Bonus Round: Χάσμα γενεών και Fortnite

Πόσες φορές έχουμε ακούσει από μεγαλύτερους να μας λένε «Όταν εγώ ήμουν στην ηλικία σου…» ή «εγώ στην εποχή μου…» προσπαθώντας να μας πείσουν ότι παλιότερα τα πράγματα γινόντουσαν καλύτερα ή ότι η δική τους εποχή ήταν πιο ρομαντική από τη δική μας; Φαντάζομαι πάμπολλες! Σαφώς τα video games δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτή την εξίσωση. Τι γίνεται όμως όταν οι «μεγαλύτεροι» πλέον είμαστε εμείς; (και μάλιστα δεν το έχουμε καν συνειδητοποιήσει;) Οι επιρροές από γενιά σε γενιά που έκαναν κάποιον νέο να εισέλθει στο κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών έχουν αλλάξει, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Οι σημερινές επιρροές όμως τι κόστος θα έχουν στις μελλοντικές γενιές; Οι μεγαλύτεροι φέροντας μπροστά αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία έχουμε να θυμόμαστε αρκετές όμορφες στιγμές, από εποχές που το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να περνάμε καλά. Στο πέρασμα του χρόνου μαζί με εμάς άρχισαν και τα παιχνίδια να ωριμάζουν. Απέκτησαν κινηματογραφικότητα, έγιναν περισσότερο ατμοσφαιρικά, μυστηριώδη και περιπετειώδη. Η μοναξιά του ήρωα σε μαγνήτιζε και σε παρέσυρε σε ταξίδια ατελείωτης εξερεύνησης και προκλητικών γρίφων. Έδεσαν με όμορφες ιστορίες άλλοτε τρομακτικές, άλλοτε φανταστικές που σε συνδυασμό με το gameplay εξέλιξαν τα βιντεοπαιχνίδια και τα έκαναν πόλο έλξης για αρκετούς ανθρώπους που δεν είχαν επαφή με αυτά.

Ωστόσο, ακόμα και σήμερα τα video games δεν έχουν βγάλει από πάνω τους την «ρετσινιά» της παιδικής ασθένειας. Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι ένα μεγάλο μέρος αυτής της ευθύνης την έχουν οι ίδιοι οι gamers. Είτε αυτοί είναι παλιάς κοπής είτε ανήκουν στο νέο ρεύμα. Το τι πληρώσαμε με το πορτοφόλι μας και η ανωριμότητα που προκύπτει από την τοξική συμπεριφορά στους online servers και στα forums, μοιραία έχουν διαμορφώσει την κοινή γνώμη εναντίων μας.

Όταν ακόμα και σήμερα βλέπουμε να φαγώνονται σε σχόλια για το ποια κονσόλα είναι καλύτερη, για την «ανωτερότητα» κάποιου επειδή έχει καλύτερη κάρτα γραφικών από κάποιον άλλο ή να τσακώνονται για το ποιο παιχνίδι την Χ εταιρείας είναι καλύτερο από αυτό της Ψ, όλα αυτά δεν δίνουν τροφή σε αυτούς που ψάχνουν διακαώς αποδιοπομπαίους τράγους για να απαλλαγούν των όποιων ευθυνών; Ποιος λοιπόν μας φταίει, οι χαρτογιακάδες, οι «δημοσιογράφοι» ή ο Trump;

Το gaming θέλουμε δε θέλουμε έχει αλλάξει. Μπορεί ο κοινός παρονομαστής να είναι η διασκέδαση, όμως άλλα κριτήρια έφερναν μπροστά σε μια οθόνη τα παιδιά των 80’s και 90’s, άλλα των 00’s και εντελώς άλλα σήμερα. Κάποτε αρκούσε μόνο η απλή διασκέδαση, να καταφέρεις να περάσεις μια πίστα, να φτάσεις ένα σκορ. Σαφώς το άλμα της τεχνολογίας και των social media γενικότερα έχουν συμβάλει σε αυτή την αλλαγή. Ωστόσο είναι αφελές να κατηγορούμε το μέσο και όχι την νοοτροπία.

Στο πολύ κοντινό παρελθόν η γνώμη των χαρτογιακάδων στις πανίσχυρες εκδοτικές εταιρίες, φαίνονταν να είναι αυτό που μετρούσε. Που τα αμφιβόλου περιεχομένου και ποιότητας DLCs ήταν διαθέσιμα σε μαζική προσφορά στις online υπηρεσίες και που τα ανακυκλωμένα και άνευ ουσίας blockbuster FPS έπαιζαν και πουλούσαν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Ύστερα βιώσαμε την ραγδαία άνοδο των open world παιχνιδιών και το πρόσφορο έδαφος που βρήκαν οι εταιρείες να εισάγουν τα microtransactions. Μια τακτική που ακολουθείται μέχρι τις μέρες μας. Μια ολόκληρη γενιά μεγάλωσε με open world λούνα παρκ, όπου το μόνο που έκανες ήταν να εμπλακείς σε online μάχες, προετοιμάζοντας αργά και μεθοδικά το επόμενο βήμα της battle royale φρενίτιδας, το οποίο αποδείχτηκε εν τέλει χρυσωρυχείο για τις εταιρείες. Κανένας ωστόσο δεν θα είχε θέμα αν όλα τα παραπάνω ήταν απλά επιλογές. Και μέχρι ένα σημείο ήταν.

Μπορεί για παράδειγμα το Call of Duty να έριξε το βάρος στο multiplayer όμως υπήρχε τουλάχιστον μέχρι τα πρώτα τρία Modern Warfare κι ένα αξιόλογο campaign. Μπορεί η online αρένα του Grand Theft Auto να ήταν πόλος έλξης για τους πιτσιρικάδες, υπήρχε όμως και ένα βαθύ σενάριο στο κυρίως παιχνίδι. Μπορεί η μάζα να μην ασχολούνταν με το single player αυτών των παιχνιδιών, όμως υπήρχε κάτι για τους πιο ρομαντικούς παίκτες που τους θύμιζε την ουσία των βιντεοπαιχνιδιών.

Η απλοποίηση είναι ένα ακόμα αγκάθι των σύγχρονων παιχνιδιών. Οφείλεται στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς που τρέχει ο άνθρωπος της νέας εποχής; Οφείλεται στο ότι ο κόσμος έχει μάθει να συμβιβάζεται αδιαμαρτύρητα σε ότι του σερβίρουν; οφείλεται στο ότι οι εταιρίες προσπαθούν να ευρύνουν την αγορά με οποιοδήποτε κόστος; Ή οφείλεται στο τι παρουσιάζεται ως cool και trendy στις streaming υπηρεσίες και το YouTube; Κάντε λίγο εικόνα τι παίζατε εσείς ως παιδιά, τι έπαιζε η επόμενη γενιά από εσάς και τι παίζει η σημερινή.

Φανταστείτε τα κριτήρια που σας έκαναν εσάς να ασχοληθείτε με τα video games και τα κριτήρια που κάνουν κάποιο παιδί σήμερα να ασχοληθεί. Τι θεωρούσατε εσείς πρόκληση και τι θεωρεί η νέα γενιά. Σκεφτείτε πόσο έχει ανοίξει το χάσμα όταν μια ολόκληρη γενιά μεγάλωσε θεωρώντας φυσιολογικό ένα open world-παιδική χαρά ή ένα FPS με ρηχό και ανακυκλώσιμο gameplay και με microtransactions που απλά γεμίζει τις ώρες με events, fetch quests και season passes. Όταν το επόμενο μεγάλο big thing είναι αυτό που θα παρουσιάσει (με το αζημίωτο τις περισσότερες φορές) ο εκάστοτε YouTuber ή influencer. Δείτε μόνο πόσα παιχνίδια τύπου Roblox, Minecraft, Hello Neighbor ή Fortnite έχουν ξεπεταχτεί. Πιστεύετε θα είχαν την ίδια απήχηση στη δική σας εποχή;  

Και άντε πες πριν μια δεκαετία ήταν ακόμα εφικτό να προτείνεις κάτι άλλο σε ένα πιτσιρίκι. Πείστε όμως σήμερα ένα παιδί που έχει γαλουχηθεί μέσω του YouTube πριν ακόμα πιάσει χειριστήριο στα χέρια του, να αφήσει τα παιχνίδια αυτά και να πιάσει για παράδειγμα ένα Super Mario. Ξέρετε τι μου απάντησε εμένα ο ανιψιός μου όταν τον ρώτησα γιατί δεν παίζει Mario στο Wii U του; «Πας καλά; Θα αφήσω το Fortnite για να παίξω με τον μυτόγκα;»

Επίσης όταν τον ρώτησα τι του βρίσκει μου είπε: «Καλά που ζεις εσύ; Αφού όλοι αυτό παίζουν, δεν το ξέρεις; Είδα τον τάδε στο YouTube που το έπαιζε». Φανταστείτε βρέθηκα στην παρέα του και άκουσα να μιλούν για video games. Ε, λοιπόν ένιωσα σαν άσχετος γέρος, δεν καταλάβαινα τίποτα απ’ ότι έλεγαν. Γεγονός που με έκανε να σκεφτώ ότι υπάρχει τεράστιο πλέον χάσμα γενεών. Κι αν αυτή η γενιά έχει τέτοια κριτήρια και απαιτήσεις από τα video games, πραγματικά τρομάζω με τα ποια πρόκειται να είναι τα κριτήρια στο μέλλον. 

Εσείς τι πιστεύετε, υπάρχει χάσμα γενεών; Είναι η σημερινή τάση απλά μια φούσκα που με τον χρόνο θα ξεφουσκώσει ή θα εξελιχθεί σε μια ακόμα μεγαλύτερη κρεατομηχανή που θα ισοπεδώσει όλα όσα αγαπήσαμε; Μήπως έχουμε πια «γεράσει» και μας φταίνε όλα; Ρομαντισμός υπάρχει σήμερα; Κι αν ναι πως πιστεύεται θα επιβιώσει στο μέλλον; Περιμένουμε τα σχόλιά σας με μεγάλο ενδιαφέρον.