Bright Memory Infinite – Ένα φαντασμαγορικό shooter σφηνάκι | Review

Το Bright Memory ήταν ένα από τα πρώτα παιχνίδια που είχα παίξει στο Xbox Series X μου, όταν έφτασε στην αγορά η νέα γενιά κονσολών, όντας μια από τις launch κυκλοφορίες. Όπως σας είχα μεταφέρει και τότε στο review μου, η προσπάθεια του ενός developer που βρίσκεται πίσω από τη σειρά ήταν σίγουρα φιλότιμη, αλλά δεν είχε καταφέρει να με πείσει, αφού στα περίπου 40 λεπτά που διαρκούσε, η εμπειρία έμοιαζε αρκετά μπερδεμένη με τους πολλούς στόχους που προσπαθούσε να καταφέρει ταυτόχρονα.

Fast-forward περίπου δύο χρόνια μετά και πλέον έφτασε στις κονσόλες και το Bright Memory Infinite. Πρόκειται για το sequel του Bright Memory και για το παιχνίδι που είχε ανοίξει την αυλαία της πρώτης gameplay παρουσίασης του Xbox Series X, καταφέρνοντας τότε να εντυπωσιάσει με τα γραφικά του. Η νέα αυτή προσπάθεια του κινέζου developer Zeng “FYQD” Xiancheng είναι σαφώς πιο δουλεμένη, με περισσότερη συνοχή και σε γενικές γραμμές δεν με απογοήτευσε ή για να είμαι πιο δίκαιος: σχεδόν με έκανε να την προτείνω.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ιστορία για άλλη μια φορά είναι απλά η αφορμή για δράση, χωρίς να λείπουν τα χιλιοειπωμένα κλισέ από την όλη αφήγηση, με τους λιγοστούς χαρακτήρες που επιστρατεύει να είναι ρηχοί και με προβλέψιμη συμπεριφορά. Χρονικά βρισκόμαστε στο 2036, όταν ένα παράξενο φαινόμενο για το οποίο οι επιστήμονες δε μπορούν να βρουν καμία εξήγηση έχει εμφανιστεί στους ουρανούς σε όλο τον κόσμο, θυμίζοντας μαύρη τρύπα. Η Supernatural Science Research Organization (SRO) είναι αυτή για την οποία εργαζόμαστε και η οποία μας σηκώνει κυριολεκτικά από το κρεβάτι για να ερευνήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει, όπως κάνουν και οι υπόλοιποι πράκτορες που έχει στείλει σε κάθε γωνιά της Γης. Με την πρωταγωνίστρια Shelia σύντομα ανακαλύπτουμε πως όλα συνδέονται με ένα αρχαίο μυστήριο που απειλεί να καταστρέψει τον κόσμο, με μια στρατιωτική οργάνωση να στέκεται ως εμπόδιο στο δρόμο μας, θέλοντας την εξουσία που υπόσχεται αυτή η πρωτόγονη δύναμη.

Μαντέψτε, λοιπόν, τι κάνουμε; Σταματάμε στο "παρά τσακ" τους κακούς λίγα λεπτά πριν την απόλυτη καταστροφή και σώζουμε τον κόσμο! Όχι και η πιο πρωτότυπη ιδέα και εξέλιξη, έτσι δεν είναι;

Μπορεί η ιστορία να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά είναι στημένη με τέτοιον τρόπο που εξυπηρετεί το pacing, το οποίο είναι και το δυνατό σημείο του τίτλου. Το Bright Memory Infinite μου θύμισε τα campaigns των παλιότερων Call of Duty, αφού είναι πολύ γραμμικό, χωρίς να σπαταλά σχεδόν καθόλου χρόνο στην εξερεύνηση, με το ένα εντυπωσιακό sequence να διαδέχεται το άλλο. Στις δύο περίπου ώρες που διαρκεί βίωσα πτώση από αεροπλάνο, έντονες μάχες με εχθρούς διαφόρων κατηγοριών και ένα οπλοστάσιο που εμπλουτίζεται και βελτιώνεται σταδιακά, πάλεψα με bosses, οδήγησα ένα αυτοκίνητο βγαλμένο από James Bond ταινία σε ένα βουνό που κατέρρεε, έκανα παρκουρ τρέχοντας σε τοίχους και σκαρφαλώνοντας, sniping σε ένα ανοιχτό πεδίο, μέχρι και stealth σε ένα sequence που είχα χάσει τα όπλα μου.

Ομολογουμένως δεν είναι όλες οι ιδέες αυτές τέλεια υλοποιημένες, αφού για παράδειγμα η οδήγηση είναι σχεδόν on-rails και το stealth εντελώς τυπικό και εύκολο. Ωστόσο, σε σχέση με το πρώτο Bright Memory που έμοιαζε σα να πετά πράγματα στον τοίχο και ό,τι κολλήσει, εδώ η εμπειρία καταφέρνει παραδόξως να έχει συνοχή και μια λογική κλιμάκωση και προσωπικά δε βαρέθηκα ούτε λεπτό. Έχουμε να κάνουμε με ένα φαντασμαγορικό shooter σφηνάκι, το οποίο τουλάχιστον στα βασικά τα πηγαίνει καλά.

Το οπλοστάσιο μπορεί να έχει μόνο τα τυπικά AR, καραμπίνα, sniper και πιστόλι, αλλά τα διάφορα upgrades τους, μέσα από τα εναλλακτικά firing modes είναι αρκετά για να προσφέρουν ποικιλία, την ώρα που το shooting αυτό καθ’ αυτό είναι ικανοποιητικό σαν αίσθηση. Τα περισσότερα σκηνικά του παιχνιδιού είναι shooting αρένες, στις οποίες αναδεικνύεται ο βασικός στόχος του developer, ο οποίος είναι να συνδυάσει το shooting με το melee είδος, κάτι που θα έλεγα ότι το καταφέρνει άριστα. Πέρα από τα όπλα, υπάρχει και ένα σπαθί που μπορεί να αποκρούει σφαίρες, να σηκώνει εχθρούς στον αέρα για combos, καθώς και διάφορα άλλα abilities, μεταξύ των οποίων ένα γρήγορο, αποτελεσματικό και άμεσα διαθέσιμο dodge. Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν πολλά στα πρώτα λεπτά, αλλά καταφέρνουν να δέσουν και να δημιουργήσουν ένα αρκετά απολαυστικό gameplay που σε κάνει να νιώθεις σαν έναν φουτουριστικό ninja στρατιώτη.

Όπως τόνισα, σαφώς και υπάρχουν προβλήματα και αδυναμίες, αλλά αν αναλογιστούμε πως πρόκειται για budget τίτλο που έχει φτιαχτεί από ένα άτομο, τα καταφέρνει υπέρ του δέοντος. Αυτό μάλιστα ισχύει ακόμη περισσότερο για τον τεχνικό τομέα, ο οποίος είναι ανέλπιστα καλός. Το παιχνίδι έτρεχε νεράκι στο Xbox Series X μου, με υψηλό ρυθμό ανανέωσης όπως απαιτείται από το γρήγορο gameplay, έχοντας μάλιστα γραφικά με ray-tracing. Από την έντονη βροχή, μέχρι τα όπλα και τα περιβάλλοντα, παντού υπάρχουν γυαλίσματα, με τα particle effects να κλέβουν την παράσταση σε πολλές περιπτώσεις.

Νομίζω πως οι εικόνες που συνοδεύουν το άρθρο είναι αρκετές για να σας πείσουν. Δίχως υπερβολή, το Bright Memory Infinite νομίζω πως έχει καλύτερα γραφικά ακόμη και από ορισμένα παιχνίδια ολόκληρων μεγάλων στούντιο.

Βέβαια και στον τεχνικό τομέα υπάρχουν κάποια αγκάθια, αφού για παράδειγμα το παιχνίδι μου crashαρε δύο φορές, στέλνοντάς με στο dashboard της κονσόλας, ενώ παρατήρησα και μερικές παρατυπίες στη μίξη του ήχου.