Vane Review

Η προηγούμενη γενιά αποτέλεσε την αφετηρία κατά την οποία η indie σκηνή, αναπτύχθηκε, εξελίχθηκε και έδωσε σε πολλούς ταλαντούχους developers και ομάδες την ευκαιρία να πειραματιστούν και να εκφράσουν με νέα πρωτότυπα projects τη δημιουργικότητά τους. Μέχρι σήμερα είδαμε αρκετές εντυπωσιακές ιδέες να υλοποιούνται. Άλλες χωρίς επιτυχία και άλλες που έγραψαν τη δική τους μοναδική ιστορία στη βιομηχανία. Έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει αρκετά παιχνίδια τόσο με ασαφές σενάριο όσο και με μηχανισμούς, οι οποίοι εσκεμμένα δεν αποκαλύπτονται απ’ την αρχή, αφού ο σκοπός τους είναι να αφήσουν τον παίκτη να τα ανακαλύψει όλα μόνος του. Ωστόσο ο σχεδιασμός τους σε γενικές γραμμές είναι έτσι που με κάποιο τρόπο ωθεί τον παίκτη στο τι περίπου πρέπει να κάνει, ακόμα κι αν δεν κατανοεί πλήρως τι συμβαίνει γύρω του. Παραδείγματα τέτοιων παιχνιδιών υπάρχουν πολλά και μάλιστα κάποια από αυτά διέπρεψαν και βραβεύτηκαν για την εφευρετικότητα και το αντίκτυπο που άφησαν στη ψυχολογία μας. Η Friend & Foe είναι ένα μικρό στούντιο αποτελούμενο από πέντε developers, οι οποίοι εργάστηκαν στο παρελθόν στα Killzone και The Last Guardian. Με βάση την εμπειρία και τη σαφή επιρροή από παιχνίδια όπως το Journey και το Inside, ένωσαν τις δυνάμεις τους σε αυτή τους την πρώτη προσπάθεια ώστε να δημιουργήσουν κάτι δικό τους. Το Vane δεν στοχεύει κάπου συγκεκριμένα, ούτε έχει καμιά διάθεση να εξηγήσει το οτιδήποτε στον παίκτη. Μέσα από αυτή την εμπειρία θέλουν απλά να ανακαλύψουμε τον κόσμο του και να δώσουμε την δική μας ερμηνεία. Καλά όλα αυτά και πολύ ευπρόσδεκτα. Καταφέρνει όμως το Vane ανάμεσα σε τόσα διαμάντια που κυκλοφορούν εκεί έξω να ξεχωρίσει;

Η ιστορία του παιχνιδιού είναι… ότι δεν έχει ιστορία! Ο σύντομος πρόλογος ξεκινά με ένα κατακλυσμικό γεγονός σε εξέλιξη, δίνοντάς μας τον έλεγχο ενός μικρού παιδιού που κρατά κάποιο μυστήριο αντικείμενο, να προσπαθούμε να ξεφύγουμε και να βρούμε καταφύγιο από ένα είδος τυφώνα που παρασέρνει και διαλύει τα πάντα γύρω του. Το παιδί χάνει τις αισθήσεις του και ξυπνά ως… κοράκι. Από κει κι ύστερα καλούμαστε να ανοίξουμε τα φτερά μας ψάχνοντας για απαντήσεις σε ένα φαινομενικά αχανές και κατεστραμμένο πλέον κόσμο, γεμάτο μυστήρια και μυστικά να ανακαλύψουμε. Ωστόσο το ταξίδι αυτό δεν θα το κάνουμε ολόκληρο ως πουλί. Στον κόσμο υπάρχει μια μαγική ύλη σε μορφή σκόνης, την οποία συναντάμε είτε μέσα σε διάφορα σφαιρικά τεχνουργήματα που υπάρχουν διάσπαρτα στο χάρτη -άλλοτε εμφανή άλλοτε όχι- είτε σε σημεία που τα τεχνουργήματα αυτά έχουν σπάσει και η σκόνη έχει ελευθερωθεί στο περιβάλλον. Η σκόνη έχει την ιδιότητα να μας μεταμορφώνει από πουλί σε άνθρωπο. Η μεταμόρφωση αυτή εξυπηρετεί στο να λύσουμε κάποιους κυρίως περιβαλλοντολογικούς γρίφους που δεν μπορούμε να επέμβουμε και να λύσουμε ως κοράκι, όπως επί παραδείγματι να τραβήξουμε κάποιο μοχλό ή να μεταφέρουμε αντικείμενα.

Για να αλλάξουμε πάλι σε πουλί (σε αντίθεση με την ανθρώπινη μορφή που απαιτεί τη σκόνη), το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πέσουμε στο κενό από ένα ψηλό σημείο. Οι δυο μορφές έχουν κάποια κοινά αλλά και κάποια διαφορετικά στοιχεία στους μηχανισμούς. Όσο ο χαρακτήρας μας έχει τη μορφή πουλιού, θα μπορεί να πετάξει οπουδήποτε και με τη βοήθεια άλλων πουλιών που θα βρούμε ή θα ελευθερώσουμε, θα έχουμε τη δυνατότητα να λύσουμε γρίφους. Αν για παράδειγμα απελευθερώσουμε ένα συγκεκριμένο αριθμό άλλων πουλιών, θα μπορούμε καλώντας τα με το ανάλογο κουμπί ή ακολουθώντας τα αφού καμιά φορά μας δείχνουν το δρόμο, να μας βοηθήσουν με το βάρος τους να θέσουμε σε λειτουργεία κάποιο μηχανισμό που ανοίγει μια πόρτα. Ομοίως με τη μορφή παιδιού ελευθερώνουμε κι άλλα παιδιά σε συγκεκριμένα σημεία που θα βρούμε στο δρόμο μας, όπου με την πολύτιμη βοήθειά τους θα μας επιτραπεί να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Επιπλέον ως άνθρωπος μπορούμε να σκαρφαλώνουμε, να σπρώχνουμε αντικείμενα και να τραβάμε μοχλούς.

Η ιδιότητα της σκόνης όμως δεν σταματά στη μεταμόρφωση του χαρακτήρα μας, γιατί παράλληλα έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει και να αναπλάθει το κατεστραμμένο περιβάλλον. Έτσι σπρώχνοντας στο χώρο μια σφαίρα που την περιέχει, έχουμε τη δυνατότητα να επαναφέρουμε για παράδειγμα πεσμένες γέφυρες ή να ξαναφτιάχνουμε μέρος του χώρου ή του μηχανισμού που έχει καταστραφεί. Είναι σαν ένα μικρό παραθυράκι στο χρόνο με μικρή ωστόσο εμβέλεια, όπου επαναφέρει το περιβάλλον όπως ήταν πριν το κακό. Η εναλλαγή πουλιού-παιδιού ομολογουμένως παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρων και μαζί με τις υπέροχες τοποθεσίες και την εξαιρετική μουσική επένδυση, αρχικά με έκανε να θέλω να επενδύσω χρόνο, να χαθώ στο σιωπηλό του κόσμο και να ανακαλύψω παρόλο που δεν καταλάβαινα ακριβώς τι συμβαίνει γύρω μου, τα μυστήρια που κρύβει. Ένας από τους λόγους είναι ότι θυμίζει έντονα το πολυαγαπημένο Journey. Η Friend & Foe χτίζει από τη πρώτη στιγμή ατμόσφαιρα και δημιουργεί χωρίς να λέει πολλά προσδοκίες που ιντριγκάρουν και τονώνουν τη περιέργεια μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε. Όσο όμως περνά η ώρα για όσα θετικά στοιχεία προσθέτει στο ζύγι, άλλο τόσα παράλληλα προσθέτει και αρνητικά, που στο τέλος ή θα κάνει τον παίκτη να παραβλέψει τα πάντα και να το αγαπήσει ή θα τον κάνει να το μισήσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέση κατάσταση, δύσκολα θα υπάρξει. Στο Vane δεν υπάρχει ίχνος διαλόγου ούτε κάποιου είδους βοήθειας για το τι πρέπει να κάνεις ή το που πρέπει να πας. Σε γενικές γραμμές εμένα προσωπικά μου αρέσει το παιχνίδι να με αφήνει να το εξερευνήσω και να βρω μόνος μου το δρόμο, αρκεί να μη με ταλαιπωρεί άσκοπα. Και το Vane δυστυχώς το κάνει. Ο παίκτης καλώς ή κακώς πρέπει να είναι αρκετά παρατηρητικός αν δεν επιθυμεί να κάνει άσκοπες βόλτες στο χάρτη.

Τα τέσσερα επίπεδα (συν ο σύντομος πρόλογος) είναι έτσι σχεδιασμένα που ενισχύουν την ανάγκη σας για εξερεύνηση. Ως ένα βαθμό είναι διασκεδαστικό ειδικά όταν ο παίκτης έχει τη μορφή πουλιού. Όμως όταν πλέον αρχίζεις και πέφτεις επανειλημμένα σε αδιέξοδα ή πηγαίνεις σε μέρη που ενώ δείχνουν ότι κρύβουν κάποιο μυστικό, εν τέλει δεν κρύβουν τίποτα, ξεκινά ο εκνευρισμός. Αν στην εξίσωση βάλουμε τη κάκιστη κάμερα, η οποία δείχνει να έχει τη δική της θέληση, αλλάζοντας ξαφνικά λήψη και κολλώντας πίσω από τοίχους και αντικείμενα, τον αργό βηματισμό του παιδιού, τις μεγάλες ανούσιες αποστάσεις που δεν προσδίδουν απολύτως τίποτα στην ιστορία ή στα γεγονότα που διαδραματίζονται, τα πολλαπλά και συχνά glitches που ακυρώνουν τη πρόοδο, αναγκάζοντας τον παίκτη να ξαναφορτώσει το παιχνίδι και τα μηδαμινά checkpoints που απαιτούν την επανάληψη ολόκληρου του επιπέδου, όπως αντιλαμβάνεστε δεν αφήνουν μεγάλο περιθώριο στον παίκτη να χαρεί το παιχνίδι, όσο καλή διάθεση κι αν έχει.

Παρόλα αυτά, με κάποιο περίεργο μαγικό τρόπο, δε σου πάει να το παρατήσεις, θέλεις να δεις παρακάτω τι θα γίνει, θέλεις να εξερευνήσεις και εκείνο το σημείο που σου έκανε κλικ τι μπορεί να κρύβει κι ας μην έχει σημασία ότι μπορεί να’ ναι άδικος κόπος. Γιατί αυτό; Γιατί το δυνατό χαρτί του Vane είναι η φοβερή του ατμόσφαιρα που σε ωθεί να ανακαλύψεις το μυστήριο κόσμο του. Δεν έχει σημασία τι θα ανακαλύψεις ή αν θα ανακαλύψεις κάτι. Δεν έχει σημασία αν θα κατανοήσεις πλήρως αυτό που θα σου πει ή δε θα σου πει. Δεν έχει καν σημασία αν θα καταλάβεις το ρόλο και τον σκοπό σου στο παιχνίδι. Το ότι σε ωθεί να δεις παρόλα τα προβλήματα και τις ατέλειες τίτλους τέλους, νομίζω πως είναι επίτευγμα. Ειδικά όταν όλη αυτή η προσπάθεια προέρχεται από μια ομάδα πέντε ανθρώπων με χαμηλό budget παραγωγής.  

Υπεύθυνη για τα γραφικά είναι η Unity. Τα περιβάλλοντα είναι πάρα πολύ όμορφα και προσδίδουν πιστά το αίσθημα της μοναξιάς, της κατάθλιψης και του μυστήριου που ο κόσμος αποπνέει. Ωστόσο το παιχνίδι υποφέρει από σοβαρά τεχνικά προβλήματα, καθώς είναι γεμάτο glitches που κολλούν τη πρόοδο και αναγκάζουν τον παίκτη να κάνει quit στην αρχική οθόνη. Και στα τέσσερα επίπεδα δεν υπήρξε στιγμή που να μη συνάντησα ένα τέτοιο glitch. Σε ένα όμως συγκεκριμένο συνάντησα επτά διαφορετικά glitch που με ανάγκασαν να το επαναλάβω επτά φορές όλο από την αρχή. Μια τον χαρακτήρα μου το απορροφούσε το περιβάλλον, μια κολλούσε μέσα σε εμπόδια και τοίχους, μία έπεφτε στο απύθμενο κενό έξω από την πίστα, μια τα υπόλοιπα παιδιά αιωρούνταν στον αέρα αρνούμενα να με ακολουθήσουν και αρκετά ακόμα.

Σε ένα σημείο μάλιστα προς το τέλος που η πίστα μεταβάλλεται συνεχώς και κάνει δύσκολη τη διάβασή της, δε μπορούσα να καταλάβω πότε αυτό γίνεται επιτηδευμένα και πότε υπάρχει πρόβλημα. Τα ανύπαρκτα checkpoints είναι επίσης ένα ακόμα μεγάλο αγκάθι γιατί αναγκάζουν τον παίκτη να επαναλάβει άδικα ολόκληρο το επίπεδο απ’ την αρχή. Τα μοναδικά checkpoints που υπάρχουν είναι (αν και κάπως σπάνια) όταν καταφέρει ο παίκτης να χάσει. Μόνο τότε ο χαρακτήρας μας εμφανίζεται με τη μορφή πουλιού σε κάποιο κοντινό δέντρο, όπου θα πρέπει προκειμένου να συνεχίσει από κει που έχασε να ψάξει ξανά για τη μαγική σκόνη που θα τον κάνει πάλι παιδί. Από την άλλη, η μουσική επένδυση που ντύνει τον τίτλο συγκαταλέγεται στα πολύ θετικά στοιχεία, καθώς το συνθεσάιζερ που έχει επιλεχθεί ως κύριο όργανο δένει άψογα με τον κόσμο και προσδίδει τα μέγιστα στη πρόκληση ατμόσφαιρας. Μάλιστα σε αρκετούς θα θυμίσει Blade Runner!