The Witcher 3η Σεζόν: Το “κύκνειο άσμα“ του Henry Cavill Μέρος 1ο – Review

Έχοντας αγαπηθεί από κάποιους όπως είναι, με τα σφάλματά της ως σειρά, αλλά και μισήθηκε για άλλα τόσα, το The Witcher έφτασε αισίως στην 3^η του σεζόν, η οποία αναμένεται να φέρει κοσμογονικές αλλαγές όχι μόνο στην τηλεοπτική βερσιόν της Continent αλλά και στον ίδιο τον πρωταγωνιστή.

Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζατε -αν και έχει βουίξει ο τόπος- ο Henry Cavill αποχωρεί από τον ρόλο του Geralt of Rivia αμέσως μετά το φινάλε της 3^ης σεζόν με τον Liam Hemsworth να αναλαμβάνει τον εμβληματικό ρόλο για τον οποίο ο Βρετανός ηθοποιός λατρεύτηκε από εκατομμύρια κόσμο. Το πώς από την 4^η σεζόν και μετά (γιατί κατά 99% έρχεται και 5^η σεζόν) θα βλέπουμε έναν Geralt με τη φάτσα του Hemsworth και πώς θα δικαιολογηθεί αυτό δεν το γνωρίζει κανείς πέραν των συντελεστών του Netflix.

Πάντως τα πρώτα πέντε επεισόδιο της 3^ης σεζόν του The Witcher που απαρτίζουν το Vol. 1 δε δίνουν ούτε ένα στοιχείο στο πως θα συμβεί αυτή η μετάβαση. Πρόσφατα μόλις, ένας παραγωγός δήλωσε ότι η μετάβαση από τον έναν Geralt στον καινούργιο θα είναι «άψογη». Το τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής μένει να φανεί.

Η 3^η σεζόν του The Witcher ξεκινάει με ένα οικογενειακό κλίμα αλλά αρκετά δυνατό για πρώτο βήμα με τον Geralt, τη Ciri (Freya Allen) και την Yennefer (Anya Chalotra) να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα ανάμεσα στον επικείμενο πόλεμο των Βασιλείων, όσους θέλουν τη Ciri για όφελός τους αλλά και τα τέρατα που καραδοκούν στην Ήπειρο. Πραγματικά έκανε μια αρχή που τη θεώρησα πολύ ΟΚ και διόλου χλιαρή. Πάνω εκεί που το είπα όμως στα επόμενα επεισόδια άρχισε να μπουκώνει η πλοκή με δευτερεύοντες χαρακτήρες να μπαίνουν στο προσκήνιο για παραπάνω λεπτά συμμετοχής από όσο θα έπρεπε τηρουμένων των αναλογιών και τα όσα διακυβεύονται και η σειρά συνεχώς μας υπενθυμίζει.

Καταλήγει λοιπόν να χαντακώνεται σε μια αχρείαστη σαπουνοπερική παράκαμψη μέχρι να πάρουν μπρος σοβαρά τα γεγονότα. Ειδικά δύο σκηνές με τον Jaskier και την Philipa ήταν κάτι ανάμεσα σε fan service και καθυστέρηση από πλευράς των σεναριογράφων πριν το κυρίως πιάτο.

Στο 4^ο και στο 5^ο φάνηκε να στήνει τα πιόνια για το όποιο γκραν φινάλε επιφυλάσσει το Vol. 2. Τα κατάφερε όμως με τρόπο που έμοιαζε μακρόσυρτος και αχρείαστα βουτηγμένος στα πολιτικά της Ηπείρου και με παραπάνω campiness από όσο προσωπικά θα ήθελα να βλέπω στο Witcher. Γενικά υπάρχει πάλι μια ανισότητα στο ύφος από τους συντελεστές της σειράς που υποθάλπει το τελικό αποτέλεσμα και είναι κρίμα γιατί σε σχέση με τη 2^η σεζόν μοιάζει ένα-δυο κλικ βελτιωμένο το The Witcher. Μιλώντας πάντοτε για τα campy δεδομένα και το αρκετά ανάλαφρο ύφος που δεν καταλαβαίνω γιατί θέλει να πασάρει τόσο ενώ ο κόσμος του είναι τόσο ζοφερός και ασυγχώρητος.

Ενδιάμεσα όμως είχε μερικές αρκετά εντυπωσιακές μάχες από πλευράς σκηνοθεσίας, χορογραφίας και σύλληψης, όπως τη μάχη στο Shaerrawedd με το μονοκάμερο πάνω στο killing spree του Geralt να δίνει ρυθμό και να βγάζει τη videogame πλευρά του. Αυτό δε σημαίνει ότι τα αχρείαστα CGI αίματα και τα τέρατα με άνιση ποιότητα στο CGI και τα ξόρκια δεν έλειψαν.

Στο τεχνικό κομμάτι υπήρξε μια ανισορροπία καθώς κάτι χάλαγε και κάτι διόρθωνε η 3^η σεζόν του The Witcher. Έστρωσε για παράδειγμα τα εξόφθαλμα prosthetics στα αυτιά των Elves, τους φακούς επαφής που σε διάφορα πλάνα φαινόντουσαν και τα σπαθιά που λύγιζαν, οπότε κάτι είναι και αυτό. Οι περούκες όμως με τις κατσαρές τρίχες που ενώ είναι πενταβρώμικοι από τις μάχες, πετάνε, παραμένουν.

Έχει πολύ δρόμο ακόμα η σειρά και ακόμη τρία μεγάλα επεισόδια για να κλείσει με επικό τρόπο -για τα δεδομένα του The Witcher, επομένως περαιτέρω σχολιασμός δε χωράει όταν στις 27 Ιουλίου θα βγει το Vol. 2 των επεισοδίων.

Πάντως αυτό που μπορώ να πω με περίσσια σιγουριά από τώρα είναι ότι το κενό του Χένρι Κάβιλ είναι πολύ μεγάλο που θα αφήσει και κανένας δε μπορεί να το αναπληρώσει. Παίζει με τέτοιο μπρίο τον Geralt που πλέον δεν μπορώ να τον φανταστώ με άλλη φυσιογνωμία. Αν κάτι πέτυχε απόλυτα η σειρά από την αρχή ήταν το casting του Geralt και φαντάζομαι δύσκολα ότι θα χωνευτεί η μετάβαση.