Η Αφροδίτη έπρεπε να είναι παλιρροιακά κλειδωμένη στον Ήλιο αλλά δεν είναι

Όταν δύο αντικείμενα στο διάστημα βρίσκονται πολύ κοντά, η βαρύτητά τους λειτουργεί ως φρένο στην περιστροφή τους, μέχρι που ένα από τα δύο “κλειδώνει” την περιστροφή του για να ταιριάζει με την τροχιά του. Αυτό ονομάζεται παλιρροιακό κλείδωμα και το βλέπουμε στη Σελήνη, η μία πλευρά της οποίας κοιτάει πάντα τη Γη. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Πλούτωνα και τον Χάροντα. Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και με την Αφροδίτη και τον Ήλιο, αλλά για κάποιο λόγο δε συμβαίνει.

Η Αφροδίτη χρειάζεται 255 μέρες για να ολοκληρώσει μία περιστροφή γύρω από τον Ήλιο, αλλά 243 μέρες για να ολοκληρώσει μία περιστροφή γύρω από τον εαυτό της. Και σε αντίθεση με τους άλλους πλανήτες, περιστρέφεται προς την αντίθετη κατεύθυνση από την τροχιά της γύρω από τον Ήλιο.

Αυτό που αποτρέπει την Αφροδίτη από το να κλειδώσει εντελώς παλιρροιακά με τον Ήλιο, είναι η πυκνή ατμόσφαιρά της, η οποία ολοκληρώνει μία περιφορά γύρω από τον πλανήτη μέσα σε τέσσερις μέρες, 60 φορές ταχύτερα από την περιστροφή του.

Σκεφτόμαστε την ατμόσφαιρα ως ένα λεπτό, σχεδόν ξεχωριστό στρώμα πάνω σε ένα  πλανήτη, η οποία έχει ελάχιστη αλληλεπίδραση με το σταθερό όγκο του πλανήτη. Η πανίσχυρη ατμόσφαιρα της Αφροδίτης μας λέει πως είναι πολύ πιο ενσωματωμένη στον πλανήτη και επηρεάζει τα πάντα, ακόμα και το πόσο γρήγορα περιστρέφεται ο πλανήτης.

Η ατμόσφαιρα της Αφροδίτης κινείται πολύ γρήγορα με τους ανέμους να ξεπερνούν τα 400 χιλιόμετρα την ώρα. Αυτό δημιουργεί τριβή στην επιφάνεια του πλανήτη, επιβραδύνοντας την περιστροφή του, κάνοντάς τον να αντιστέκεται στη βαρύτητα του Ήλιου και αποτρέποντας το παλιρροιακό κλείδωμα.

Η αργή περιστροφή της Αφροδίτης κάνει τη μέρα να διαρκεί 117 γήινες μέρες, ενώ η πυκνή, τοξική ατμόσφαιρα παγιδεύει τη θερμότητα του Ήλιου και μόνο το 3% καταφέρνει τα φτάσει στην επιφάνεια. Το αποτέλεσμα είναι η Αφροδίτη να έχει την πιο καυτή επιφάνεια από όλα τα ουράνια σώματα στο Ηλιακό σύστημα, με τη μέση θερμοκρασία να κυμαίνεται στους 482 βαθμούς Κελσίου.

Οι επιστήμονες τώρα θέλουν να μάθουν αν αυτό το ακραίο φαινόμενο θερμοκηπίου παίζει κάποιο ρόλο στο παλιρροιακό κλείδωμα για να μπορέσουν να μελετήσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τους εξωπλανήτες.

Αναζητώντας πιθανώς κατοικήσιμους εξωπλανήτες, οι επιστήμονες εστιάζουν σε αντικείμενα στο μέγεθος της Γης. Ωστόσο όπως βλέπουμε με την Αφροδίτη (το δίδυμο πλανήτη της Γης), το να έχει ένας πλανήτης το μέγεθος της Γης δε σημαίνει πως θα είναι κατοικήσιμος. Έτσι, χρησιμοποιώντας τη Γη ως μοντέλο για αναζήτηση, μπορεί να μην παρέχει τα σωστά αποτελέσματα.

Η Αφροδίτη είναι η ευκαιρία μας να διορθώσουμε αυτά τα μοντέλα, ώστε να καταλάβουμε σωστά τις συνθήκες επιφάνειας σε πλανήτες κοντά σε άλλα άστρα. Δεν κάνουμε καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα τώρα. Χρησιμοποιούμε κυρίως μοντέλα της Γης για να εξηγήσουμε τις ιδιότητες των εξωπλανητών. Η Αφροδίτη μάς κουνάει τα δύο χέρια και μας λέει “κοιτάξτε εδώ”.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο Nature Astronomy.