The Medium Review - Το -απατηλό- Silent Hill όνειρο...

Αν υπάρχει ένα genre που με γοητεύει όσο κανένα άλλο στο μέσο που λατρεύω, αυτό είναι τα survival horror. Από μικρό παιδί αυτά τα παιχνίδια με καθήλωναν, με τρόμαζαν, με γαλούχησαν και δοκίμαζαν τα ψυχικά μου αποθέματα. Ξέρετε τα survival horror δεν είναι «ζωηρά» παιχνίδια. Ό,τι έχουν να πουν, θα στο πουν σιγά-σιγά, θα εκχύσουν τις «ουσίες» τους αργά και πολλές φορές βασανιστικά. Δεν είναι τυχαίο που λατρεύω τα Silent Hill και θεωρώ πως είναι παιχνίδια που άλλαξαν άρδην το χαρακτήρα και τη ζωή μου κατ’ επέκταση. Και τα Silent Hill δεν τα αναφέρω χωρίς λόγο σε αυτό το κείμενο, μιας και στο παρουσιασθέν παιχνίδι, κυλάει άφθονο στις φλέβες του αίμα των αριστουργημάτων της Team Silent.

Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή. Η Bloober Team είναι ένα μικρό στούντιο από την Κρακοβία της Πολωνίας. Η ιστορία του στούντιο ξεκινάει με διάφορες κυκλοφορίες από το 2010, αλλά το μεγάλο «μπαμ» το έκανε με το Layers of Fear, ένα horror game που εμείς, εδώ στα Horror Night, το βιώσαμε για τα καλά. Έκτοτε οι Πολωνοί έχουν προσφέρει στη βιομηχανία πανέμορφα games, όπως το sequel του προαναφερθέντος, το ουτοπικό Observer και το φανταστικό Blair Witch. Προσωπικά, έχω γνωρίσει και συνομιλήσει με όλη την κεντρική ομάδα και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι από τους πιο παθιασμένους developers εκεί έξω. Ο τρόπος με τον οποίο άκουγαν τις απόψεις μου στις διάφορες κουβέντες που κάναμε, φανέρωσε το πόσο διατεθειμένοι είναι να «ακούσουν» το feedback και το πόση εμμονή έχουν να γίνουν καλύτεροι.

Αυτοί οι υπέροχοι Πολωνοί, λοιπόν, πήραν καλές «πλάτες» από την Microsoft και το Xbox και κυκλοφόρησαν το The Medium, ένα γνήσιο, πατροπαράδοτο survival horror, το οποίο όπως οι ίδιοι αναφέρουν, είναι το μεγαλύτερο και πιο φιλόδοξο project που έχουν παραδώσει. Κατά την άποψή μου, σίγουρα δεν είναι το καλύτερό τους και αυτό θα το αναλύσω παρακάτω, αλλά θέλω οπωσδήποτε να σημειώσω με έντονα, μαύρα γράμματα το εξής: Νιώθω μεγάλη χαρά που υπάρχουν ακόμη στούντιο που προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό ένα genre μιας εντελώς άλλης εποχής. Μπορεί το The Medium να μην είναι αυτό που τελικά ήθελα ή περίμενα, αλλά το χάρηκα μόνο και μόνο για αυτό που είναι!

Το The Medium διαδραματίζεται στην μετα-κομουνιστική Πολωνία του 1990, με τον παίκτη να παίρνει το ρόλο της Marianne, η οποία πενθεί για το χαμό του θετού της πατέρα, Jack. Η πρωταγωνίστρια βασανίζεται από τη θέαση ενός επαναλαμβανόμενου εφιάλτη που θέλει έναν άντρα να πυροβολεί ένα μικρό κορίτσι, στην άκρη μιας λίμνης. Η Marianne είναι μέντιουμ και έχει μία υπερφυσική ικανότητα να επικοινωνεί με τον κόσμο των πνευμάτων και των ψυχών, που αναζητούν τη λύτρωση. Κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών της κηδείας, ένας άντρας ονόματι «Thomas» την καλεί τηλεφωνικά και της ζητάει να συναντηθούν σε ένα εγκαταλελειμμένο τουριστικό θέρετρο, ώστε να της μιλήσει για το όνειρο που βλέπει, καθώς και για τις υπερφυσικές της δυνάμεις να επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο. Μη χάνοντας χρόνο η Marianne ξεκινάει για την περιοχή του ραντεβού τους και κάπου εκεί αρχίζει το σκάλισμα του σκοτεινού και παράξενου παρελθόντος της.

Σεναριακά ο τίτλος τα πηγαίνει μια χαρά. Αν και λίγο προβλεπόμενη, η ιστορία έχει ενδιαφέροντα στοιχεία και μερικές καλές ανατροπές. Δεν είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί, ούτε κάτι που εγείρει δραματικά την περιέργεια, αλλά σε γενικές γραμμές, το σενάριο είναι ικανό να κρατήσει το ενδιαφέρον ζωντανό μέχρι το τέλος. Το πρόβλημα το έχω με τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στο The Medium. Η απειρία των δημιουργών να δομήσουν και να εμβαθύνουν στα πρόσωπα είναι εμφανής από την αρχή και μέχρι το τέλος, ο τίτλος αποτυγχάνει να σε κάνει να δεθείς μαζί τους. Περνάει απ’ όλους λίγο ξυστά και ενώ υπάρχουν υποδομές για κάτι πιο σπουδαίο, εν τέλη μένει εκεί, στην επιφάνεια.

Μπερδεμένος είμαι και με την κεντρική πρωταγωνίστρια, την Marianne. Διαφωνώ έντονα με μερικές επιλογές των Πολωνών να εμπλουτίσουν τους διαλόγους της και τις εξωστρεφείς σκέψεις της. Καταρχάς με ενοχλούσε, καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, το γεγονός ότι εξηγούσε τα πάντα σαν να μιλάει σε τρίχρονο παιδί. Επίσης, πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στην πλοκή του σεναρίου, εξηγούνται μέσω της πρωταγωνίστριας. Για να γίνω πιο κατανοητός, θα πως το εξής: η Marianne έχει μία ικανότητα να «διαβάζει» και να «ακούει» το παρελθόν διαφόρων αντικειμένων. Πιάνοντας, επί παραδείγματι ένα παλιό παπούτσι, μπορεί να εστιάσει σε ένα σημείο του και να «δει» την ιστορία του. Αυτόν τον μηχανισμό, όταν ο τίτλος ήθελε να τον πρωτοπαρουσιάσει στον παίκτη, το έκανε μέσω ξερής περιγραφής της Marianne “Α, μπορώ να δω το παρελθόν διαφόρων αντικειμένων. Ας ψάξω μερικά πράγματα εδώ”. Αυτήν την τακτική, το The Medium την επιστρατεύει διαρκώς για όλους τους μηχανισμούς του και είναι κάτι που επεμβαίνει τρομερά στο immersion, κατ’ εμέ τουλάχιστον. Υπάρχουν πιο έξυπνοι τρόποι να ενσωματώσεις επεξηγήσεις μηχανισμών ομαλότερα.

Και οι ερμηνείες έχουν τα θεματάκια τους. Πότε θα ακούσεις καλοστημένους διαλόγους (ειδικά προς το τέλος) και πότε θα νιώσεις άβολα με τις προσπάθειες των ηθοποιών να ακουστούν πιο «ατμοσφαιρικοί». Επίσης, δε βλέπω κανένα απολύτως λόγο, σε παιχνίδι που πραγματεύεται κάτι πολύ σοβαρό και δραματικό, να ακούγονται χιουμοριστικές φράσεις, που ενδεχομένως μπήκαν για να σπάσουν τον πάγο, αλλά στην περίπτωσή μου, με έβγαζαν εκτός κλίματος. Γενικότερα, ο χειρισμός κάποιων καταστάσεων από την Bloober Team, θα μπορούσε να είναι καλύτερος.

Το The Medium είναι ένα κλασικό, γνήσιο survival horror τρίτου προσώπου με στατική κάμερα. Ναι, με στατική κάμερα παρακαλώ! Τόσο η κίνηση της χαρακτήρας, όσο και οι ελεγχόμενες από τον σκηνοθέτη λήψεις, είναι για…φίλημα και εν έτη 2021, όχι απλά δεν κουράζουν, αλλά συνεχίζουν να προσφέρουν αυτήν την αγωνία για το άγνωστο επόμενο κομμάτι του εκάστοτε διαδρόμου, δωματίου κ.ο.κ. Η κίνηση είναι βαριά και αργή, όπως σε κάθε survival horror που σέβεται τον εαυτό του. Υπάρχει inventory, στο οποίο μπορείς να κάνεις διαχείριση κάποιων αντικειμένων και φυσικά να τα συνδυάσεις. Δεν υπάρχουν όπλα και φυσικά δεν υπάρχουν μάχες με τέρατα, ωστόσο υπάρχουν 1-2 σημεία που θα χρειαστεί να κρυφτείς από κάποια οντότητα που σε κυνηγάει και αυτό είναι το μοναδικό αγχωτικό κομμάτι του τίτλου. Το παράπονό μου είναι ότι σε όλα αυτά, το παιχνίδι απλά μένει και εδώ στην επιφάνεια. Νιώθω δηλαδή ότι οι developers απλά έκλεισαν το μάτι στους παλιούς, τους έδειξαν κάτι γνώριμο από το παρελθόν και το άφησαν εκεί, χωρίς να επενδύσουν παραπάνω. Ακόμη και οι γρίφοι είναι απλοί και σχεδόν ανύπαρκτοι.

Η μεγάλη ιδιαιτερότητα του The Medium αφορά στο γεγονός ότι σε κάποιες στιγμές η οθόνη θα χωριστεί στα δύο και στη μία πλευρά θα απεικονίζεται ο πραγματικός κόσμος και στην άλλη πλευρά ο άλλος κόσμος, ο οποίος μοιάζει εξαιρετικά σε ύφος και στυλ με το «other world» των Silent Hill. Πάνω σε αυτή την ιδιαιτερότητα, λοιπόν, έχει χτιστεί και η βασική ραχοκοκαλιά του gameplay και σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι είναι έξυπνο και ορθά υλοποιημένο. Υπάρχουν γρίφοι βασισμένοι πάνω σε αυτόν τον μηχανισμό, μιας και μία πράξη στον έναν κόσμο, επηρεάζει κάτι στον άλλο. Επιμένω, όμως, ότι δεν υπάρχει άφθονη φαντασία ούτε και εδώ. Πχ, πως και γιατί να επηρεάζεται το ρεύμα ενός διακόπτη από τον κόσμο των ψυχών; Και σε σας κρύβω πως όταν ξεκινούσε κάθε φορά ένα τέτοιο sequence διπλού κόσμου, ειδικά μετά την τρίτη-τέταρτη φορά, άρχισα να βαριέμαι, να θέλω να τελειώνει. Ήθελα περισσότερα εδώ, πιο έξυπνα στοιχεία, με περισσότερη αλληλεπίδραση, μεγαλύτερη ποικιλία και όχι κάτι τόσο μονότονο.

Εκεί που θεωρώ θριαμβεύει για ακόμη μία φορά το πολωνικό στούντιο είναι στον σχεδιασμό του κόσμου, των περιβαλλόντων και των χαρακτήρων. Κακά τα ψέματα, όλο το στήσιμο είναι επηρεασμένο από τα Silent Hill. Όλη η σκηνοθεσία, από τον τρόπο που παρουσιάζονται τα cutscenes, μέχρι και το πως χτίζει την ατμόσφαιρα, είναι ζωγραφισμένη με τα χρώματα των θρύλων του παρελθόντος. Και σε αυτό δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Απεναντίας, είναι ξεκάθαρο πως οι δημιουργοί ακριβώς αυτό θέλουν να δείξουν και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνουν να κάνουν, με το δικό τους τρόπο, ένα tribute στα Silent Hill (βλ. Sadness = Laura). Γενικότερα, στο κομμάτι του χτισίματος ambient ατμόσφαιρας, ο τίτλος τα πηγαίνει εξαιρετικά.

Δε μπορώ να πω ότι με τρόμαξε, αλλά σίγουρα χαρίζει μερικές τίμιες horror συγκινήσεις. Καθοριστικό ρόλο σε όλα αυτά παίζει η μουσική, την οποία επιμελήθηκε ο θρύλος Akira Yamaoka, σε συνεργασία με τον Arkadiusz Reikowski, ο οποίος έχει δουλέψει στη σύνθεση της μουσικής των προηγούμενων τίτλων του στούντιο. Ο Yamaoka, μαζί του έφερε και τη μούσα του, την Mary Elizabeth McGlynn, χαρίζοντας μερικά όμορφα μουσικά θέματα, ακριβώς πάνω στο στυλ του. Γενικά, το The Medium έχει ένα αξιόλογο soundtrack που χωρίς αυτό θα ήταν φτωχότερη ως εμπειρία.

Ο τίτλος είναι μία αποκλειστικότητα των νέων κονσολών της Microsoft (Xbox Series S|X) και της πλατφόρμας των Windows για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Το παιχνίδι το έπαιξα στο Series X και το βρήκα πανέμορφο. Οι φωτισμοί, η λεπτομέρεια των περιβαλλόντων, τα textures, ακόμη και τα animations, είναι σε υψηλά επίπεδα, όπως μας έχει συνηθίσει η Unreal Engine σε πιο «στατικά» περιβάλλοντα. Ωστόσο, ο τίτλος βασανίζεται από πολλά τεχνικά προβλήματα, με το χειρότερο και πιο εκνευριστικό όλων το τραγικό texture pop-up όταν η κάμερα εστιάζει στα αντικείμενα. Και παρόλο που μιλάμε για αποκλειστικά «next-gen» παιχνίδι, που υποτίθεται τρέχει σε κονσόλες με SSDs που εξαλείφουν αυτού του είδους τα φαινόμενα, εδώ είναι πιο έντονο και από παιχνίδι 5ετίας. Επιπροσθέτως, διάφορα pixels κόκκινου και πράσινου χρώματος, υπό τη μορφή artifacts ξεπετάγονται από το πουθενά, κυρίως στα cutscenes, ενώ σε αρκετά σημεία που η οθόνη χωρίζεται και προβάλλονται οι δύο κόσμοι, το framerate πέφτει αισθητά. Και είναι και άλλα. Τα saves δύο φορές κόντεψαν να μου διαγραφούν, δεν υποστηρίζεται το quick resume των Series κονσολών, στο PC πολλοί gamers διαμαρτύρονται ότι έχει τραγικό optimization κ.α. Αρκετά ανέτοιμη σαν κυκλοφορία θα έλεγα, γι’ αυτό και «έφυγε» από τον Δεκέμβριο, ώστε να γίνει λιγάκι περισσότερο polished (όχι, δεν πιστεύω την ιστορία με το Cyberpunk 2077).