Marvel's Spider-Man Review

Δεν νομίζω πως περιμένετε από εμένα να σας μάθω τι εστί Spider-Man. Μαζί με τους δύο μεγάλους του ανταγωνισμού, το alter ego του Peter Parker συμπληρώνει την τριάδα των πιο αναγνωρίσιμων υπερηρωών της υφηλίου και αποτελεί για παραπάνω από μισό αιώνα την ναυαρχίδα της Marvel Comics, κοσμώντας, τόσο το χαρτί όσο την μικρή και την μεγάλη οθόνη με τις περιπέτειές του. Ο χαρακτήρας, όμως, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος και με το μέσο που τόσο αγαπάμε. Από τις λίθινες Atari εποχές, στο ασπρόμαυρο φορητό platforming και τις 16-bit beat ‘em up μέρες, μέχρι τη μετάβαση στην 3D εποχή και το αναπόφευκτο  open world άνοιγμα με τις εν συνεχεία Arkham επιρροές, ο Spider-Man έχει καταναλώσει σεβαστό αριθμό ωρών από το gaming χρόνο μας με ποικίλα αποτελέσματα. Ήρθε, λοιπόν, η σειρά της γνωστής και μη εξαιρετέας Insomniac να πάρει τη σκυτάλη της δημιουργίας ενός Spider-Man τίτλου, μέσα σε μία ιδιαίτερη και πολυτάραχη εποχή για τη βιομηχανία όπου παρομοίως με την υπόλοιπη ποπ κουλτούρα, κυριαρχούν η καταναλωτική λογική του hype και του pre-order από σημαντική μερίδα του κοινού.

Δείχνοντας εξαρχής την πρόθεση για ένα καλό αποτέλεσμα, η συγγραφική ομάδα της Insomniac επιστράτευσε τη βοήθεια δύο βετεράνων δημιουργών των Spidey κόμικς, του Dan Slott και του Christos Gage. Ο πρώτος ανέλαβε πρόσφατα την επαναφορά των Fantastic Four στα κόμικς, αφού πρώτα ολοκλήρωσε το δεκαετές run του στο Amazing Spider-Man, το οποίο είναι και το μακροβιότερο οποιουδήποτε δημιουργού στον ιστορικό αυτό τίτλο. Το όνομα του δεύτερου πιθανόν και να το έχετε προσέξει στα credits του Daredevil του Netflix. Με τη βοήθεια αυτών των δύο, η Insomniac δημιούργησε ένα δικό της σύμπαν εμπλουτισμένο με στοιχεία από το MCU, τις σειρές του Netflix και τα παλαιότερα αλλά και τα πιο πρόσφατα κόμικς, έτσι ώστε ανεξάρτητα από το βαθμό και τον τρόπο που έχει εντρυφήσει ο καθένας στον ήρωα, να εντοπίσει γνώριμα σημεία αναφοράς.

Αποφεύγοντας σοφά να μας κουράσει εξιστορώντας για μία ακόμα φορά ένα χιλιοειπωμένο origin story, το παιχνίδι μάς μεταφέρει οκτώ χρόνια μετά το μοιραίο τσίμπημα της αράχνης όπου συναντάμε τους βασικούς χαρακτήρες σε ένα μεταβατικό στάδιο ωρίμανσης και προσωπικής προόδου. Ο πρωταγωνιστής, πέρα από πιο έμπειρος Spider-Man, φαίνεται να εκπληρώνει και τα προσωπικά όνειρα του Peter Parker σαν επιστήμονα ως ασκούμενος σε τεχνολογικό εργαστήριο. Η αγαπημένη θεία May έχει αφιερώσει το χρόνο της στη διεύθυνση ενός κέντρου φιλοξενίας αστέγων και ακόμα και η υπέρτατη μορφή που ακούει στο όνομα J. Jonah Jameson έχει εκσυγχρονιστεί, αφήνοντας πίσω του την Daily Bugle και ακολουθώντας καριέρα ιντερνετικού ραδιοφωνικού παραγωγού συνεχίζει το θεάρεστο έργο του να κατηγορεί τον Spider-Man για τα πάντα. Η μεγαλύτερη απόκλιση από τον κεντρικό μύθο εντοπίζεται στην Mary Jane, η οποία αντί της απόλυτης κοκκινομάλλας μοντέλου όπως την μάθαμε αρχικά από τα κόμικς, εδώ χαρακτηρίζεται από μία πολύ πιο ήπια προσωπικότητα, πιο κοντά στο ύφος των ταινιών, ενώ έχει υποστεί και αλλαγή καριέρας στο δρόμο που χάραξε η Lois Lane σαν ερευνητική ρεπόρτερ. Οι “ψείρες” του lore θα μπορούσαν να γκρινιάξουν πως αυτός ο ρόλος καλύπτεται ήδη από την Betty Brant στα κόμικς, όμως η μίξη των δύο προφανώς επιλέχθηκε για σκοπούς που υπηρετούν το σενάριο.

Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή η οποία προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα ευθύς αμέσως με την αποκάλυψη του παιχνιδιού, είναι ο σχεδόν καταναγκαστικός -σημείο των καιρών- επανασχεδιασμός της κλασσικής στολής του Spider-Man. Αν και ανήκω σε αυτούς που δεν τους άρεσε η στολή και το λευκό πάνω της μου δημιουργεί την εντύπωση πως κάποιος του επιτέθηκε με μπλάνκο, οφείλω να παραδεχτώ πως, γράφει καλύτερα στο “γυαλί”, η ύπαρξη της δικαιολογείται απόλυτα από την ιστορία και κλείνει το μάτι σαν easter egg για τους πιο διαβασμένους. Όπως και να έχει, αν είστε και εσείς από αυτούς που δεν ικανοποιήθηκαν με τη στολή στα χρώματα της αστερόεσσας, δείξτε ψυχραιμία. H Insomniac έχει φροντίσει για όλους με τουλάχιστον είκοσι επτά στολές να γίνονται διαθέσιμες στην πορεία του παιχνιδιού.

Η εισαγωγή του παιχνιδιού ξεκινάει με τη σύλληψη του αρχινονού της Νέας Υόρκης, Wilson Fisk, ευρύτερα γνωστού ως Kingpin of crime. Η πτώση του Fisk αρχικά χαροποιεί τον ήρωά μας, το κενό που αφήνει, όμως, πίσω του ξεκινάει έναν πόλεμο για το ποιος θα αναλάβει τα ηνία με επικρατέστερη την πλευρά του Mr. Negative. Ο εν λόγω κύριος (δημιουργία του Slott) είναι η νεότερη προσθήκη στο Πάνθεον των κεντρικών ανταγωνιστών του ήρωα και έχει προωθηθεί αρκετά ως τέτοιος τα τελευταία χρόνια. Παρότι ποτέ μου δεν τον συμπάθησα στα κόμικς, στο παιχνίδι παραδόξως λειτουργεί εξαιρετικά και κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη. Τα δεινά που ακολουθούν για την Νέα Υόρκη ο Peter θα τα αντιμετωπίσει με τη βοήθεια λίγων πολύτιμων συμμάχων όχι, όμως, άλλων υπερηρώων. Η παρουσία τoυ υπόλοιπου «μαρβελικού» σύμπαντος γίνεται αισθητή στο παιχνίδι, από τα ταπεινά γραφεία των Nelson & Murdock, μέχρι το επιβλητικό Avengers Tower. Αν περιμένετε, όμως, μια στρατιά από υπερήρωες να παρελάσει από την οθόνη σας, θα απογοητευτείτε. Η Insomniac δεν προχώρησε σε τέτοιου είδους “fan service” τεχνάσματα για να καλύψει άλλες αδυναμίες. Άλλωστε ο Peter είναι κατά βάση μοναχικός χαρακτήρας και λειτουργεί καλύτερα έτσι.

Περνώντας στο ίδιο το παιχνίδι, όσοι έχουν ασχοληθεί με τα προηγούμενα, θα βρεθούν σε γνώριμα μονοπάτια. Το “hit until dodge” σύστημα μάχης της Rocksteady πρωτοεισάχθηκε δύο παιχνίδια πριν, στο πρώτο Amazing Spider-Man της Beenox και η Insomniac δε δείχνει διάθεση να το εγκαταλείψει. Συνηθισμένος από τη στιβαρή κίνηση του Batman «θωρηκτού» των Arkham και σε συνδυασμό με τις πολλές δυνατότητες που είναι εξαρχής διαθέσιμες, ο χειρισμός αρχικά νιώθει κάπως χαοτικός και εκτός ρυθμού, αποκτώντας όμως τριβή με το παιχνίδι και δαμάζοντας τους απαιτούμενους χρόνους η αίσθηση ικανοποίησης που προκαλείται είναι μεγάλη. Σαν Spider-Man μπορείτε να πραγματοποιήσετε οποιαδήποτε χαρακτηριστική του κίνηση, κάτι που οδηγεί σε επικά combos εναντίων των εχθρών, ενώ και σαν παίκτες θα πρέπει να αναπτύξετε το δικό σας spider-sense προκειμένου να προχωρήσετε, με το παιχνίδι να μην είναι ιδιαίτερα εύκολο, ούτε στο χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας. Στον τομέα των boss fights, ο open world τρόπος ανάπτυξης δυστυχώς αποτυγχάνει για μία ακόμα φορά να προσφέρει κάτι ξεχωριστό και ουσιώδες, με τις μάχες με τα bosses να είναι απλές, ωστόσο εντυπωσιακές.

Το stealth κομμάτι είναι και αυτό ταχύτερο από ότι έχουμε συνηθίσει και, αν και κυρίως προαιρετικό, αποδεικνύεται εξαιρετικά χρήσιμο ώστε να αποδυναμώνουμε τις ομάδες των εχθρών πριν την κατά μέτωπο επίθεση. Εκτός του μαχητικού, υπάρχουν και κάποιες σκηνοθετημένες σκηνές παραδοσιακού stealth όπου χειριζόμαστε κατά βάση την Mary Jane. Με λίγες εξαιρέσεις δεν αποτελούν κάτι ιδιαίτερο, λειτουργούν περισσότερο αντί cut-scenes, με την διάρκεια της κάθε σκηνής να είναι ανάλογη του ενδιαφέροντός της και το βασικότερο, δεν μαστίζονται από εκνευριστικούς μηχανισμούς.

Το τελευταίο βασικό στοιχείο που διαμορφώνει τον κορμό του gameplay είναι και αυτό με το οποίο μετριέται συνήθως η αξία ενός Spider-Man τίτλου. Αναφέρομαι στην περιήγηση ανάμεσα στους ουρανοξύστες γνωστή και ως webslinging ή traversal όπως ονομάζεται εδώ. Σημείο αναφοράς μέχρι τώρα για το πόσο επιτυχημένη ήταν αυτή η λειτουργία στην εκάστοτε απόπειρα, ήταν το Spider-Man 2 της Treyarch, η πρώτη sandbox λογικής περιπέτεια του ήρωα η οποία βασιζόταν στην ομώνυμη ταινία του Sam Raimi. Ήταν τόσο πετυχημένος ο μηχανισμός περιήγησής του, που παρά το μέτριο του υπόλοιπου παιχνιδιού οι περισσότεροι παίκτες συνέχισαν να παίζουν και μετά τον τερματισμό του λόγω του εθιστικού webslinging. Παραδόξως οι τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν τότε δεν υιοθετήθηκαν από τους developers που ακολούθησαν με αποτέλεσμα να έχουμε τραγελαφικά λάθη όπως το να κρεμόμαστε κυριολεκτικά από τα σύννεφα…

Με χαρά μπορώ να πω πως η Insomniac αφουγκράστηκε τις επιθυμίες του κοινού και εδώ παρουσιάζει το πιο ολοκληρωμένο traversal σύστημα που έχουμε δει έως σήμερα. Αποφεύγοντας την υπερβολική απλοποίηση των νεότερων αλλά και την ακραία αναβαθμισιμότητα που χαρακτήριζε το παλιό, βρήκε τη χρυσή τομή παραδίδοντας μία απολαυστική εμπειρία περιήγησης στην Νέα Υόρκη. Σκεφτείτε πως επειδή η επιλογή του fast travel αργεί σχετικά να γίνει διαθέσιμη, η πιθανότητα του να μην υπάρχει δεν με ενόχλησε. Αυτό οφείλεται όχι μόνο στο traversal αυτό καθαυτό, αλλά και στο ότι σχεδόν ποτέ δε θα βαρεθείτε έως ότου να φτάσετε στον προορισμό σας. Συνήθως κάποιος διάλογος μεταξύ του Peter και κάποιου άλλου χαρακτήρα θα λαμβάνει χώρα “μειώνοντας” την απόσταση προς την αποστολή σας ή ακόμα καλύτερα ένα από τα podcasts του Jameson θα σας γεμίσει με θετική ενέργεια. Στο έδαφος τα πράγματα συνεχίζουν σε παρόμοιο μοτίβο, με τους Νεουρκέζους να τρέχουν να σας επευφημήσουν, εκτός και αν πρόκειται για ακροατές του Jameson οπότε θα σας βρίσουν. Εν τέλει τα fast travel points όταν τελικά ενεργοποιήθηκαν τα χρησιμοποιούσα περισσότερο για τα χιουμοριστικά loading cut-scenes που τα συνοδεύουν παρά για οτιδήποτε άλλο.

Εκτός από τις βασικές αποστολές που προωθούν το σενάριο, όπως κάθε sandbox που σέβεται τον εαυτό του, ο χάρτης του παιχνιδιού είναι γεμάτος με δευτερεύουσες αποστολές και λοιπές δραστηριότητες. Το θετικό είναι πως οι πλειοψηφία τους συνδέεται με την κεντρική ιστορία και ακόμα και όταν αυτό δε συμβαίνει, παραμένουν, ως επί το πλείστων, ενδιαφέρουσες. Επίσης, ο άμεσος ρόλος που παίζουν στην αναβάθμιση του χαρακτήρα, μας ωθεί επιπλέον στο να τις ολοκληρώσουμε. Κάθε τι που κάνουμε στο παιχνίδι αυξάνει τα experience points μας ώστε να ανεβούμε level. Κάθε level up προσφέρει πόντους για το skill tree το οποίο χωρίζεται σε τρεις τομείς με τους δύο πρώτους να αφορούν την μάχη και τον τρίτο το webslinging. Επιπροσθέτως, ανεβάζοντας level αναβαθμίζονται αυτομάτως τα ζωτικά στοιχεία του ήρωα (ενέργεια, δύναμη και ταχύτητα) και το σημαντικότερο είναι το ότι για κάθε τρία περίπου levels που ανεβαίνουμε, γίνεται διαθέσιμη προς αγορά και μία καινούργια στολή. Τις στολές τις αγοράζουμε με τα διαφόρων ειδών tokens που κερδίζουμε από τα side missions. Οι περισσότερες στολές ξεκλειδώνουν και ένα special power, το οποίο όμως δεν λειτουργεί καταναγκαστικά μόνο με τη στολή που το συνόδευε. Για παράδειγμα αν αγοράσετε το Infinity War suit μπορείτε να συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε το special power της κλασσικής στολής.

Τα tokens εκτός από τις στολές χρησιμεύουν και για την αγορά των gadgets του Spider-Man. Αυτό που εκτίμησα στο gadget wheel είναι πως το παιχνίδι με τη δυσκολία του σε ωθεί να το αξιοποιήσεις στο έπακρο. Θα σας συμβούλευα πως όταν αποκτήσετε challenge tokens να μην τα σπαταλήσετε σε πράγματα που δεν νιώθετε πως χρειάζεστε οπωσδήποτε διότι αργότερα θα είναι αρκετά δυσκολότερο να τα αποκτήσετε. Τέλος, στο κυνήγι XP και tokens προστίθενται και κάποια mini puzzles στο εργαστήριο που εργάζεται ο Peter. Τους τίτλους τέλους θα τους δείτε μετά από περίπου 20 με 25 ώρες ενασχόλησης, μετά τον τερματισμό μπορείτε να ολοκληρώσετε τις αποστολές που αμελήσατε και ένα διασκεδαστικό photo challenge σάς δίνει μία αφορμή παραπάνω να συνεχίσετε τις βόλτες στην Νέα Υόρκη. Το Day 1 patch, το οποίο θα γίνει διαθέσιμο στις 7 Σεπτεμβρίου, υπόσχεται και την προσθήκη NG+ και very hard επίπεδου δυσκολίας.

Στον τεχνικό τομέα έχουμε να κάνουμε με έναν καθαρόαιμο AAA τίτλο. Τα γραφικά εντυπωσιάζουν με τα εκθαμβωτικά εφέ φωτισμού ειδικά κατά την διάρκεια της μέρας να αποστομώνουν με το τελικό αποτέλεσμα (και να με κάνουν να παραπονιέμαι που το μεγαλύτερο μέρος του λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια της νύχτας), παρουσιάζοντάς μας μάλλον την πιο “ρεαλιστική” Νέα Υόρκη που έχουμε βιώσει ποτέ σε βιντεοπαιχνίδι. Το μοντέλο του Spider-Man έχει υποστεί ξεχωριστή φροντίδα, με τις ίνες πάνω στο κοστούμι να είναι ευδιάκριτες ακόμα και με την απουσία 4K τηλεόρασης. Ειδική μνεία αξίζει και η χρήση της animated ύφους στολής  όπου η αντίθεση που δημιουργείται με το τριγύρω περιβάλλον οδηγεί σε μία σχεδόν φωτορεαλιστικής αντίληψης ψευδαίσθηση για τον υπόλοιπο κόσμο του παιχνιδιού. Θα σας θυμίσει ταινίες που πάντρεψαν το animation με live action όπως το Space Jam και το Who Framed Roger Rabbit. Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές έχουν προσεχθεί και αυτοί με υψηλής ποιότητας textures και animations, παρατηρούνται όμως γραφικές ανισότητες όταν συνυπάρχουν με τρίτους που δεν έχουν δεχτεί ανάλογη προσοχή στη λεπτομέρεια. Επίσης, οι εσωτερικοί χώροι που εφορμούμε δεν δύναται να ανταγωνιστούν τους εξωτερικούς σε γλαφυρότητα και οφθαλμόλουτρο, αποζημιωνόμαστε, όμως, από τη δράση που συμβαίνει μέσα σε αυτούς. Η πολυσυζητημένη απόφαση της Insomniac να “κλειδώσει” το frame rate στα 30fps δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, με το παιχνίδι στο PS4 Pro να τρέχει ομαλότατα και τον Spider-Man να ελίσσεται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες όταν το traversal εφαρμόζεται με άψογο τρόπο.

Το soundtrack του John Paesano (Netflix’s Daredevil & Defenders, Detroit: Become Human) έχει κινηματογραφική στόφα και θα μπορούσε κάλλιστα να ντύσει μία ταινία του ήρωα. Τα voice overs εκφράζονται εξαιρετικά και προσδίδουν το επιθυμητό ηχόχρωμα στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών σε κάθε τους έκφανση, από τους ισορροπημένους (και καθόλου γλυκανάλατους) διαλόγους του Peter με την M.J. και την θεία May, μέχρι τα οργισμένα παραληρήματα του J.J.J. και την απόγνωση του καταραμένου κεντρικού villain.

Το Spider-Man μου άρεσε, πολύ. Οφείλω να ομολογήσω πως το αρχικό over-hype το θεώρησα ανάξιό του αφού έδειχνε πως σαν παιχνίδι δεν θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από ότι προηγήθηκε εκτός από βελτιώσεις και ουσιαστικά αυτό συνέβη. Μου άρεσε πρώτα σαν οπαδό του Peter Parker/ Spider-Man και μετά σαν videogame, με την Insomniac να καταφέρνει μία ανέλπιστα σωστή σκιαγράφηση του ήρωα. Βλέπετε, ο Peter δεν είναι ένας ακόμα ψυχοπαθής που περιμένει την έλευση της νύχτας ως δικαιολογία για να φορέσει την μάσκα του. Διακατέχεται από την αίσθηση ευθύνης με την οποία τον στιγμάτισε ο Uncle Ben και συνεχώς πασχίζει να τα προλάβει όλα, να σώσει τους πάντες και τα πάντα, στοιχείο που περνάει έντονα στο παιχνίδι και εν συνεχεία σε εμάς.

Όσοι σπεύσουν να το κατηγορήσουν σαν μία αντιγραφή των Arkham, ας μην ξεχνάνε πως και η Rocksteady επηρεάστηκε σημαντικά από τους μηχανισμούς των προηγούμενων Spider-Man παιχνιδιών κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του magnum opus της. Και αν το Spider-Man της Insomniac δεν πρωτοτυπεί στον τομέα του gameplay, εκεί που πραγματικά θριαμβεύει είναι στην ιστορία του. Με ένα σενάριο το οποίο προτιμώ από τις περισσότερες ταινίες και δεν καθιστά μία ακόμη πολυτάραχη μέρα στη ζωή του ήρωα αλλά έναν από τους σημαντικότερους και καθοριστικούς για τον ίδιο μήνες.

Για να μιλήσω με κομιξικούς όρους, η εμπειρία του παιχνιδιού νιώθει “γεμάτη”, σαν ένας ολοκληρωμένος τόμος και όχι απλά ένα τεύχος. Και αν και ο Spider-Man σίγουρα δεν ανήκει στην κατηγορία των σκοτεινών τύπων, υπάρχουν μετρημένες στιγμές που όλα μαυρίζουν και έχουν πραγματικό αντίκτυπο, όπως ακριβώς στις καλύτερες ιστορίες του. Θα εξαρτηθεί σε τεράστιο βαθμό από την δική σας προσωπική σχέση με τον ήρωα το πως θα βιώσετε αυτό το κεφάλαιο του saga του.