Οι επαγγελματίες δρομείς ζουν περισσότερα χρόνια από το μέσο άνθρωπο

Μία νέα έρευνα επιστημόνων στον Καναδά και στην Αυστραλία, αποκαλύπτει πως οι επαγγελματίες δρομείς προσθέτουν χρόνια στη ζωή τους, παρά τις εξαντλητικές τους ασκήσεις και την καταπόνηση του σώματός τους. Μελετώντας δημόσια διαθέσιμα δεδομένα υγείας 200 ανθρώπων από τις δεκαετίες του ’50, ’60, και ’70, που μπορούσαν να τρέξουν 1 μίλι (1.6 χιλιόμετρα) σε κάτω από 4 λεπτά, διαπίστωσαν πως ζούσαν κατά μέσο όρο 5 χρόνια παραπάνω από το μέσο όρο του γενικού πληθυσμού.

Τα ευρήματα αμφισβητούν την πεποίθηση πως η υπερβολική άσκηση έχει αρνητικές επιπτώσεις για την υγεία μακροπρόθεσμα και αντίθετα δείχνει, πως τουλάχιστον για κάποιους, το να σπρώχνουν το σώμα τους στα όριά του έχει ευεργετική δράση.

Πολλές επιδημιολογικές μελέτες ανά τα χρόνια έχουν αποκαλύψει πως αυτοί που είναι φυσικά δραστήριοι ζουν περισσότερο από αυτούς που είναι αδρανείς, ωστόσο δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα αν το να γυμνάζεται κανείς παραπάνω από αυτό που προτείνουν οι έρευνες είναι καλό ή κακό για την υγεία.

Το 2022, μία μελέτη του Harvard βρήκε πως οι άνθρωποι που ασκούνται περισσότερο από το προτεινόμενο (ποδηλάτες του Tour de France, αθλητές Ολυμπιακών Αγώνων, κωπηλάτες), μπορούσαν να μειώσουν το ρίσκο θανάτου κατά 30%, 10% περισσότερο από αυτούς που ακολουθούσαν τις προτεινόμενες οδηγίες άσκησης. Τώρα ερευνητές του University of Alberta, βρήκαν πως αυτό ισχύει και για δρομείς υψηλότερων ταχυτήτων.

Για να πετύχουν το στόχο του μιλίου σε κάτω από 4 λεπτά, οι αθλητές αυτοί κάνουν εντατική προπόνηση καθ' όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, κάτι που ωθεί στα όρια το αναπνευστικό, καρδιακό, μυοσκελετικό και μεταβολικό σύστημα.

Μάλιστα οι δρομείς μιλίου κάτω των τεσσάρων λεπτών στη δεκαετία του ’60, έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής από αυτούς στις επόμενες δεκαετίες.

Ενώ δεν μπορούμε να διαπιστώσουμε την αιτία θανάτου στους περισσότερους δρομείς, οι μελέτες δείχνουν πως η μακροζωία επιτυγχάνεται στους δρομείς κυρίως μέσω μειωμένων στατιστικών καρδιακών παθήσεων και καρκίνου.

Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο British Journal of Sports Medicine.