Halloween Review

Η υπόθεση του νέου «Halloween» βρίσκει την Laurie Strode, έτοιμη για μια τελική αναμέτρηση με τον Michael Audrey Myers, τη μασκοφόρα φιγούρα που τη στοιχειώνει από την καταραμένη χρονιά του 78’. Τέσσερις άνθρωποι και δύο σκυλιά ήταν τα θύματα του Michael εκείνη την ήμερα του γιορτινού Halloween. Το μετατραυματικό στρες από την εμπειρία που έζησε την συνοδεύει σε όλη της ζωή με αποτέλεσμα την ανικανότητα να αναπτύξει φυσιολογικές σχέσεις με το κοντινό της οικογενειακό περιβάλλον αλλά και γενικότερα με την μικρή κοινότητα του Haddonfield, Illinois. Έτσι παίρνει την απόφαση να μείνει στο περιθώριο χτίζοντας ένα συναισθηματικό τοίχος ανάμεσα σε αυτήν και τον υπόλοιπο κόσμο με μία μοναδική επιθυμία, να συναντηθεί ξανά με τον άνθρωπο που της κατέστρεψε την ζωή, τον Michael.

Η νέα ταινία Halloween δεν είναι ριμέικ αλλά συνεχίζει την ιστορία της Laurie και του Michael 40 χρόνια μετά από τα φρικιαστικά εγκλήματα το βράδυ του 78’. Για τη δική μας μυθολογία, επικεντρωνόμαστε μονάχα στην πρώτη ταινία και στο που θα μπορούσε να οδηγηθεί η υπόθεση μετά από αυτήν. Η Jamie Lee Curtis δεν είναι η μόνη από τους παλιούς που επιστρέφει, ο John Carpenter είναι παραγωγός της ταινίας, αλλά και συνθέτης του soundtrack μαζί με τον γιό του και έχει έναν συμβουλευτικό χαρακτήρα στην όλη προσπάθεια. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκεται ο David Gordon Green ο οποίος μαζί με τον Danny McBride γράφουν και το σενάριο της ταινίας.

Σκηνοθετικά η ταινία είναι εξαιρετική με υπέροχες λήψεις της τρομακτικής φιγούρας του Michael. Θυμάστε εκείνο το ανατριχιαστικό μονόπλανο που ακολουθεί τον μικρό Myers για 5 περίπου συνεχόμενα λεπτά πριν δολοφονήσει την αδελφή του στην πρώτη ταινία Halloween; Ο David Gordon Green το εφαρμόζει και αυτός με μεγάλη επιτυχία μάλιστα. Σε μία αριστουργηματική κίνηση της κάμερας, βλέπουμε τον Michael να περιφέρεται στους δρόμους του Haddonfield ανάμεσα σε φωτισμένες κολοκύθες και στολισμένα σπίτια με τα πιτσιρίκια να τραγουδούν και να γιορτάζουν την βραδιά του Halloween. Το φως και οι σκιές παίζουν ενεργό ρόλο στην συγκεκριμένη σκηνή δημιουργώντας μια φοβική και απειλητική ατμόσφαιρα και την φιγούρα του Michael να δολοφονεί αθόρυβα ανυποψίαστους κατοίκους της πόλης μέχρι να ξαναβρεί το μαχαίρι του. Εννοείται πως το μουσικό χαλί σε αυτή την καθηλωτική σκηνή είναι η εμβληματική μελωδία του Carpenter.

Το βάρος που έδειξαν οι σεναριογράφοι στο να δημιουργήσουν το έντονο δράμα που βιώνει ο χαρακτήρας της Laurie έχει φυσικά αρνητικό αντίκτυπο στους υπόλοιπους. Υπάρχουν αρκετές αδιάφορες παρουσίες που περιπλανιούνται καθώς εξελίσσεται η πλοκή, χωρίς να έχουν κάποιον ουσιαστικό λόγο ύπαρξης πέρα από το να γνωρίσουν τον θάνατο. Εκτός από τους απρόσωπους χαρακτήρες, υπάρχουν και κάποιες αδυναμίες στο σενάριο με την χειρότερη να έρχεται την στιγμή του plot twist πριν το τρίτο μέρος. Όταν εφαρμοστεί σωστά, μπορεί να γίνει το αντικείμενο συζήτησης, να σε κάνει να ενθουσιαστείς και να προβληματίζεσαι για μέρες. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει στην συγκεκριμένη περίπτωση. Έγινε άκομψα, απότομα και κόντρα στην ροή και την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί στην ταινία και προσωπικά με αποτράβηξε για αρκετά λεπτά.

Εάν παραβλέψουμε αυτή την μικρή κακή παρένθεση στο σενάριο, οι συντελεστές της ταινίας προσέγγισαν με μεγάλο σεβασμό την ιστορία και έδειξαν πως βρήκαν τον σωστό τρόπο να διαχειριστούν το μέγεθος και τον θρύλο της εμβληματικής φιγούρας του Michael Myers. Με μεγάλη προσπάθεια από όλους δημιούργησαν το πιο πετυχημένο σίκουελ ταινίας τρόμου ίσως όλων των εποχών. Το μουσικό θέμα του Carpenter απέκτησε κάποιες πιο άγριες νότες με έντονο μπάσο και ηλεκτρικές κιθάρες, η ανάσα του Michael έγινε πιο βαριά και αργή πίσω από την μάσκα και η μικρή και αθώα Laurie εξελίχθηκε σε μια σκληρή αντίπαλός του.

Βρείτε την ταινία στο IMDB