Bloodborne - Review

Το φεγγάρι στον ουρανό έφεγγε ολόκληρη τη Yarham. Δεν υπάρχουν φώτα, δεν υπάρχουν πυρσοί. Μόνο ότι καταφέρνει να λούσει η πανσέληνος. Εγώ, σε στενούς, σκοτεινούς και υγρούς δρόμους της πόλης προσπαθούσα να βρω την έξοδο από αυτόν τον εφιάλτη. Να λυτρωθώ. Να διώξω από πάνω μου αυτή τη σάπια ταλαιπωρία. Έπρεπε να βρω διέξοδο από αυτήν την κόλαση. Δεν ανήκω εδώ. Δεν ανήκει κανείς νοήμων εδώ πέρα. Αλήθεια, εδώ που φτάσαμε, ποιος είναι ο νοήμων και ποιος ο τρελός; 

Προχώρησα.

Όσο μου επέτρεπαν τα κουρασμένα μου μάτια, έψαξα να βγω από εδώ μέσα. Να πάρει! Το στενό μπροστά μου είναι η μοναδική διέξοδος. Προχώρησα λιγάκι ακόμη. Νεκρική σιγή. Άκουγα μόνο τις δερμάτινες μπότες μου να χτυπούν το βρεγμένο από τη βροχή πλακόστρωτο σοκάκι. Άκουγα και τους χτύπους τις καρδιάς μου. 

Ξαφνικά πάγωσα. 

Σταμάτησε μέχρι και το αίμα να κυλάει στις φλέβες μου. Όσο μπορούσα να διακρίνω από την υγρασία και το σκοτάδι, ένα τριχωτό τετράποδο πλάσμα, με κατακόκκινα μάτια σα φωτιά στο βάθος του διαδρόμου με κοιτάει. Τα μάτια του φωνάζουν θάνατο! Η αναπνοή του βαριά. Οι κινήσεις του νευρικές. Τα μάτια και οι κυνόδοντές του ήταν τα μοναδικά που μπορούσα να ξεχωρίσω από μακριά. Οι χτύποι της καρδιάς μου ανέβηκαν.

Πλέον νιώθω το στήθος μου να ξεριζώνεται.

Το πλάσμα άρχισε να κινείται απειλητικά και βασανιστικά αργά προς το μέρος μου. Έπρεπε να δράσω γρήγορα. “Διώξε από πάνω σου το φόβο κερατά!” είπα στον εαυτό μου. “Διώξτον” φώναξα. “Μην κάνεις βήμα πίσω! Ή αυτό, ή εσύ”. Το πλάσμα άρχισε να γρηγορεύει το βηματισμό του. Πλέον τρέχει. “Μην το σκέφτεσαι” σιγοψιθύρισα. “Ρίξτο!”. “Ρίξτο στο έδαφος, να το δεις να σπαρταράει” είπα μέσα μου. Εκεί που έτρεχε προς το μέρος μου, σταμάτησε. Κοίταξε το φεγγάρι και έβγαλε την πιο απόκοσμη κραυγή που άκουσα στη ζωή μου. Ολόκληρο το νευρικό μου σύστημα κλονίστηκε, αλλά έπρεπε να μείνω όρθιος και προ πάντων συγκεντρωμένος.

“Ή εγώ ή εσύ”.

Άρχισε και πάλι να τρέχει προς το μέρος μου. Πλέον μας χωρίζουν μόλις λίγες δεκάδες μέτρα. Έφτασε η στιγμή. Έπιασα με δύναμη τη λαβή του μπαλτά μου και είμαι έτοιμος να δω την κοφτερή του λεπίδα να μπαίνει στη σάρκα αυτού του αποκρουστικού σιχάματος. Λίγα μόλις μέτρα πριν φτάσει στο μέρος μου, πήδηξε στον ουρανό. Σχεδόν άγγιξε το φεγγάρι. Όσο πέφτει προς εμένα, προλαβαίνω να φύγω από εκεί που έπεφτε η σκιά του. Τώρα πλέον είμαι πίσω του. Έτοιμος να κάνω εγώ την κίνησή μου. Δε χάνω ούτε δευτερόλεπτο. Με όλη μου τη δύναμη και με όση “ζωή” έμεινε μέσα μου, του δίνω ένα και μόνο χτύπημα που τον βρίσκει πίσω στο σβέρκο. Το φως του φεγγαριού έγινε κόκκινο από το αίμα του. Όλα μου τα ρούχα, τα χέρια, το πρόσωπό μου βάφτηκαν με αίμα. Το πλάσμα όμως είναι στα πόδια μου. Σπαρταράει και σχεδόν το ακούω να κλαίει. Κλαίει γιατί πρόδωσε το αίμα του. Πρόδωσε την πανσέληνο. Πρόδωσε τη νύχτα. Έστρεψε τα μάτια του για μία τελευταία φορά προς εμένα. Χωρίς λόγια, χωρίς κινήσεις, χωρίς ήχους το αιμόφερτο πλάσμα μου είπε απλά κοιτάζοντάς με στα μάτια αυτό που δεν ήθελα να ακούσω: “η νύχτα δεν τελείωσε ακόμη”.

Παρακάτω θα διαβάσετε μία μικρή σύνοψη. Η ολοκληρωμένη άποψη υπάρχει στο βίντεο του παρακάτω player.

Το Bloodborne αγαπητοί μου είναι αυτό που όλοι μας θέλαμε να είναι. Μπορεί να είναι μαλωμένο με το φως, αλλά στην πραγματικότητα είναι φάρος. Ένας από τους φάρους, τουλάχιστον που gamers, κριτικοί και δημιουργοί θα πρέπει που και που να συμβουλευόμαστε. Σε μία βιομηχανία που έχει χάσει την ταυτότητά της. Σε μία βιομηχανία που φοβάται. Σε μία βιομηχανία που μεγάλωσε, ωρίμασε, αλλά όλα δίπλα της μοιάζουν “παιδικά”, το Bloodborne έρχεται να απαντήσει στο ερώτημα που όλοι λίγο-πολύ έχουμε αναρωτηθεί, ειδικά εμείς που πλησιάζουμε ή έχουμε ξεπεράσει τα πρώτα “άντα” της ηλικίας μας: Γιατί στο διάολο παίζω βιντεοπαιχνίδια; Τι είναι αυτό που μας κάνει να καθόμαστε μπροστά από μία οθόνη και να ταξιδεύουμε να πάρει η ευχή να πάρει;

Το Bloodborne απευθύνεται στο ίδιο κοινό που απευθυνόντουσαν τα προηγούμενα “Souls” παιχνίδια. Είναι ένα “Souls” ντυμένο αλλιώς. Το ίδιο σκοτεινό, το ίδιο απαιτητικό, το ίδιο καλό. Μικρότερο και ίσως λιγάκι πιο φτωχό, όσον αφορά την πρόοδο του παίκτη, αλλά για κάποιον λόγο χορταστικό. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι, όχι δεν είναι χορταστικό. Δεν ξέρω καν αν μπορείς να χορτάσεις αυτό το πράγμα.

Το Bloodborne έχει ίσως ότι πιο όμορφο έχω δει σε εικαστικό παιχνιδιού. Και με το “όμορφο” δεν εννοώ πραγματικά όμορφο. Κάθε άλλο παρά όμορφο είναι. Έχει το πιο σάπιο, το πιο υγρό, το πιο σκοτεινό, το πιο “lovecraftικό” σκηνικό που έχω δει σε βιντεοπαιχνίδι. Οι τοποθεσίες, οι χαρακτήρες, τα τέρατα, τα όπλα και κάθε τι που απεικονίζεται στην οθόνη, είναι...φρίκη. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να κλείσεις τα μάτια σου. Στιγμές που δε ξέρεις αν αυτό που βλέπεις είναι “όμορφο” ή σιχαμερό. Θαυμάζεις, θαυμάζεις, θαυμάζεις. Εμμονή στη λεπτομέρεια από τους σχεδιαστές, άριστα δομημένο σκηνοθετικά από τον μεγάλο Miyazaki, τέλεια εκτελεσμένο από τη μηχανή γραφικών, η οποία κάνει περήφανο το PS4 που καταφέρνει να την “τρέξει” χωρίς προβλήματα.

Η ραχοκοκαλιά στο gameplay είναι η ίδια, υπάρχουν όμως διαφορές, άλλες αισθητές, άλλες όχι και τόσο. Η καρδιά που χτυπάει μέσα του όμως είναι αυτή των Souls και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανένας. Αλλού έκανε βήματα μπροστά, αλλού έκανε βήματα πίσω. Το θέμα είναι ότι παραδίδει ισορροπημένους μηχανισμούς, οι οποίοι ξέρουν πότε θα τιμωρήσουν και πότε θα ανταμείψουν τον παίκτη. Δεν τον παίρνουν ποτέ από το χεράκι. Δεν του φέρονται στοργικά. Δεν τον αγαπάνε.

IN-DEPTH VIDEO REVIEW