Infliction: Extended Cut Review - Ένας τίμιος PT κλώνος

Δεν είναι μυστικό πως μετά το 2014, όταν και πρωτοπαρουσιάστηκε το θρυλικό πλέον playable teaser (P.T.) του Hideo Kojima, γεννήθηκε ένα genre από το οποίο ξεπήδησαν (ειδικά στο PC) αμέτρητοι κλώνοι. Και πώς να μη συμβεί άλλωστε, αφού η ζωηρή φαντασία του δημοφιλούς δημιουργού κατάφερε να αποτυπώσει μέσα από ανατριχιαστικά περιβάλλοντα και τρομακτικές τεχνικές ένα εφιαλτικό περιβάλλον που καθήλωσε τους παίκτες, επαναπροσδιορίζοντας στην συνείδησή τους το horror στοιχείο. Μία τέτοια περίπτωση κλώνου είναι και το Infliction, το οποίο προέρχεται από το Αυστραλιανό στούντιο Caustic Reality, το οποίο ιδρύθηκε από έναν όλο κι’ όλο άνθρωπο, τον Clinton McCleary. Το παιχνίδι το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε στο PC το 2018 από την Blowfish Studios, επιστρέφει στις κονσόλες ως Extended Cut με extra σκηνές και υλικό.

Το Infliction αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη προσπάθεια του δημιουργού, για την οποία ο ίδιος δήλωσε πως ήταν όνειρο ζωής από τότε που ως εξάχρονο παιδί ξεκίνησε να ζωγραφίζει για να καταπιαστεί αργότερα με το game art και το game design. Οι λάτρες του τρόμου θα εντοπίσουν αμέσως τις πηγές έμπνευσής του, οι οποίες προέρχονται από διάφορα παιχνίδια τρόμου, αλλά και κλασικές ταινίες του είδους. Είναι κακό κάτι τέτοιο; Σαφώς και όχι. Παρθενογένεση δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες πλέον στο horror genre. Οπότε όταν έχεις φάει με το κουτάλι που λένε όλα τα σενάρια και τις τεχνικές επίκλησης κοινού και ψυχολογικού τρόμου, λίγα πράγματα σου κάνουν εντύπωση πλέον, πόσο μάλλον να σε «τρομάξουν» κιόλας. Που κρύβεται συνεπώς πια το «μυστικό» συστατικό; Στην πρωτοτυπία και στην παρουσίαση. Και δε μιλώ μόνο για το σενάριο, αλλά (ειδικά στα παιχνίδια) και για τους μηχανισμούς. Άραγε το Infliction πληροί αυτά τα κριτήρια;

Η ιστορία του Infliction διαδραματίζεται σε ένα σπίτι μιας επαρχιακής πόλης, όπου ο πρωταγωνιστής, Gary Prout, επιστρέφει σπίτι του για να διαπιστώσει μετά από λίγο πως παράξενα υπερφυσικά γεγονότα αρχίζουν να λαμβάνουν μέρος, οδηγώντας στο συμπέρασμα πως μια κακόβουλη οντότητα έχει στοιχειώσει το μέρος και τον ίδιο. Ο Gary θα κληθεί να λύσει το μυστήριο του σπιτιού, ψάχνοντας και ανακαλύπτοντας διάφορα έγραφα και αντικείμενα αλλά και να μείνει ζωντανός από τις επιθέσεις του φαντάσματος, βρίσκοντας τρόπο να ξορκίσει το κακό και να δραπετεύσει.

Σαφώς το πρώτο πράγμα που έρχεται κάποιου στο μυαλό ακούγοντας τα παραπάνω αλλά και παίζοντας, είναι το πόσο μοιάζει το παιχνίδι με το PT. Ωστόσο, το Infliction δανείζεται αρκετά στοιχεία από διάφορα άλλα παιχνίδια, όπως τα Outlast και Layers of Fear και ταινίες τρόπου όπως το Hellraiser και The Ring, τα οποία τα παραθέτει διαδοχικά με έναν έξυπνο και απολαυστικότατο τρόπο. Όπως κάθε horror που σέβεται τον εαυτό του, το σενάριο κρύβει πίσω του μια βαθιά ιστορία, η οποία έχει να κάνει με την ενδοοικογενειακή βία και τις καταχρήσεις. Δεν είναι φυσικά κάτι που δεν το έχουμε ξαναδεί ή δεν έχει σαν ιδέα εφαρμοστεί καλύτερα σε άλλα παιχνίδια, όμως η παρουσίαση και η απεικόνιση των γεγονότων γίνεται ομαλότητα, δεν κουράζει καθόλου και αφήνει το μυαλό του παίκτη να συνθέσει σιγά σιγά την εικόνα ενός ανατριχιαστικού παζλ που στο τέλος ικανοποιεί. Όχι ότι δεν είναι προβλέψιμο το που το πάει, ειδικά σε κάποιον που έχει εντρυφήσει στο horror genre και σε ανάλογα παιχνίδια του είδους, όμως αυτό που κάνει το κάνει τίμια. Είναι σαν το σπιτάκι του τρόμου στο λούνα παρκ. Ξέρεις ότι δεν πεθάνεις από τον φόβο σου, αλλά θα περάσεις καλά.

Το Infliction είναι ένα κατά βάση lore-based παιχνίδι, το οποίο παραθέτει στον κόσμο του τα στοιχεία ώστε να τα ανακαλύψει ο παίκτης. Το καλό είναι ότι τα περισσότερα text documents και ηχητικά μηνύματα είναι ηχογραφημένα και ο αριθμός τους είναι τόσος όσο να μην κουράζουν. Στην αρχή τα πράγματα είναι πιο ήπια, όμως όσο περνά ο χρόνος τα πάντα γίνονται απειλητικά, αποπνικτικά και το φάντασμα πιο επιθετικό. Σαφώς και τα jump scares δεν θα μπορούσαν να λείπουν, παρ' όλα αυτά ήταν λιγότερα απ’ ότι περίμενα. Δεν μπορώ να πω ότι τρόμαξα ή αγχώθηκα παίζοντας, ούτε ότι αυτή ήταν η πιο ατμοσφαιρική ή φρικιαστική εμπειρία που είχα ποτέ με παιχνίδι του είδους, παρά τα ικανοποιητικά ηχητικά εφέ που προδίδουν την αίσθηση της καταδίωξης.

Σίγουρα η ατμόσφαιρα είναι δουλεμένη και η ιστορία αν και προβλέψιμη βαδίζει σε ικανοποιητικά μονοπάτια. Ωστόσο, οι επιθέσεις του φαντάσματος μετά από λίγο γίνονται ρουτίνα, αφού συμβαίνουν συνήθως μετά από την επίτευξη κάποιου «quest» που έχει να κάνει με την εύρεση κάποιων αντικειμένων, προκειμένου να εξελιχθεί η ιστορία. Αυτές είναι προδιαγεγραμμένες να γίνουν χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για να τις αποφύγεις, σε αντίθεση με αυτές που συμβαίνουν στο υπόλοιπο παιχνίδι που έχεις τη δυνατότητα να κρυφτείς κάτω από κρεβάτια ή τραπέζια ή να ανάψεις τα φώτα, «τρομάζοντας» το φάντασμα. Αυτό που μου άρεσε είναι πως εκεί που αρχίζεις να βαριέσαι, το παιχνίδι συνεχώς αλλάζει σκηνικά και υιοθετεί διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης της ιστορίας, φρεσκάροντας με αυτόν τον τρόπο συνεχώς τη δομή του μέχρι και το φινάλε.

Ως προς το gameplay δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να κάνεις. Όπως είπα και παραπάνω το παιχνίδι σου παραθέτει σε κάθε κεφάλαιο συγκεκριμένες αποστολές, όπως το να βρεις κάποια αντικείμενα, κωδικούς ή κλειδιά προκειμένου να ανοίξεις κάποιες κλειδωμένες πόρτες ώστε να συνεχίσεις παρακάτω. Όσον αφορά τις επιθέσεις του φαντάσματος εκτός από τις προδιαγεγραμμένες που συμβαίνουν μετά από κάθε επίτευξη ενός στόχου, το φάντασμα εμφανίζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα που το καταλαβαίνεις από τον αυξανόμενο χτύπο της καρδιάς του πρωταγωνιστή και της αγχωτικής μουσικής. Στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να βρεις τρόπο είτε να κρυφτείς κάπου, είτε να βρεις μια πηγή φωτός όπως λάμπες ή διακόπτες, ώστε να κάνεις το φάντασμα για λίγο να εξαφανιστεί. Αργότερα, ο παίκτης έχει πρόσβαση σε μια φωτογραφική μηχανή που λειτουργεί περίπου όπως στο Project Zero.

Δεν ξορκίζεις την οντότητα με το κλικ της μηχανής, όμως μέσω της κάμερας έχεις τη δυνατότητα να αποκαλύψεις κρυφά σημεία, γεγονότα που έχουν προηγηθεί ή να βρεις τρόπο να λύσεις μερικούς από τους ελάχιστους περιβαλλοντολογικούς γρίφους. Μη νομίζετε ότι θα καταναλώσετε ιδιαίτερα φαιά ουσία ως προς τους γρίφους, συνήθως αποκαλύπτουν αντικείμενα ή κρυφά σημεία που απλά δεν φαίνονται με γυμνό μάτι. Η φωτογραφική μηχανή έχει και μια ακόμα αμυντική ιδιότητα, αφού μπορεί να χρησιμοποιηθεί το φλας της όταν δεν έχεις άμεσα πρόσβαση σε μια πηγή φωτός. Ωστόσο, είναι μια προσωρινή λύση, αφού το αδύναμο φως της δεν κρατά για πολύ μακριά την οντότητα. Ένα καλό επίσης είναι ότι το παιχνίδι δεν σε αφήνει να περιφέρεσαι σαν την άδικη κατάρα, ψάχνοντας για πολύ ώρα τι πρέπει να κάνεις, που να πας ή ποια σημεία πρέπει να τραβήξεις φωτογραφία για να αποκαλύψεις κάτι.

Τις περισσότερες φορές αν πρόκειται για φωτογραφία, θα υπάρχει κάποιο κουτί φιλμ εκεί κοντά που θα προδίδει το σημείο κι αν «κολλήσεις» κάπου θα χτυπήσει το τηλέφωνο ή θα ενεργοποιηθεί κάποιο από τα διάσπαρτα ραδιόφωνα, δίνοντάς σου το ανάλογο tip ώστε να σε κατευθύνει. Επίσης, δεν υπάρχει ουσιαστικά δυνατότητα να χάσεις, αφού ακόμα κι αν σε «σκοτώσει» το φάντασμα, το παιχνίδι σε εμφανίζει λίγα δευτερόλεπτα πιο πριν χωρίς να σε τιμωρεί με κάποιο τρόπο ή να σε βάζει να επαναλάβεις τις ίδιες ενέργειες. Ωστόσο, δεν θα σας πάρει πάνω από ένα τετράωρο να δείτε τίτλους τέλους. Αυτό το συγκαταλέγω στα θετικά, διότι παραπάνω το παιχνίδι θα κούραζε και θα έχανε αρκετούς πόντους από την ατμόσφαιρα και την άβολη αίσθηση που θέλει να σου περάσει ο δημιουργός.

Αν με ρωτήσεις προσωπικά αν το παιχνίδι με τρόμαξε ή με άγχωσε, θα σου έλεγα όχι, παρόλο που είχα τον ήχο δυνατά σε home theatre. Ίσα ίσα που ήμουν αρκετά χαλαρός όσο έπαιζα και χαμογέλασα αρκετές φορές στις προσπάθειες που έκανε ο δημιουργός να με τρομάξει. Σκηνές όπως το να προχωρά το φάντασμα σαν κατσαρίδα στο ταβάνι και στο πάτωμα, να φέρει το πρόσωπό του κοντά στην οθόνη ή να κινείται σαν να έχει σπασμούς, μπορώ να πω ότι ήταν τίμιες προσπάθειες, όχι όμως ικανές που θα κάνουν κάποιον βετεράνο στο είδος να "σκιαχτεί". Ωστόσο, δεν μπορώ να πω πως είμαι ενδεικτικό δείγμα ενός μέσου horror παίκτη, καθώς έχω πάθει γενικά ανοσία με τα horror, αφού «τέτοια» έβλεπα από τότε που οι συνομήλικοί μου παρακολουθούσαν στην τηλεόραση τα στρουμφάκια. Βέβαια, βάζοντας να παίξει το παιχνίδι ένας φίλος διασκέδασα πραγματικά με τις αντιδράσεις του, κρίνοντας έτσι πως σίγουρα έχει την ικανότητα να τρομάξει κάποιους ανθρώπους που δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με το είδος.

Όμως, θα πρέπει να είμαστε ειλικρινής, η συνταγή του PT μετά από τόσους και τόσους κλώνους που έχουν κυκλοφορήσει, έχει αρχίσει να χάνει την αίγλη της. Το έκαναν μια, το έκαναν δυο, ε, κάπου πρέπει να μπει ένα τέλος γιατί κάπου έχει «ξεχειλώσει» το πράγμα. Το PT ήταν πρωτοποριακό όταν βγήκε γι’ αυτό και έκανε αίσθηση. Ένας κλώνος απ’ όπου κι αν αντλεί την πηγή έμπνευσής του πρέπει να έχει στοιχεία που ο αποδέκτης δεν τα περιμένει, είτε αυτό έχει να κάνει με κάποια ανατροπή στο σενάριο, είτε με διάφορα ψυχολογικά κυρίως tricks που θα κλονίσουν το συνηθισμένο, είτε στη συγκεκριμένη περίπτωση εφόσον μιλάμε για παιχνίδι, να ενσωματώσει όλα ή μέρος των παραπάνω στο gameplay.

Το Infliction σαφώς δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί με καμία AAA παραγωγή, ούτε φυσικά με πρωτοπόρα στο είδος indies. Αν, ωστόσο, αναλογιστούμε ότι προέρχεται από έναν όλο κι όλο άνθρωπο, ήταν δίχως αμφιβολία μια τίμια προσπάθεια που κακά τα ψέματα δεν θα μείνει στο κεφάλι μας ως κάτι σπουδαίο που θα θυμόμαστε για χρόνια.

Τίμια επίσης είναι και τα γραφικά του παιχνιδιού, για τα οποία υπεύθυνη είναι η Unreal Engine. Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάζουν ή ότι δεν έχω δει καλύτερα, ωστόσο ως indie παραγωγή δεν μπορώ να πω ότι με απογοήτευσαν κιόλας. Οι φωτισμοί, τα περιβάλλοντα και οι υφές των αντικειμένων είναι αξιοπρεπή χωρίς να προδίδουν ιδιαίτερα το χαμηλό budget.

Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στον ηχητικό τομέα, με τους διάφορους ambient ήχους και τις ερμηνείες στις φωνές που ακούγονται να εντυπωσιάζουν και να προσδίδουν στην απαιτούμενη ατμόσφαιρα. Η αλήθεια ως προς τον τεχνικό τομέα είναι ότι εντόπισα κάποια ενοχλητικά bugs, όπως το να κολλά ο ήχος μετά από κάποιος θανάτους ή να περιμένει καρτερικά το φάντασμα πάνω από την κρυψώνα μου αναγκάζοντάς με να αποκαλύψω τη θέση μου προκειμένου να ξεκολλήσει. Πραγματικά όμως δεν μπορώ να πω ότι με ενόχλησαν ιδιαίτερα, αφού με ένα απλό reload όλα επανέρχονταν στο κανονικό.