5 ταινίες που αν τις δεις θα είσαι άλλος άνθρωπος – Vol. 1

Έχετε δει ποτέ μια ταινία και είπατε «μου άλλαξε την οπτική στον κόσμο;»
17 Μαΐου 2022 10:25
5 ταινίες που αν τις δεις θα είσαι άλλος άνθρωπος – Vol. 1

Συμβαίνει σπάνια πλέον αλλά είναι ένα μοναδικό συναίσθημα που καταφέρνουν οι ταινίες. Να εισχωρήσουν βαθιά στην ψυχολογία σου, να σε αποδομήσουν, να ταυτιστείς μαζί τους και να καταφέρουν να μετακινήσουν τη βελόνα του εαυτού σου προς το καλύτερο. Πετύχατε ποτέ μια ταινία και είπατε «μετά από την τάδε άλλαξε η οπτική μου για πολλά πράγματα γύρω μου»;

Σε αυτές τις ταινίες που μεταμόρφωσαν κάπως το μέσα σας είναι αφιερωμένη αυτή η λίστα -και γιατί όχι οι επόμενες που θα ακολουθήσουν. Παραθέτω μερικές προσωπικές μου επιλογές από όλες αυτές τις ταινίες που παρακολούθησα αυτά τα χρόνια και άφησαν το δικό τους αποτύπωμα πάνω μου, στο πως σκέφτομαι τη ζωή, τις φιλίες, τις σχέσεις, τις απλές χαρές, τις λύπες, πράγματα για τον εαυτό σας και τους γύρω σας και εκείνο το απλό αλλά βαθύ ερώτημα του «τι θα έκανα στη θέση τους;».

Χωρίς περαιτέρω περιστροφές ας πάμε στη λίστα.


I Am Sam (2001)

Δε ξεχνάω ακόμα εκείνη την ταινία που παρά το ότι την είδα πολύ μικρός, τη θυμάμαι ακόμη και σήμερα την πρώτη της φορά -από τις πρώτες που είδα σε DVD τότε. Στο «Το όνομά μου είναι Σαμ» ο Sean Penn υποδύεται έναν πατέρα με νοητική στέρηση, που καλείται μόνος του να μεγαλώσει το πανέξυπνο κοριτσάκι του -μια νεαρή Dakota Fanning στο ρόλο που της εκτόξευσε την καριέρα, καθώς η μητέρα τους εγκατέλειψε άρον-άρον. Δίνει όμως μάχη στα δικαστήρια για να κρατήσει την κηδεμονία της ενάντια σε ένα σαθρό σύστημα πρόνοιας, δίνει μαθήματα θάρρους και ζωής στην ψυχρή δικηγόρο της Michelle Pfeiffer που του στέκεται εμπόδιο, και σε εμάς που παρακολουθούμε τον καθημερινό μόχθο του να τα βγάλει πέρα με τα πιο απλά και σύνθετα πράγματα. Τον βοηθούν και οι φίλοι του που επίσης ο καθένας τους αντιμετωπίζει από μια νοητική ή λεκτική στέρηση. Fun fact δύο εκ του cast των φίλων ήταν ηθοποιοί που πράγματι ήταν ΑμΕΑ.

Incendies (2010)

Εκτός από το ότι ξεκινά με μια υπνωτική σκηνή που σε στοιχειώνει με το "You and Whose Army?" των Radiohead και ήταν ο λόγος που με γράπωσε από το σβέρκο η θεματική του, είναι μια ιστορία που σοκάρει με τις ανατροπές της. Πρόκειται ουσιαστικά για δύο ταινίες σε μία, καθώς βλέπουμε την ιστορία μιας μητέρας να αναζητά τον γιο που γέννησε κάποτε και μια άλλη ιστορία όπου δύο παιδιά αναζητούν τους γονείς τους. Μια μοντέρνα ιστορία με ένα καθηλωτικό στοιχείο βγαλμένο από αρχαία τραγωδία δια χειρός Denis Villeneuve σε σενάριο του ιδίου και της Valerie Beaugrand-Champagne.

The Road (2009)

Μια ταινία που πέρασε δυστυχώς κάτω από τα ραντάρ και κατέληξε στην αφάνεια καθώς δύσκολα τη βλέπω σε λίστες. Την είδα όμως περίπου στην εποχή της και πραγματικά μου άφησε τόση εντύπωση για το στοιχείο της ανθρώπινης επιβίωσης, της επιμονής του να συνεχίζεις να ζεις με κάθε κόστος. Ο Viggo Mortensen πρωταγωνιστεί στο ρόλο ενός πατέρα που προσπαθεί να προστατέψει τον γιο του σε έναν μετα-αποκαλυπτικό, άκρως επικίνδυνο κόσμο και μαζί του η Charlize Theron στο ρόλο της γυναίκας του. Θρίλερ, οικογενειακό δράμα, ζεστές στιγμές και λάμψεις ελπίδας σε έναν θεοσκότεινο, αφιλόξενο κόσμο, αλλά και οριακές καταστάσεις που δημιουργούν ταχυπαλμία κρύβει το φιλμ του John Hillcoat σε σενάριο Joe Penhall. Λίγα χρόνια μετά ήρθε ο Joel με την Ellie του The Last of Us για να κάνουν κάτι παρόμοιο σε videogame μορφή.

The Pursuit of Happyness (2006)

Μπορεί να την έχετε δει φευγαλέα στην τηλεόραση και να σας ξέφυγε για τον α’ ή β’ λόγο, αλλά πρέπει να τη δείτε κάποια στιγμή. Το «Κυνήγι της Ευτυχίας» με τον Will Smith να κεντάει στην οθόνη ως William Gardner σε έναν ρόλο που του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού. Υποδύεται τον Gardner στην πραγματική ιστορία ενός άστεγου πατέρα που παλεύει να επιβιώσει, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μεγαλώσει τον γιο του. Χρονολογεί το δύσβατο ταξίδι του που σαν πωλητής προσπαθούσε επί ένα χρόνο να ορθοποδήσει χωρίς κανέναν γύρω του και μόνο με την δύναμη της θέλησής του για ένα καλύτερο αύριο για τον ίδιο και το παιδί του.

Schindler’s List (1993)

Στην προκειμένη άφησα την ταινία που με επηρέασε περισσότερο από όλες, τελευταία. Τι να θυμηθεί κανείς από αυτό το σπαρακτικό φιλμ που απορώ εάν το είδε κάποιος χωρίς να συγκινηθεί. Εκείνο το τελευταίο πλάνο του Liam Neeson και η αγκαλιά του στον βοηθό του, το απίστευτο πεντάγραμμο του John Williams που ντύνει μελαγχολικά τα ασπρόμαυρα πλάνα του ή το ότι ο Steven Spielberg έκανε για μένα την καλύτερή του ταινία βασισμένος στα γεγονότα του Ολοκαυτώματος; Είναι πάρα πολλά που σου μένουν στις 3 ώρες που διαρκεί αυτό το ανεπανάληπτο, βαθύτατα συγκινητικό, πολεμικό δράμα. Προσωπικά είναι μια ταινία που τη συγκαταλέγω σε αυτές που δεν μπορώ να ξαναδώ ή πολύ δύσκολα θα το κάνω, λόγω του ότι με λύγισε όσο πολύ λίγες τόσο πολύ.