Winnie the Pooh: Blood & Honey Review - Τρόμος cringe επιπέδου και εποχής βιντεοκλάμπ

Πώς θα αντιδρούσατε αν βλέπατε μια horror διαστροφή ενός λατρεμένου εδώ και σχεδόν εκατό χρόνια παιδικού παραμυθιού; Πως θα σας φαινόταν αν ο αξιαγάπητος «Γουίνι το Αρκουδάκι» και οι φίλοι του μετατρέπονταν σε…αιμοσταγείς δολοφόνοι στα πρότυπα άλλων παρόμοιων οριακά απέθαντων serial killers όπως του Jason, του Freddy Kruger, του Mike Myers και πολλών ακόμα; Σίγουρα στο άκουσμα του τίτλου «Γουίνι το Αρκουδάκι: Αίμα και Μέλι» μου προκλήθηκε ένα αίσθημα πως πρόκειται για μια horror παρωδία.

Τελικά, βλέποντάς την εν λόγω ταινία αυτή η εντύπωση επιβεβαιώθηκε μιας και δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί κάτι παραπάνω από μια ταινία-παρωδία των όσων υπόσχεται. Αρχικά να αναφέρω πως η ταινία "Winnie the Pooh: Blood & Honey” δρομολογήθηκε ως project στα μέσα του 2022 όταν έληξαν τα δικαιώματα αποκλειστικής χρήσης του πρώτου βιβλίου «Γουίνι το Αρκουδάκι» που είχε εκδοθεί το 1926. Το παράδοξο στην όλη υπόθεση των δικαιωμάτων είναι πως η Walt Disney Company κατέχει τα αποκλειστικά δικαιώματα χρήσης των βερσιόν των χαρακτήρων του «Γουίνι» και των υπολοίπων, με τα οποία έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές.

Θέλοντας να καπηλευτεί το όνομα του Γουίνι, ο σκηνοθέτης Rhys Frake-Waterfield (που πραγματοποιεί ντεμπούτο κιόλας) πήρε τα δικαιώματα, με σκοπό να γράψει και να σκηνοθετήσει το horror spinoff αυτής της ιστορίας. Η βρετανική αυτή indie slasher παραγωγή γυρίστηκε μέσα σε 10 μέρες στο δάσος Ashdown που αποτελεί την έμπνευση για το Hundred Acre Wood της πρωτότυπης ιστορίας. To κόστος της συνολικά έφτασε τα $100.000 δολάρια και βλέποντάς την απορώ που πήγαν όλα αυτά τα λεφτά.

Στο ατάλαντο cast μίξης ηθοποιών επιπέδου «Οικογενειακές Ιστορίες»; Στα δήθεν σκηνικά του δάσους; Στα ας τα πούμε «ειδικά εφέ»; Γιατί έχω δει πολύ πιο καλλιτεχνικά άξιες παραγωγές με τόσο χαμηλό budget όχι μόνο στο είδος του τρόμου αλλά και στο sci-fi. Για παράδειγμα έχουν υπάρξει καλύτερες short ταινίες τρόμου στο YouTube που είχαν και κάποιο γούστο. Το Winnie the Pooh: Blood & Honey τα πετάει όλα στο καλάθι των αχρήστων.

Η υπόθεση της ταινίας ξεκινάει με τον Chris Robin να αφήνει πίσω στο δάσος τους αγαπημένους του φίλους, τον Γουίνι, το Γουρουνάκι και τον Γκαρή. Τα ζωάκια όμως λυπημένα από το ότι ο αγαπημένος τους φίλος τους παράτησε ολομόναχους στο δάσος, ορκίζονται εκδίκηση όχι μόνο ενάντια σε αυτόν αλλά και στους ανθρώπους γενικότερα. Έτσι, απαρνούνται τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους και βυθίζονται στα ζωώδη ενστικτά τους, μεταμορφώνοντάς τα σε ανθρωπόμορφα τέρατα. Όλα αυτά τα διηγείται η ταινία μέσα από ένα εξίσου κακόγουστο και καλά παραμυθένιο animation βίντεο.

Το πόσο bait είναι αυτή η ταινία, σε σχέση με την πραγματική της αξία, αντικατοπτρίζεται τόσο από τον ντόρο που έκανε με τα trailers της πριν βγει, όσο και με την μέχρι τώρα πορεία της στο παγκόσμιο box office, από το οποίο κατάφερε να βγάλει πάνω από 5.2 εκατομμύρια δολάρια. Όχι κι άσχημα που έβγαλε 50 φορές το κόστος της. Είναι ο ορισμός της ταινίας που τραβάει τα βλέμματα όσων ψάχνονται να δουν μια ταινία τρόμου χαλαροί και σίγουρα προκαλεί την περιέργεια, μόνο που η περίπτωσή της είναι τύπου «η περιέργεια σκότωσε τη γάτα».

Χωρίς να αναφέρω πόσα σεναριακά ατοπήματα έχει, πόσο κακόγουστη είναι στη φωτογραφία της και συνεχώς φώναζα ότι «κάνοντας αυτό» θα λυνόταν το πρόβλημα και όλα αυτά τα τεχνικά. Αναρωτήθηκα ένα πράγμα: γιατί τόσο αχρείαστο CGI αίμα; Δε χωρούσε στο budget δηλαδή τεχνητό αίμα και σκέφτηκαν ότι με κακής ποιότητας After Effects εφέ το αίμα θα φαινόταν καλύτερο; Και επίσης θέλει να κάνει εντυπωσιακά kills ο Γουίνι αλλά ούτε η φαντασία ούτε και τα εφέ δικαιολογούν το αποτέλεσμα.

Να σας πω ότι την είδα γελώντας υστερικά σκεφτόμενος ότι γνωρίζω άτομα που θα έκαναν αυτή τη δουλειά και την ταινία πολύ καλύτερα με τα ίδια λεφτά. Ότι κρίντζαρα δυνατά σε όλη τη μίαμιση περίπου ώρα που διαρκεί με όλο της το ύφος αλλά και την ανικανότητα να πετύχει μια φορά το στόχο σε ό,τι κι αν επιχειρεί να φέρει στην οθόνη. Αν θέλετε να δείτε ταινία για να μασουλάτε πατατάκια με τη παρέα και αν σχολιάζετε κάθε της σκηνή και να γελάτε με αυτό που βλέπετε, τότε ίσως και να το σκεφτείτε. Αρκετή ψηφιακή μελάνι χύθηκε για το "Γουίνι το Αρκουδάκι: Αίμα και Μέλι".

Το μοναδικό θετικό -ας πούμε- που κρατάω είναι ότι μου θύμισε μια παλιά, γλυκιά, νοσταλγική εποχή του βιντεοκλάμπ. Εκείνη την εποχή που νοίκιαζα μαζί με τους νονούς μου (λάτρεις τέτοιων ταινιών και οι δυο) οποιαδήποτε low budget horror χαζομάρα «του τριημέρου» κυκλοφορούσε εκείνη την εβδομάδα στο συνοικιακό βιντεοκλάμπ για να συμπληρώσουμε το 2+1 στην προσφορά.