταν, θα ήθελε όντως να ζήσει την ζωή κάποιου άλλου;

Βρείτε την ταινία στο IMDB