Οι αναμνήσεις του εικοσάρικου!

Εμείς οι μεγαλύτεροι, είχαμε ζήσει στη δεκαετία του ‘90 πολύ όμορφες και διαφορετικές εμπειρίες σε αυτό  που σήμερα ονομάζουμε «retro gaming». Πολλοί, συμπεριλαμβανομένου και εμού, έχουμε αγαπήσει και σίγουρα νοσταλγήσει αυτό το είδος. Τα πράγματα τότε είχαν ένα είδους μυστηρίου, μία απλότητα αλλά και μία πρόκληση ταυτόχρονα. Σήμερα, με έναν πακτωλό πληροφοριών να έρχεται απο παντού, έχει χαθεί η λαχτάρα που υπήρχε κάποτε. Τότε για να δούμε και να παίξουμε ένα βιντεοπαιχνιδι έπρεπε,  αν είχαμε βέβαια κόνσολα,  οχι μόνο να το ψάξουμε για να το αγοράσουμε, αλλά σε αρκετές  περιπτώσεις  να βγούμε από  το σπίτι μαζί με την παρέα μας για να αναζητήσουμε τα λεγόμενα “ουφάδικα”,  ώστε να απολαύσουμε αυτό που μας αρέσει.

Με γεμάτες τις τσέπες από εικοσάρικα -όχι πάντα βέβαια- δε βλέπαμε την ώρα να κάνουμε κοπάνα απο την τελευταία βαρετή  ώρα στο σχολείο και να τρέξουμε στο κοντινότερο μέρος όπου υπήρχαν τα αγαπημένα μας arcade. Η εικόνα να βλέπεις στη σειρά  τα πελώρια αυτά μηχανήματα  με τα τόσο όμορφα, για τα μάτια μας τότε, χρώματα, δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λέξεις.  Τότε για να παίξουμε ένα παιχνίδι έπρεπε να περάσουμε πολλές ώρες έξω από το σπίτι,  σπαταλώντας το χαρτζιλίκι που με πολύ κόπο αποσπούσαμε από  τους δικούς μας.  Άλλες φορές  πάλι, περιμέναμε με ανυπομονησία  μήπως οι δικοί μας προγραμματίσουν κάποιο ταξίδι στην Αθήνα ή σε άλλη μεγάλη πόλη, όπου και εκεί υπήρχε πληθώρα απο arcades, ώστε να απολαύσουμε τα πολυπόθητα παιχνίδια!

Οι καιροί όμως άλλαξαν. Στη ζωή μας ήρθε το ίντερνετ  που σε συνδυασμό με το YouTube, πλέον όχι μόνο μπορείς να δεις ένα trailer ή την πρώτη πίστα από ένα παιχνίδι, αλλά να παρακολουθήσεις και ολόκληρα playthrouths, δηλαδή ολόκληρο το παιχνίδι. Τον τελευταίο καιρό που υπάρχει και το Twich, τα πράγματα είναι ακόμα πιο εύκολα στο να αποκτήσεις, έστω και έμμεσα, πρόσβαση σε ένα βιντεοπαιχνίδι. Όμως η μαγεία έχει χαθεί. Απολαμβάνουμε βέβαια την αγαπημένη μας ασχολία με διαφορετικούς τρόπους, όχι απαραίτητα άσχημους, αλλά η τότε εποχή είχε αυτό το “κάτι” που την έκανε  ξεχωριστή. Θυμάμαι  χαρακτηριστικά  να προσπαθούμε όλοι μαζί  να φάμε όσα περισσότερα φρουτάκια  μπορούσαμε στο Pacman, ή να σπαταλάμε χρήματα για να κερδίσουμε δύο ματς στο Street Fighter ή στο Mortal Kombat.

Πόσο χώμα είχαμε δει στο Sega Rally και πόση ανατριχίλα μας έπιανε όταν πέρναμε στα χέρια μας τα τεράστια πλαστικά όπλα για να πυροβολήσουμε τα ζόμπι στο House of the Dead!  Όσοι είστε στην ηλικία μου πιστεύω πως αυτή τη στιγμή με καταλαβαίνετε απόλυτα. Δυστυχώς αυτά τα  μαγαζιά δεν υπάρχουν πλέον. Η τότε ελληνική κυβέρνηση αντί να καταργήσει μόνο τους  κουλοχέρηδες με τα φρουτάκια, που θεωρήθηκαν τζόγος -και δικαίως βέβαια- η μπάλα πήρε μαζί και τα αγαπημένα μας arcades που τόσο πολύ αγαπήσαμε, κάνοντας την χώρα παγκόσμια ρεζίλι.

Αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια όλες αυτές οι αναμνήσεις ήταν το πρόσφατο ταξίδι που έκανα στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών. Πραγματοποιούσα μια βόλτα σε κάτι πολύ όμορφους συνοικιακούς  δρόμους της πόλης, όταν  το μάτι μου έπεσε πάνω σε ενα Bar με το άνομα «Emporium Arcade Bar». Κοιτάζοντας μέσα από τη μεγάλη σκούρη τζαμαρία, το μυαλό μου ταξίδεψε 20 χρόνια πίσω, στην αγαπημένη μου εποχή. Όλα  εκείνα που είχα αγαπήσει και έχω λησμονήσει, ήταν εκεί αραδιασμένα στη σειρά σαν τότε. Δίχως να το σκεφτώ ήμουν ήδη στο bar παρέα με μια άθλια τεκίλα και το σακουλάκι με τα κέρματα στο χέρι. Η μαγεία είναι μπροστά στα μάτια μου! Donkey Kong, Street Fighter, PacMan, Killer Insting, Mario, Golden Axe, Sega Rally, Rampage, Combra και έχω χάσει ήδη την αίσθηση του χρόνου. Μπροστά στα φλιπεράκια νιώθω σαν μικρό παιδί. Ο χρόνος έχει σταματήσει,  το ποτό έχει γίνει νερό και πραγματικά είχα πολύ καιρό να αισθανθώ τόσο όμορφα!

Ο κόσμος πολύς, δείχνει να περνάει και αυτός υπέροχα και αυτό  φανερώνει  πως ακόμα υπάρχει αγάπη για τη συγκεκριμένη ασχολία. Βέβαια μέσα σε όλον αυτόν τον ενθουσιασμό  προβληματίστηκα στο γιατι η χώρα μας να έχει τόσο διαφορετική κουλτούρα σε σχέση με τις υπόλοιπες  χώρες του κόσμου.  Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Την μαγεία της στιγμής δεν μπορεί να τη χαλάσει κανένας τέτοιος προβληματισμός.

Δείτε τις φωτογραφίες, οι οποίες να με συγχωρέσετε, αλλά δεν έχουν την καλύτερη δυνατή ποιότητα, ωστόσο θαρρώ πως μπορούν να μεταφέρουν το κλίμα.