"Ratched" Review - Η Sarah Paulson μεταμορφώνεται σε μια παρανοϊκή νοσοκόμα στο Netflix

Και μας εισάγει στον προθάλαμο της «Φωλιάς του Κούκου»
12 Οκτωβρίου 2020 13:10
"Ratched" Review - Η Sarah Paulson μεταμορφώνεται σε μια παρανοϊκή νοσοκόμα στο Netflix

Ο ταλαντούχος δημιουργός του American Horror Story και του Hollywood, Ryan Murphy μέσα από την πιο πρόσφατη τηλεοπτική του δουλειά, το Ratched του Netflix, μας προσκαλεί μαζί με τον Evan Romansky να πραγματοποιήσουμε μία ατμοσφαιρική διαδρομή ψυχολογικού τρόμου και αγωνίας στο παρελθόν μίας αυταρχικής προσωπικότητας, της νοσοκόμας ‘Mildred Ratched’.

Η χαρακτηριστική φιγούρα που ξεπήδησε το 1962 από τις σελίδες του ομώνυμου βιβλίου «One Flew Over the Cuckoo's Nest» του Ken Kesey, και μετέπειτα ζωντάνεψε το 1975 στον κινηματογράφο μέσω της Louise Fletcher στην διάσημη οσκαρική ταινία του Miloš Forman, πλέον αναγεννιέται στο πρόσωπο της βραβευμένης με Χρυσή Σφαίρα, Sarah Paulson.

Το cast συμπληρώνουν επίσης οι: Finn Wittrock, Cynthia Nixon, Judy Davis, Jon Jon Briones, Charlie Carver, Sharon Stone, Amanda Plummer, Alice Englert, Vincent D'Onofrio, Brandon Flynn, Jermaine Williams, Alfred Rubin Thompson και η Sophie Okonedo.

Η πλοκή του σόου εκτυλίσσεται στη Βόρεια Καλιφόρνια εν έτει 1947, τοποθετούμενο δέκα έξι χρόνια πριν από τα γεγονότα του φιλμ. Σημείο αναφοράς φυσικά εν προκειμένω αποτελεί η προϊστορία της ‘Mildred Ratched’ η οποία καταφέρνει να προσληφθεί ως νοσηλεύτρια σε ένα κορυφαίο ψυχιατρικό ίδρυμα όπου όμως αρχίζουν να εφαρμόζονται στους θεραπευόμενους αμφιλεγόμενες και επικίνδυνες ιατρικές μέθοδοι. Η ηρωίδα ωστόσο, έχει φτάσει στο συγκεκριμένο μέρος αποφασισμένη να υπηρετήσει την δική της κρυμμένη ατζέντα. Αρχικά, λοιπόν, για να μην κινήσει υποψίες πλασάρει μία εκ πρώτης όψεως υποδειγματική εικόνα υπεύθυνης και αφοσιωμένης επαγγελματία υγείας. Εντούτοις, καθώς προχωράει πιο βαθιά στα μυστικά και τις αθέατες πτυχές του εν λόγω συστήματος, η φαινομενικά αψεγάδιαστη ‘Mildred’ διαπιστώνει πως μέρα με την μέρα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να συγκρατήσει και την δική της εξίσου σκοτεινή πλευρά από το να βγει στην επιφάνεια. Και αυτό που επιμένει να απωθεί είναι κάτι κτηνώδες με το οποίο δεν γεννιέται κανείς, αλλά μπορεί κάποτε να δημιουργηθεί και να θεριέψει μέσα του σιγά σιγά μέχρις τελικά να απελευθερωθεί.

Η μούσα ηθοποιός του Ryan Murphy, για ακόμη μία φορά χάρη στην υποκριτική της δεινότητα κάνει αβίαστα δικό της έναν απαιτητικό και πολύ ιδιαίτερο ρόλο, χωρίς υπερβολές και επιτηδευμένο ύφος. Το κοινό παρακολουθεί την Sarah Paulson να απογειώνεται πάλι ερμηνευτικά υποδυόμενη μία εξαιρετικά ιδιόρρυθμη περσόνα η οποία αντιπροσωπεύει μία ιδιότυπη μορφή ήρεμης δύναμης που παρ’ όλα αυτά πέρα από την φλεγματικότητά της μπορεί να αποδειχτεί απίστευτα αμείλικτη και απρόβλεπτη αφού δύναται εξαιρετικά επιδέξια και μεθοδικά να χτυπήσει σε νευραλγικά σημεία όποιον διανοηθεί να σταθεί απέναντί της, ενώ έγκειται στην δική της φιλευσπλαχνία ή το αίσθημα ηθικής το εάν θα του δώσει άφεση δείχνοντας επιείκεια.

Αν το θελήσει, είναι κάλλιστα ικανή να προξενήσει χάος και αναστάτωση, και το ίδιο εύκολα να επαναφέρει τα πράγματα σε μία τάξη. Στήνει και γκρεμίζει όπως εκείνη επιθυμεί διάφορα ντόμινο εξελίξεων, προσεκτικά δρομολογώντας, μανιπιουλάρωντας και πυροδοτώντας καταστάσεις που θα την οδηγήσουν πιο κοντά στον στόχο της. Όταν ενεργοποιείται η ψυχρή και αδυσώπητη φύση της, όσοι συνιστούν αντίπαλο δέος για αυτήν έχουν κάθε λόγο να φοβούνται.

Οι συντελεστές της σειράς κατορθώνουν με εύστοχο και υποβλητικό τρόπο να μας γυρίσουν πίσω στις ρίζες της παραπάνω φυσιογνωμίας, εξηγώντας εναργέστερα το πώς κατέληξε να γίνει και η προσωπική νέμεση του ‘Randle Patrick McMurphy’ (Jack Nicholson) αλλά και τόσων άλλων ασθενών.

Ο μίτος της υπόθεσης ξετυλίγεται σε ρετρό φόντο με έντονα παστέλ χρώματα που αποπνέουν σε στυλ έναν αλλοτινό αέρα και υπάρχουν φορές που και η μουσική υπόκρουση αποπνέει νοσταλγικά vibes. Ο παράγοντας της ανατροπής, της ίντριγκας και του σασπένς παρουσιάζεται έντονος σε αρκετές φάσεις της εν λόγω ανθολογίας, αλλά δεν λείπουν και ορισμένες σεκάνς που ίσως να παρατηρήσει κανείς ότι είναι λιγάκι φλύαρες και τις δεδομένες στιγμές ατονεί κάπως η ένταση. Βέβαια, είναι λιγοστές αυτές οι περιπτώσεις και αντισταθμίζονται επιτυχημένα και πολύ ευρηματικά από τρανταχτά συμβάντα που λειτουργούν ως καταλύτης για το τι έπεται, εξάπτοντας το ενδιαφέρον του θεατή για την πορεία της δράσης παρακάτω.

Μεταξύ άλλων, δομείται με σαφήνεια το κοινωνικοπολιτικό περικείμενο, οι νόρμες, τα ταμπού, οι συμβάσεις, και οι αντιλήψεις της περιόδου εκείνης με ξεκάθαρη νύξη και στα κακώς της κείμενα σε πολύ λεπτά θέματα όπως: τις τότε συνθήκες του συστήματος της ψυχικής υγειονομικής φροντίδας, τον ιδρυματισμό, τον στιγματισμό ενός ψυχικά ασθενούς ατόμου, το τραύμα, την αντίληψη πάνω σε ζητήματα έμφυλης ταυτότητας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τις ανισότητες, την αδικία, τον ρατσισμό, την έλλειψη ενσυναίσθησης προς το διαφορετικό, την κακοποίηση, την βία, την ιδιοτέλεια, την ματαιοδοξία, το πρόταγμα της προόδου της επιστήμης και η σύγκρουσή του με εκείνο της αξίας της ζωής, τον σωφρονιστικό ή κατασταλτικό χαρακτήρα μίας ποινής.

Ο ενδιαφέρων επίλογος του Ratched αφήνει να εννοηθεί ότι μας επιφυλάσσεται και συνέχεια, ώστε να ξέρουμε από τώρα ότι η ‘Mildred Ratched’ δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λέξη…

Βρείτε τη σειρά στο IMDB