Avengers: Infinity War Review

 Γιώργος Πρίτσκας

Δεν περίμενα να δυσκολευτώ τόσο πολύ να αξιολογήσω μέσα μου το Infinity War. Κι όμως, κάθομαι εδώ μπροστά στην οθόνη προσπαθώντας να βάλω τη σκέψη μου σε μια σειρά. Είναι πολύ δύσκολο διότι πρόκειται για μια ταινία, αφενός, με πολλές πρωτόγνωρες συνιστώσες, τόσο για τον θεατή όσο και τους δημιουργούς και αφετέρου, με πολύ έντονα συναισθήματα γι’ αυτούς που έχουν αναπτύξει έστω και το παραμικρό δέσιμο με τους χαρακτήρες όλα αυτά τα χρόνια. Και το συναίσθημα είναι “ύπουλος” σύμβουλος σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Μπορεί να παρασύρει, να καλύψει, να γλυκάνει στιγμές “κούφιες” από ουσία. Το όλο εγχείρημα, αναμφίβολα εξεζητημένο και θαρραλέο. Ο τεράστιος αριθμός δημοφιλών ηρώων που καλούνταν να διαχειριστούν οι δημιουργοί, σε συνδυασμό με την εισαγωγή του μεγαλύτερου “κακού” της Marvel στο “παιχνίδι”, συνέθεσαν έναν σεναριακό γρίφο που απαιτούσε ακρίβεια και λεπτότητα για να επιλυθεί. Επιπλέον, υπάρχει και αυτό το τεράστιο βάρος των προσδοκιών που κουβαλά η κλιμάκωση ενός σύμπαντος που χτίζεται επιμελώς επί 10 ολόκληρα χρόνια. Είναι λογικό λοιπόν να υπάρχει μια σύγχυση σε όσους δουν το Infinity War απομονωμένο από το ίδιο του το σύμπαν, σαν μια αυτοτελή ταινία. Γιατί πολύ απλά, δεν στέκει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι, για πρώτη φορά, δεν χρειάζεται να στέκει. Το σκεφτόμουν έντονα μετά το Black Panther αλλά πλέον νιώθω σίγουρος για τον συλλογισμό μου. Αυτό που ξεχωρίζει την Marvel, το στοιχείο που έχει αναδείξει σχεδόν σε κάθε ταινία της και κάνει το MCU επιτυχημένο, είναι ότι αντιλαμβάνεται με ευστοχία τον λειτουργικό πυρήνα κάθε ιστορίας της. Ξέρει τι σκοπό εξυπηρετεί. Ξέρει: το απολύτως λιγότερο που έχει την πολυτέλεια να πετύχει με την τάδε ιστορία είναι “αυτό”.  Ακόμα και αν υπάρχουν στοιχεία που ξενίζουν ή είναι τετριμμένα, η βασική ιδέα, “αυτό” –σχεδόν- πάντα μεταβιβάζεται με επιτυχία. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το Infinity War. Είναι, παρά τα όποια στραβοπατήματα, αυτό ακριβώς που περίμενε ο κόσμος. Είναι μια άνευ προηγουμένου επική κλιμάκωση αλλά και μια ιστορία που ξαφνιάζει με το ύφος και την κατεύθυνσή της.

Ο Thanos, παιγμένος με μια ανατριχιαστική, θλιμμένη εγκράτεια από τον Josh Brolin, εισάγεται με επιτυχία ως το επιβλητικό  αντίπαλο δέος των ηρώων και κλέβει την παράσταση. Ακόμα και αν η φιλοσοφία του είναι -αν το ξανασκεφτείς- το ίδιο ρηχή με των περισσότερων αδιάφορων κακών του παρελθόντος, διαθέτει ένα συναισθηματικό βάθος που τον εξυψώνει σε έναν αινιγματικό και πολύπλοκο χαρακτήρα. Ουσιαστικά κάνει “δική του” την ταινία όπως ο Joker στο Dark Knight: ωθεί τους χαρακτήρες να επανεξετάσουν τα συναισθηματικά και ηθικά τους όρια για να αναμετρηθούν μαζί του. Οι ήρωες από την άλλη βέβαια, ασφυκτιούν για λίγο ποιοτικό χρόνο στην οθόνη. Είναι απολύτως λογικό κάποιοι να “αδικούνται” και να παραμερίζονται, ακόμα και σημαντικοί χαρακτήρες όπως ο Captain America που μένει “στάσιμος” καθ’ όλη τη διάρκεια. Το θετικό είναι πως αυτή η στασιμότητα  φαίνεται λογική μέσα στις σεναριακές συγκυρίες της πλοκής. Η ταινία έχει φυσικά απολαυστικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες και χτίζει ικανοποιητικά αφηγηματικά τόξα για αρκετούς από αυτούς ακόμα και μέσα στον περιορισμένο χρόνο που διαθέτουν, μια επιτυχία που πρέπει να αναγνωρισθεί στους σεναριογράφους. Όπως επίσης και η σοφή κατά την άποψή μου επιλογή να εστιάσουν στον Iron Man για να τονίσει το βασικό της θέμα. Η πορεία του Stark σε όλο το MCU μέχρι το Infinity War είναι πραγματικά φανταστική και γεμάτη δραματική ένταση. Οπότε, εν τέλει, ίσως να μην επιτυγχάνει την τέλεια (ίσως και πρακτικά αδύνατη) ισορροπία στους χαρακτήρες, ίσως υπάρχουν ατασθαλίες που θα προτιμούσα να έλειπαν, ίσως ο Thanos να μην είναι ο πιο ολοκληρωμένος “κακός” που έχει γραφτεί, ενώ, μένει να δούμε πως θα αξιοποιηθούν στο επόμενο κεφάλαιο τα πολλά δραματικά set ups που έχουν στηθεί. Ωστόσο, η δύναμη και η φρεσκάδα της ταινίας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Αν έχετε κάνει το “ταξίδι” αυτά τα δέκα χρόνια, το Infinity War βιώνεται ως ένα συναισθηματικό roller coaster με σοκαριστικό προορισμό. Είναι τόσο καλή ταινία; Μου είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να πω. Αυτή είναι μια ανάλυση για το μέλλον. Προς το παρόν, ξέρω ότι στην γεμάτη αίθουσα που το παρακολούθησα, όλοι οι θεατές, κάθε ηλικίας, γελούσαμε μαζί, αγωνιούσαμε μαζί, ενθουσιαζόμασταν μαζί. Υπήρχε αυτή η σπάνια συλλογική αρμονία στα συναισθήματα που σου υπενθυμίζει τη μαγεία της κινηματογραφικής εμπειρίας. Μου είναι αδύνατον να ακυρώσω την αξία αυτού του γεγονότος ακόμα κι αν η ψυχρή αναλυτική σκέψη μου, “κολλάει” σε ορισμένες λεπτομέρειες.

Στέλλα Παπασαραφιανού

Τα αδέρφια Anthony και Joe Russo αποτύπωσαν στο πανί της μεγάλης οθόνης το πρώτο μέρος του κεφαλαίου Avengers: Infinity War, ίσως της πιο πολυαναμενόμενης περιπέτειας της Marvel όπου το παρόν στην πρώτη γραμμή του πολέμου δίνει μία πλειάδα ηρώων που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η αφρόκρεμα των χαρακτήρων της.

Μετά από δέκα οκτώ ταινίες, ήρθε επιτέλους η στιγμή που το εν λόγω σύμπαν φτάνει ίσως στην πιο φαντασμαγορική κορύφωση δράσης μέσα από μία συνάντηση «βαρέων βαρών». Σε αυτό το ζωηρό και χορταστικό κοκτέιλ επεισοδίων που μας παρουσιάζεται έχουμε την συγκέντρωση πολλών δυνάμεων οι οποίες ναι με χωρίζονται σε δύο αντικρουόμενα στρατόπεδα, όμως μάχονται σε πολλαπλά μέτωπα για την σωτηρία του κόσμου.

Οι δύο σκηνοθέτες συνεργαζόμενοι με τους σεναριογράφους Christopher Markus και Stephen McFeely, με το συγκεκριμένο εγχείρημα επισφραγίζουν την μετάβαση σε μία νέα εποχή όσον αφορά το ζωντάνεμα των ανθολογιών της Marvel στο σινεμά, κάτι για το οποίο σίγουρα ξεκίνησαν να μας προετοιμάζουν ιδιαίτερα οι πιο πρόσφατες μυθοπλασίες της, όπως το Thor: Ragnarok και το Black Panther. Μάλιστα, η σύνδεση των δύο αυτών φιλμ με το Avengers: Infinity War πραγματοποιείται πολύ αρμονικά και ταιριαστά. Όχι δηλαδή ότι είναι λίγες οι αναφορές και σε άλλες action ιστορίες του στούντιο που προηγήθηκαν.

Ο κεντρικός άξονας της υπόθεσης εστιάζει εδώ στον τρομερό τιτάνα Thanos, στον παντοδύναμο και με διαφορά πιο αμείλικτο αντίπαλο που πρέπει πλέον να αντιμετωπίσουν οι Εκδικητές και οι σύντροφοι που θα σταθούν πλάι τους για να ανατρέψουν την ασύμμετρη απειλή που πλησιάζει. Ο Thanos πηγαίνοντας από πλανήτη σε πλανήτη, μαζεύει σιγά σιγά τους λεγόμενους ‘Λίθους της Αιωνιότητας’ με τους οποίους όπως πιστεύει μπορεί να επαναφέρει την κοσμική ισορροπία. Βέβαια το σκεπτικό αυτό προϋποθέτει ακόμη και τον αφανισμό ολόκληρων πληθυσμών, τίμημα το οποίο όπως νομίζει ο ίδιος με την δική του μακιαβελική και παράδοξα “σπλαχνική” λογική, είναι κάτι που αναπόφευκτα θα  πληρώσει και η ίδια η ανθρωπότητα. Οι υπερήρωες που γνωρίζουμε τίθενται σε πλήρη ετοιμότητα προκειμένου να αποτρέψουν  τον επικείμενο κίνδυνο ενώ συνειδητοποιούν ότι ίσως χρειαστεί να κάνουν την υπέρτατη θυσία ώστε να κατατροπώσουν τον δυσανάλογα ισχυρό εχθρό τους. Η σύγκρουση αναμένεται να είναι αδυσώπητη και δύσκολα θα ξεχωρίσει κανείς τον νικητή από τον ηττημένο.

Πέρα από το βασικό cast που περιλαμβάνει τα πιο τρανταχτά ονόματα από την βιομηχανία του θεάματος όπως τους: Robert Downey Jr., Chris Hemsworth, Josh Brolin, Chris Evans, Scarlett Johansson, Benedict Cumberbatch, Mark Ruffalo, Tom Hiddleston, Chris Pratt, Chadwick Boseman, Paul Bettany, Elizabeth Olsen, Idris Elba, Gwyneth Paltrow, Zoe Saldana, Peter Dinklage, Dave Bautista, και την Danai Gurira, αξίζει να δώσουμε έμφαση και στην συμμετοχή ηθοποιών όπως ο Benicio del Toro, o Bradley Cooper και o Vin Diesel που έδωσαν τις φωνές τους σε συγκεκριμένες φιγούρες. Το επιτελείο των ηθοποιών συμπληρώνουν επίσης οι: Don Cheadle, Tom Holland, Anthony Mackie, Sebastian Stan, Karen Gillan, Jon Favreau, William Hurt, Benedict Wong, Linda Cardellini, Leticia Wright, Ross Marquand, Winston Duke και η Florence Kasumba.

Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας γιορτάζει την επέτειο των δέκα χρόνων από τότε που ο Iron Man έκανε το ποδαρικό σε ένα διαφορετικό πεδίο αφήγησης που λειτούργησε σαν μήτρα πολλών εξιστορήσεων έως ότου πια ανακύψει η πιο πολυσυζητημένη αναμέτρηση στα χρονικά της Marvel.

Η ξέφρενη πορεία που ακολουθούν οι καταιγιστικές εξελίξεις της ταινίας ομολογουμένως και δεν θα αφήσει τον θεατή να βαρεθεί ούτε λεπτό. Ωστόσο, οι ταχύτατοι ρυθμοί με τους οποίους ξεδιπλώνεται το κουβάρι της όλης πλοκής ίσως να συνεπάγεται ένα μεγάλο όγκο πληροφοριών και δεδομένων με τα οποία καλείται να συμβαδίσει ο δέκτης.

Μεταξύ άλλων, το κοινό ανασκευάζει την πρότερη αντίληψή του ότι οι παραπάνω ήρωες είναι αήττητοι. Διαπιστώνει ότι όταν ο απόλυτος διαγαλαξιακός ‘κακός’ κάνει την εμφάνισή του στην δική μας διαστημική γειτονιά, κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο και η ασφάλεια των πραγμάτων είναι θέμα χρόνου να χαθεί. Η ιδιότυπη ομάδα κρούσης που συγκροτούν οι “Εκδικητές” στρατολογώντας τώρα και πρόσθετα μέλη σε αυτήν, με αυταπάρνηση αναλαμβάνει να υπερασπιστεί το μέλλον της Γης, με τις πιθανότητες να γέρνουν περισσότερο εναντίον τους. Ο Thanos επιθυμώντας με εμμονική προσήλωση να επιβάλει την δική του νομοτέλεια δεν θα σταματήσει να κυνηγάει το πολύτιμο θησαυρό που θα τον καταστήσει ικανό να υλοποιήσει τα καταστροφικά του πλάνα. Οπωσδήποτε υπάρχουν τεκταινόμενα που δεν θα περιμένεις από πού σου ήρθαν, ενώ  όλο και κάπως η ένταση αυτών εκτονώνεται μέσω του χιούμορ που απαντάται σε πολύ καίρια σημεία. Το στοιχείο της αυτοαναφορικότητας είναι ευδιάκριτο κυρίως όσον αφορά γεγονότα που σημάδεψαν το παρελθόν των Avengers αλλά και των τωρινών συμμάχων τους.

Μέσα από εντυπωσιακά εφέ και πολύχρωμες εικόνες που δένουν απίστευτα με την εκπληκτική φωτογραφία του Trent Opaloch (Captain America: The Winter Soldier, Captain America: Civil War) αποκαλύπτεται ένα «υπερηρωικό» παραμύθι εσχατολογικών προεκτάσεων. Η υποβλητικότητα του εντούτοις, ενισχύεται ακόμη περισσότερο από τους ήχους του Alan Silvestri, του καταξιωμένου μουσικοσυνθέτη που εμπράκτως έχει δείξει την αδυναμία του ως προς των μύθο των Avengers μέσα από τα soundtrack των Captain America: The First Avenger και The Avengers.

Οι συναισθηματικές μεταπτώσεις δεν θα απουσιάζουν, θυμίζοντας λιγάκι μία διαδρομή με roller coaster που είναι γεμάτη σε απίστευτα σλάλομ για όσους ανέβουν στο ‘βαγόνι’ της συγκεκριμένης εμπειρίας θέασης και ψυχαγωγίας. Το φινάλε που μας επιφύλαξαν οι Anthony και Joe Russo για το Avengers: Infinity War καταφέρνει να βάλει με τον πιο συναρπαστικό τρόπο μία άνω τελεία, υποσχόμενο μαζί και με μία πολύ σημαντική end credit σκηνή ότι τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο από εδώ και πέρα, ενώ κάνει και μία εξαιρετική πάσα για το ποιος ενδέχεται να πάρει την σκυτάλη στο εξής.

Αντώνης Παυλίδης

Ο τιτάνας Thanos είναι ένα πανίσχυρο, ευφυές πλάσμα και πιστεύει πως αν σκοτώσει τη μισή ζωή στο σύμπαν θα επαναφέρει την ισορροπία. Για να το κάνει, χρειάζεται τις έξι Πέτρες του Άπειρου για να του δώσουν δύναμη να παρακάμψει τον χρόνο, τον χώρο την ενέργεια και όλους τους νόμους της φυσικής και της ίδιας της πραγματικότητας. Η μοίρα της Γης και η ίδια η ύπαρξη δεν ήταν ποτέ πιο αβέβαιη. Ανάμεσα σε αυτόν και τα σκοτεινά σχέδια του, στέκουν μόνο οι Εκδικητές.

To Avengers: Infinity War είναι σίγουρα η πιο πολυαναμενόμενη ταινία κόμικ για το 2018. Μετά από ένα μακρινό ταξίδι δέκα χρόνων και την δημιουργία ενός κόσμου τεραστίων διαστάσεων με πάνω από 15 ταινίες και δεκάδες πρωταγωνιστές και χαρακτήρες, φτάσαμε στον Πόλεμο της Αιωνιότητας. H μεγαλύτερη πρόκληση για αυτήν την ταινία ήταν η σωστή αντιμετώπιση σχεδόν όλων των υπερ-ηρώων που είχε να διαχειριστεί αλλά και η σύνδεση των γεγονότων από το πρώτο Iron Man του 2008 μέχρι και σήμερα. Η πλοκή εξελίσσεται σε Γη και διάστημα, απλώνοντας τα γεγονότα σε ολόκληρο το σύμπαν. Η κατάλληλη ισορροπία σε αυτά τα ταξίδια ανάμεσα σε κοσμικές και γήινες τοποθεσίες ήταν ακόμα ένα στοίχημα των συντελεστών.

Το καλλιτεχνικό βάρος σε αυτό το εγχείρημα πέφτει στους ώμους των αδελφών Russo. Από το ξεκίνημα της αντιλαμβάνεσαι πως θα παρακολουθήσεις κάτι έντονο και δυναμικό. Μία καθαρόαιμη ταινία περιπέτειας και δράσης δίχως να σε αφήνει λεπτό να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της . Το σκηνοθετικό ντουέτο καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να μαζέψει όλα τα κομμάτια του γιγαντιαίου κινηματογραφικού παζλ και να τα στήσει έτσι ώστε να απολαύσουμε μία από τις καλύτερες στιγμές του Marvel Cinematic Universe. Σημαντικό ρόλο για να έρθει αυτό το θετικό αποτέλεσμα παίζει το σενάριο της ταινίας. Είναι εκεί για να μας δώσει με τον κατάλληλο τρόπο όλες τις λεπτομέρειες που χρειαζόμαστε, ώστε να καταλάβουμε τί σκέφτονται οι ήρωες μας και ποιές θα είναι οι επόμενες ενάργειές τους.

Για να έχεις αποδοτικούς πρωταγωνιστές χρειάζεσαι σχεδόν πάντα το ίδιο και ίσως ακόμα περισσότερο αποδοτικούς, ανταγωνιστές. Αυτό είναι κάτι που ίσως δεν μας είχε συνηθίσει να μας δείχνει η Marvel. Ο υπέρτατος κακός λοιπόν, ο Thanos, θεωρώ πως ξεχωρίζει στην ταινία και παίρνει μαζί του όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Προσωπικά αδημονούσα κάθε στιγμή της πλοκής να δω τις αποφάσεις του και τον τρόπο που θα ενεργήσει στα γεγονότα της ταινίας. Πολύ έξυπνα λοιπόν οι συντελεστές του δίνουν τον κατάλληλο χρόνο και χώρο για να αποδείξει στον θεατή ότι είναι παντοδύναμος, ότι ξέρει τι κάνει και σχεδόν να τον πείσει για τη λογική των σχεδίων του.

Σίγουρα, σε μία τόσο μεγάλη προσπάθεια θα υπάρχουν κάποιες «τρύπες» στο σενάριο ή μερικά θεματάκια στον χρόνο που έχει ο κάθε χαρακτήρας στην υπόθεση αλλά είναι τόσο μικρής σημασίας που δεν είναι άξια λόγου. Με όλα τα παραπάνω λοιπόν, το Avengers: Infinity War ανήκει σίγουρα μέσα στις καλύτερες ταινίες του ενιαίου σύμπαντος της Marvel.  Οι Russo βρίσκουν την κατάλληλη κινηματογραφική συνταγή και απλώνουν αρμονικά πάνω στο λευκό πανί ένα πλήθος χαρακτήρων με καταιγιστική δράση και με μία σύνδεση γεγονότων που οδηγούν σε ένα συνταρακτικό φινάλε.