Borderlands 3: Παίξαμε και πήραμε μια μικρή αλλά χαοτική looter shooter δόση

Ένα αφόρητα ζεστό πρωινό του Ιουλίου δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον Σάκη. -“Έλα, τι κάνεις τον Αύγουστο στις 7;” Το μόνο που σκεφτόμουν είναι καμία παραλία άντε και η δροσιά του χωριού μου. «Δεν έχω κανονίσει κάτι για πες!» του απάντησα. “Έχουμε event για το Borderlands 3, καλεσμένοι της 2K Games. Να σε υπολογίζω έτσι;» Τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη -σχεδόν νοσταλγική- για τα Borderlands καθώς ήταν από τα παιχνίδια που στη προηγούμενη γενιά, μου άφησαν μια τόσο γλυκιά γεύση, μια απέραντη ευχαρίστηση, ειδικά σε co-op στο sequel. Επομένως, ψήθηκα επί τόπου να παίξω από νωρίς το Borderlands 3.

Το ημερολόγιο έγραφε 6 Αυγούστου και το ταξίδι από Θεσσαλονίκη, Αθήνα και με τελικό προορισμό το Λονδίνο κράτησε περίπου 7 ώρες. Μετά από μια μικρή βόλτα γύρω από την περιοχή του Tower Bridge, οι ώρες μετρούσαν αντίστροφα για το event της 7^ης Αυγούστου. Την επόμενη μέρα το πρωί κατευθυνθήκαμε οι καλεσμένοι της Take-Two στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που είχε στήσει για τις ανάγκες του event. Μας καλωσόρισε ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ.

Ήταν της Lillie από το Borderlands και μέσα του φιλοξενούσε λογής-λογής παλιοσίδερα, κουτιά πυρομαχικών, πόρτες από τανκς, ανταλλακτικά μηχανών μεγάλου κυβισμού και ό,τι σιδερικό που έφερνε στο μυαλό “Borderlands” μπορείτε να φανταστείτε.

Την παράσταση έκλεψαν, όμως τα τρία οχήματα που είχε κατασκευάσει η 2Κ σε πραγματικό μέγεθος. Επιβλητικά και εντυπωσιακά, έμοιαζαν να είναι βγαλμένα από την τραχιά, κιτρινωπή και ασυγχώρητη Wasteland, αφού προεξείχαν αιχμηρές άκρες, μαχαίρια και καρφιά. Η ξενάγηση ήταν σύντομη αλλά εντυπωσιακή, τόσο ώστε να μας βάλει στο κλίμα του παιχνιδιού.

Το κατάφερε και ήρθε επιτέλους η ώρα να πιάσω στα χέρια μου το Borderlands 3. Το session  χωριζόταν σε δύο κομμάτια, αυτό του single-player στον γνώριμο πλανήτη Pandora και σε αυτό του ολοκαίνουργιου Eden-6.  

Η εμπειρία μου στο Borderlands 3 ξεκινούσε με έναν αρκετά γνώριμο τρόπο, σχεδόν σαν να αποτίει φόρο τιμής στο πρώτο παιχνίδι. Αν και επιτηδευμένα το intro cinematic της ιστορίας δεν το είδαμε, οι πρώτες ώρες του τίτλου όπου είχα την ευκαιρία να παίξω μοιάζουν σαν μια σύντομη εισαγωγή σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Το ξεκίνημα σε στυλ «από κάπου σε ξέρω» ήθελε μόνο να χαϊδέψει τη νοσταλγία και να θυμίσει πως η τρέλα του, το οξύ του και αυτοσαρκαστικό χιούμορ, οι θεοπάλαβοι χαρακτήρες του και ο μοναδικός του κόσμος λάμπουν πιο φωτεινοί από ποτέ. Και φυσικά ο Claptrap ως η εμβληματική φιγούρα είναι και πάλι εκεί για να προσφέρει αστείρευτες στιγμές γέλιου.

Σκοπός του event ήταν να γνωρίσουμε τον νέο Vault Hunter ονόματι FL4K, The Beastmaster, που όπως υποδηλώνει και το όνομά του είναι θηριοδαμαστής, για αυτό ξεκινήσαμε το campaign έχοντάς τον ως προεπιλογή. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως πλέον όλα τα classes μπορούν να χειρίζονται με την ίδια δεξιοτεχνία κάθε είδος όπλου. Αυτό του επιτρέπει να έχει ως skills αρκετά διαφορετικά pets -πρώτη φορά στο franchise- το καθένα με δικές του μοναδικές ικανότητες στο πεδίο της μάχης ανάλογα με τα γούστα μας.

Ένα από τα pets, το Jabber λειτουργεί σαν σωματοφύλακας οπλισμένος με πιστόλι και τη δυνατότητα να πετάει βαρέλια με οξύ, το Skag να φτύνει οξύ στους εχθρούς και να προσθέτει damage πόντους στον FL4K και το Spider Centurion να συμβάλλει με health regeneration ικανότητες. Αρκεί να σας πω ότι με τα τρία pets και τις τρεις εξελίξεις τους, ο αριθμός τους φτάνει αυτόματα τα 9 pets. Στο playthrough μου είχα επιλέξει τον Jabber που θυμίζει κάτι από μαΐμού με διασταύρωση Ewok και μέσα στο χάος των μαχών λειτουργούσε σαν έμπιστος σύμμαχος.  Βέβαια και ο ίδιος ο FL4K έχει skills όπως το Fade Away που τον κάνει αόρατο -όλα τα λεφτά κάθε φορά που τους αιφνιδίαζα κρατώντας shotgun- και του δίνει τρεις βολές με το εκάστοτε όπλο που κρατάτε, οι οποίες είναι εγγυημένες critical hit.

Αυτό που αποκόμισα όμως στον Pandora και στην αρχή του παιχνιδιού έμοιαζε αρκετά ίδιο με τα παλιότερα Borderlands. Περίμενα κάτι πιο φρέσκο, κάτι λιγάκι διαφορετικό. Ναι μεν η διασκέδαση του looter shooter -όντας ο νονός του genre- είναι απαράμιλλη, ήθελα δε να δω αυτό το κάτι παραπάνω. Εκείνη τη σπίθα που θα με ενθουσίαζε ακόμη περισσότερο. Ομολογώ ότι στον Pandora όλα έμοιαζαν μια από τα ίδια.

Φαίνεται όμως πως η ήδη δοκιμασμένη και άκρως επιτυχημένη φόρμουλα του Borderlands, διαφοροποιείται τόσο όσο πρέπει στο τρίτο κεφάλαιο χάρη στους νέους πλανήτες. Αφότου τελείωσα το ξέφρενο hands-on με τον FL4K, μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω στον πλανήτη Eden 6 σε co-op περιβάλλον κιόλας. Ο Eden 6 κυριολεκτικά αλλάζει την αισθητική αλλά και το level design του Borderlands 3.

Γίνεται πολύ πιο λεπτομερές, πιο πυκνό και ίσως να το βοηθάει το γεγονός πως πρόκειται για έναν πλανήτη-βάλτο -φανταστείτε τον Dagobah από το Star Wars. Ειδικά στο level design εκεί είναι που ξεφεύγει από τα περίπου «στενά» όρια των «dungeons” του και αποκτά ένα verticality που τόσο πολύ χρειαζόταν, ιδιαίτερα σε αυτήν την μεγάλη κλίμακα. Άλλαξα κιόλας χαρακτήρα για να έχω μια διαφορετική εμπειρία και η επιλογή του Zane αποδείχθηκε… μούρλια. Ο Zane έχει τη δυνατότητα ως το Operative class να λειτουργεί κάτι σαν support με επιθετικογενείς και αμυντικογενή skills. Κυριολεκτικά μπορεί να μεταμορφωθεί στον πυλώνα μιας τετράδας καθώς τα skills του διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους κάνοντάς τον πολυεργαλείο. Μπορεί να αφήνει έναν κλώνο του και να επιστρέφει στο σημείο εκείνο, να βγάζει drone και μια ασπίδα από την οποία οι συμπαίκτες σας μπορούν να πυροβολούν με περισσότερο damage όσο βρίσκονται πίσω από αυτήν.

Με τον συμπαίκτη μου να είχε επιλέξει την Amara τα bosses δεν είχαν σχεδόν καμία ελπίδα. Ένα απέραντο χάος cell shaded εκρήξεων και  laser, που συνέθεταν ένα χαοτικό αποτέλεσμα, όπως μας έχει συνηθίσει η σειρά της Gearbox. Απλά τώρα είναι σα να ανέβασε το… gain στο 11.

Αρκετά θετική εντύπωση μου άφησε το γεγονός πως πρόκειται για το πιο story-driven παιχνίδι της σειράς. Η έμφαση στα cutscenes και τους διαλόγους, σε συνάρτηση με την καινούργια και άκρως ανατρεπτική ιστορία που σκαρφίστηκαν θα κάνουν το ταξίδι ακόμη πιο γλυκό. Δεν θέλω να σας πω περισσότερα για να αποφύγω τυχόν spoilers, πάντως σας διαβεβαιώ πως το campaign ξεκινάει με ένα "μπαμ".

Ακόμα, τεχνικά δεν θα μπορούσε να μην είναι βελτιωμένο και εκμοντερνισμένο το απίθανο cell shaded εικαστικό του. Το gameplay σε PC ειδικά όπου το δοκίμασα ήταν πανέμορφο με το όλο εικαστικό να επωφελείται από τις λεπτομερείς και πιο αληθοφανείς επιφάνειες και υλικά, ενώ και οι φωτισμοί δίνουν την απαραίτητη λάμψη και δένουν τα γραφικά του, όπως θα περίμενε κανείς. 

Και κάπως έτσι πέρασαν 5 ώρες ανελέητου shooting και looting με τις πρώτες ώρες του Borderlands 3. Η αλήθεια είναι πως από ένα παιχνίδι δεκάδων ωρών, είδαμε ένα πολύ μικρό του δείγμα, το οποίο μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα και με μια ελπίδα. Τα ανάμεικτα συναισθήματα γιατί θύμιζε πολύ τα προηγούμενα δύο παιχνίδια της σειράς και περίμενα να έχει κάτι που θα αποτελεί ένα μεγάλο βήμα μπροστά και την ελπίδα γιατί οι διάφοροι πλανήτες που θα περιλαμβάνει μπορεί να ξετυλίγουν τις αρετές και τις μικρές αλλά ουσιαστικές gameplay βελτιώσεις του. Με έψησε να παίξω τη συνέχεια; Αναμφίβολα μιας και η συνταγή του παραμένει νόστιμη και ακατάλληλη για βουλιμικούς στο loot, όπως εγώ. 

Με ανυπομονησία, λοιπόν, αναμένω να δω τις υπόλοιπες θεότρελες πτυχές του Borderlands 3 στις 13 Σεπτεμβρίου 2019 στα PS4, Xbox One και PC.