Coming 2 America Review - Ο πρίγκιπας Akeem του Eddie Murphy επιστρέφει κάπως μουδιασμένα

Το πολυαναμενόμενο sequel του "Πρίγκιπα της Ζαμούντα" έφτασε μέσω Amazon Studios
14 Μαρτίου 2021 13:49
Coming 2 America Review - Ο πρίγκιπας Akeem του Eddie Murphy επιστρέφει κάπως μουδιασμένα

Σε σκηνοθεσία του John Landis και σενάριο των David Sheffield και Barry W. Blaustein, το Coming to America, αποτέλεσε ένα πολιτιστικό φαινόμενο της δεκαετίας των ‘80s. Με τον Eddie Murphy να βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του, έχοντας ένα εκπληκτικό σερί από καλές ταινίες αλλά και με μερικά stand-up specials τα οποία έχουν αφήσει εποχή στον χώρο της κωμωδίας, η ταινία έλαβε εξαιρετικά σχόλια από κοινό αλλά και από κριτικούς, κάνοντας τεράστια επιτυχία στο Box Office, αποφέροντας συνολικά παραπάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια στα ταμεία της.

Σχεδόν 30 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη ταινία, ο Craig Brewer, μέσω του Amazon Studios, μας παρουσιάζει το "Coming 2 America", το σίκουελ δηλαδή της δημοφιλούς κωμωδίας του '80. Η πλοκή μας μεταφέρει στο εξωτικό κρατίδιο της Ζαμούντα, για να βρούμε τον πρόσφατα εστεμμένο Βασιλιά Akeem, πατέρας τριών κοριτσιών, να γιορτάζει την 30η επέτειο του γάμου του με την Lisa McDowell. Ο δικός του πατέρας, ο Βασιλιάς Jaffe Joffer, λίγο πριν πεθάνει, του αποκαλύπτει ότι κατά την επίσκεψη του στην Αμερική πριν χρόνια, σε ένα μεθυσμένο και ναρκωμένο βράδυ, απέκτησε έναν γιο. Η αποκάλυψη αυτή οδηγεί τον Akeem, παρέα με τον πιστό του βοηθό Semmi, να πετάξουν πίσω στο Queens της Νέας Υόρκης, για να βρουν τον χαμένο του γιο.

Το πρόβλημα με τα σίκουελ ή καλύτερα, ένα από τα προβλήματα που συναντάμε σε τέτοιου είδους σίκουελ, είναι ότι δεν έχουν ευρηματικά σενάρια που να μπορούν να σταθούν από μόνα τους, δικαιολογώντας έτσι τον λόγο ύπαρξης τους. Συνήθως, αυτό που βλέπουμε είναι ταινίες που πραγματεύονται τις ίδιες ακριβώς ιστορίες και το μοναδικό στοιχείο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα και το μέρος που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και εδώ δυστυχώς. Μας συστήνει πολλούς καινούργιους χαρακτήρες που μας ταξιδεύουν σε ένα καινούργιο τοπίο -στα βάθη της ζούγκλας της Ζαμούντα- αλλά δεν έχει να προτείνει μια πρωτότυπη σεναριακή ιδέα.

Το σενάριο της γράφτηκε από τον Kenya Barriss και από τους σεναριογράφους της αρχικής ταινίας, οπότε, οι βάσεις υπάρχουν. Η εποχή όμως που η κωμωδία, ακόμα και μέσα από τον mainstream κινηματογράφο, μπορούσε με το χιούμορ της να σχολιάσει με αιχμηρό και καυστικό τρόπο τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, έχει περάσει, και πλέον βρίσκεται αιχμάλωτη σε ένα καθεστώς αυτολογοκρισίας φοβούμενη για τυχόν αντιδράσεις από διάφορες κοινωνικές ομάδες. Το αποτέλεσμα είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους μας. Έχουμε κωμωδίες που στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά περνάμε ευχάριστα την ώρα μας αλλά μέχρι εκεί. Η συγκεκριμένη φόρμα προφανώς επηρεάζει και κωμικούς, οι οποίοι ήταν άλλοτε ατρόμητοι και ριζοσπαστικοί στο χιούμορ τους όπως ο Eddie Murphy.

Παρόλα αυτά, όσον αφορά τους καινούργιους χαρακτήρες, ένα θετικό σεναριακό εύρημα ήταν η προσθήκη ενός πιο δυνατού ανταγωνιστή ο οποίος ίσως λειτουργήσει και σαν γέφυρα για μια τρίτη ταινία. Ο πολεμοχαρής στρατηγός Izzi, της γειτονικής χώρας, Nextdoria, μπορεί με τα σκοτεινά του σχέδια να μεταμορφωθεί σε μια επικίνδυνη απειλή για το μέλλον της χώρας και του θρόνου της Ζαμούντα. Στον ρόλο του “κακού” στρατηγού, θα δούμε έναν απολαυστικό, Wesley Snipes, όπου πραγματικά κλέβει την παράσταση, κυρίως, με τις γκριμάτσες και την υπερβολική αφρικανική προφορά του αλλά και με την συνολική του παρουσία και τους αυτοσχεδιασμούς που επιλέγει να κάνει στις σκηνές που συμμετέχει.

Γενικότερα, το καστ είναι εξαιρετικό, το ίδιο ισχύει και για τις αναπάντεχες cameo εμφανίσεις τις οποίες δεν πρόκειται να σποϊλάρω για να μην χάσουν την αξία τους. Όλοι όμως οι παλιοί χαρακτήρες βρίσκονται εκεί, ακόμα και το παλιό μπαρμπέρικο 'My-T-Sharp' μαζί με τον ιδιοκτήτη και τους δυο θαμώνες-φίλους του, που συνεχίζουν να μιλάνε για πυγμαχία και πολιτική, είναι ακόμα εκεί, προσφέροντας έτσι αρκετές αστείες αλλά και νοσταλγικές στιγμές. Ο προσεκτικός κι έξυπνος τρόπος που διαχειρίστηκε το στοιχείο της νοσταλγίας, ανήκει σίγουρα στα θετικά της ταινίας διότι κάνει την θέαση της διασκεδαστική κι ευχάριστη.

Άφησα για το τέλος τον λατρεμένο κι αξιαγάπητο Eddie Murphy, του οποίου η κλασική έκφραση του προσώπου του με τα μισόκλειστα μάτια και τα σφιγμένα χείλη, μπορεί ακόμα να μετατρέψει ένα χαμόγελο σε ξεκαρδιστικό γέλιο, βρίσκεται όμως αρκετά συγκρατημένος στην ερμηνεία του με διάθεση να δώσει χώρο στους συμπρωταγωνιστές του να πάρουν αυτοί την σκυτάλη και να οδηγήσουν εκείνοι την πλοκή. Ίσως, η επιστροφή του στον ρόλο του πρίγκιπα Akeem να μην ήταν όσο δυναμική θα περίμεναν κάποιοι αλλά σίγουρα τον κρατάει σε φόρμα μέχρι να έρθει η στιγμή που θα μας προσφέρει ένα τελευταίο stand-up special όπως μόνο εκείνος γνωρίζει να κάνει.

Βρείτε την ταινία στο IMDB