Μια πρώτη ματιά στο The Last of Us του HBO
Νομίζω είναι ευρέως γνωστό πως οι μεταφορές βιντεοπαιχνιδιών σε ταινίες ή σειρές δεν είναι ακριβώς εγγυημένη επιτυχία. Κάθε νέα απόπειρα -και είναι πάρα πολλές τελευταία- συνοδεύεται δικαιολογημένα από αρκετή δυσπιστία τόσο από τους μεν (παίκτες/fans του τίτλου) όσο και από τους δε (ουδέτερους θεατές), κι εδώ που τα λέμε, υπάρχει ένα βεβαρημένο παρελθόν που δύσκολα αγνοείται, ακόμα και αν τελευταία, ιδίως στον τομέα των σειρών, οι φωτεινές εξαιρέσεις πληθαίνουν (Castlevania, Arcane, Cyberpunk).
Ωστόσο, το The Last of Us είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Ο τρόπος που έχει καταφέρει η Naughty Dog να προσμίξει στο “παικτικό” κομμάτι του, κινηματογραφικές αρετές και πιο παραδοσιακά αφηγηματικά δομικά στοιχεία, πάντοτε το έκαναν να θεωρείται σαν μια “εύκολη μεταφορά”. “Είναι σχεδόν έτοιμο, δεν γίνεται να λαθέψεις”, αυτή ήταν η εντύπωση που επικρατούσε. Φυσικά, η πραγματικότητα είναι πιο πολύπλοκη και υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι με τους οποίους ένα τέτοιο project μπορεί να πάει στραβά, αλλά, ευτυχώς, φαίνεται πως αυτή τη φορά είμαστε στο “καλό” timeline. Η αρχή του The Last of Us του HBO είναι υποσχόμενη.
Είναι, σαφώς, αδύνατον να βγουν γενικά συμπεράσματα από το πρώτο μόνο επεισόδιο. Υπάρχουν όμως ήδη κάποια στοιχεία τα οποία μπορούν να μας κάνουν αισιόδοξους για την συνέχεια. Λόγου χάρη, το casting μοιάζει πετυχημένο. Ο Pedro Pascal φαίνεται πως έχει “πιάσει” απόλυτα τον χαρακτήρα και δεν χρειάζεται πάνω από μερικά λεπτά για να πείσει ως Joel.
Είναι μετρημένος αλλά εξαιρετικά δυναμικός, μια κινούμενη ωρολογιακή βόμβα συναισθημάτων. Είναι πραγματικά απίστευτο το πόσο οικεία είναι η ενέργεια που εκπέμπει με την παρουσία του σε κάθε σκηνή, σε κάποιον σαν εμένα που έχοντας επαφή με τα πρωτότυπο υλικό, κουβαλούσα συγκεκριμένες προσδοκίες.
Για την Ellie της Bella Ramsey η αίσθηση είναι παρόμοια, αν και ο μικρότερος χρόνος σκηνικής παρουσίας δεν επιτρέπει ακόμα εξίσου ασφαλή συμπεράσματα. Παρόλα αυτά, η πρώτη εντύπωση είναι δεδομένα θετικότατη και το δίδυμο αυτό, πάνω στο οποίο στηρίζεται η ιστορία, δεν πατάει εδώ κατά τη γνώμη μου, ούτε σε μια λάθος νότα.
Δεύτερον, η παραγωγή είναι εξαιρετική. Τα κουστούμια, τα σκηνικά αλλά και η φωτογραφία με τον φωτισμό της, δένουν αρμονικά σε ένα σύνολο που μοιάζει από τη μία με πιστό αντικατοπτρισμό του εικονικού κόσμου που γνωρίζουμε και, από την άλλη, πείθει για την αληθινή, χειροπιαστή υπόστασή του. Νιώθεις ότι μπορείς σχεδόν να μυρίσεις τα μουντά ημι-κατεστραμμένα σοκάκια και τις μουχλιασμένες ταπετσαρίες των κτηρίων της Βοστώνης.
Αυτή η αίσθηση του “αληθινού” μέρους είναι που συχνά απουσιάζει από τις μεταφορές βιντεοπαιχνιδιών με τους ιδιαίτερους κόσμους τους, και είναι πάρα πολύ σημαντική για τα θεμέλια της ιστορίας αλλά και την αίσθηση, την ατμόσφαιρα. Εξάλλου τα παιχνίδια είναι πάνω απ’ όλα μέρη, οι εικονικοί τόποι τους ο κύριος εκφραστικός καμβάς του μέσου, οπότε η παραγωγή είχε βαριά ευθύνη στους ώμους της. Το πρώτο αυτό επεισόδιο ήταν εξαιρετικό σε αυτόν τον τομέα, ας ελπίσουμε να διατηρηθεί αυτή η ποιότητα στα ίδια επίπεδα και στην συνέχεια.
Τέλος, παρότι είναι αρκετά πιστό στο παιχνίδι, διαθέτει ταυτόχρονα και κάτι εντελώς δικό του. Αυτή η ελαφρώς διευρυμένη οπτική στον κόσμο και τους χαρακτήρες του, δεν ξέρω αν θα του βγαίνει πάντα σε καλό, αλλά σίγουρα του χαρίζει μια δική του προσωπικότητα και, γιατί όχι, λόγο ύπαρξης. Εδώ, υπήρχαν αλλαγές και προσθήκες που μου προκάλεσαν όλο το φάσμα αντιδράσεων: και μου άρεσαν, και δεν μου άρεσαν αλλά τις περισσότερες, δεν είμαι ακόμα σε θέση να τις κρίνω μέχρι να δω πού το πάει.
Ας πούμε, προσωπικά, συνεχίζω να προτιμώ την πιο “μαζεμένη” και μινιμαλιστική εισαγωγή του παιχνιδιού αλλά και εδώ, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είναι εξίσου αποτελεσματική. Γενικά, ήταν ένα καλογραμμένο επεισόδιο που καταφέρνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα με ζηλευτή καθαρότητα: να στήσει τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους, να μας εισάγει στον κόσμο του, να ξεκαθαρίσει το διακύβευμα.
Η παρουσία του Druckmann είναι καθησυχαστική, είναι φανερό πως από πίσω είναι άνθρωποι που κατέχουν σε βάθος το υλικό τους.
Ίσως, ο μόνος κίνδυνος που ένιωσα κάπως να αιωρείται πάνω από την σειρά είναι μήπως χάσει λίγο από την λεπτότητα της σκηνοθεσίας του παιχνιδιού. Για παράδειγμα, τα συχνά πλάνα στο ρολόι του Joel δεν ήταν κάτι που εκτίμησα ιδιαίτερα. Αυτή η “διεύρυνση” μπορεί να δώσει περισσότερο βάθος στον κόσμο και ενδεχομένως στους χαρακτήρες, αλλά, μήπως ξεχειλώσει τον άψογο ρυθμό και την οικονομία της αφήγησης;
Για αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει, φυσικά, να περιμένουμε μέχρι τον Μάρτιο. Παίζοντας το παιχνίδι, ένιωθες πως αυτή η ιστορία δεν θα μπορούσε να αφηγηθεί με κάποιον άλλον τρόπο καλύτερα. Μια πραγματικά πετυχημένη μεταφορά μπορεί να σε κάνει να πιστεύεις στο νέο μέσο ακριβώς το ίδιο, για την ίδια ιστορία. Ας ελπίσουμε λοιπόν, το The Last of Us να είναι μια πραγματικά πετυχημένη μεταφορά. Τα πρώτα σημάδια είναι ενθαρρυντικά.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.