The Prodigy Review

Οι Unboxholics παρευρέθηκαν, έπειτα και από πρόσκληση των κινηματογράφων ODEON, στην πρεμιέρα του ψυχολογικού-μεταφυσικού θρίλερ The Prodigy την σκηνοθεσία του οποίου υπογράφει ο Nicholas McCarthy.

Ο δημιουργός του The Pact και του At Devil’s Door έχει σκηνοθετήσει κατά καιρούς horror ταινίες αλλά και φιλμ μικρού μήκους χωρίς ωστόσο τα επαγγελματικά του αυτά εγχειρήματα να έχουν αναδειχθεί σε ιδιαίτερα επιτυχημένα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα του είδους.

Σήμερα πια, μέσα από την νέα του δουλειά φιλοδοξεί να μας διηγηθεί μία ιστορία που δοκιμάζει τα όρια του λογικού και του παράλογου, του επίγειου και του μεταφυσικού κόσμου και όλα αυτά με σημείο αναφοράς ένα ασυνήθιστο αγόρι που εδώ το υποδύεται ο Jackson Robert Scott (It, Fear the Walking Dead). Κεντρικό ρόλο ερμηνεύει επίσης και η υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα, Taylor Schilling (Orange Is the New Black) ως η μητέρα του, εν ονόματι ‘Sarah’.

Η πλοκή εστιάζει στον οκτάχρονο ‘Miles’. Πρόκειται για ένα ιδιόρρυθμο παιδί-διάνοια του οποίου η ανάπτυξη, η συμπεριφορά και η αντίληψη διαφέρει εξαιρετικά  από εκείνη των συνομηλίκων του, με τον ίδιο να αποδεικνύεται απίστευτα εύστροφος αλλά ταυτόχρονα πολύ περίεργος ως προς την ιδιοσυγκρασία του. Οι αλλόκοτες και ενίοτε ακατάληπτες αντιδράσεις του στον τρόπο με τον οποίο επικοινωνεί με τους γύρω του, αρχίζει να θορυβεί τους δικούς του, και κυρίως την μαμά του η οποία μετά από ορισμένα βίαια ξεσπάσματά του φοβάται για την ασφάλεια και την ψυχική του υγεία. Καταφεύγει λοιπόν, για βοήθεια σε κάποιον ειδικό (Colm Feore). Παρόλαυτα, η κατάσταση αρχίζει να επιδεινώνεται. Ο αρχικός ενθουσιασμός των γονιών του για τις σπάνιες δεξιότητες του πιτσιρικά βαθμιαία ξεθυμαίνει. Πλέον μέρα με την μέρα προβληματίζονται ολοένα και περισσότερο για το βάναυσο φέρσιμό του που τις επισκιάζει, ενώ πιστεύουν πως η εσωτερική σύγκρουση που βιώνει ίσως οφείλεται σε κάτι σατανικά έξυπνο που φωλιάζει ενδόμυχα του σαν μία απόκοσμα ζοφερή δύναμη. Κάτι φρικτό τον χρησιμοποιεί ως ξενιστή και απομυζεί ό,τι καλό του έχει απομείνει, κυριεύοντας το μυαλό και τον ψυχισμό του.

Το cast του project συγκροτούν επίσης οι: Paul Fauteux (Frontier), Peter Mooney (Burden of Truth), Brittany Allen (What Keeps You Alive) και η Olunike Adeliyi.

Στην παρούσα του απόπειρα, ναι μεν ο McCarthy έχει την πρόθεση να συνδυάσει κάτι από την ιδέα της μετενσάρκωσης, από το στοιχείο του παραφυσικού και του ψυχολογικού τρόμου όμως εξαιτίας της σφοδρής του αυτής επιθυμίας μοιάζει λιγάκι να παρασύρεται σε αστοχίες που θα μπορούσε και να είχε  αποφύγει. Ενώ δηλαδή αρχικά δομείται ένα βαρύ και ταιριαστό κλίμα που συνάδει με την ατμόσφαιρα της αφήγησης, δυστυχώς κάτι τέτοιο στην συνέχεια δεν αξιοποιείται στο μέγιστο αφού στον βασικό άξονα του έργου εν μέρει παρεμβαίνει αδέξια η χρήση των jump scares για τα οποία μπορείς εύκολα να μαντέψεις πότε θα κάνουν την εμφάνισή τους, με εξαίρεση ίσως δύο πολύ χαρακτηριστικά σημεία που αντισταθμίζουν κάπως το παραπάνω ζήτημα.

Την έκπληξη που επιδιώκει να σου προκαλέσει στιγμιαία ο σκηνοθέτης την φιλτράρει μέσα από δοκιμασμένα τεχνάσματα εφόσον μπορείς να διαβλέψεις ήδη τί θα επακολουθήσει ως προς αυτή την κατεύθυνση. Ο παράγοντας του απρόβλεπτου αποδυναμώνεται από κάποιους σχεδόν κοινότοπους χειρισμούς, άρα περιορίζεται η ένταση της όποιας ανατροπής και μαζί της το αίσθημα του ξαφνιάσματος.

Από την άλλη, ο Jeff Buhler που θέλει να υπογραμμίσει από μεριάς του την υπερβατική διάσταση στον μίτο της υπόθεσης, κάπου ξεφεύγει. Στο σενάριό του ανιχνεύονται κενά τα οποία καλύπτονται είτε με σπασμωδικές κινήσεις ή με αμήχανες απαντήσεις οπότε γίνεται πιο φανερό ότι το όλο πράγμα αδυνατεί να εξηγήσει επαρκώς τον εαυτό του.

Εντούτοις, η μουσική επένδυση του Joseph Bishara και η φωτογραφία του Bridger Nielson συμβάλλουν στο να διατηρηθεί ένα υποβλητικό ύφος στην εξιστόρηση.   

Μεταξύ άλλων, οφείλει να αναγνωρίσει κανείς ότι ο νεαρός πρωταγωνιστής Jackson Robert Scott κερδίζει αβίαστα τα εύσημα για το υποκριτικό του ταλέντο καθώς ενσαρκώνει πολύ πειστικά στην μεγάλη οθόνη μία ιδιότυπη περίπτωση χαρακτήρα σε πνευματοληψία.

Πάντως, πρέπει να σημειωθεί ότι τονίζεται και η πιο ανθρώπινη όψη κάποιων φυσιογνωμιών λ.χ. των γονιών του μικρού, που αφενός ως μητρική και πατρική φιγούρα αντίστοιχα, καλούνται να ζυγίσουν την αγάπη για παιδί τους και αφετέρου, την ανησυχία τους για την μακάβρια μεταστροφή του. Οι ήρωες αυτοί έτσι όπως σκιαγραφούνται ενώπιον του θεατή με τις αδυναμίες και τα ελαττώματά τους εξισορροπούν κάπως την έλλειψη ενσυναίσθησης και την αναλγησία του πανέξυπνου αλλά ψυχρού ‘Miles’.

Ο απροσδιόριστα μοχθηρός εχθρός της οικογένειας που έχει προσκολληθεί πάνω του και σιγά σιγά τον καταλαμβάνει, προς το τέλος αρχίζει να δείχνει το κακό του πρόσωπο στον υπερθετικό βαθμό αλλά ο επίλογος που επισφραγίζει ό,τι διαδραματίστηκε στο The Prodigy δεν ξέρεις αν συνιστά cliffhanger φινάλε που λειτουργεί ως πάσα για ένα έξτρα κεφάλαιο ή αν κλείνει τόσο απότομα τον συγκεκριμένο μύθο ώστε να αναρωτηθείς αμέσως: «Τί; Αυτό ήταν;!».

Βρείτε την ταινία στο IMDB