Οι 5 ταινίες τρόμου που σημάδεψαν την παιδική μας ηλικία

Από μικρός ήμουν λάτρης των ταινιών τρόμου και γενικά κάθε τι «ψυχανώμαλου» που έπεφτε στα χέρια μου, αλλά γενικά με τις ταινίες τρόμου και τις σειρές όπως το “Friday the 13^th the series” ή αλλιώς «Το μυστήριο της Παρασκευής» που προβάλλονταν κάθε Παρασκευή αργά το βράδυ στην νέα τότε ιδιωτική τηλεόραση είχα μια ιδιαίτερη σχέση. Ήταν το «υλικό» μαζί με ότι άλλο είχαμε ακούσει δεξιά κι αριστερά από παππούδες και γιαγιάδες, για τρομακτικές ιστορίες και συζητήσεις που κάναμε στην παρέα. Θέλεις λόγο του «απαγορευμένου» του πράγματος, θέλεις λόγο του ασφαλούς τρόμου που μας εξιτάριζε, θέλεις λόγο της αθωότητας που έβρισκε ελκυστικό όλο αυτό, οι ταινίες τρόμου σημάδεψαν την παιδική μας ηλικία και τα βιώματα αυτά τα κουβαλάμε μαζί μας μέχρι σήμερα. 

Θυμάμαι λοιπόν στα μεσόγεια κοντά στα τελευταία σπίτια στο δάσος της Σαρωνίδας, όπου πηγαίναμε τα Σαββατοκύριακα, να μαζευόμαστε μια παρέα από παιδιά 10 - 13 ετών, μετά από ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού στους δρόμους και βόλτες με τα ποδήλατα, για να δούμε το Friday the 13^th the series, που παιζόταν αργά το βράδυ της Παρασκευής και ήταν αυστηρά για ενήλικες! Ένας «νόμος» που έπρεπε να παραβούμε πάση θυσία! Η κουβέρτες για τα κουκουλώματα, τα γαριδάκια και οι φακοί ήταν απαραίτητα αξεσουάρ! Η σειρά καταπιανόταν με δυο ανίψια τα οποία κληρονόμησαν από τον αποθανόντα θείο τους μια αντικερί γεμάτη όπως αποδείχτηκε αργότερα με καταραμένα αντικείμενα που είχαν πουληθεί σε ανυποψίαστους αγοραστές και έπρεπε να τα βρουν για να τα κλειδώσουν στην αποθήκη της αντικερί. Τα αντικείμενα αυτά τα καταράστηκε ο ίδιος ο θείος, ο οποίος προκειμένου να γίνει αθάνατος έκλεισε συμφωνία με τον διάβολο η οποία δεν πήγε ακριβώς όπως θα’ θελε. Την σειρά αυτή την αναφέρω γιατί ήταν το έναυσμα που πυροδότησε να ξεψαχνίσουμε και να κυνηγήσουμε κάθε τι τρομακτικό που κυκλοφορούσε τότε στην χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας. Το να ανακαλύψεις ένα καλό «θρίλερ» στο video club για να δεις με τους φίλους σου, ήταν κάτι που εκτός από τη γλύκα του ψαξίματος –μιας το YouTube και το IMDB ούτε ως ιδέα δεν υπήρχαν-  της ανακάλυψης  και την ικανοποίηση της αναγνωρισιμότητας της παρέας ότι ξέρεις να διαλέγεις, υπήρχε η ανταλλαγή απόψεων και προτάσεων των υπόλοιπων μελών κάνοντας τους χώρους αυτούς το hot spot συγκέντρωσης των απανταχού ταινιόφιλων. Κάτι σαν live forum δηλαδή.

Βέβαια σε μια εποχή που δεν ξέραμε καν τι σημαίνει internet και PC η δύναμη του word of mouth είχε εξαιρετική απήχηση μεταξύ μας. Ειδικά από κάτι μεγαλύτερα σε ηλικία ξαδέρφια που ο υπόλοιπος κόσμος έπαιρνε πιο σοβαρά από εμάς τα «μικρά». Θυμάμαι λοιπόν σε εκείνο το σπίτι κοντά στο δάσος μετά από της θέαση του «Μυστηρίου της Παρασκευής» μια μορφή –ξαδέρφη δυο παιδιών της παρέας στο τελείωμα της εφηβείας της- η οποία μας μάζευε στην αυλή για να μας πει ιστορίες τρόμου. Η όψη που έπαιρνε η φοβερή και τρομερή Ελπινίκη, καθώς και ο τρόπος που τα έλεγε, μπορούσε να σε κάνει να πεθάνεις απ’ τον φόβο σου. Και όλα αυτά σε ένα σκηνικό αραιοκατοικημένο δίπλα σε δάσος με ένα ερειπωμένο σπίτι να αχνοφαίνεται στο βάθος. Από φαντάσματα και δαίμονες που κυκλοφορούσαν εκεί, ινδιάνικο νεκροταφείο που υποτίθεται ήταν παλιά η περιοχή, ένας τερατόμορφος κλόουν που κυκλοφορεί και τρώει παιδιά, μέχρι το στοιχειωμένο σπίτι που βλέπαμε μακριά και ανήκε σε έναν δολοφόνο,  ο οποίος εμφανίζεται και σκοτώνει στα όνειρα και γενικά ότι είχε δει σε ταινίες, τα ανακάτευε με τέτοιο τρόπο ώστε να τα καταπιούμε αμάσητα και να μας κάνει να μην μπορούμε να περπατήσουμε μέχρι το σπίτι μας! Οι παρακάτω πέντε ταινίες λοιπόν ήταν αυτές που προσωπικά στιγμάτισαν την παιδική μας ηλικία και θυμάμαι νοσταλγικά μέχρι σήμερα. Αν αναρωτιέστε πως  ο βίντεοκλάμπερ μας νοίκιαζε ταινίες τρόμου, δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν  σε ανήλικους, θα σας πω αυτό… Θυμόσαστε εκείνες τις Polaroid που εκτύπωναν φωτογραφίες στη στιγμή; Είναι αξιοθαύμαστο το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο…

Child’s Play (Η Κούκλα του Σατανά)

Μη σας ξεγελούν οι τελευταίες ταινίες οι οποίες έχουν μετατραπεί σε κωμωδίες. Η πρώτη ταινία ήταν άκρως τρομακτική. Ειδικά για ένα παιδί. Μητέρα αγοράζει στον εξάχρονο γιό της μια δημοφιλή κούκλα που μιλά. Το γνωστό «καλό παιδί» Chucky. Μόνο που υπάρχει μια λεπτομέρεια. Στη συγκεκριμένη κούκλα που έπεσε στα χέρια της έχει μεταφέρει τη ψυχή του ένας serial killer ο οποίος το έπραξε προκειμένου να ξεφύγει από την καταδίωξη  της αστυνομίας, σκοπεύοντας αργότερα να αναγεννηθεί ξαναμεταφέροντάς τη στο παιδί που θα χαριζόταν. Πολλές σκηνές έχουν μείνει χαραγμένες, όπως εκείνη που ο Chucky γυρνά απότομα το κεφάλι του, όταν η μητέρα του 6χρονου συνειδητοποιεί ότι στην κούκλα δεν υπάρχουν μπαταρίες.  Και αυτή που ενώ καίγεται προχωρά σε ένα σκοτεινό διάδρομο με το μαχαίρι προς το παιδί. Το Child’s Play έκανε πολλά παιδιά μετά τη θέαση της ταινίας να κλειδώνουν ότι κούκλα είχαν στις ντουλάπες, ενώ παράλληλα ορκιζόντουσαν ότι άκουγαν θόρυβο μέσα από αυτές! Αυτή η ταινία με έκανε να μη ξαναδώ ποτέ με ίδιο μάτι τις κούκλες και  να μην τις συμπαθώ μέχρι σήμερα. Αργότερα για να αντιμετωπίσω αυτή τη φοβία, κούρεψα γουλί την Barbie μακρομαλλούσσα της ξαδέρφης μου για να δω αν θα αντιδράσει. Μετά βέβαια που το καλοσκέφτηκα την έκαψα για να σιγουρευτώ. Δεν είχα υπολογίσει όμως ότι αυτή που θα έπρεπε πραγματικά να φοβηθώ θα ήταν η ξαδέρφη μου όταν το μάθαινε…

IT (Το Αυτό)

Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη συμπάθεια στους κλόουν. Για κάποια λόγο πάντα με ανατρίχιαζαν. Αυτό επιδεινώθηκε μετά από τη συγκεκριμένη ταινία.  Το «Αυτό» πρόκειται για μεταφορά του βιβλίου του master του είδους Stephen King. Τοποθετείται στο Maine (όπως τα περισσότερα έργα του King) και καταπιάνεται με την ιστορία μια παρέας απόκληρων παιδιών, τα οποία θα έρθουν αντιμέτωπα με τον Pennywise. Ένα φοβερό δαίμονα μεταμφιεσμένο σε κλόουν, που ξυπνά από τη νάρκη του κάθε 30 χρόνια για να τραφεί με παιδιά. Ο Pennywise φαίνεται να είναι το κοινό σκοτεινό μυστικό της πόλης για το οποίο κανείς δεν κάνει τίποτα. Τα παιδιά θα επιστρέψουν μετά από 30 χρόνια στην γενέτειρά τους για να τον αντιμετωπίσουν και να αποτελειώσουν ότι είχαν αφήσει στη μέση. Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτή τη ταινία. Η αρχή που ο κλόουν ξεγελά και αρπάζει ένα παιδί μέσα απ’ τον υπόνομο, η σκηνή που εμφανίζεται ανάμεσα στα απλωμένα σεντόνια και επιτίθεται σε ένα κορίτσι (κάτι που με έκανε για αρκετό διάστημα να μην ξαναπλησιάσω απλωμένα ρούχα), η σκηνή που τους μιλάει μέσα απ’ τα σιφώνια του νιπτήρα, τα μπαλόνια που «επιπλέουν» γεμάτα αίμα, ή εκείνη τη φορά που αρχίζει και αποκαλύπτει την πραγματική φρικιαστική του μορφή με τα βρώμικα σκοροφαγωμένα ρούχα του κατεβαίνοντας τη σκάλα σε ένα ερημωμένο σπίτι… Η ταινία έκανε ακόμα κι’ αυτούς που δεν είχαν ποτέ πρόβλημα με τους κλόουν να έχουν! Σε μένα απλά μεγάλωσε πιο πολύ τη φοβία μου κάνοντάς με μέχρι και σήμερα να αισθάνομαι άβολα στην παρουσία κάποιου κλόουν. Βέβαια νιώθω άσχημα που κάποτε έσπρωξα από την κυλιόμενη σκάλα σε ένα εμπορικό κέντρο, την ώρα που δεν κοιτούσε κανείς έναν κλόουν, κάνοντας μετά τον ανήξερο, αλλά φταίω εγώ; …κράταγε και μπαλόνια! (ελπίζω να μη διαβάζει τώρα)!

Fright Night (Νύχτα Τρόμου)

Η ταινία αυτή είχε τρομερό εξώφυλλο και ήταν ο λόγος που τράβηξε την προσοχή μου στο ράφι του video club. Λένε να μην κρίνουμε την ταινία/βιβλίο απ’ το εξώφυλλο, αλλά τότε αυτό ακριβώς κάναμε! Ανέλπιστα η ταινία αν και έχει να κάνει με βρικόλακες που μεταξύ μας τώρα δεν είναι και τόσο τρομακτικοί, γιατί ξέρουμε ότι αν θα έχουμε ποτέ να κάνουμε με βρικόλακα αρκούν μερικά σκόρδα, αγιασμός, ένας σταυρός και ένα παλούκι στην καρδιά, απλά πράγματα δηλαδή, ήταν αρκετά καλή και μας έκανε να φοβηθούμε γιατί πρώτα απ’ όλα είχε πολύ καλή ατμόσφαιρα και γιατί ανέτρεψε τα δεδομένα όπως τα ξέραμε! Τον βρικόλακα της ταινίας δεν τον επηρέαζε ο σταυρός! Επίσης ανακαλύψαμε ένα ακόμα στοιχείο. Οι βρικόλακες δεν έχουν αντανάκλαση στους καθρέπτες! Η ταινία είχε να κάνει με τον Charley όπου απέναντι από αυτόν αγόρασε σπίτι ένας περίεργος τύπος. Παρακολουθώντας τον απ’ το παράθυρο ανακάλυψε πως ήταν βρικόλακας ο οποίος κατάλαβε ότι τον παρακολουθούσε δείχνοντας καθαρά ότι αυτό δεν του άρεσε. Πανικοβλημένος ο πρωταγωνιστής ζητά βοήθεια από έναν παρουσιαστή «βετεράνο» ταινιών τρόμου. Στην αρχή τον απωθεί περνώντας τον για τρελό αλλά αφού πείθεται θα προσπαθήσει να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από τον σκοτεινό του γείτονα. Η σκηνές που θυμάμαι έντονα ήταν όταν σε ένα σκοτεινό σοκάκι ακολουθεί τον κολλητό φίλο του πρωταγωνιστή ο οποίος ανήμπορος να  αντιδράσει υποκύπτει στην μοίρα του, η σκηνή της μεταμόρφωσης της κοπέλας του Charley και φυσικά εκείνη η σκηνή που ο βρικόλακας πιάνει με το χέρι του και σπάει τον σταυρό γελώντας! Μπορεί να μην ήταν απ’ τις πιο τρομακτικές ταινίες με βρικόλακες και να μη συγκρίνεται με το αριστούργημα του Francis Ford Coppola μερικά χρόνια αργότερα, αλλά για εμάς τα πιτσιρίκια ήταν αρκετή για να υποπτευθούμε τον μυστήριο γέρο που έμενε μόνος του σε ένα παλιό σπίτι χωρίς καθρέπτες! Σημαντικό στοιχείο δεν νομίζετε; Γι’ αυτό κι εμείς του φέραμε κολάρο ένα τάπερ με σκορδαλιά για να σιγουρευτούμε! δεν παίζουμε μ’ αυτά!

A Nightmare on Elm Street (Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες)

1...2 Freddy comes for you! Πείτε μου έναν έφηβο ή πιτσιρικά που δεν τον είχε στοιχειώσει μέχρι την ενήλικη ζωή του (ίσως και αργότερα) αυτό το τραγουδάκι! Υπήρχε μια τρομερή φήμη που συνόδευε τότε αυτή την ταινία, με ξεκάθαρη διάθεση παραπομπής σε αστικό μύθο, όπως κάτι ανάλογο έγινε με το Blair Witch Project αργότερα που υποτίθεται πως το υλικό που βρέθηκε στις βιντεοκασέτες ήταν πραγματικό. Ιστορίες έφταναν στ’ αυτιά μας για εφήβους που έχαναν τον ύπνο τους και έκοβαν τις βλεφαρίδες τους για να μην κοιμηθούν και ονειρευτούν τον Freddy!  Στην περίπτωση του «Εφιάλτη στο δρόμο με τις Λεύκες» βέβαια το word of mouth λειτούργησε περισσότερο ως χαλασμένο τηλέφωνο. Κι’ ενώ ένας ενήλικας θα μπορούσε να αντιληφτεί ότι όλο αυτό στηρίζεται στη σφαίρα της φαντασίας, για τους πιτσιρικάδες ήταν η αφορμή για να το δουν! Ο Freddy Krueger απήγαγε και κακοποίησε παιδιά από το σχολείο που εργαζόταν, κάνοντας τους γονείς να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, να τον κυνηγήσουν και  να τον κάψουν ζωντανό. Ο Freddy ορκίστηκε εκδίκηση επιστρέφοντας εξοπλισμένος με γάντια από λεπίδες στα όνειρα τον απογόνων τους, ξεκινώντας ένα σερί από μυστήριες δολοφονίες, όπου τα θύματα έβρισκαν τραγικό θάνατο στον ύπνο τους. Θεωρώ πως η σύλληψη της συγκεκριμένης ιδέας καθώς και η ίδια η εμφάνιση του χαρακτήρα, ήταν ότι πιο έξυπνο και πραγματικά τρομακτικό έχει υπάρξει ποτέ σε ταινίες αυτού του είδους. Η ταινία ήταν ικανή να προκαλέσει εφιάλτες και φοβία ακόμα και στους ενήλικους. Μπορείτε να φανταστείτε τι έκανε σε εμάς μια παρέα από δωδεκάχρονα. Μέχρι σήμερα θυμάμαι πεντακάθαρα την σκηνή που ο Freddy ήταν σε ένα σκοτεινό σοκάκι, τα χέρια του είχα μακρύνει και ερχόταν προς το την οθόνη ξύνοντας τον τοίχο με τα «νύχια» του. Η ταινία μας προκάλεσε όχι απλά φόβο αλλά πραγματικό τρόμο γιατί ακόμα και το σενάριο να βάλεις στην άκρη, ο χαρακτήρας του Freddy Krueger από μόνος ήταν τόσο φρικιαστικός που μας έκανε να φοβόμαστε να κοιμηθούμε. Κι’ αυτό γιατί ενώ με τα άλλα «τέρατα» ξέραμε τι να κάνουμε για να προστατευτούμε, με τον συγκεκριμένο που διεισδούσε και τρεφόταν απ’ τους χειρότερους εφιάλτες σου ένιωθες εντελώς αβοήθητος. Αν μια ταινία δεν έπρεπε σε καμιά περίπτωση να δει ένας ανήλικος, τότε αυτή σίγουρα ήταν το A Nightmare on Elm Street. Από τότε πάντως μίσησα τα ριγέ μπλουζάκια. Το πώς γλύτωσε ο κηπουρός του πάρκου το μπουρλώτιασμα, είναι άξιο απορίας! Μάλλον γιατί σκεφτήκαμε ότι μπορεί να μας κυνηγήσει στον ύπνο μας! Πήγαινε γυρεύοντας όμως κι’ αυτός! Και τεράστιες λεπίδες και ριγέ μπλουζάκι! Θα φταίγαμε εμείς;

The Exorcist (Ο Εξορκιστής)

Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτή την ταινία. Είναι ο ορισμός ότι μια ταινία τρόμου δεν χρειάζεται περίπλοκα και εντυπωσιακά ειδικά εφέ για να προκαλέσει αυτό το συναίσθημα στον θεατή. Δεδομένου ότι προβλήθηκε το 1973 σε μια εποχή χωρίς την τεχνολογία για κάτι τέτοιο, είναι το τρανό παράδειγμα πως η σκηνοθεσία, η ηθοποιία και ένα ανατριχιαστικό soundtrack είναι τα μόνα που πραγματικά χρειάζονται για ένα εφιαλτικό αποτέλεσμα, που στην περίπτωση του The Exorcist το έκαναν να μνημονεύεται μέχρι σήμερα ως η καλύτερη ταινία τρόμου που έχει γυριστεί ποτέ. Και πραγματικά ποτέ μέχρι τώρα ανάλογη ταινία τρόμου δεν κατάφερε να το ξεπεράσει, ούτε καν τα ίδια της τα sequels. Η κόρη μιας οικογένειας με χαμηλές θρησκευτικές πεποιθήσεις καταλαμβάνεται από έναν αρχαίο δαίμονα παίζοντας με έναν πίνακα Ouija. Το παιδί αρχίζει να εκδηλώνει περίεργη και επιθετική συμπεριφορά αναγκάζοντας  την μητέρα η οποία έχοντας εξαντλήσει όλους τους πιθανούς γιατρούς που σηκώνουν τα χέρια ψιλά, να απευθυνθεί σε ένα Έλληνα ιερέα για να την βοηθήσει. Μαζί με έναν ακόμα ιερέα ειδικό στους εξορκισμούς, θα προσπαθήσουν να βγάλουν τον δαίμονα από μέσα της.

Και μόνο η λέξη «εξορκισμός» ήταν ικανή να μας κάνει να θέλουμε διακαώς να την δούμε! Έχοντας κιόλας ακούσει ότι είναι ότι πιο τρομακτικό κυκλοφορούσε κι ότι μάλιστα ο κόσμος λιποθυμούσε μέσα στους κινηματόγραφους, καταλαβαίνετε ότι υπήρχε πολύ υψηλό κίνητρο! Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε τον τρόμο και το σοκ που θα παθαίναμε! Αν ο Freddy Krueger μας έκανε μια φορά να χάσουμε τον ύπνο μας, αυτό λόγο ότι ήταν πιο αληθοφανές και στηρίζονταν σε αληθινά γεγονότα που όλοι μας είχαμε ακούσει δεξιά κι’ αριστερά, τα κατέφερε στο τριπλάσιο βαθμό! Η σκηνή της Regan με το κενό της βλέμμα να λέει σε κάποιον «you gonna die up there», η σκηνή όπου χτυπιέται στο κρεβάτι την πρώτη φορά που κάνει αισθητή την παρουσία του ο δαίμονας, η σκηνή του αυνανισμού με τον σταυρό, η σκηνή που αιωρείται στον αέρα και η σκηνή που κάνει ψυχολογικό πόλεμο στον ιερέα που αφορά την νεκρή μητέρα του, είναι αυτές που τις θυμάμαι σαν να είδα την ταινία χθες. Θεωρώ μετά από εκατοντάδες ταινίες τρόμου που έχω δει ότι ο Εξορκιστής είναι η καλύτερη ταινία τρόμου που έχω δει ποτέ και παραμένει αντικειμενικά αξεπέραστη μέχρι σήμερα. Δεν νοείται λάτρης ταινιών τρόμου να μην την έχει δει. Και πιστέψτε με, αν ακούσετε κάποιον να λέει ότι δεν φοβήθηκε με αυτή την ταινία, απλά ψεύδεται. Κι’ αν δείχνει ειλικρινής μάλλον το είπε πολλές φορές στον εαυτό του για να το πιστέψει! Θυμάμαι να γίνονται άπειρες παραγγελίες πίτσας μιμούμενοι την φωνή της δαιμονισμένης Regan  ενώ κάθε φορά που έπρεπε να ανέβουμε μια εξωτερική σκάλα υπό το φως της λάμπας, κοντοστεκόμασταν για λίγο πριν ανέβουμε δυο δυο τα σκαλοπάτια!     

Εσάς ποιες ταινίες τρόμου σας στιγμάτισαν στην παιδική/εφηβική σας ηλικία; Πείτε μας στα σχόλια και μοιραστείτε μαζί μας τις εμπειρίες σας!