Μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι είχα ενθουσιαστεί πολύ μόλις έμαθα ότι ένα από τα αγαπημένα μου στούντιο, φτιάχνει ένα ας το πούμε Final Fantasy παιχνίδι. Φυσικά αναφέρομαι στην Team Ninja, την οποία αγαπώ και ακολουθώ από πολύ μικρή ηλικία μιας και δηλώνω μεγάλος fan των Ninja Gaiden και Dead or Alive. Μάλιστα, έπαιξα πολύ και τις πιο πρόσφατες δουλειές της, όπως το πρώτο Nioh, που θεωρώ ακόμη και σήμερα ένα από τα καλύτερα “souls-like” παιχνίδια.
Έτσι, όταν είδα πως ένωσε τις δυνάμεις της με την Square Enix για να φέρει το Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin, ενθουσιάστηκα. Έχω στα χέρια μου το παιχνίδι εδώ και λίγες μέρες και μετά από σχεδόν 15 ώρες που είδα τους τίτλους τέλους, θέλω να σας μεταφέρω όσο πιο καλά μπορώ τις εντυπώσεις μου, οι οποίες, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, δεν είναι και οι καλύτερες.
Πριν περάσουμε στις εντυπώσεις μου, θέλω να σας πω πως το Stranger of Paradise διαδραματίζεται σε μια σκοτεινή εκδοχή του αρχικού Final Fantasy παιχνιδιού, που κυκλοφόρησε το 1987. Το Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin θέλει να σας ταξιδέψει μέχρι την φανταστική Cornelia, στην οποία πλέον κυριαρχεί το απόλυτο σκοτάδι. Ο παίκτης παίρνει τον έλεγχο του Jack Garland, που καλείται να φέρει εις πέρας μια πολύ δύσκολη αποστολή, να καταστρέψει το Χάος. Όμως, από τα πρώτα λεπτά θα γνωρίσει ακόμη δύο χαρακτήρες, τον Jed και τον Ash (και άλλους αργότερα), που και αυτοί έχουν τον ίδιο σκοπό, δηλαδή να καταστρέψουν το σκοτάδι που έχει φέρει ένας ανατριχιαστικός τύπος, ονόματι “Chaos”, στον κόσμο.
Στην ουσία, ο παίκτης ξέρει από την αρχή τι πρέπει να κάνει και ο σκοπός του δεν αλλάζει -σχεδόν- μέχρι το τέλος. Αν ψάχνετε την ιστορία σε αυτό το παιχνίδι, δυστυχώς, θα σας απογοητεύσω διότι είναι από τα πιο αδύναμα σημεία του, αν και προς το τέλος γίνονται κάποιες αποκαλύψεις. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με το σκοτάδι που έρχεται σε σύγκρουση με το φως. Όπως καταλαβαίνετε, εδώ, υπάρχει ένα αρκετά κλισέ σενάριο που είχα καταλάβει από τις πρώτες ώρες ότι δε θα αλλάξει και δε θα μου δώσει κάποια ανατροπή. Αν και προς το τέλος η ιστορία είχε μια ανατροπή αλλά αυτή δεν ήταν ικανή ώστε να με ικανοποιήσει προσωπικά. Άλλωστε, πιστεύω πως η Team Ninja δεν ήθελε να δώσει κάτι πιο βαθύ σεναριακά, μιας και για εμένα αυτός ο τίτλος εστιάζει αλλού.
Το “αλλού” δεν είναι άλλο από το gameplay του, το οποίο και βρήκα αρκετά ικανοποιητικό. Η ομάδα ανάπτυξης έχει δανειστεί αρκετές ιδέες από τη σειρά Nioh και έχει φτιάξει ένα αρκετά απολαυστικό σύστημα μάχης, που πάνω απ’ όλα, δουλεύει σωστά. Αυτό που μου άρεσε πολύ είναι πως ο παίκτης μπορεί να μεταμορφωθεί ουσιαστικά με το πάτημα ενός κουμπιού σε ό,τι θέλει. Ας πούμε, αρχικά ο Jack είναι απλώς ένας “Swordsman” με ένα Two handed σπαθί, αλλά αργότερα μπορεί να αλλάξει σε μάγος για να χτυπάμε τους εχθρούς από μακριά. Μου δινόταν, λοιπόν, η δυνατότητα να αλλάζω ουσιαστικά class με το πάτημα ενός κουμπιού και να επιλέξω εγώ πως θα αντιμετωπίσω την εκάστοτε μάχη. Υπάρχουν πολλά classes, όπως Mage, Duelist, Lancer, Black Mage, Marauder, Pugilist, Swordsman, White Mage και άλλα. Το κάθε “Job” έχει το δικό του skill tree, με μοναδικές ικανότητες, μοναδικά όπλα και κινήσεις που μπορούν να αναβαθμιστούν και να αλλάξουν ανάλογα το δικό σας γούστο.
Μιας και μιλάμε για τον απόλυτο χαμό με τα jobs, υπάρχει και η επιλογή να αποθηκεύσετε το δικό σας loadout με τον εξοπλισμό που θέλετε και να μεταλλάζετε ανάλογα την πίστα. Έτσι μπορεί σε μία πίστα να είστε μάγος, στην άλλη ninja και σε μια άλλη swordsman, χωρίς να χρειάζεται κάθε φορά να εξοπλίζετε ένα-ένα τα ρούχα και τα όπλα σας. Η Team Ninja πραγματικά “κέντησε” με όλες αυτές τις επιλογές που δίνει στον παίκτη, για να παίξει όπως εκείνος θέλει. Είναι αρκετά μελετημένο το gameplay, μιας και οι εχθροί έχουν διαφορετικές αδυναμίες και πρέπει να προσέχετε πως θα προσεγγίσετε μια μάχη, καθώς μιλάμε για ένα souls-like τύπου παιχνίδι, που σας θέλει σε εγρήγορση. Μάλιστα, ορισμένα “Job Trees” ή αλλιώς “Skill Trees” περιέχουν κάποιες ικανότητες, τις οποίες μόλις τις ξεκλειδώσετε μπορείτε να τις εξοπλίσετε ακόμη και αν έχετε άλλο Job, με αποτέλεσμα όλο αυτό να δίνει μια σημαντική ελευθερία στον παίκτη.
Το κάθε job φυσικά και ανεβαίνει level και με τους πόντους που παίρνετε σκοτώνοντας τους εχθρούς ή τα bosses μπορείτε να ξεκλειδώσετε ένα “talent” που είτε θα σας δώσει ένα passive ability ή ένα skill. Οι πόντοι εξαργυρώνονται από τα “Cubes”, που λειτουργούν όπως τα Bonfire στα Dark Souls, που εκτός από την εξαργύρωση πόντων που ανέφερα πιο πάνω, έχετε τη δυνατότητα να αποθηκεύσετε την πρόοδο σας, είτε να καλέσετε κάποιον άλλον παίκτη για να παίξετε μαζί παρέα την πίστα.
Το damage των εχθρών μετράει λίγο διαφορετικά εδώ, μιας και εκτός από “υγεία” έχουν και μία μπάρα άμυνας που μπορεί να σπάσει ανάλογα το damage και το attack που θα κάνετε. Μόλις σπάσει η άμυνα αυτή, ο Jack -με το πάτημα ενός κουμπιού- μπορεί να κάνει ένα τελειωτικό χτύπημα που ονομάζεται Soul Burst. Θέλω να αναφέρω, επίσης, ότι υπάρχουν αρκετά επίπεδα δυσκολίας, τα casual, story, action και hard, καθώς και το chaos που ξεκλειδώνεται μόλις ολοκληρώσετε το πρώτο σας playthrough.
Αυτό που δεν μου άρεσε είναι πως δεν υπάρχει ουσιαστικά κάποιος χάρτης, όπου μπορεί να περιηγηθεί ο παίκτης, αλλά αντ’ αυτού υπάρχει ένα “world map”, που εμφανίζονται εκεί οι αποστολές και με το πάτημα ενός κουμπιού ο παίκτης “τηλεμεταφέρεται” εκεί για να ξεκινήσει την εκάστοτε αποστολή. Αυτές οι αποστολές είναι ουσιαστικά dungeons/πίστες με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Στην αρχή δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε, αλλά μετά από κάποιες ώρες άρχιζε να κουράζει, αφού ουσιαστικά το μόνο που έκανα ήταν να πηγαίνω από το ένα dungeon στο άλλο, να σκοτώνω εχθρούς και στο τέλος το αφεντικό της πίστας. Αυτό γίνεται σε όλα τα chapters, χωρίς να αλλάζει ο ρυθμός και με την ιστορία να μη βοηθάει τον παίκτη να “κρατηθεί” από κάτι, και έτσι το σκηνικό φάνταζε κουραστικό.
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να αναφέρω και το χαοτικό inventory management που έφτιαξε η Team Ninja γι’ αυτόν τον τίτλο. Σε κάθε “πίστα” που θα επισκέπτεστε θα παίρνετε υπερβολικά πολλά αντικείμενα, με αποτέλεσμα να... χάνεστε κάθε φορά που ανοίγετε το inventory για να δείτε τι έχετε λουτάρει. Πολλά αντικείμενα είναι μπερδεμένα μεταξύ τους και τουλάχιστον στο πρώτο playthrough δεν αξίζει να επενδύσετε καν το χρόνο σας για να δείτε τι έχετε σηκώσει. Μάλιστα, υπάρχει και ένα κουμπί που αν το πατήσετε θα εξοπλίσει στον παίκτη σας, το "θεωρητικά" καλύτερο loot που έχετε στο inventory σας, με αποτέλεσμα να σας απωθεί το ίδιο το παιχνίδι από το να ασχοληθείτε με αυτό. Εγώ, από τη μέση και μετά δεν ασχολούμουν ούτε να αναβαθμίζω τα όπλα, αφού στην επόμενη πίστα σίγουρα θα έβρισκα ένα καλύτερο όπλο, αλλά ούτε και με τις αναβαθμίσεις στο gear.
Ο τεχνικός τομέας του είναι επίσης αδύναμος και κρατάει την ποιότητα σε χαμηλά επίπεδα μιας και σε πολλές περιπτώσεις θυμίζει παιχνίδι του PlayStation 3. Όσον αφορά το σχεδιασμό των επιπέδων και των περιβαλλόντων, έχω αρκετά παράπονα, μιας και οι περισσότερες μου φάνηκαν αρκετά “flat”, βαρετές και χωρίς καθόλου φαντασία, παρόλο που υπήρχε ποικιλία. Σε αυτό το σημείο να σας πω ότι δεν έπαιξα την έκδοση του PS5, αλλά του PS4 Pro, στο performance mode (είχε και επιλογή για καλύτερη ανάλυση αλλά δεν άλλαζε σημαντικά την εικόνα).
Από τους εχθρούς που είναι σχεδόν οι ίδιοι σε κάθε πίστα -με διαφορετικό χρωματισμό, από τα bugs που μου έτυχαν σε πολλά σημεία και ήθελε restart το chapter, από το έντονο aliasing και την όχι και τόσο καθαρή εικόνα, το Stranger of Paradise, χρειαζόταν περισσότερη δουλειά. Αρκετά μέτριο βρήκα και το αγγλικό voice over με εξαίρεση αυτό του Jack, του κύριου πρωταγωνιστή. Στα της μουσικής τώρα, ως ένα “Final Fantasy” παιχνίδι, θα μπορούσε να τα είχε πάει καλύτερα στο σύνολό του, ειδικά όσον αφορά τη μουσική της μάχης, η οποία καταντάει επαναλαμβανόμενη μετά από κάποιο σημείο και είναι πραγματικά σα να μην υπάρχει.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.