Μιλήσαμε με την Ελληνίδα καλλιτέχνιδα από το soundtrack του Cyberpunk 2077

Ανάμεσα στα δεκάδες κομμάτια που ντύνουν τα λουσμένα από νέον, αστικά τοπία της Night City του Cyberpunk 2077, υπάρχουν και τρία που συνδέονται άμεσα με την μικρή μας χώρα. Η Kid Moxie ή αλλιώς Έλενα Χαρμπίλα που βρίσκεται από πίσω τους, είναι μια Ελληνίδα που την τελευταία δεκαετία διαγράφει μια αξιοπρόσεκτη πορεία στους κύκλους της ηλεκτρονικής μουσικής και όχι μόνο. Απόδειξη αυτής της ανέλιξης η “γεμάτη”, γι’ αυτήν, χρονιά που μόλις αποχαιρετίσαμε. Εκτός από το “πολύ” Cyberpunk 2077, η μουσική της για την βραβευμένη στο Λονδίνο ταινία του Γ. Γεωργόπουλου “Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό”, φαίνεται να στρέφει πάνω της ακόμα περισσότερα βλέμματα τόσο από την μουσική όσο και την κινηματογραφική βιομηχανία, βοηθούμενη σίγουρα και από την διασκευή του κομματιού “Big in Japan” που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στις Η.Π.Α..        

Υπάρχει μια επιτακτικότητα, μια ανήσυχη “ηλεκτρισμένη” ενέργεια που κατακλύζει τον ακροατή όταν ακούει την μουσική της Kid Moxie, όχι μόνο στο Cyberpunk 2077, αλλά και στις περισσότερες υπόλοιπες δουλειές της. Είτε με την μορφή μιας πιο ατμοσφαιρικής, σχεδόν ονειρικής απόχρωσης, είτε με πιο επιθετική διάθεση, οι ηλεκτρονικοί ήχοι της έχουν μια ικανότητα να υποβάλλουν, καθόλου αμελητέα. Θα περίμενε κανείς ότι πίσω από τέτοιες μουσικές αποχρώσεις θα βρισκόταν μια φιγούρα “έντονη”, βλοσυρή και συννεφιασμένη.

Ωστόσο, οι παλμοί που εκπέμπει η ίδια δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς της μουσική της. Προσιτή, ήρεμη, ανοικτή, προσγειωμένη αλλά και εύγλωττη στις απαντήσεις της, δίνει την εικόνα μιας καλλιτέχνιδας κατασταλλαγμένης που έχει ήδη χτίσει τα θεμέλιά της και είναι πλέον έτοιμη να “ψηλώσει”. Στα είκοσι περίπου λεπτά που διήρκησε η συνομιλία μας, συζητήσαμε για την ποικιλόμορφη καριέρα της, την ιδιαίτερη συνεργασία της με την CD Projekt Red, την μουσική της, το μέλλον και… τον David Lynch.

Μπορείς να μου κάνεις μια σύντομη αναδρομή στην πορεία σου μέχρι τώρα;

Μουσικά;

Όπως θέλεις. Ξέρω ότι είσαι και ηθοποιός. Δεν βλέπεις συχνά να συνδυάζονται αυτά τα δύο…

Κοίτα, από μικρή υπήρχε η μουσική στη ζωή μου ταυτόχρονα με το θέατρο, οπότε δεν ένιωσα ποτέ ότι έπρεπε, ας πούμε, να διαλέξω κάτι. Έκανα τηλεόραση από μικρή εδώ στην Ελλάδα, μετά έφυγα στην Αμερική κυνηγώντας πιο πολύ το θέμα της ηθοποιίας. Αυτό ήταν που με κράτησε δηλαδή αρχικά. Έβγαλα τα χαρτιά μου, τις πράσινες κάρτες, αυτό σπούδασα πιο πολύ και έπαιζα σε μπάντες περισσότερο για την πλάκα μου επειδή γούσταρα να παίζω μπάσο. Σιγά σιγά, είπα “ας κάνω τη δική μου μπάντα, να λέω τα κομμάτια μου, να τα γράφω εγώ” και με απορρόφησε λίγο παραπάνω η μουσική. Είδα ότι μπορώ να φτιάχνω πράγματα ακριβώς όπως τα θέλω, ενώ στην ηθοποιία κάποιος άλλος είχε πιο πολύ τον έλεγχο. Ήμουν και τυχερή γιατί άρχισαν τα κομμάτια μου να μπαίνουν σε κάποιες σειρές στην Αμερική και να βλέπω ότι μπορείς να βγάλεις λεφτά από αυτό το πράγμα αν το χειριστείς σωστά. Και έτσι άρχισα σιγά σιγά, με τα χρόνια να δίνω όλο και περισσότερη βάση και ενέργεια στο κομμάτι της μουσικής.

Είσαι πιο προσανατολισμένη πλέον προς τη μουσική…

Ναι, ναι, εδώ και χρόνια. Δεν με έχεις ρωτήσει ακόμα αλλά με τα videogames είχα σχέση ηθοποιού καταρχάς. Έκανα φωνές για videogames όπως...

Το είδα! Για το Diablo ας πούμε! (για το Diablo III εννοούμε)

Ναι, είχα κάνει τρεις φωνές για το Diablo τότε και θυμάμαι ότι γινόταν χαμός. Εγώ πάλι, επειδή δεν είμαι δεινή gamer, παίζω πού και πού, αλλά δεν είμαι δεινή gamer, δεν τα ήξερα. Οπότε, είχα μπει στα παιχνίδια με το σπικάζ, σαν χαρακτήρας δηλαδή.

Tώρα αφού το έθεσες, πώς είναι η εμπειρία του να δίνεις τη φωνή σου σε παιχνίδι; Εννοώ φαντάζομαι ότι είναι αρκετά διαφορετικό προφανώς από το να παίζεις αλλά ακόμα και από voice overs σε μια ταινία ή σειρά animation ας πούμε…

Κοίτα δεν έχω κάνει animation για να ξέρω να σου πω την αλήθεια, αλλά ξέρω ότι ήταν διαφορετικό από το να κάνεις σπικάζ για μια ταινία. Ήταν πολύ πιο character based, σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία, γίνεσαι ένας χαρακτήρας που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα και η φωνή σου με όλα αυτά τα σκηνικά τα οποία σου πετάγονται δημιουργούν κάτι τελείως εξωπραγματικό. Οπότε βγαίνεις τελείως έξω από σένα.

Για πες μου τώρα, πώς προέκυψε η συνεργασία με την CD Projekt Red;

Δεν ήταν απευθείας με την CD Projekt Red. Ήταν με τη δισκογραφική μου, τη Lakeshore που είχα ήδη δύο κυκλοφορίες και μου το παρουσίασαν ως κάτι… Δεν μας έλεγαν δηλαδή ότι πρόκειται για το Cyberpunk γιατί ήταν τότε τεράστιο μυστικό και δεν δίνανε καθόλου εικόνες από το παιχνίδι, ούτε πολλές πληροφορίες. Σκέψου ότι και  η ονομασία του ήταν κωδική. Λεγόταν project bluedog. Εγώ δεν μίλησα ποτέ με την CD Projekt Red, μου ζήτησαν κάποια συγκεκριμένα κομμάτια σε ένα συγκεκριμένο στυλ και μου είπαν ότι είναι για ένα αρκετά αναμενόμενο videogame αλλά δεν ήξερα τι ήταν στην αρχή.

Αυτή η παράνοια με την τόση μυστικοπάθεια έχω την αίσθηση ότι μόνο στα videogames γίνεται σε τέτοιο βαθμό.

Ναι, ναι…

Από πότε δηλαδή ξεκίνησες να δουλεύεις πάνω σε αυτό;

Πριν από ενάμιση χρόνο μου το προτείνανε και άρχισα να κάνω κάποια κομμάτια. Πήρε κάποιους μήνες μέχρι να αρχίσω να καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλουνε. Δηλαδή τρία κομμάτια μου είναι αυτή τη στιγμή στο Cyberpunk ενώ είχα κάνει γύρω στα… δέκα ίσως. Και σε αυτά τα τρία, είχαν και σε αυτά σημειώσει (σχόλια). Γιατί δεν μας δίναν και πολλές πληροφορίες. Πέρα από playlists και τα παλιά trailers του Cyberpunk και κάποιες προηγούμενες παραγωγές τους, δεν είχα σημεία αναφοράς, ιδίως στην αρχή.

Μου φαίνεται δύσκολο αυτό, μου φαίνεται δηλαδή λίγο απρόσωπο να πρέπει να δουλέψεις έτσι απομονωμένα. Και φαντάζομαι ότι δεν ήξερες ούτε πώς θα χρησιμοποιηθούν τα κομμάτια σου, ούτε πού ακριβώς.

Καθόλου.

Από την άλλη φαντάζομαι βέβαια ότι ήξεραν τη δουλειά σου, ήξεραν πάνω κάτω το ύφος σου.

Ναι. Με προσέλαβαν για κάτι πολύ συγκεκριμένο, δεν με προσέλαβαν για να κάνω λάτιν μουσικό χαλί ας πούμε. Ήθελαν αυτό το συγκεκριμένο Dark Techno στυλ.

Θα σε ενδιέφερε να δουλέψεις στα βιντεοπαιχνίδια ως βασική συνθέτρια;

Ναι σίγουρα. Κυρίως τώρα που άρχισα να βλέπω πιο πολλά πράγματα από το Cyberpunk και το σύμπαν που έχουν φτιάξει. Η ατμόσφαιρα είναι… απίστευτη! Δηλαδή εγώ δεν έχω ξαναδεί σε videogame, παρά όλα τα glitches και τα bugs, παρά όλο αυτό που έχει συμβεί τώρα, αυτό το βγάζω απ’ έξω, αυτό που έχουν φτιάξει σαν visual, που για μένα αυτό είναι το πρωταρχικό, είναι μαγικό. Σε πάει αλλού. Και αυτό με ενδιαφέρει γενικότερα, είτε είναι ταινία, είτε είναι παιχνίδι.

Οπότε το έπαιξες το παιχνίδι;

Ε κουτσά στραβά, μαζί με κάποιους φίλους το έπαιξα λίγο. Γιατί μου έλεγαν “δεν γίνεται να έχεις κάνει τη μουσική και να μην το έχεις παίξει”. Οπότε, κουτσά στραβά, το έπαιξα.

Θα σε πάω αλλού τώρα γιατί διαβάζοντας το βιογραφικό σου, έπαθα λίγο πλάκα. Αρχικά έχεις συνεργαστεί με τον Pacino, έτσι δεν είναι;

Ήταν από αυτά τα κουλά, ξέρεις, που πρωτοπηγαίνεις στο Λος Αντζελες και σου τυχαίνει μια οντισιόν και κρύβεται πίσω από αυτήν ο Al Pacino και κλείνεις μια δουλειά, μικρή βέβαια, αλλά τυχαίνει να τον γνωρίσεις και να συνεργαστείς μαζί του και είναι από αυτά τα πράγματα που δεν ξεχνάς ποτέ. Και δεν το ξεχνά και κανείς άλλος μετά, όταν το λες. 

Λογικό. Επίσης βλέπω ότι έχεις μια συνεργασία με το ίδρυμα του David Lynch αλλά και με τον Badalamenti.

Είχα. Είχα για κάποια χρόνια.

Α συγγνώμη…

Είσαι φαν του Twin Peaks και τέτοια πράγματα;

Είμαι φαν του Lynch γενικότερα. Μου προκαλεί πολύ μεγάλο ενδιαφέρον όλο αυτό το μυστήριο που περιβάλλει τόσο αυτά που δημιουργεί όσο και τον ίδιο ως προσωπικότητα.

Κι εμένα.

Τον έχεις συναντήσει προσωπικά;

Ναι, αρκετές φορές.

Η αύρα του είναι όντως τόσο… Πώς να το πω τώρα; Τόσο ιδιαίτερη;

Ναι, ναι. Είναι ακριβώς αυτό που νομίζω θα φανταζόσουν ότι είναι. Είναι πολύ μυστηριώδης, είναι πάρα πολύ καθωσπρέπει, με μια έννοια έτσι old school αμερικάνικη. Ξέρεις, φοράει το πουκάμισο του ως εδώ (δείχνει στον λαιμό της), δεν μιλάει πολύ, σε κοιτάει πάρα πολύ έντονα. Είναι… ψαρωτικός. Πάρα πολύ.

Πολύ ενδιαφέρον! Είδα ότι συνεργάστηκες και με τον Badalamenti στο Mysteries of Love. Αυτό ήταν κάτι σαν remix;

Όχι δεν ήταν remix. Το ξαναδουλέψαμε μαζί. Το ξαναέγραψε βασικά με μια ορχήστρα κι εγώ έκανα το vocal arrangement. Και κάναμε και ένα βίντεο σε παραγωγή του David Lynch Foundation, σαν μικρού μήκους ταινία, για να πλαισιώσει το κομμάτι. Δεν ήταν remix, ήταν remake ουσιαστικά. Το ξανακάναμε από την αρχή.

Πώς είναι λοιπόν να δουλεύεις με έναν συνθέτη όπως ο Badalamenti, που είναι ένα από τα πολύ μεγάλα ονόματα εδώ και χρόνια. Μόνο το έργο του για τις ταινίες του Lynch να δεις, καταλαβαίνεις ότι θα μείνει…

Κοίτα από εκεί τον γνώρισα κι εγώ. Τον γνώρισα και τον αγάπησα πριν καν φύγω για Αμερική. Δηλαδή ως teenager στην Ελλάδα έβλεπα αυτές τις ταινίες κι έλεγα τι φανταστικός ήχος είναι αυτός, τι απίστευτες ατμόσφαιρες είναι αυτές! Και όταν κάποια στιγμή μέσω τύχης, κυνηγητού δικού μου και του David Lynch Foundation έτυχε να συνεργαστώ μαζί του, ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες που έχω ζήσει επαγγελματικά και προσωπικά.

Έχεις κάποιους καλλιτέχνες ή μουσική που επανέρχεσαι συχνά για έμπνευση, που θαυμάζεις ενδεχομένως;

Αν μιλάμε για composers, μου αρέσει πολύ ο Cliff Martinez, ιδίως η μουσική του για το Drive, o Johan Johansson με το Mandy, ο Clint Mansell με τα Requiem for a Dream και Black Swan. Και από πιο pop καλλιτέχνες, πάντα θαύμαζα ας πούμε την Bjork, τους Massive Attack επίσης πάρα πολύ. Trentemoller, Cocteau Twins, Joy Division…

Για να είμαι ειλικρινής περίμενα να ακούσω Vangelis και Nine Inch Nails…

Ωχ Vangelis, ναι! Ίσως και νούμερο ένα, έχεις δίκιο. Είναι πολύ πάνω. Nine Inch Nails όχι τόσο πολύ… Τώρα με το Cyberpunk άρχισα να μπαίνω λίγο παραπάνω στο τριπάκι των Nine Inch Nails γιατί ήταν πολλά τα references που μας είχαν στείλει από αυτούς.

 Από εδώ και πέρα… Έχεις συγκεκριμένα πράγματα που δουλεύεις τώρα; Τι να περιμένουμε;

Ο νέος μου δίσκος θα βγει τον Φλεβάρη, περιέχει και δύο κομμάτια τα οποία δεν μπήκαν στο Cyberpunk και κατέληξαν στον δίσκο. Λέγεται “Better than Electric”. Δυστυχώς δεν έχουμε ακριβή ημερομηνία ακόμα και λέμε απλά τον Φλεβάρη. Επίσης την Κυριακή (3 Ιανουαρίου) κυκλοφορεί και ένα βινύλιο του Big in Japan. Και έχω δύο ακόμα κινηματογραφικά projects. Το ένα είναι ένας πιλότος για το Netflix που έχω ήδη κάνει, ένα θρίλερ και το άλλο είναι κάποια κομμάτια για ένα θρίλερ πάλι “στουντιακής” ταινίας όμως πλέον. Είναι η πρώτη μου “στουντιακή” ταινία για την οποία όμως, επειδή είναι πολύ νωρίς, δεν μπορώ να πω κάτι πολύ συγκεκριμένο.

Φαντάζομαι, είναι και τα δύο σε αυτό το δικό σου γνώριμο ύφος…

Ναι, δεν πάω πολύ μακριά απ’ αυτό γιατί πιστεύω ότι έχω βρει κάτι που μου αρέσει και με εκφράζει και το κάνω, θεωρώ, καλά. Οπότε, δεν με ενδιαφέρει σε αυτή τη φάση το να αρχίζω να κάνω κάτι πολύ μακριά απ’ αυτό.  Μου αρέσει δηλαδή να υπάρχει ένα focus.

Σου εύχομαι τα καλύτερα και σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου!

Εγώ σ’ ευχαριστώ!

Μπορείτε να ακολουθήσετε την Kid Moxie και τη δουλειά της στο Instagram