Αξέχαστες gaming εμπειρίες - Part 2

Απολαμβάνω πάντοτε να κάνω βουτιά στις λίστες με τα αγαπημένα μου παιχνίδια και αυτό είναι κάτι που γίνεται κυρίως κατά τη διάρκεια κάποιου καφέ με τις παρέες μου. Αυτή τη φορά όμως, πραγματικά χρειάστηκε να σκάψω βαθιά και να επαναφέρω μνήμες των πρώτων παιδικών μου χρόνων ενασχόλησης με τα παιχνίδια. Και ενώ μπορεί να μην μοιάζει ενδιαφέρον για κάποιους, είναι συγκινητικό να θυμάσαι στιγμές αθώες, να φέρνεις στο μυαλό σου την έκπληξη που είχε στο πρόσωπο του εκείνος ο πιτσιρικάς, παλιούς φίλους που δεν υπάρχουν πια, στιγμές που υπάρχουν μόνο στο μυαλό. Γέλια, φασαρίες, εκνευρισμούς, ανακαλύψεις. Βλέπετε, τα παιχνίδια δεν είναι απλώς 'παιχνίδια'. Είναι στιγμές, συναισθήματα, κοινωνικοποίηση. Είναι η αθωότητα της ανακάλυψης. Είναι η συνειδητοποίηση κάποιων πραγμάτων. Σχεδόν κάθε παιχνίδι της νιότης μου αποτελεί και μια σημαντική ανάμνηση, όχι του ίδιου του παιχνιδιού, άλλα των καταστάσεων που το περιέβαλλαν. Οπότε δικαιολογήστε με αν παρακάτω επικεντρωθώ σε στιγμές περισσότερο από όσο στο 'ποιόν' του κάθε τίτλου.

Πρέπει να έχετε κατά νου πως στα τέλη της δεκαετίας του 80 τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Ήταν τότε που γινόταν η έκρηξη του ηφαιστείου 'ηλεκτρονικά παιχνίδια' στην χώρα μας και βρέθηκα να είμαι από τους πρώτους πάνω  στους οποίους κατακάθισε η ηφαιστειακή τους στάχτη.

Super Mario  & Contra

Μπορώ να βάλω τα κλάματα και μόνο που σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν πιτσιρικά να μένει με τα μάτια διάπλατα ανοιχτά προσπαθώντας να απορροφήσει όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες και χρώματα από αυτούς τους δύο τίτλους. Ήταν η εποχή που κάποιος συμμαθητής που δεν υπάρχει πια μας μάζευε στο σαλόνι του να παίξουμε. Ήταν τότε που όσο περίμενες να έρθει η σειρά σου παρακαλώντας να χάσει γρήγορα αυτός που έπαιζε, έφτιαχνες στρατηγικές στο μυαλό σου, για το πως θα βγάλεις την πίστα. Για το πως θα μαζέψεις τα συγχαρητήρια των φίλων σου. Μία κονσόλα, ένα χειριστήριο, δύο εκπληκτικά παιχνίδια. Το τελευταίο κουδούνι του σχολείου να χτυπά και πριν προλάβει να κοπάσει η ηχώ του, εμείς να τρέχουμε για το σπίτι του συμμαθητή.

Alien Breed & Chaos Engine & Street Fighter 2 & Shadow of the Beast

The Amiga years. Δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω κάποια παιχνίδια σε αυτή την πλατφόρμα. Ειλικρινά είναι από τις σημαντικότερες εμπειρίες της ζωής μου, όχι μόνο για την άριστη εισαγωγή που μου πρόσφερε στον χώρο των υπολογιστών, άλλα και για τους δεσμούς φιλίας που δημιούργησα με συγκεκριμένους ανθρώπους. Ένα joystick tomahawk και ένα πληκτρολόγιο ήταν αρκετά για να μας εισάγουν σε μοναδικές ιστορίες. Απίστευτου βεληνεκούς παιχνίδια με άπειρο replayability που έμοιαζαν να μην τα βαριόμαστε ποτέ. Άπειρα ξενύχτια, στρατηγικές, γέλια. Να είσαι με τον Blanca στη γωνία και να πατάς συνέχεια το κουμπί του ηλεκτρισμού. Το αίσθημα της ολοκλήρωσης όταν τερμάτιζες ένα τέτοιο παιχνίδι δεν συγκρινόταν με τίποτα. Μία από τις καλύτερες συλλογές παιχνιδιών όλων των εποχών σε πλατφόρμα.

Another World & Flashback

Παρόλο που το δεύτερο δεν είναι η συνέχεια του πρώτου, απλώς έτσι πιστεύαμε για χρόνια (προ ιντερνέτ εποχή), πρόκειται για δύο υπέροχα παιχνίδια. Το μεν Another World (Out of This World) είναι το παιχνίδι που έθεσε νέα standards για το πως πρέπει να παρουσιάζονται τα παιχνίδια, διαθέτοντας εκπληκτικά για την εποχή γραφικά, μοναδικό story και εξαιρετική παρουσίαση. Κυριολεκτικά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έπαιζα μια τέτοια παιχνιδάρα. Σε αυτό το παιχνίδι ένιωσα για πρώτη φορά το 'immersion'. Την εμπειρία να με αρπάζει κυριολεκτικά από τα μούτρα. Την αγωνία να μείνω ζωντανός. Το Flashback από την άλλη με είχε εντυπωσιάσει για τα γραφικά και το ομαλό animation.

Defender of the Crown

Ο πατέρας μου ήταν ένας απλός υπάλληλος. Και οι προσωπικοί υπολογιστές τότε στοίχιζαν όσο ένας μισθός. Αν όχι δυο. Άλλα ήταν ανοιχτόμυαλος. Μόνο έτσι μπορώ να τον χαρακτηρίσω. Ακόμα και σήμερα γοητεύεται από την τεχνολογία. Και νομίζω του χρωστάω πολλά. Και τον ευχαριστώ για το γονίδιο αυτό και για το πόσο ανοιχτό μυαλό διέθετε πάντα. Με τον αδερφό μου μπροστάρη (μιας και μεγαλύτερος) καταφέραμε να τον πείσουμε να μας αγοράσει έναν υπολογιστή. Τώρα εσείς ακούτε 'υπολογιστή' και ποιός ξέρει τι φαντάζεστε. Αφήστε με να σας εξηγήσω.... 9,5MHz. Nαι εννιάμιση. Ούτε καν δέκα. 512 ΚΒ RAM. Δισκέτα 720 ΚΒ (ούτε καν 1,4 ΜΒ). Οθόνη με ανάλυση hercules (αποχρώσεις του πορτοκαλί). Περίπου 200.000 δραχμές. Γιατί; Για να παίζουμε παιχνίδια και να γράφουμε προγράμματα σε απαρχαιωμένες γλώσσες προγραμματισμού όπως η GWbasic. Και κάπως έτσι, μερικές χιλιάδες ώρες ξοδεύτηκαν παίζοντας το Defender of the Crown σε περιβάλλον Dos. Ένα από τα εκπληκτικότερα παιχνίδια που κυκλοφόρησαν ποτέ. Τα είχε όλα. Στρατηγική, ξιφομαχίες, να ρίχνεις το κάστρο του αντιπάλου με καταπέλτη, να σώζεις πριγκίπισσες. Τα πάντα.

Dos Games

Σε εκείνη την Dos εποχή, οι τίτλοι που πέρασαν από τα χέρια μου ήταν πολλοί. Κάθε ένας και ένα μικρό διαμάντι. Ένα μικρό λιθαράκι στη βιομηχανία εισάγοντας μηχανισμούς και καινοτομίες. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τα Larry που ήταν adventure games που μπορεί να μην καταλάβαινες το περιεχόμενο τους ακριβώς άλλα πάντοτε ήθελες να δεις το επόμενο τοπίο και το ανήλικο περιεχόμενο; Τα Lemmings με τον απίστευτο σχεδιασμό πιστών, και τον συνδυασμό αντικειμένων που έπρεπε να κάνεις; Το Τhe Hunt for Red Οctober που ήταν βασισμένο στην ομώνυμη ταινία; Το επικό Dune; Τα Monkey Island, Zak Mackraken και Maniac Mansion που είναι μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουν δημιουργηθεί ποτέ; Kαι ναι, τα ξεπερνάω τόσο εύκολα, μέσα σε μια μόνο πρόταση γιατί αν και είναι από τα αγαπημένα μου, δεν είναι συνυφασμένα με επικές αναμνήσεις, όπως ας πούμε το Indiana Jones της Amiga, το οποίο μου έχει μείνει για τα γυαλιά που είχε μέσα στο κουτί που έπρεπε να φορέσεις για να βρεις κρυμμένους κωδικούς στο manual. Ειλικρινά, μια από τις καλύτερες και πιο γεμάτες εποχές παιχνιδιών της ζωής μου.

Η τεχνολογία προχωρούσε γρήγορα. Πλέον μπορούσες να το δεις. Τα 9.5ΜΗz γρήγορα έγιναν 20ΜΗz με κουμπί turbo boost στα 40MHz. Εμφανίστηκαν οι πρώτοι σκληροί δίσκοι, το CD, τα μηχανήματα 286, 386, 486 και βαδίζαμε ολοταχώς για τον πρώτο Pentium επεξεργαστή. Ναι, τόσο παλιά μιλάμε. Άλλα για εμένα είναι σαν να ήταν χτες.  Μπορείτε να φανταστείτε την εντύπωση που μου έκαναν τα Windows 95; Και αργότερα τα επικά Windows 98; Περίεργες εποχές, το λιγότερο! Εποχές που με φώναζαν σπίτι τους άνθρωποι για να δω το νέο 'τέρας' τους, έναν υπολογιστή με Pentium 3. Ή τότε που ξόδευα 1.000.000 δραχμές για ένα laptop με 5GB δίσκο Και 4MB κάρτα γραφικών σε 5972 δόσεις. Οι εμπειρίες είναι άπειρες. Kαι η μία έδειχνε να διαδέχεται την άλλη.

Doom - Quake

Σκληρές μουσικές, τα πρώτα τρισδιάστατα παιχνίδια. Πλοκή, αποστολές, χαμός! Από τα παιχνίδια  που έχουν στιγματίσει μια ολόκληρη βιομηχανία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Από εκείνα που φρόντισαν να γίνει αντιληπτός ο διαχωρισμός του ανοιχτόμυαλου με των υπολοίπων. Εξαγριωμένοι γονείς τα κατηγορούσαν για το σκοτεινό περιβάλλον τους, τους σκοτωμούς και τη βία. Ωμά παιχνίδια. Διασκεδαστικά. Ανελέητα διασκεδαστικά. Χάρη σε αυτά έχουμε αποκτήσει τη ρετσινιά του gamer ως 'κακό' στοιχείο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους δημιουργούς που δεν συμβιβάστηκαν. Ατελείωτες εμπειρίες. Παιχνιδάρες με όλη τη σημασία της λέξης. Πρωτοποριακά. Η πρώτη φορά που η μουσική έμπαινε τόσο πρόθυμα στα αυτιά μου. Eίχα γράψει μέχρι και στίχους για τα επικά αυτά soundtracks σε ένα παλιό κασσετοφωνάκι. Τότε τα παιχνίδια έρχονταν με τη μορφή 'shareware'. Δηλαδή έπαιζες το παιχνίδι και αν σου άρεσε πλήρωνες για να αγοράσεις και τις επόμενες πίστες. Ναι, τότε τα παιχνίδια ήταν με πίστες.

Alone in the Dark

Η πρώτη προσπάθεια απόδοσης φόρου τιμής στον μεγάλο συγγραφέα Lovecraft και τον περίεργο κόσμο των ιστοριών του. Adventure games με στοιχεία Action και μπόλικο τρόμο για τότε. Εκπληκτικά soundtracks και γραφικά χαραγμένα στη μνήμη μου.

Sim City

Άλλο ένα κλασικό. Με όλη τη σημασία της λέξης. Οι εμπειρίες που αποκόμισα από αυτό το παιχνίδι με συντροφεύουν για πάντα. Όπως και από κάποιο αντίστοιχο με τίτλο 'Pharaoh'. Για πρώτη φορά μπορούσες να χτίσεις τη δική σου πόλη.  Όπως την είχες φανταστεί. να της δώσεις όνομα. Να γίνεις δήμαρχος. Δεν μπορώ να το πιστέψω πως ένας πιτσιρικάς όπως εγώ  ενδιαφερόταν ξαφνικά για τα δίκτυα ηλεκτροδότησης, ύδρευσης και έβαζε φόρους στους πολίτες. Ή πως προσπαθούσε να αποφύγει καταστροφές, σεισμούς και τέρατα που χτυπούσαν την ειδυλλιακή πόλη του.

Mortal Kombat

Με τον αδερφό μου είχαμε ξοδέψει άπειρες ώρες στο μαγαζί που βρισκόταν απέναντι από το φροντιστήριό μας παίζοντας Tekken και Virtual Cop. Όταν όμως για πρώτη φορά εμφανίστηκε το Mortal Kombat στον υπολογιστή μας, νιώσαμε τι σημαίνει 'πώρωση'. Το πληκτρολόγιο έπαιρνε φωτιά κάθε φορά (ναι, δεν υπήρχαν gamepads)  και τα ηχεία έπαιζαν στο τέρμα. Μοναδικές στιγμές με ένα από τα καλύτερα fighting games όλων των εποχών.

The Longest Journey

Πάντοτε με τραβούσαν τα adventure games. Ίσως επειδή ήταν εκεί όταν όλα ξεκινούσαν στο χώρο των παιχνιδιών, και είχαν τα καλύτερα γραφικά. Ίσως γιατί μου άρεσαν οι ιστορίες. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω πάντως είναι πως το συγκεκριμένο είναι ένα από τα τρία καλύτερα όλων των εποχών για εμένα (με τα άλλα δύο να είναι τα: Μonkey Ιsland και Still Life). Επική ιστορία, μοναδικοί χαρακτήρες. Το immersion σε όλο του το μεγαλείο. Μερικοί εκνευριστικοί και ανούσιοι γρίφοι, άλλα μέχρι εκεί.

Serious Sam

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο διασκεδαστικό ήταν αυτό το παιχνίδι όταν κυκλοφόρησε. Κάτι μεταξύ Duke nukem και doom. Με το ίδιο να μην παίρνει τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρά, χιλιάδες εχθρούς να έρχονται κατά πάνω σου μονομιάς και over the top όπλα και ταχύτητα. Ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών στην κατηγορία του.

Outcast

Για το συγκεκριμένο έχω γράψει στην σελίδα και πιο παλιά. Είναι ένα πρωτοποριακό παιχνίδι που κάνει αυτό που ξέρει καλά. Σου μεταδίδει συναισθήματα. Έχει ένα από τα καλύτερα soundtracks όλων των εποχών, τρομερό κόσμο για εξερεύνηση, και αποτελεί αν θυμάμαι καλά το πρώτο open world παιχνίδι. Αδικοχαμένο, άλλα όχι ξεχασμένο.

Tomb Raider

Τι να πρωτοπώ για την Lara; Εκατοντάδες ώρες προσπάθειας να ξεπεράσουμε τους γρίφους και τα εμπόδια με τον αδερφό μου. Πρωτοποριακό παιχνίδι. Γνωρίζαμε εξ αρχής το πόσο μεγάλο όνομα θα γίνει. Εκείνη την εποχή ήξερες. Δεν χρειαζόταν κανένα Metacritic. Ήξερες ότι βίωνες την αλλαγή. την πρόοδο. Φοβερές στιγμές. Τριγωνικά στήθη και άλλα τέτοια πράγματα...

Medievil

Ένα από τα πρώτα παιχνίδια που έπαιξα στο PlayStation. Και πάλι, όχι σε δικό μου, μιας και εγώ σνόμπαρα για πολύ καιρό τις κονσόλες και προτιμούσα το PC. Και ακόμα το κάνω. Οι στιγμές που έχω περάσει με αυτό το παιχνίδι, τα βράδια εκείνα θα μου μείνουν για πάντα. Πολύ σημαντικό παιχνίδι, με μερικούς όμορφους γρίφους, άλλα πάνω από όλα με σωστό level design και όμορφα bosses. Υπάρχουν δύο καμπύλες στο σχεδιασμό ενός παιχνιδιού, η μία είναι η λεγόμενη 'learning curve' όπου το ίδιο το παιχνίδι σε μαθαίνει να χρησιμοποιείς τους μηχανισμούς του χωρίς να σου  τα γράφει σε κείμενο, κάτι σαν tutorial και η δεύτερη είναι η 'Quit curve' όπου το παιχνίδι πρέπει να σε αφήσει να ξεκουραστείς. Με άλλα λόγια να σε κάνει να το παρατήσεις, να πατήσεις save και να συνεχίσεις τη ζωή σου. Το Medievil από όσο θυμάμαι τα πήγαινε εξαιρετικά και στις δύο αυτές καμπύλες.

Heart of Darkness

Ένα από τα πλέον αγαπημένα μου παιχνίδια. Πάντοτε μου άρεσαν τα platform games. Ήταν κι αυτά εκεί, όταν ξεκινούσα να ασχολούμαι με τα παιχνίδια. Όπως το πρώτο Prince of Persia. Το Heart of Darkness είναι ένα από τα δυσκολότερα platform games που έχω παίξει. Άλλα είναι τόσο διασκεδαστικό, τόσο όμορφο, ακόμα και με τα πιξελιασμένα γραφικά του, που σε τραβάει. Έχει ένα φοβερό story, τρομερό animation για την εποχή του και τέλειο level design (αν και επιτηδευμένα εκνευριστικό). Τερματίζοντας το ένιωσα αυτό το αίσθημα ολοκλήρωσης που είχα να αισθανθώ από το Contra.

Diablo

Την πρώτη φορά που δοκίμασα το demo δεν μπορούσα να πιστέψω πως είχε κυκλοφορήσει ένα τέτοιο παιχνίδι. Θυμάμαι καθαρά να 'αφορίζεται' ως πολύ σκοτεινό και σατανιστικό και ακόμα γελάω με αυτούς που τόλμησαν να πιστέψουν πως ένα τέτοιο παιχνίδι θα βύθιζε έναν νέο στην ακολασία ή θα τελούσε σατανιστικές τελετές μόνο και μόνο παίζοντάς το. Φοβερές καινοτομίες, random generated μπουντρούμια. Εκπληκτικά γραφικά, στοιχεία RPG. Ένα αριστούργημα. Πολλοί θεωρούν το δεύτερο ως καλύτερο, άλλα προσωπικά δεν μπορώ να ξεπεράσω το πρώτο ή το expansion του 'Hellfire'.

Max Payne

Άλλο ένα από τα παιχνίδια για τα οποία έχω γράψει στην σελίδα παλαιότερα. Είναι τόσο βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου που θυμάμαι μέχρι και την μουσικούλα να παίζει κατά την εγκατάσταση. Μοναδικό παιχνίδι. Το bullet time effect, η σάτιρα, ο χαρακτήρας, τα Painkillers, οι εφιάλτες του, η μουσική του. Αξεπέραστο.

Half-Life

Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου που μανιωδώς αγόραζα περιοδικά τεχνολογίας. Μιλάμε για τόνους επί τόνων περιοδικών. Και κάπου εκεί, μέσα στις σελίδες κάποιου περιοδικού έκανε την εμφάνιση του το Half-life. Σε ένα πεντασέλιδο review που εξηγούσε πόσο πρωτοποριακό ήταν. Με μοναδική A.I και γραφικά. Δεν είχα την τάση να πιστεύω εύκολα τα γραφόμενα, κυρίως γιατί κάποια πράγματα πίστευα πάντοτε πως ήταν υποκειμενικά. Άλλα σε αυτό έπεσαν μέσα. Από το πρώτο δευτερόλεπτο είχες την εντύπωση ότι ζούσες κάτι ξεχωριστό. Κάτι διαφορετικό. Ήθελες να πάρεις όλους τους φίλους σου και να τους εξηγήσεις, άλλα παράλληλα ήθελες να μην πάρεις και κανέναν. Να το ζήσεις μόνος σου. Η εισαγωγή με το βαγόνι είναι νομίζω ένα από τα πράγματα που θα μας απασχολεί για καιρό στην βιομηχανία.

Need for Speed: Underground

Εντάξει. Δεν έχω λόγια. Επικές στιγμές με φίλους προσπαθώντας να το τερματίσουμε. Esc, retry. Esc, Retry. Κυρίως στα drag αγωνίσματα. Αντανακλάσεις στο νερό της ασφάλτου. Έχοντας παρακολουθήσει κάθε racing game που είχε βγει από την εποχή του Τurbo Οutrun και ύστερα, απλώς πίστεψα ότι δεν θα μπορούσε κανείς να βγάλει κάτι καλύτερο από αυτό. Ίσως και να μην έπεσα πολύ έξω.

GTA Vice City - GTA San Andreas - GTA V

Αγαπημένη σειρά. Φοβερές στιγμές χαζομάρας στο Vice city δοκιμάζοντας κάθε αυτοκίνητο, κάθε μηχανάκι, κάθε ακροβατικό. Εντυπωσιακά ανοιχτός κόσμος. Και ύστερα ήρθε το San Andreas. Τότε στα forum έγραφα πως πρόκειται για το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου. Για να δεχτώ τα πυρά από κάθε κατεύθυνση. Υπερβάλλεις, μου έλεγαν. Ειλικρινά πίστευα πως ήταν το τελειότερο παράδειγμα videogame μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ακόμα το πιστεύω. Και ύστερα ήρθε το GTA V. Αφήνω στην άκρη το 4ο μέρος, αν και είχε όμορφες συγγραφικές στιγμές, απλώς γιατί δεν ασχολήθηκα τόσο μαζί του όσο με το 5ο. Συνεχίζω να πιστεύω πως είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα δείγματα στο χώρο. Σάτιρα, αποδόμηση του Αμερικάνικου ονείρου, γραφικά, ήχος, σχεδιασμός όλα στο maximum.

The Last of Us

Θα κλείσω αυτές τις όμορφες αναμνήσεις με ένα παιχνίδι που θεωρώ το καλύτερο της προηγούμενης γενιάς. Παρόλο που κυκλοφόρησε ως remaster στο δικό μου μυαλό πάντοτε θα είναι ένα παιχνίδι για το PS3. Γιατί αυτό θέλω. Αυτό θέλω να θυμάμαι από το PS3. Όχι το God of War, ούτε κανένα άλλο. Μιλάμε για ένα από τα συναρπαστικότερα παιχνίδια που έχω παίξει, παρόλο την 'κοιλιά' που κάνει στην μέση. Ζωντανό. Αυτό θα πω μόνο. Ζωντανό!

Τα παιχνίδια είναι άπειρα. Οι στιγμές δεν τελειώνουν ποτέ. Ούτε οι εμπειρίες. Προσπαθήστε να ζήσετε όσες μπορείτε με φίλους. Όχι μόνοι σας. Μην κλείνεστε στους εαυτούς σας. Μοιραστείτε τις σκέψεις σας, και τα παιχνίδια σας.