Χάνοντας την εμπιστοσύνη της "day one" αγοράς

Πως θα εμπιστευθώ ξανά ένα παιχνίδι για να το αγοράσω την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας ή στους gamers γνωστή και ως "day one"; Αυτή είναι μια σκέψη που περνά στο μυαλό μου τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς πολλά συνέβησαν αυτή τη χειμερινή περίοδο στη gaming βιομηχανία που κλόνισαν σημαντικά το ενδιαφέρον των gamers για τα παιχνίδια, την αγοραστική τους δύναμη και την αφοσίωσή τους στο «άθλημα». Είτε αυτά τα τερτίπια των εταιριών λέγονται «δεν αφήνω να δημοσιευτούν review στο launch day” είτε «κυκλοφορώ το χ, ψ παιχνίδι στην ώρα του αλλά μισοτελειωμένο».

Αν το κοιτάξετε λίγο πιο σφαιρικά το θέμα θα δείτε πως η χειμερινή περίοδος του 2014 γέννησε περισσότερα λανσαρίσματα τίτλων με σοβαρά τεχνικά προβλήματα από κάθε άλλη χρονιά. Σε αυτό, φταίνε, φυσικά, οι εταιρίες που δεν έχουν πλέον την υπομονή ή την τιμιότητα να κυκλοφορήσουν ένα blockbuster τίτλο τους τελειωμένο και με όσο δυνατόν λιγότερα bugs γίνεται. Από τη στιγμή που ο χαρτογιακάς «Χ» executive producer χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και πει «το νέο Assassin’s Creed θα είναι έτοιμο στις 11 Νοεμβρίου», τότε όλη η Ubisoft θα πρέπει να έρθει τούμπα ώστε να εκπληρωθεί η προθεσμία. Άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά ότι το 1 εκ. πωλήσεις της πρώτη ημέρες –και λίγα μπορεί να λέω- το έχουν στο τσεπάκι τους, τι τους νοιάζει αν 24 ώρες μετά το launch ακούνε τους εξάψαλμους, αφού τα λεφτά τους τα εισπράξανε. Το φαινόμενο αυτό δεν εμφανίστηκε τώρα αλλά παρατηρείται τα τελευταία 2-3 χρόνια και μόνον στα μεγάλα franchises των εξίσου μεγάλων publishers του χώρου.

Το πρόβλημα είναι πως φέτος, τα σημάδια κόπωσης, ας μου επιτραπεί η έκφραση, φανερώθηκαν πιο έκδηλα από ποτέ με αποτέλεσμα να ζήσουμε τραγικά λανσαρίσματα τίτλων, από τους οποίους δεν περίμενε κανείς ποτέ ότι θα εμφανίσουν παιδικές αρρώστιες. Επειδή φέτος δεν μπήκα στον κόπο να αγοράσω κάποιο παιχνίδι διότι η ενασχόληση μου με τα reviews του site κάλυψε αυτό το κενό, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να πληρώνει €60 και να λαμβάνει στα χέρια του έναν τίτλο, που θα μου κάνει τη ζωή δύσκολη αντί να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Για παράδειγμα το τελευταίο παιχνίδι που το πορτοφόλι μου επέτρεψε να αγοράσω Day One ήταν το Halo 4. Πέραν του εξαιρετικού τίτλου τα λεφτά του τα έβγαλε και με το παραπάνω μιας και ασχολήθηκα κάτι εκατοντάδες ώρες με το multiplayer. Αν, λοιπόν, τότε το 2012 το Halo 4 παρουσίαζε ένα πρόσωπο όπως το λανσάρισμα του Master Chief Collection, τότε σίγουρα θα ένιωθα σαν ένα πειραματόζωο και θα μετάνιωνα σε κάποιο ποσοστό την απόκτησή του τις πρώτες ημέρες.  

Το χειρότερο θα ήταν το γεγονός ότι θα ξενέρωνα με το πρόσωπο που θα μου εμφάνιζε ένα τόσο αγαπητό παιχνίδι. Μιλώ πάντα σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία και οικονομική κατάσταση, η οποία αφορά το 99% όσων διαβάζετε στο παρόν άρθρο. Τα  50/ 60/ 70 ευρώ που κοστίζει ένα παιχνίδι τις πρώτες ημέρες, βγαίνουν πάρα πολύ δύσκολα και αυτό με οδηγεί σε στρατηγικό τρόπο σκέψης για το που θα ακουμπήσω τα πολύτιμα χρήματά μου. Παλιότερα σκεφτόμουν ποιους τίτλους θέλω πάρα πολύ. Έπειτα φίλτραρα την επιλογή μου από κριτήρια όπως «για ποιο καίγομαι ως Κυριάκος να λιώσω» ή « ποιο θα βγάλει λεφτά του μέχρι και την τελευταία δεκάρα». Πλέον, με βάση αυτά που έγιναν πρέπει να προσθέσω τον παράγοντα «ποια εταιρία έβγαλε παιχνίδια με τα λιγότερα προβλήματα». Ακούγεται παρατραβηγμένο και ίσως να είναι όμως δε σας βάζει σε σκέψη ότι φέτος η Ubisoft κυριάρχησε στις συζητήσεις των gamers, οι οποίες κατέληγαν στο να τη ανακηρύττουν ως η «νέα ΕΑ»; 

Οι μεγάλοι publishers βασίζουν τις πωλήσεις ενός τίτλου τους στα αντίτυπα που θα πουλήσει μέσα στην πρώτη εβδομάδα, αφού αυτά τα νούμερα παρουσιάζονται γρήγορα στους επενδυτές, οι οποίοι ανυπομονούν να ακούσουν για την επιτυχία του παιχνιδιού. Στη χειρότερη περίπτωση να περιμένουν και τρεις βδομάδες για να μετρήσουν τις πωλήσεις του παραπάνω όμως όχι. Άρα πάνω-κάτω βασίζονται στις γρήγορες πωλήσεις, ώστε αργότερα να μπορούν να διαλαλούν ότι πχ το νέο Call of Duty είναι το "fastest selling" παιχνίδι στην ιστορία της Βρετανίας ή πως το Destiny έγινε το “biggest IP launch” στην ιστορία των videogames και άλλους τέτοιους "PRικούς" όρους. Δε νοιάζονται για τον καταναλωτή-gamer που εμπιστεύθηκε τόσα χρόνια το franchise και που να προβλέψει ο ίδιος του ότι το παιχνίδι που τόσο αγαπά να παίζει και να αφήνει το κομπόδεμά του, θα τον πρόδιδε φέτος κυκλοφορώντας χωρίς dedicated servers –ένα χαρακτηριστικό που τόσο έντονα διαφήμιζε η Activision ότι θα φέρει το Advanced Warfare.

Οπότε τις πωλήσεις που θα κάνει μετά το τρίμηνο όπου η τιμή του θα έχει πέσει κατά 10 - 20€ δεν προσμετρώνται σε αυτό που θα καθορίσει την τύχη του sequel και επομένως αντιμετωπίζονται ως κοπανιστός αέρας για τον χαρτογιακά της «Χ» εταιρίας. Υπάρχει μια σημαντική μερίδα gamers εκεί έξω που με βάση τα όσα έπαθε φέτος δε θα αγοράσει Day One το ένα παιχνίδι που μπορεί να περίμενε όλη τη χρονιά για να κυκλοφορήσει. Αντιθέτως, θα περιμένει να δει πώς θα εξελιχθεί το πράγμα, να διαβάσει και κάποιο review τρεις - τέσσερείς μέρες μετά για να σχηματίσει μια άποψη η οποία θα τον οδηγήσει στην απόκτησή του. Το σκεπτικό αυτό το συμμερίζομαι απόλυτα και σε αυτό κατατάσσομαι άλλωστε.

Ας θεωρηθεί μιας κίνηση - τιμωρία εκ μέρους των gamers προς τις εταιρίες που δε σεβάστηκαν το κοινό τους. Προσοχή, όχι οι developers αλλά οι υπεύθυνοι στα ανώτερα κλιμάκια που λαμβάνουν τις τελικές αποφάσεις. Και μπορεί αυτές οι σκέψεις να μη γίνονται για εταιρίες με άριστο ιστορικό όπως η CD Projekt, αλλά μην μου πείτε πως δεν σας πέρασε από το μυαλό η ιδέα ενός The Witcher 3 με ένα ταραχώδεις λανσάρισμα, γιατί εμένα μου πέρασε σαν ένας σύντομος εφιάλτης. Ιδιαίτερα μετά και τη δεύτερη καθυστέρηση που έλαβε. Φανταστείτε ότι αυτό εξαπλώνεται σαν ιός στη συνείδηση των gamers, οι οποίοι πλέον δε θα μπορούν να βασιστούν, ούτε στους developers που έχουν αποδείξει με το σπαθί τους ότι αξίζουν τα €60 και με το παραπάνω.

Είναι κρίμα για τη δύναμη που έχουν τα μεγάλα franchises ως ονόματα στην αγορά να αμαυρώνονται, επειδή κάποιος πήρε μια κακή απόφαση χωρίς να σκεφτεί αυτού του είδους τις συνέπιες. Εύχομαι, λοιπόν, του χρόνου τέτοια εποχή να αναπολούμε τον χειμώνα του 2014 ως τον χειμώνα που τα blockbusters βγήκαν στην αγορά με μια ελαφριά γρίπη και οι μεγάλοι τίτλοι του 2015 να μην παρουσιάσουν αυτοκτονικές τάσεις κατά το λανσάρισμά τους.