Την Remedy, ως δημιουργό εταιρία, την συγκαταλέγω στους «φάρους» αυτής της βιομηχανίας. Μέσα στο χαμό των κλισέ και των χιλιοειπωμένων, οι Φινλανδοί έχουν τα…κότσια να αγγίζουν θέματα που άλλοι, είτε δεν μπορούν, είτε φοβούνται, είτε θεωρούν «ξενέρωτο» να αγγίξουν. Η Remedy δεν έχει πλούσιο βιογραφικό. Με δύο, μόλις, σειρές (Max Payne και Alan Wake) έχει αποκτήσει αυτό το υψηλό στάτους που λίγες εταιρίες κατέχουν. Αυτό που λατρεύω στην εταιρία είναι η ισορροπία που προσπαθεί να κρατήσει ανάμεσα στο δίπτυχο ιστορία – gameplay. Τα παιχνίδια της είναι και πολύ φορτωμένα σεναριακά, αλλά και πλούσια σε gameplay. Ακόμη και το Quantum Break, ένα παιχνίδι που ούτε εμένα, ούτε και τον υπόλοιπο gaming κόσμο ξετρέλανε, προσπάθησε να κάνει κάτι διαφορετικό, άσχετα αν τελικά δεν του βγήκε.
Όπως και να ‘χει, το παρόν κείμενο υπάρχει για ένα και μόνο σκοπό: για να σας μεταφέρει την εμπειρία μου μετά από περίπου 17 ώρες με το Control, το νέο πόνημα της Remedy. Θα ξεκινήσω από τα βασικά. Το Control είναι ίσως το πιο αλλόκοτο παιχνίδι που έχει αναπτύξει το φινλανδικό στούντιο. Θα προσπαθήσω να αποφύγω το χαρακτηρισμό «παιχνίδι του Sam Lake», γιατί εκτός από άδικο, είναι και λάθος. Ο Sam Lake (ο σταρ της Remedy) έγραψε το σενάριο μαζί με τους Anna Megill και Josh Stubbs, ενώ σκηνοθέτης του τίτλου είναι ο Mikael Kasurinen, ο οποίος έδωσε ρέστα σε αυτό το πόστο (στο Alan Wake ήταν designer).
Όπως πάντα, θέλω να είμαι ειλικρινής. Το Control δε μου γέμιζε και πολύ το μάτι. Έδειχνε ενδιαφέρον, έδειχνε να έχει τα φόντα για κάτι καλό, αλλά η ομοιότητά του με το Quantum Break, με έκανε διστακτικό. Ευτυχώς, οι φόβοι μου δεν επιβεβαιώθηκαν και εν τέλει έπαιξα ένα σαφέστατα καλύτερο παιχνίδι. Πριν ξεκινήσω να αναλύω το παιχνίδι αυτό καθαυτό, θέλω να αναφέρω κάτι σημαντικό. Το Control δεν φαίνεται να είναι μεγαλύτερη παραγωγή, ούτε από το Quantum Break, ούτε από το Alan Wake. Το γεγονός ότι ως publisher δεν έχουμε κάποια γιγαντιαία εταιρία αλλά τη «μικρή» 505 Games, είναι φανερό. Όπως φανερή είναι και η ελευθερία που διέπει δημιουργικά τον τίτλο. Με απλά λόγια, το Control είναι παιχνίδι που δεν φαίνεται να είχε κάποιον «αυστηρό επιτηρητή που πληρώνει» πάνω από το κεφάλι του, γι’ αυτό και, τουλάχιστον καλλιτεχνικά, είναι πιο αφηρημένο.
Θα κάνω μία προσπάθεια να σας περιγράψω το βασικό σενάριο του τίτλου, αλλά δεν σας υπόσχομαι ότι θα το καταλάβετε. Ο παίκτης παίρνει το ρόλο της Jesse Faden. Η Jesse μπαίνει σε ένα τεράστιο κτήριο ονόματι The Oldest House, το οποίο είναι το αρχηγείο της Federal Bureau of Control στην Νέα Υόρκη. Πρόκειται για μία άκρως μυστική κυβερνητική υπηρεσία η οποία εξετάζει και κάνει πειράματα για φαινόμενα που παραβιάζουν τους νόμους της πραγματικότητας. Εκεί μέσα έχει πάει κάτι πολύ στραβά και μία οντότητα που ονομάζεται Hiss έχει μολύνει τους εργαζομένους και τους επιστήμονες της FBC. Η Jesse ήρθε στο κτήριο για να αναλάβει τα καθήκοντα του Director και να προσπαθήσει να διευθετήσει την εκτός ελέγχου κατάσταση. Βέβαια, οι λόγοι που βρέθηκε εκεί, ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός της πρωταγωνίστριας και τι στο καλό συμβαίνει εκεί μέσα, θα τα αφήσω σε εσάς να τα ανακαλύψετε (αν μπορείτε). Το σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται και πως τα πάντα είναι καλυμμένα με ένα βαρύ, παχύ πέπλο μυστηρίου που μέχρι και το τέλος της περιπέτειας, δηλώνει βροντερό παρόν.
Το σενάριο, αν μη τι άλλο, είναι καλογραμμένο και σε συνδυασμό με την πολύ ευφάνταστη σκηνοθεσία, χαρίζουν μία πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία. Αυτό που με ενόχλησε είναι πως στην αρχή και για κάποιες ώρες, βρέθηκα να βομβαρδίζομαι με πράγματα που δεν καταλάβαινα ούτε στο ελάχιστο αλλά το παιχνίδι έκανε σαν να είμαι οικείος με τα γεγονότα. Βέβαια, σιγά-σιγά, άρχισε να μου δίνει και λίγο σημασία και πριν καεί και το τελευταίο εγκεφαλικό μου κύτταρο, πήρα μερικές εξηγήσεις. Όχι ότι έγινε ανοιχτό βιβλίο, αλλά τουλάχιστον είχα μια βάση και ένα τυπικό στόχο στο μυαλό μου. Ένα ακόμη παράπονό μου είναι η εμμονή της Remedy με τα story collectibles, μέσα από τα οποία ο παίκτης παίρνει ένα μεγάλο μέρος των πληροφοριών που σχετίζονται με το σενάριο και, κατ’ επέκταση, με το lore. Η πρακτική αυτή, κατά την άποψή μου, δηλώνει αδυναμία των σεναριογράφων να παραδώσουν την πληροφορία μέσα από διαλόγους και cutscenes.
Στο Control η Jesse βρίσκει δεκάδες έγγραφα, ηχητικά και οπτικοακουστικά αρχεία, τηλεοράσεις με εκπομπές κ.ο.κ. Εκεί μέσα κρύβονται πολλά easter eggs, αλλά υπάρχει και σημαντική πληροφορία για το σενάριο και τους χαρακτήρες. Δε ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν έχω καμία απολύτως όρεξη, εν έτει 2019, να διαβάζω ολόκληρα κατεβατά κειμένων, χωρίς να ξέρω αν αυτό που διαβάζω είναι σημαντικό ή όχι. Δεν έχω πρόβλημα με το διάβασμα, αλλά νομίζω πως πλέον υπάρχουν τρόποι να αποδοθεί σενάριο σε βιντεοπαιχνίδι χωρίς να χρειάζεσαι 200+ collectibles. Όπως και να ‘χει, το σενάριο αν και αλλόκοτο και σε μεγάλο βαθμό ακαταλαβίστικο, έχει μία ιδιαίτερη ομορφιά, με μπόλικες ανατροπές και επικό φινάλε.
Όσον αφορά στους χαρακτήρες, θεωρώ πως έγινε μία φιλότιμη προσπάθεια από τους δημιουργούς να δώσουν μία ποικιλία. Δεν μπορώ να πω ότι συγκλονίστηκα από τους διαλόγους ή τις ερμηνείες, αλλά σε γενικές γραμμές με άφησαν ικανοποιημένο. Αυτό που συνεχίζω να μην εκτιμώ είναι τα live action cutscenes, τα οποία δείχνουν low budget και γενικά σε βγάζουν εκτός κλίματος. Ευτυχώς, στο Control αυτά τα βίντεο είναι πολύ λίγα. Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω πως στο σκηνοθετικό κομμάτι, λάτρεψα τις επιρροές από μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου, όπως τα παράξενα transisions του David Lynch, τη συμμετρία του Stanley Kubrick και τα «άρρωστα» zoom-ins του Alfred Hitchcock.
Στις πρώτες ώρες δε σας κρύβω πως μου άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις η πολύ ανάλαφρη κίνηση της Jesse στο χώρο. Αφενός είχε αμεσότητα ο χειρισμός, αφετέρου έμοιαζε λίγο «φθηνός». Όσο άνοιγε, όμως, το gameplay, κατάλαβα το λόγο που η χαρακτήρας είχε αυτή την ιδιοτροπία. Το Control έχει ένα από τα πιο εθιστικά και καλοστημμένα gameplay mechanics που είδα τελευταία. Όσο ο παίκτης παίρνει δυνάμεις, όπως η τηλεκίνηση αντικειμένων, η αιώρηση, το evade ή η ασπίδα, τόσο το gameplay πληθαίνει από μηχανισμούς. Απολαμβάνεις και δε χορταίνεις να παίζεις σε αυτό το παιχνίδι και αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του. Η δουλειά που έχει γίνει από την Remedy στην αλληλεπίδραση με τα περιβάλλοντα είναι εκπληκτική. Ό,τι βλέπει το μάτι μπορεί να καταστραφεί και να χρησιμοποιηθεί ως όπλο, ακόμη και οι σοβάδες. Και όλα αυτά με ένα εξαιρετικό shooting και ασύλληπτα physics. Είχα καιρό να αγαπήσω τόσο πολύ το χειριστήριο!
Στο Control υπάρχει skill tree μέσα από το οποίο η Jesse αναπτύσσει τις ικανότητές της. Τόσο τα main missions (10-11 ώρες), όσο και τα αρκετά ενδιαφέροντα side-missions, δίνουν experience πόντους με τους οποίους μπορείς να κάνεις upgrade τις υπερδυνάμεις της πρωταγωνίστριας. Από την άλλη, σε φωτιζόμενα κουτιά που βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στο χάρτη, αλλά και μετά από κάθε μάχη, η Jesse κερδίζει πόντους και διάφορα αντικείμενα με τα οποία μπορεί να κάνει upgrade στον εξοπλισμό της. Για την ακρίβεια, υπάρχουν slots, που δέχονται mods, τόσο για τα όπλα, όσο και διάφορες ικανότητές της, όπως, επί παραδείγματι, το πόσο ενέργεια (κάτι σαν stamina) θα καταναλώνει το evade. Τα mods μάλιστα έχουν και levels, κάτι που σε κάνει διαρκώς να έχεις το νου σου στο inventory. Σε γενικές γραμμές, το όλο σύστημα δουλεύει μια χαρά, και αν και απλό, έχει το απαιτούμενο βάθος.
Όλο το παιχνίδι διαδραματίζεται μέσα στο The Oldest House, πέρα από κάποιες πολύ μικρές και σύντομες εξαιρέσεις. Αυτό, από τη μία δημιουργεί μία μονοτονία στα μέρη τα οποία θα επισκεφτείς, από την άλλη δόθηκε προσοδοφόρο έδαφος για μία αισθητή Metroidvania δομή. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε έναν ενιαίο χάρτη, με κεντρικά hubs και σημεία fast travel, ο οποίος δεν είναι από την αρχή προσβάσιμος και ανάλογα με τις δυνατότητες που ξεκλειδώνεις, αποκτάς πρόσβαση σιγά-σιγά στα δεκάδες δωμάτια του κτηρίου. Πολλά μυστικά, έντονο back-tracking, σύγχυση, αποπροσανατολισμός και τέτοια…όμορφα! Κλασικό Metroidvania δηλαδή, με τα καλά του και τα κακά του. Το μόνο που θα ήθελα σε αυτή τη δομή είναι λίγη περισσότερη φαντασία στον τρόπο με τον οποίο «ανοίγουν» οι περιοχές και όχι απλά με key cards. Θα ήθελα, δηλαδή, την Remedy να χρησιμοποιεί περισσότερο τις υπερδυνάμεις της Jesse για να την πρόοδο στα επίπεδα. Τώρα, τα περιβάλλοντα αυτά καθαυτά, δεν έχουν κάτι συγκλονιστικό να πουν και περισσότερο ακολουθούν μινιμαλιστικό σχεδιασμό, ο οποίος ταιριάζει βέβαια σε μία μυστική κυβερνητική υπηρεσία. Να περιμένετε πολλές γωνίες, πολλά τσιμέντα και πολύ γκρι! Εγώ τα αποδέχτηκα και εν τέλει, τα αγάπησα!
Σε ό,τι αφορά στις μάχες και τους κινδύνους με τους οποίους θα έρθει αντιμέτωπη η Jesse, θαρρώ πως το Control δε γίνεται να απογοητεύσει. Αν και δε θα έλεγα όχι σε λίγα περισσότερα bosses, νομίζω πως στο τέλος βρήκα τον εαυτό μου χορτάτο, τόσο από τους απλούς, όσο και από τους πιο...εκλεπτυσμένους αντιπάλους. Στα της πρόκλησης, ο φόβος ότι ο παίκτης θα νιώθει παντοδύναμος δεν επιβεβαιώθηκαν, μιας και τελικά είναι αρκετά εύκολο να δεις game over screen αν δεν προσέχεις και δεν κάνεις σωστή χρήση των ικανοτήτων. Από τη στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου να καταστρώνει σχέδιο ως προς την τακτική και τα mods που θα χρησιμοποιήσω πριν μπω σε ένα δωμάτιο, σημαίνει ότι οι μηχανισμοί που σχεδίασαν οι δημιουργοί, δουλεύουν.
Το Control στο τεχνικό κομμάτι είναι μάλλον το νέο ορόσημο στο μέσο, με την Northlight Engine να δείχνει για πρώτη φορά τα δόντια της. Ξαναλέω, αυτό που έχουν κάνει με την αλληλεπίδραση και την καταστροφή των περιβαλλόντων, είναι ασύλληπτο! Οι φωτισμοί, τα textures, οι αντανακλάσεις, τα animations, τα physics είναι όλα για…φίλημα! Εγώ έπαιξα στο Xbox One X, αλλά δοκίμασα και την PC έκδοση με RTX on και αυτό που αντίκρισα με συγκλόνισε. Έχουμε, ίσως, την πρώτη πραγματικά εντυπωσιακή χρήση της νέας τεχνολογίας της Nvidia, που για την ώρα είναι διαθέσιμη μόνο στην RTX σειρά καρτών γραφικών της εταιρίας. Αν και στις κονσόλες το παιχνίδι φαίνεται επίσης όμορφο, δυστυχώς αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα με το framerate, το οποίο σε σημεία πιάνει πολύ χαμηλά νούμερα. Η Remedy λέει πως εργάζεται να βελτιώσει την απόδοση του παιχνιδιού σε Xbox One και PS4, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Από μία τέτοια εταιρία, αυτές οι δικαιολογίες είναι αχρείαστες. Το ίδιο εντυπωσιακός είναι και ο ήχος στο παιχνίδι των Φινλανδών, οι οποίοι φαίνεται πως επένδυσαν πολλά στο να κάνουν το gameplay να κερδίζει από τη σωστή χρήση των εφέ. Όσο εθιστικό, λοιπόν, είναι να βλέπεις ένα αντικείμενο να ξεριζώνεται από τον τοίχο, άλλο τόσο εθιστικό είναι να το ακούς. Το soundtrack από την άλλη θα έλεγα πως είναι αρκετά αδιάφορο, άψυχο και χωρίς τίποτα να σου μένει στα αφτιά. Κάνει τη δουλειά του, αλλά περίμενα να ακούσω κάτι πιο ιδιαίτερο.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.