Ένα νέο παιχνίδι “Zelda” αποτελεί πάντα ένα ξεχωριστό γεγονός για τους φίλους της Nintendo και μη. Βλέπετε, το όνομα που κουβαλά είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο με την υψηλή ποιότητα που δε μπορεί να περάσει απαρατήρητο ακόμα και όταν αυτό είναι ένα ιδιόμορφο spin-οff που δεν σχετίζεται άμεσα με τη βασική σειρά, όχι μόνο σεναριακά αλλά και σε επίπεδο gameplay. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η σειρά περιδιαβαίνει τέτοια μονοπάτια. Έχουν περάσει έντεκα χρόνια από την κυκλοφορία του Four Swords στο Game Boy Advance (και δέκα από το πιο ολοκληρωμένο Four Swords Adventures του GameCube) που ουσιαστικά εγκαινίασε το multiplayer gameplay στο σύμπαν, με έναν αρκετά διασκεδαστικό και επιτυχημένο τρόπο. Αυτή η επιτυχία βέβαια δε μεταφράστηκε και σε μια ιδιαίτερα λαμπρή εμπορική πορεία που θα δικαιολογούσε μια άμεση συνέχιση των ιδεών του οπότε, κάπως έτσι, τα Four Swords μπήκαν στο χρονοντούλαπο ως μια πειραματική παρένθεση.
Μέχρι που φτάνουμε στο σήμερα, όπου η Nintendo αποφάσισε να κάνει ακόμα μια προσπάθεια με συνεργατικούς multiplayer μηχανισμούς, κυκλοφορώντας το Triforce Heroes για το Nintendo 3DS. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι πως πρόκειται για ένα πολύ ιδιόμορφο βιντεοπαιχνίδι και η ιδιομορφία του δεν εντοπίζεται μόνο στο gameplay αλλά σε ολόκληρο το “πακέτο” του, που υπένθυμίζει για ακόμα μια φορά την πλήρως “απενοχοποιημένη” προσέγγιση της Nintendo στη δημιουργία τίτλων. Διαβάστε και θα καταλάβετε. Το story του παιχνιδιού ξεκινά με την πριγκίπισσα Styla, μια νεαρή εμφανώς εξαρτημένη από τη μόδα και τα στυλάτα ενδύματα, να δέχεται ένα ιδιαίτερο δώρο. Όταν το ανοίγει, αποδεικνύεται πως μέσα του κρυβόταν μια κατάρα που την αναγκάζει να φοράει συνεχώς ένα ολόσωμο καφέ κολάν. Και αν δεν αντιλαμβάνεστε το πόσο άσχημο είναι το ολόσωμο καφέ κολάν, ρωτήστε μια γυναίκα. Αυτό έκανα κι εγώ. Φυσικά, η μικρή πριγκίπισσα πέφτει σε κατάθλιψη, κάτι που ενεργοποιεί αμέσως τον πατέρα της ο οποίος ξεκινά την αναζήτηση άξιων ηρώων που θα νικήσουν τη μάγισσα και θα απαλλάξουν τη πριγκίπισσα από αυτή την επαίσχυντη κατάρα. Η προφητεία μιλάει για τρεις ήρωες οι οποίοι θα σχηματίσουν με τα σώματά τους ένα totem και θα νικήσουν το κακό. Έλα, πείτε την αλήθεια τώρα, δεν γελάσατε ούτε λίγο με όσα σας περιέγραψα; Αν δεν γελάσατε, τότε θα πρέπει να κύλησε έστω ένα τόσο δα δάκρυ γιατί μέση οδός σε ένα τέτοιο σενάριο δεν υπάρχει.
Βέβαια, η μόδα και τα ρούχα στη συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσαμε να πούμε πως συμβολίζουν την ελευθερία και τη χαρά της προσωπικής εκφρ... προφανώς και αστειεύομαι. Δεν είναι μυστικό πως η Nintendo δημιουργεί βάσει μηχανισμών και στη συνέχεια “ντύνει” τα παιχνίδια της με μια ταιριαστή ιστορία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η “μόδα” αποτελεί κεντρικό στοιχείο διότι ο παίκτης μπορεί να “ράβει” καινούργια ρούχα που του χαρίζουν κάποια πλεονεκτήματα, ενώ το “τοτέμ” υπάρχει για να δικαιολογήσει το βασικότερο νέο μηχανισμό του τίτλου: την ικανότητα των παικτών να ανεβαίνουν ο ένας πάνω στον άλλον. Το στοιχείο που διασώζει το όλο σκηνικό από το να γίνει τραγελαφικό είναι η αναγνώριση των ίδιων των δημιουργών της “ελαφρότητας” της υπόθεσης. Με χιούμορ και μπόλικο (αυτο) σαρκασμό, τόσο για το ίδιο το σενάριο, όσο και την εμμονή των φανατικών της σειράς να ψάχνουν την κάθε λεπτομέρεια και να τοποθετούν τα παιχνίδια σε ένα ενιαίο timeline, το Triforce Heroes, σεναριακά, στέκεται μόνο ως μια καλοπροαίρετη φάρσα που επιβάλλεται να μην πάρεις –καθόλου- στα σοβαρά.
Εδώ, λοιπόν, επανέρχομαι στο “απενεχοποιημένο” του πράγματος, με την ιαπωνική εταιρεία να μην διστάζει, να “τσαλακώσει” την εικόνα της πιο σοβαρής σεναριακά σειράς της με έναν τελείως παιχνιδιάρικο τρόπο. Δομικά τώρα, το παιχνίδι δεν είναι στημένο με τον παραδοσιακό “Zelda” τρόπο. Δεν υπάρχει ενιαίος ανοικτός κόσμος για τους παίκτες να περιηγηθούν παρά μόνο μια πολύμικρή πόλη που λειτουργεί σαν hub. Εκεί υπάρχουν το κάστρο και μαγαζιά για να αγοράζεις υλικά, να ράβεις τις καινούργιες στολές, να πάρεις την camera (που θα σου επιτρέψει να βγάζεις φωτογραφίες που μπορείς να ανεβάσεις στο miiverse) καθώς και ένα mini game τύχης που υποθέτω πως βρίσκεται εκεί για να ενισχύει την καθημερινή ενασχόληση.
Το κάστρο λειτουργεί σαν την “πύλη” για τις διάφορες αποστολές. Και εδώ είναι που με “ξίνησε” η προσέγγιση του παιχνιδιού. Υπάρχουν οκτώ περιοχές να επισκεφτείς οι οποίες όμως δεν είναι κανονικά σχεδιασμένοι μικρόκοσμοι ή ένα ενιαίο dungeon όπως τα προηγούμενα Zelda αλλά είναι μικρές περιοχές συνδεδεμένες αυθαίρετα μεταξύ τους με ένα Portal στο σχήμα του Tri Force. Στην ουσία ο σκοπός των παικτών είναι να ενεργοποιούν το portal και να φτάνουν σε αυτό λύνοντας συνεργατικά γρίφους και πολεμώντας εχθρούς, ώστε να προχωρήσουν στην επόμενη αντίστοιχη “πίστα”. Κάθε μεγάλη περιοχή διαθέτει τέσσερις “αποστολές” οι οποίες με τη σειρά τους χωρίζονται σε τέσσερα μικρά δωμάτια – χώρους που είναι κλιμακούμενης δυσκολίας. Ο πρώτος μίνι χώρος συνήθως απλά προϋποθέτει να πάρουν οι παίκτες τα αντικείμενά τους, ενώ το τελευταίο συνήθως κρύβει κάποιο Boss. Στο τέλος κάθε αποστολής, τρία σεντούκια περιμένουν τους παίκτες, μέσα στα οποία βρίσκονται τυχαία τοποθετημένα κάποια υλικά που χρησιμεύουν στη δημιουργία στολών.
Το εκνευριστικό είναι πως υπάρχουν κάποια σπάνια υλικά τα οποία ο μόνος τρόπος που μπορεί κάποιος να τα εξασφαλίσει είναι να παίζει συνεχώς τις ίδιες “αποστολές” και να παρακαλάει στην επιλογή στο τέλος, να τον ευνοήσει η τύχη. Σας θυμίζει κάτι; Ακριβώς, το Destiny. Ή καλύτερα, όλα τα αρχικά παράπονα των παικτών για το Destiny. Δεν περίμενα ότι θα το πω ποτέ αυτό, αλλά το Tri Force Heroes μοιάζει πολύ δομικά με το Destiny, τόσο στον hub κόσμο που περιέγραψα παραπάνω, όσο και στο “τυχαίο” loot των σημαντικών υλικών.
Το στοιχείο που με “ξίνίζει” περισσότερο όμως, δεν είναι αυτό. Είναι ότι ο σχεδιασμός του μου φάνηκε πολύ “εύκολος”. Το να σχεδιάζεις κάθε φορά ένα μικρό δωμάτιο με ένα concept μέσα, είτε γρίφο, είτε εχθρούς, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη να τα “δέσεις” όλα αυτά σε ένα ενιαιό χώρο, μου φαίνεται πολύ απλoϊκό, ιδίως για ένα Zelda. Διότι μεγάλο μέρος της μαγείας των παιχνιδιών της σειράς βρίσκεται σε αυτό το μεγαλοπρεπές level design όπου οι μεμονωμένοι γρίφοι αποτελούν κομμάτι ενός συνόλου. Αυτό το συναίσθημα απουσιάζει εντελώς εδώ. Δεν υπάρχει καμία αίσθηση του χώρου, της εξέλιξης άρα και της “περιπέτειας”. Και δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό όση ώρα το έπαιζα πως αυτό συνέβη για οικονομία χρόνου, πόρων και κόπου από πλευράς της Nintendo.
Το gameplay του περιστρέφεται σε μεγάλο βαθμό γύρω από την επίλυση γρίφων, με τον νεωτερισμό στους μηχανισμούς να έγκειται στην ικανότητα να ανεβαίνει ο ένας παίκτης πάνω στον άλλο. Επειδή πολλές φορές, οι παίκτες διαθέτουν διαφορετικά αντικείμενα ο καθένας, η σειρά με την οποία θα στηθεί αυτός ο ανθρώπινος πύργος έχει μεγάλη σημασία αφού μόνο ο παίκτης που βρίσκεται πάνω - πάνω μπορεί να χρησιμοποιήσει το αντικείμενό του. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό απαιτεί μια κάποια συνεννόηση μεταξύ των τριών ατόμων και δυσκολεύει αρκετά όταν παίζεις online και όχι τοπικά όπου βρίσκεστε όλοι στο ίδιο δωμάτιο. Υπάρχουν κάποια εικονίδια επικοινωνίας με βασικές εντολές, που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, αλλά πολλές φορές, όταν ο άλλος δεν έχει σκεφτεί τη λύση, είναι λίγο δύσκολο να συγχρονιστείτε.
Πάντως, αυτό νομίζω δεν είναι πάντα ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα αλλά εμφανίζεται εντονότερα όταν κάποιος συμπαίκτης σου δεν έχει όρεξη να συνεργαστεί. Πολλές φορές μου έτυχε κάποιος “ταραξίας” απλά να πετάει τους υπόλοιπους στο κενό και να γίνεται το παιχνίδι μια άναρχη αρένα. Δεν αντιλέγω, είχε την πλάκα του τις πρώτες φορές. Αλλά νομίζω σε βάθος χρόνου αυτές οι συμπεριφορές θα παραγκωνιστούν γιατί, μετά από ένα σημείο, η διασκέδαση μετατρέπεται σε εκνευρισμό. Ιδίως από τη στιγμή που αν χάσετε -όλοι οι παίκτες μοιράζεστε τις ίδιες “καρδούλες”- ξεκινάτε από την αρχή του “δωματίου” και ίσως χρειαστεί να ξαναπεράσετε από τα ίδια δύσκολα σημεία. Καταλήγω, λοιπόν, πως ο ιδανικός τρόπος για να ευχαριστηθείτε το παιχνίδι είναι έχοντας την παρέα σας δίπλα και όχι μέσω online.
Συν τοις άλλοις ίσως γλιτώσετε και τις πολλές αποσυνδέσεις που γίνονται στο παιχνίδι τις πρώτες αυτές μέρες και δυστυχώς σας επιστρέφουν κάθε φορά στο hub για να ξεκινήσει από την αρχή η όλη διαδικασία. Το αναφέρω για να το γνωρίζετε, αλλά επιφυλάσσομαι ακόμα να το καταγράψω ως αρνητικό διότι πιστεύω πως μπορεί να διορθωθεί στο άμεσο μέλλον. Αν όχι, τότε το online του είναι απλά προβληματικό, με αρκετές διακοπές στη σύνδεση και το περιστασιακό lag να κάνει και αυτό ορισμένες φορές την εμφάνισή του. Θέλω να πιστεύω πως στο τοπικό παιχνίδι, αυτά τα προβλήματα εξαλείφονται τελείως. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ να σας εκμυστηρευτώ τη δική μου εμπειρία καθώς εδώ που βρίσκομαι δεν είχα άλλους δύο να το δοκιμάσω.
Το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί και ως single player αλλά είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν έχει σχεδιαστεί γι’ αυτό τον λόγο. Και αυτό διότι δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει ούτε μια τροποποίηση στο περιεχόμενο που να προσαρμόζεται στο γεγονός πως ο παίκτης πρέπει να χειρίζεται μόνος του τρεις χαρακτήρες. Έτσι κάποιες μονομαχίες με bosses δυσκολεύουν αισθητά, ενώ οι γρίφοι που απαιτούν γρήγορη εναλλαγή της σειράς των χαρακτήρων στο “totem” μας, μετατρέπονται σε έναν μικρό εφιαλτη συγχρονισμού και αστραπιαίων κινήσεων. Όλα αυτά τα προβλήματα δυστυχώς επισκιάζουν τις στιγμές που το παιχνίδι διαπρέπει ως μια έξυπνη και απολαυστική συνεργατική εμπειρία. Τις στιγμές όπου οι συμπαίκτες σου είναι συνεργάσιμοι και σε συνδυασμό με το κατά τόπους ευφυές level design (με κάποια εξαιρετικά Bosses), βλέπεις τις δυνατότητες της ιδέας και των μηχανισμών αν είχαν αναπτυχθεί με μεγαλύτερη φιλοδοξία. Αυτές οι εκλάμψεις φανερώνουν πως το Triforce Heroes είναι μια χαμένη ευκαιρία για τη Nintendo, από αυτές που δεν μας συνηθίζει ιαπωνική εταιρεία, ιδίως όταν μιλάμε για παιχνίδι της σειράς Zelda.
Τέλος, θέλω να αναφερθώ στη μουσική επένδυση που ενώ είναι εξαιρετική, με όμορφες διαδραστικές λεπτομέρειες -όπως οι έξτρα φωνητικές “στρώσεις” στη σύνθεση όταν οι παίκτες φτιάχνουν το “totem”- , εμένα δεν μου “κολλούσε” με το ελαφρύ ύφος του παιχνιδιού. Ατμοσφαιρικά κομμάτια με επικές πινελιές μου φαίνονται λίγο εκτός κλίματος σε ένα παιχνίδι που χαρακτηρίζεται περισσότερο από μια “πολύχρωμη”, κεφάτη και χιουμοριστική ατμόσφαιρα. Ωστόσο θεωρώ καλύτερη αυτή την –κατά την άποψή μου- αποτυχία παρά το τελείως αδιάφορο οπτικό αποτέλεσμα του τίτλου. Όπως και στον σχεδιασμό, δεν φαίνεται οι δημιουργοί να κατέβαλλαν κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια για να κάνουν το αποτέλεσμα λίγο πιο “δουλεμένο”. Όλα είναι τόσο “τυπικά” Zelda που μετά από ένα σημείο, δεν τα παρατηρείς καν. Δεν είναι άσχημο, απλά είναι αδιάφορο.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.