Καλώς ήρθες στη μηχανή!

Ξυπνάς. Βλέπεις τον ήλιο που προσπαθεί με τη βία το κεφάλι σου να κρατήσει ψηλά. Τον χλευάζεις. Πατάς το play. Πρώτο κομμάτι: The Good Doctor, από τους Protomen. Ακούς μερικούς από τους καλύτερους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ. Το δράμα στο τραγούδι κορυφώνεται, και μαζί του υψώνεται και το κεφάλι σου. Δεύτερο κομμάτι: Micro Cuts, από Muse. Έχεις ξυπνήσει. Τρίτο κομμάτι: Acid rain από Liquid Tension Experiment. Καλημέρα. Είσαι έτοιμος πια για να περάσεις τη μέρα σου με διαμάχες για το πόσο λάθος είναι τα τραγούδια που ακούς. Για το πόσο άθλια είναι η μικρή σου καθημερινότητα. Για το πόσο πίσω έχεις μείνει. Πόσο εκτός μόδας είσαι. Όλοι είναι έτοιμοι για να σου τονίσουν πως ότι κι αν κάνεις, το κάνεις λάθος. Πως είσαι λάθος, σκέφτεσαι λάθος, ζεις λάθος. Αυτοί ξέρουν καλύτερα. Τους κοιτάς. Προσπαθείς να σκεφτείς αν η “μάζα” μας έφτασε ως εδώ, ή η “ατομικότητα”.

Επιβιώσαμε, εξελιχθήκαμε λόγω μιας μαζικής συμπεριφοράς που εξαπλώθηκε σαν την πανούκλα, ή μήπως μικρές ατομικές επιλογές άνοιξαν νέους δρόμους; Πρέπει να αφήσεις τη μάζα να σε καταπιεί; Να σε κάνει κομμάτι της ή μήπως η διαφορετικότητά σου μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερα μονοπάτια; Τέταρτο κομμάτι: Welcome to the Machine από Pink Floyd. Το τραγούδι σε πιάνει από τον ώμο. Σε χτυπάει φιλικά στους τραπεζοειδής σου μύες. -Καλώς ήρθες στη μηχανή. Που ήσουν; Μην ανησυχείς... ξέρουμε που ήσουν. Τι ονειρεύτηκες; Μην ανησυχείς.... σου είπαμε τι να ονειρευτείς. Ονειρεύτηκες τη διαφορετικότητα. Να κάνεις την επανάστασή σου. Ονειρεύτηκες χρήματα. Φροντίσαμε εμείς για να τα ονειρευτείς όλα αυτά. Οι “έξω από τις γραμμές” επιλογές σου, υπήρξαν προκαθορισμένες από εμάς. Καλώς ήρθες...

Πέμπτο τραγούδι: Theme of Rome, από Danger Mouse. Κολλητά: Endless Flight, του Gustavo Santaolalla. Αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που βρίσκεται γύρω σου; Την ουσία της κοινωνίας. Παρατηρείς για λίγο τους πάντες. Τις εκφράσεις, τα αρώματα, τις σκιές, τους βηματισμούς. Ύστερα γυρνάς το βλέμμα. Σχεδόν με αποστροφή. Θέλεις το δικό σου κόσμο. Βουτάς ξανά στα παλλόμενα ακουστικά σου. Στις μελωδίες που σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής. Δυνατός. “Χέστους τους!” μονολογείς. “Τι ξέρουν αυτοί;”

Τον αγαπάς τον εαυτό σου; Αυτό το πλάκωμα στο στήθος, αυτό το αίσθημα πως κανένας δεν σε καταλαβαίνει. Τον αγαπάς τον εαυτό σου; Τον πιστεύεις; Τον εμπιστεύεσαι; Πόσες φορές θα χαθείς μέσα στα μάτια εκείνης της κοπέλας; Εδώ δεν είναι πεδιάδα. Δεν είστε άγρια θηρία για να μιλάτε με τα μάτια. Ή μήπως όχι; Θα της μιλήσεις; Όχι. Φυσικά και όχι. Με όλες εκείνες τις ανοιχτές πληγές στο σώμα σου, με όλα τα καρφιά που έμπηξαν μέσα σε αυτές για να ξεριζώσουν τα 'λάθος' πράγματα από πάνω σου; Όχι. Δεν τον αγαπάς τον εαυτό σου. Είσαι δυνατός; Τι σημαίνει δύναμη; Δεν είναι δύναμη να αντέχεις καθημερινά κριτική από τάχα μου 'ολοκληρωμένους'; Θα της μιλήσεις; “Χέστο το!” μονολογείς. “Όχι άλλη θλίψη”.

Κομμάτι έκτο: Stargazer, Rainbow. Ίσως το πιο 'ολοκληρωμένο' θεματικά κομμάτι του κόσμου. Αυτό δεν ντράπηκες να το σκεφτείς. Τι θα γινόταν άραγε αν το ξεστόμιζες; Πόσο εύκολο θα ήταν να τους αποδείξεις ότι τους περιγράφει; Διψασμένοι σκλάβοι να χτίζουν έναν πύργο μόνο και μόνο επειδή κάποιος τους είπε ότι από την κορυφή του μπορεί να πετάξει. Αυτός και κανείς άλλος. “Χέστους τους!” ψιθυρίζεις κουνώντας πάνω κάτω το κεφάλι. “Δεν ξέρουν τίποτα. Σπας τα άλατα στον αυχένα σου. Μισοκλείνεις τα μάτια”.

Τα πάντα έρχονται φυσικά μετά από αυτό. Δεν σε ενδιαφέρει πια η απόρριψη. Δε σε νοιάζει το παρακάτω, ζεις! Μια εμπειρία τη στιγμή. Μια στιγμή τη φορά. Δε σε νοιάζει αν θα φύγεις με το κορίτσι. Χάσεις-κερδίσεις, ξεκολλάς από τη στασιμότητα. Χτίζεις πάνω στον βαλτωμένο πάτο του εαυτού σου. Τον αγαπάς τον εαυτό σου.

Κάνεις login για να αντικρίσεις τις μυριάδες ψεύτικες στιγμές του καθενός. Μαζί και τις δικές σου. -Κοίταξε με, περνάω καλά! -Κοίτα αυτόν τον άτιμο, πάλι διακοπές. Εκείνος εκεί πάλι ξενύχτι. Όλοι περνούν καλά. Στο μυαλό σου γυρνούν ατάκες από την αγαπημένη σου ταινία. Τους κοιτάς και σκέφτεσαι: -Είστε οι πιο ενδιαφέροντες φίλοι μιας χρήσης. Φοράς τα χρυσοπληρωμένα ακουστικά σου. Αγοράζεις πράγματα που δεν χρειάζεσαι, με λεφτά που δεν έχεις για να εντυπωσιάσεις ανθρώπους που ούτε καν σου αρέσουν. “Άντε γ... ψηφιακή κοινωνία” μουρμουρίζεις. Εδώ είναι πάντα χειμώνας. Πάντα βρέχει πρότυπα, διαφημίσεις, ζωές που δε θα ζήσεις. Όλοι προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις μειονεκτικά. Να νιώσεις “φτωχός”, άδειος, μίζερος. Κι έτσι όπως μοιάζεις μόνος κι απροστάτευτος στις ψηφιακές σταγόνες που νοτίζουν το παλτό του εαυτού σου, αποφασίζεις να ανοίξεις μια μικρή ομπρέλα.

Πατάς “εγκατάσταση”, σπας τα άλατα στα δάχτυλα σου. Για τις επόμενες ώρες κανείς δε μπορεί να σε αγγίξει. Είσαι εσύ και το παιχνίδι. Είναι η σειρά σου να βγάλεις πάνω στο ψηφιακό σου χαρακτήρα, όλα εκείνα τα συμπλέγματα που σου καρφίτσωσαν στην πραγματική ζωή. Γίνεσαι τιμωρός, άγριος, έξυπνος, όμορφος, πλούσιος, πατάς τέρμα το γκάζι στα πολυτελή σου αυτοκίνητα. Υπερνικάς κάθε εμπόδιο. Με το κεφάλι ψηλά παραγκωνίζεις κάθε σκληροτράχηλο που θα βρεθεί στο δρόμο σου. Νιώθεις την ένταση να γλιστράει στο σώμα σου, να φτάνει στις άκρες των δακτύλων σου και να πετάγεται έξω με ορμή. Έρχεσαι στα ίσια σου. Τώρα είσαι πάλι έτοιμος να αντέξεις χίλιες ακόμα προσβολές. Να τους ακούσεις πάλι να σου αριθμούν τα λάθη σου. Τους φόβους σου.

Όλοι είναι ευαίσθητοι. Μην πιστέψεις ποτέ πως υπάρχει άνθρωπος χωρίς αδυναμίες. Πρέπει να μάθεις να αγαπάς τις αδυναμίες σου. Είναι το υλικό από το οποίο είσαι φτιαγμένος. Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου πει πως είναι κακό να είσαι ευαίσθητος. Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου επιβληθεί. Άκου και κρίνε, άλλα πάντοτε να έχεις άποψη. Ας κάνεις και λάθος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόοδος από το να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη σου. Δεν είσαι μια σταθερά. Είσαι ένα πλοίο που συνεχώς διορθώνει την πορεία του. Μπορεί να πλέεις μέσα στο ίδιο υλικό, άλλα τα τοπία αλλάζουν τριγύρω. Μάζεψες αρκετές εμπειρίες σήμερα;

Ξέπλυνέ τες και ξεκίνα ξανά.