Assassin’s Creed: Syndicate Review

Πριν ξεκινήσω να μιλάω για το παιχνίδι αυτό καθ’ αυτό, θα ήθελα να υπενθυμίσω ή καλύτερα να τονίσω το τι προηγήθηκε της κυκλοφορίας του Syndicate και γιατί κατά συνέπεια αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό παιχνίδι για τη σειρά και το μέλλον της, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Η σειρά Assassin’s Creed μετράει μέχρι σήμερα 8 χρόνια ζωής και 9 βασικά παιχνίδια (αν συμπεριλάβουμε και το Rogue που κυκλοφόρησε πέρυσι μόνο για τις κονσόλες της προηγούμενης γενιάς). Η περσινή κυκλοφορία που έφερε τον υπότιτλο Unity, δυστυχώς στιγμάτισε αρνητικά την σειρά για πολλούς παίκτες και οπαδούς, εξαιτίας των αμέτρητων τεχνικών προβλημάτων της αλλά και λόγω της μέτριας κεντρικής ιστορίας, της κουτής AI και των διάφορων υπηρεσιών (Companion App, Assassin's Creed: Initiates) που ανάγκαζαν τον παίκτη να τα χρησιμοποιήσει, απλά για να αναφέρω μερικά προβλήματα. Μάλιστα, τα ζητήματα τεχνικής φύσεως του παιχνιδιού ήταν τέτοιας σπουδαιότητας που ανάγκασαν την Ubisoft να προσφέρει δωρεάν το επιπλέον περιεχόμενό του και να δώσει ως συγγνώμη ένα δωρεάν παιχνίδι στους κατόχους του Season Pass. Έπειτα από την αναταραχή και τον εκνευρισμό που προκλήθηκε, η γαλλική εταιρία υποσχέθηκε πως φέτος θα παραδώσει μια πιο προσεγμένη πρόταση.

Με μια ματιά στα σχόλια της κοινότητας από την ανακοίνωση κιόλας του παιχνιδιού μπορεί κανείς να καταλάβει πως το Syndicate κυκλοφόρησε με το ακριβώς αντίθετο του hype, κουβαλώντας στην πλάτη του και οφείλοντας να διορθώσει το παραπάτημα του προκατόχου του. Για να είμαι ειλικρινής και εγώ ο ίδιος μέχρι να πιάσω το παιχνίδι στα χέρια μου ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος και είχα θέσει τον πήχη πολύ χαμηλά. Ενώ, όπως φαίνεται δεν ήμουν ο μόνος καχύποπτος καθώς το παιχνίδι είχε μέτριο launch από άποψη πωλήσεων, σε σύγκριση πάντα με τα προηγούμενα της σειράς. Φέτος, και για πρώτη φορά στην ιστορία της, την ανάπτυξη ανέλαβε η καναδική Ubisoft Qubec, η οποία κατάφερε τελικά να με εκπλήξει ευχάριστα και να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα. Από μόνο του το γεγονός πως πλέον δεν έχουμε περιεχόμενο κρυμμένο πίσω από κάποιο companion app για φορητές συσκευές, δεν υπάρχει ενσωματωμένη κάποια δυσλειτουργική online πλατφόρμα και για πρώτη φορά από το Brotherhood του 2010 δεν έχουμε multiplayer στοιχεία, φανερώνει πως μιλάμε για μια σαφώς πιο προσανατολισμένη εμπειρία.

Το Assassin’s Creed Syndicate λαμβάνει χώρα στο Βικτωριανό Λονδίνο του 1868, λίγο μετά τη βιομηχανική επανάσταση. Για άλλη μια φορά η πόλη και ο τρόπος που αποδίδεται αποτελεί και το σημείο αναφοράς ολόκληρου του παιχνιδιού. Από την ενδυμασία και τους διαλόγους των NPC, τα κάρα που κυκλοφορούν στους γεμάτους πλακόστρωτους λακκούβες δρόμους, τα τρένα, τα εργοστάσια «πνιγμένα» από ανήλικα παιδιά, τις μάχες μεταξύ των συμμοριών, τα ψηλά κτήρια, τις αφίσες στους δρόμους, τις επιγραφές στα κτήρια, τον γεμάτο κίνηση ποταμό Τάμεση, τον καπνό που βγαίνει από κάθε στέγη, τη συχνή βροχή και την πυκνή ομίχλη που σκεπάζει την πόλη τα βράδια, κάθε γωνία του παιχνιδιού θυμίζει το Λονδίνο εκείνης της εποχής. Προσωπικά θεωρώ πως ίσως είναι η καλύτερη πόλη που έχουμε δει μέχρι σήμερα στη σειρά, με τους δημιουργούς να έχουν καταφέρει να αποδώσουν τέλεια την ατμόσφαιρα του πιο σύγχρονου αστικού κέντρου του τότε κόσμου. Μάλιστα η αναπαράσταση είναι τόσο καλή που κάθε περιοχή διαφέρει από τις άλλες σύμφωνα με την αντίστοιχη του πραγματικού Λονδίνου.

Για παράδειγμα όταν βρέθηκα στο κέντρο της πόλης συνάντησα περισσότερα μαγαζιά και κόσμο με προσεγμένο ντύσιμο, ενώ περνώντας σε μια πιο περιφερειακή περιοχή που υπάρχουν κυρίως εργοστάσια συνάντησα εργάτες, παιδιά και ταλαιπωρημένα σπίτια. Κάθε περιοχή είναι διαφορετική, πράγμα που συνδράμει στον ρεαλισμό και στην ποικιλία. Πρωταγωνιστές του παιχνιδιού είναι τα αδέρφια Frye. Έπειτα από μια σύντομη αποστολή με τον καθένα, οι δυο assassins φτάνουν στο Λονδίνο με διαφορετικούς σκοπούς ο καθένας. Η Evie έχει στόχο να βρει ένα σημαντικό Piece of Eden που ονομάζεται Shroud of Eden, ενώ ο Jacob επιθυμεί να ελευθερώσει το Λονδίνο από τα δεσμά των Templars που έχουν ριζωθεί βαθιά στην κοινωνία του. Εδώ δημιουργείται η πρώτη αντίθεση μεταξύ των δύο.

Για να επιτύχουν το σκοπό τους και οι δυο καταφεύγουν σε διαφορετικά μέσα, με τον Jacob να δημιουργεί τη δική του συμμορία, ονόματι «The Rooks». O Jacob θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πιο παρορμητικός και αφελής, ενώ η αδερφή του είναι πιο προσεκτική και συγκεντρωμένη στο στόχο της. Έτσι, αρκετές φορές η Evie θα κληθεί να διορθώσει τα λάθη του αδερφού της, ενώ γενικά στους διαλόγους μεταξύ τους γίνεται ξεκάθαρη η αδερφική τους κόντρα. Γενικά, οι δύο χαρακτήρες είναι προσεγμένοι και καλογραμμένοι και για μένα οι πιο ενδιαφέροντες που είδε η σειρά μετά τον Ezio. Η αντίθεση που δημιουργείται μεταξύ τους έχει ως αποτέλεσμα διασκεδαστικούς διαλόγους και μια ξεχωριστή δυναμική. Καταλήγοντας, τα κενά του ενός χαρακτήρα συμπληρώνονται από τον άλλον και εν τέλη τα αδέρφια Frye είναι ένα από τα δυνατά σημεία του τίτλου. Αξίζει να αναφερθεί πως οι ερμηνείες των αντίστοιχων voice actors είναι αρκετά καλές και συνοδεύουν αξιοπρεπώς τους δύο πρωταγωνιστές.

Παρά το γεγονός πως πλαισιώνεται από προσεγμένους χαρακτήρες, η ιστορία του παιχνιδιού είναι αρκετά κοινότοπη. Η αδελφότητα για άλλη μια φορά είναι διαλυμένη και έτσι πρέπει να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος από τους Templars, ενώ πάλι διακυβεύεται η κατοχή ενός σημαντικού Piece of Eden που κυνηγούν και οι δύο πλευρές. Άξιος αναφοράς είναι βέβαια ο τρόπος που παρουσιάζεται η ενσωμάτωση των Templars στην τότε κοινωνία, σχεδόν σε κάθε τομέα, από την παραγωγή μέχρι την πολιτική και την οικονομία, αλλά και το πώς σιγά-σιγά γκρεμίζουμε το διεφθαρμένο σύστημά τους, είτε οι επιπτώσεις είναι θετικές, είτε αρνητικές, πράγμα που τελικά κατάφερε να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Αυτά αφορούν την ιστορία πίσω στο 1868. Η ιστορία του τώρα για άλλη μια φορά έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Για την ακρίβεια περιορίζεται σε μόλις μερικά μικρής διάρκειας cutscenes. Ωστόσο και εδώ γίνονται κάποια βήματα και τουλάχιστον το σενάριο προχωρά έστω και λίγο, σε αντίθεση με το Unity που έμεινε στάσιμο. Επιπροσθέτως, το τελικό boss που ενσωματώνει το Syndicate αποδείχθηκε κουραστικό και ανούσιο ταυτοχρόνως. 

Τέλος, όπως ήταν αναμενόμενο δεν λείπουν και οι ιστορικές φυσιογνωμίες, με πρόσωπα όπως οι Charles Dickens, Charles Darwin, Alexander Graham Bell, Karl Marx, μέχρι και η ίδια η βασίλισσα της Αγγλίας να ενσωματώνονται στη βασική ιστορία και με ορισμένους από αυτούς να έχουν μια σειρά από δικά τους sidequests. Αν και σχεδόν όλα από αυτά τα sidequests  έχουν κάτι να προσφέρουν, με διαφορά ξεχωρίζουν αυτά του Charles Dickens, οπού καλείστε να βρείτε τις αιτίες πίσω από διάφορα μυστήρια, όπως για παράδειγμα τι κρύβεται πίσω από το στοιχειωμένο σπίτι της οδού 50 Berkeley Square που υπάρχει μέχρι και σήμερα στο Λονδίνο.

Στο gameplay βλέπουμε, τόσο επιστροφές από τα παλιά παιχνίδια της σειράς, όσο και επιρροές από άλλους γνωστούς τίτλους της βιομηχανίας. Ξεκινώντας με τις προσθήκες, όλα τα κάρα που τριγυρνούν στους δρόμους του Λονδίνου μπορούν να οδηγηθούν από τον παίκτη και πέρα από γρήγορο μέσο μεταφοράς, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κρυψώνα για τον ίδιον ή για το πτώμα κάποιου αντιπάλου. Ναι, μπορούμε και πάλι να μετακινήσουμε και να κρύψουμε τα πτώματα σε αντίθεση με το Unity. Αν και καμιά φορά μοιάζουν να ‘πατινάρουν’, τα κάρα αποτελούν μια ευπρόσδεκτη προσθήκη. Μαζί με τα κάρα ως αμεσότερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος πλοήγησης στην πόλη έχει προστεθεί το rope launcher. Αυτός ο μηχανισμός, που θυμίζει τον αντίστοιχο των Batman Arkham δίνει τη δυνατότητα να ανέβουμε ακαριαία οποιοδήποτε κτήριο ή να μετακινηθούμε από σκεπή σε σκεπή.

Πέρα από τη συνεισφορά στην εξερεύνηση και τη μετακίνηση στην πόλη, ο εν λόγω μηχανισμός βοηθά και στο stealth κομμάτι μιας και η πλοήγηση στα sandboxes είναι σαφώς ευκολότερη. Την εν λόγω προσθήκη τη θεωρώ «κίνηση-ματ» από τους σχεδιαστές καθώς δίνει πόντους στη ροή του παιχνιδιού και στη διασκέδαση, αν και αφαιρεί από το ρεαλισμό. Ακόμη έχει προστεθεί και ένας νέος μηχανισμός που μας επιτρέπει να απαγάγουμε διάφορους εχθρούς. Αν και φρέσκος αρχικά, καταλήγει να χρησιμοποιείται υπερβολικά πολύ ιδίως στα sidequests. Δυστυχώς, το stealth με απογοήτευσε για άλλη μια φορά. Σε αυτό οφείλεται κυρίως η γεμάτη σκαμπανεβάσματα AI, όπου άλλες φορές θα με έβλεπε από υπερβολικές αποστάσεις ή θα ξεχνούσε πως υπήρχα παρόλο που μόλις με είδε κάποιος φρουρός. Θετικό αποτελεί, ωστόσο, η επιστροφή των throwing knives και η δυνατότητα του σφυρίγματος για να προσελκύσουμε τους προς το μέρος μας τους αντιπάλους.

Το combat φέτος γνώρισε τις μεγαλύτερες αλλαγές. Πλέον έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα μάχης που θυμίζει Batman και βασίζεται στα combos και στην άμεση εκτέλεση των counters. Πέρα από την απλή επίθεση μπορούμε να σπάσουμε την άμυνα των εχθρών ή να τους ζαλίσουμε για λίγα δευτερόλεπτα και φυσικά να αμυνθούμε. Επιπλέον, δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε χρήση των διάφορων εργαλείων μας, όπως οι βόμβες καπνού, κατά τη διάρκεια της μάχης. Εφόσον η ζωή των αντιπάλων φτάσει κάτω από ένα ορισμένο σημείο, αυτοί αδυνατούν πλέον να επιτεθούν αποτελεσματικά και μπαίνουν σε μια κατάσταση που το παιχνίδι ονομάζει ‘Near Death’. Αν αφήσετε περισσότερους από έναν σε αυτή την κατάσταση, ο Jacob ή η Evie θα τους εκτελέσουν με ένα βίαιο animation. Αν και αρχικά μου φάνηκε δύστροπο, μετά από λίγη εξάσκηση και συνήθεια το combat εξελίχθηκε σε απολαυστικό. Μεγάλο σφάλμα, όμως, είναι η τραγική επανάληψη των μοντέλων των εχθρών. Ετοιμαστείτε να σκοτώσετε τον μυώδη φαλακρό συμμορίτη αμέτρητες φορές.

Ίσως, μια από τις λίγες ευπρόσδεκτες αλλαγές του Unity ήταν η βαθύτερη ενσωμάτωση RPG στοιχείων. Το Syndicate κάνει και εδώ ένα βήμα μπροστά. Πλέον, οι δύο χαρακτήρες μας έχουν κανονικά levels και σωστά δομημένα skill trees. Τόσο από τις αποστολές, όσο και από τις διάφορες ενέργειές μας στο παιχνίδι ανταμειβόμαστε με XP points. Κάθε φορά που συγκεντρώνουμε αρκετούς πόντους κερδίζουμε ένα skill point το οποίο μπορούμε να ξοδέψουμε στο skill tree και εφόσον ξοδέψουμε αρκετά κερδίζουμε ένα level. Ανάλογα με το level μπορούμε να εξοπλιστούμε και με καλύτερο εξοπλισμό, ο οποίος ποικίλλει από διαφορετικά ρούχα, σε όπλα, χρώματα για την στολή μας κλπ. Σημαντικό είναι πως οι δύο πρωταγωνιστές (ανάμεσα στους οποίους μπορούμε να αλλάξουμε κάθε στιγμή αν δεν βρισκόμαστε σε αποστολή) έχουν ανεξάρτητο skill tree και ο καθένας μπορεί να χτιστεί ώστε να ταιριάζει σε διαφορετικό στυλ παιχνιδιού.

Αξίζει, βέβαια, να αναφέρω πως αν και θεωρητικά η Evie προτιμά το Stealth και ο Jacob το Combat, στο gameplay κομμάτι οι διαφορές μεταξύ των δύο είναι πολύ μικρές πέραν από τα λίγα αποκλειστικά skills του καθένα. Εκτός, όμως, από τον παίκτη levels έχουν και οι εχθροί, οι οποίοι είναι δύσκολο να ηττηθούν αν υπερτερούν για αρκετά levels. Επιπλέον, από το Black Flag επιστρέφει το σύστημα του crafting. Πολλά αντικείμενα και ορισμένες αναβαθμίσεις απαιτούν να έχετε στην κατοχή σας τους απαραίτητους πόρους, όπως ύφασμα, δέρμα, ξύλο κ.α που μπορείτε να αποκτήσετε μέσα από τα διάφορα σεντούκια που είναι διάσπαρτα στον κόσμο του παιχνιδιού.

Το στοιχείο των συμμοριών αποτελεί παράπλευρη δραστηριότητα, αλλά συγχρόνως συνδέεται και με το βασικά campaign, πράγμα που συμβάλει στη συνοχή της εμπειρίας. Κάθε μια από τις περιοχές του Λονδίνου αρχικά είναι υπό την κατοχή της αντίπαλης συμμορίας. Όμως ελευθερώνοντας ανήλικα παιδιά από εργοστάσια, απαγάγοντας ή σκοτώνοντας διάφορους Templars και καταλαμβάνοντας τα αρχηγεία τους μπορείτε να διεκδικήσετε την περιοχή. Πραγματοποιώντας αρκετές από αυτές τις δραστηριότητες αναγκάζετε την αντίπαλη συμμορία σε μια μάχη/ ξεκαθάρισμα λογαριασμών για την περιοχή, σε ένα σκηνικό που θυμίζει Gangs of New York. Πέρα από αυτές τις δραστηριότητες έχετε τη δυνατότητα να σαμποτάρεται την αντίπαλη συμμορία κλέβοντάς την, αλλά και να λάβετε μέρος σε αγώνες ταχύτητας με κάρα και να παλέψετε σε Fight Clubs για να αποκτήσετε επιπλέον χρήματα και πόρους. Τα διάφορα μέλη της συμμορίας σας περιπλανιούνται στους δρόμους του Λονδίνου και μπορείτε αν πάσα στιγμή να τα καλέσετε για να σας βοηθήσουν σε κάποια μάχη. Αξίζει να αναφέρω πως οι τεσσάρων τύπων αποστολές που θα επιτρέψουν να κατακτήσετε κάποια περιοχή, επαναλαμβάνονται αρκετά, μιας και δε βοηθάει και ο τεράστιος χάρτης που έχετε να ελευθερώσετε. Εν κατακλείδι, η συμμορία σας έχει και αυτή τα δικά της upgrades που διαφέρουν από φθηνότερες τιμές για τον παίκτη σε ισχυρότερα μέλη κτλπ.

Η δομή των αποστολών του βασικού campaign μοιάζει σε πολλά σημεία με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς και πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με objectives που κάνουμε από το 2007 (π.χ. tailing), αλλά η καλή σύνδεση και δικαιολόγησή τους από την ιστορία καθώς και η σχετική ποικιλία αποτελούν ελαφρυντικά. Από την άλλη, τα ιδιαίτερα assassination missions με τις δεκάδες επιλογές προσέγγισης και τις έξυπνες επιπλέον επιλογές που διευρύνουν τις δυνατότητες του παίκτη και κάνουν ευκολότερο το έργο του, κλέβουν την παράσταση όσον αφορά τις αποστολές. Τέλος, προβλήματα συνάντησα ορισμένες φορές από την συσσώρευση πολλών λειτουργιών σε ένα κουμπί, ενώ τα collectables δεν με έκαναν να ενδιαφερθώ για άλλη μια φορά, με εξαίρεση ίσως τα music boxes που συνδέονται με την επίλυση γρίφων.

Περνώντας στα της μουσικής, δίχως καμία δόση υπερβολής βγάζω το καπέλο στον υποψήφιο για Grammy, Austin Wintory. O συνθέτης της μουσικής του αριστουργηματικού Journey κατάφερε για άλλη μια φορά να προσφέρει ένα soundtrack που ταιριάζει απόλυτα με το κλίμα το παιχνιδιού και την τοποθεσία που λαμβάνει χώρα η δράση του. Έτσι, είτε σας κυνηγάνε εχθροί της αντίπαλης συμμορίας, είτε βρίσκετε σε μια stealth αποστολή, μια αρμόζουσα μουσική θα συνοδεύει την κάθε δραστηριότητα. Στην πρώτη περίπτωση θα υπάρχει κάποιο κομμάτι με πιο γρήγορο και έντονο ρυθμό και στην δεύτερη κάτι πιο ήρεμο. Αυτές οι διαφοροποιήσεις δεν σημαίνουν, όμως, σε καμία περίπτωση πως υπάρχουν κομμάτια που αποκλίνουν από το ιδιαίτερο στυλ της μουσικής, που χαρακτηρίζεται από αυτό το παιχνιδιάρικο βρετανικό στυλ με τα έγχορδα όργανα. Αντίθετα, υπάρχει ποικιλία και χαρακτήρας σε κάθε κομμάτι. Με λίγα λόγια, ο Wintory κατάφερε όχι απλά να αποδώσει άριστα την αίσθηση του Βικτοριανού Λονδίνου και της βιομηχανικής επανάστασης, αλλά συγχρόνως να ρουφήξει πραγματικά τον παίκτη και να του μεταφέρει το κλίμα της εποχής.

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα, το Syndicate είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση που σε περιπτώσεις ρίχνει…σαγόνια και μερικές άλλες φορές απογοητεύει. Σε διάφορους τομείς έχουν γίνει παραχωρήσεις σε σχέση με τον προκάτοχό του και σε άλλους σημαντικές βελτιώσεις. Μια από τις παραχωρήσεις είναι οι εσωτερικοί χώροι που έχουν μειωθεί αρκετά στον αριθμό τους, αν και δεν έχουν εξαφανιστεί εντελώς μιας και τα διάσπαρτα σπίτια αλλά και τα περισσότερα σημαντικά κτήρια είναι ανοιχτά προς τον παίκτη. Επιπλέον, τα τεράστια πλήθη που συναντήσαμε στο Unity έχουν αντικατασταθεί από μικρότερες ομάδες ατόμων. Βέβαια σε καμία περίπτωση ο κόσμος δεν μοιάζει άδειος και εδώ βοηθάνε και τα διάφορα κάρα που κυκλοφορούν στους δρόμους του Λονδίνου.

Ακόμη, τα volumetric clouds του Unity απουσιάζουν, πράγμα που σημαίνει ότι πλέον τα σύννεφα δεν αφήνουν σκιές στους δρόμους και στις σκεπές των κτηρίων. Δυστυχώς ο τίτλος για άλλη μια φορά έχει πολύ μικρό LOD, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να βρίσκεται αρκετά κοντά σε κάποιο αντικείμενο για το δείτε με την πλήρη λεπτομέρειά του.

Στον αντίποδα το αποκρουστικό pop-in έχει περιοριστεί αρκετά, αν και συνεχίζει να υφίσταται. Επίσης και τα θολά textures έχουν διορθωθεί σε σημαντικό βαθμό ιδίως σε όσα αντικείμενα βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση, ενώ ο τίτλος διαθέτει κανονικά κύκλο ημέρας-νύχτας. Το παιχνίδι καταφέρνει και διατηρεί σταθερό το framerate στα 30fps, χωρίς όμως να λείπουν και οι περιστασιακές πτώσεις. Τέλος, τα απίστευτα bugs του Unity αποτελούν παρελθόν. Υπάρχουν φυσικά μερικά προβλήματα, όπως για παράδειγμα κάποιος NPC που θα βρίσκεται σε λάθος θέση ή η AI που θα συμπεριφέρεται αλλόκοτα, αλλά τα προβλήματα είναι σχετικά λίγα και δεν βλάπτουν σοβαρά την εμπειρία.