Τα πιο δημοφιλή gaming reviews του 2018

Το Forza Horizon 4 είναι μία επιστροφή στις ρίζες της σειράς, θυμίζοντας μάλιστα το πρώτο παιχνίδι και ταυτόχρονα τιμάει με την δομή του και τον πρώτο “διδάξαντα”, το Test Drive Unlimited. Κάθε παιχνίδι μετά το πρώτο ήταν μεγαλύτερο και πλουσιότερο, όμως αυτό οδήγησε στο φαινόμενο των GTA, εκεί που ένας μεγάλος χάρτης παρασύρει τον παίκτη με το μέγεθος και την ελευθερία του και δεν τον κερδίζει με την ποιότητά του. Το φρέσκο πόνημα της Playground Games κάνει rewind, παίρνει όλα τα στοιχεία των προηγούμενων, τα επεξεργάζεται, αποβάλει τα αρνητικά και το αποτέλεσμα είναι ένα “απόσταγμα” που κάθε φορά που ξεκινάω να παίξω, ακούγοντας τις πρώτες νότες του soundtrack, ανατριχιάζω ξέροντας ότι παίζω ίσως το καλύτερο racing game όλων των εποχών (τουλάχιστον μέχρι το επόμενο...).

Το Fallout 76 είναι μια πυρηνική πανωλεθρία. Συγκεντρώνει σε ένα πρωτοφανές πακέτο όλα τα κακά στοιχεία που σιχαινόμαστε και μπορεί να υπάρχουν σε ένα open world παιχνίδι. Αποτυγχάνει σχεδόν σε όλους του τομείς που το απαρτίζουν και μαζί με τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα, τα οποία το κάνουν μέχρι και unplayable, δίνει ξεκάθαρα την αίσθηση ημιτελούς προϊόντος που η εκδότρια ωστόσο εταιρία έχει το θράσος να κοστολογεί σε full price. Ανύπαρκτη ιστορία, πανομοιότυπες και επαναλαμβανόμενες αποστολές που ουσιαστικά είναι ένα σύνολο από ανέμπνευστα και αδιάφορα fetch quest, μηδαμινή επίπτωση των πράξεών μας στην ιστορία, στον χαρακτήρα ή στον κόσμο γύρω μας κι’ όλα αυτά, μέσα σε ένα τεράστιο άδειο χάρτη χωρίς κίνητρα για περεταίρω εξερεύνηση. Δυστυχώς ακόμα κι αν λυθούν στο μέλλον όλα τα τεχνικά προβλήματα, οι σάπιες βάσεις που είναι στημένοι οι μηχανισμοί του παιχνιδιού δε δίνουν καμιά ελπίδα. Όσο και καλή διάθεση να έχει κάποιος, το Fallout 76 ακόμα και με παρέα μετά τις πρώτες ώρες σταματά να κάνει αίσθηση, γίνεται αδιάφορο και εν τέλη κουράζει.

To We Happy Few είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Για αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε. Κι ενώ αντικειμενικά θα μπορούσε να έχει σωθεί αυτή η κατάσταση με λίγη παραπάνω εμπειρία ή χρονική παράταση, ή απλά να μην συνέβαινε ποτέ αν οι δημιουργοί ήξεραν τι ήθελαν να δημιουργήσουν και διαχειρίζονταν το hype καλύτερα. Tο αποτέλεσμα, δυστυχώς είναι εμφανέστατο μέσα από την αίσθηση που αφήνει το παιχνίδι. Παρ’ όλα αυτά, το concept  του παιχνιδιού και γενικά το narrative κομμάτι αξίζουν να ρίξετε μια ματιά και εγείρουν πλούσιους προβληματισμούς. Φυσικά, θα το πρότεινα, αλλά δεν θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή αξίζει ως ΑΑΑ τίτλος. Αν παρέμενε Indie, σε υφάκι και σε τιμή, η προσέγγιση μου θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Το Black Ops 4 αποτελεί αυτή τη στιγμή το πιο πλήρες πακέτο online παιχνιδιών που μπορεί κάποιος να αγοράσει. Η επιλογή του studio να περιορίσει τον αριθμό των ίδιων Specialist που μπορούν να συμμετέχουν ταυτόχρονα σε μια μάχη, η χειροκίνητη αναπλήρωση υγείας, το προσγειωμένο gameplay (χωρίς τα thrust jumps και wall runs), η αναδιοργάνωση των modes, η ποικιλομορφία των χαρτών που έχουν κάτι για όλους και ωθούν τον παίκτη να πειραματιστεί με διαφορετικούς χαρακτήρες και διαφορετικό τρόπο παιξίματος, κάνουν το Multiplayer του Black Ops 4 κατά τη γνώμη μου το καλύτερο και πιο διασκεδαστικό Call of Duty των τελευταίων ετών.

Στα Zombies επίσης έχει γίνει εξαιρετική δουλειά. Μπορεί να χρειαστεί χρόνος να κατανοήσει κάποιος τους νέους μηχανισμούς, όμως αξίζει τον κόπο και τον όποιο εκνευρισμό προκαλέσει το κάκιστο μενού, γιατί το παιχνίδι ανταμείβει σε διασκέδαση τόσο τους αρχάριους όσο και τους σκληροπυρηνικούς. Οι νέοι χάρτες διαθέτουν πλούσιο level design με αρκετές κρυφές περιοχές και μυστικά προς εξερεύνηση, οι γρίφοι είναι έξυπνοι χωρίς να δυσκολεύουν υπερβολικά, υπάρχει ικανοποιητική γκάμα εχθρών, τεράστια ποικιλία από perks και παραμετροποιήσεις και η A.I. δεν απογοητεύει.

Το Blackout τέλος επιτυγχάνει να μείνει πιστό στο battle royale genre. Είναι ξεκάθαρο ότι ο βασικός κορμός του επηρεάστηκε από το PUBG, όμως σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί φθηνή απομίμηση. Αντιθέτως σε όλο το μήκος και πλάτος αποπνέει την αίσθηση του ποιοτικού AAA που έχουμε συνηθίσει στα Call of Duty, τόσο με το γρήγορο ρυθμό του όσο και με την προσθήκη νέων ολόδικών του στοιχείων που το κάνει αυτόματα να ξεχωρίζει από τον ανταγωνισμό.

Μπορώ να γράψω το πιο μικρό και περιεκτικό συνοψίζοντας από κάθε άλλο review του Unboxholics.com αφού μου αρκούν μόλις τρείς λέξεις για να περιγράψω το Metal Gear Survive: Άψυχο, generic, βαρετό. Προσωπικά δεν προτείνω σε κανέναν να ξοδέψει τον πολύτιμο χρόνο του και τα χρήματά του. Υπάρχουν πολύ καλύτερα παιχνίδια για να παίξετε. Μου προκαλεί θλίψη ο τρόπος με τον οποίο ένα τόσο θρυλικό και κοντά στην καρδιά μου franchise, αμαυρώνεται με αυτόν τον τρόπο. Το Survive αποτυγχάνει παταγωδώς ως Metal Gear, αλλά δεν τα καταφέρνει ούτε ως survival παιχνίδι, αφού μοιάζει σαν μια αρπαχτή που δημιουργήθηκε για να ξεζουμίσει τα πορτοφόλια των παικτών με τα εξωφρενικά του microtransactions. Δεν θεωρώ πως ο τίτλος έχει κάτι να προσφέρει ούτε σε επίπεδο ιστορίας, ούτε σε gameplay. Σίγουρα αυτός δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει η μετά-Kojima εποχή των Metal Gear. Προσπεράστε τον και προσευχηθείτε άλλα θρυλικά IP της Konami, όπως το Silent Hill και το Castlevania, να μην λάβουν την ίδια αντιμετώπιση.

Το Sea of Thieves είναι μια περίπτωση που με θλίβει ιδιαίτερα. Το παιχνίδι είναι ικανό να προσφέρει αξέχαστες εμπειρίες, ο πυρήνας του είναι στιβαρός και προσεγμένος, ενώ οπτικά είναι πανέμορφο, με το καλύτερο νερό που έχω δει ποτέ μου σε βιντεοπαιχνίδι. Δυστυχώς όμως όλη η διασκέδαση σταματά πριν προλάβει να αρχίσει. Το παιχνίδι έχει απίστευτη έλλειψη περιεχομένου, πρακτικά δεν έχει απολύτως τίποτα ουσιώδης να κάνεις. Μετά από 4-5 ώρες τα έχεις δει σχεδόν όλα. Υπάρχουν ακόμα αρκετά τεχνικά προβλήματα και γενικά ο τίτλος δεν ξέρει να ανταμείβει τον παίκτη. Αυτή τη στιγμή προτείνω το παιχνίδι μόνο σε όσους θέλουν απεγνωσμένα να ζήσουν το όνειρο της πειρατικής ζωής και είναι προετοιμασμένοι για ατελείωτη αγγαρεία. Μπορεί να είναι ειρωνικό για τίτλο που λαμβάνει χώρα στην θάλασσα, αλλά η καλύτερη λέξη για να περιγράψει το Sea of Thieves είναι μια: Ρηχό.

Με αέρα υπεροχής το FIFA 19 δικαιώνει το όνομα του και το πακέτο που προσπαθεί να χτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Φέρνει ουσία και δεν φλυαρεί ούτε στο ελάχιστο παικτικά. Έσφιξε τα δόντια και πίεσε σκληρά για ένα γεροδεμένο gameplay και τα κατάφερε. Μιλάμε για το πιο απολαυστικό παικτικά FIFA των τελευταίων ετών. Δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν έχει περιθώρια να βελτιωθεί, πάντα θα έχει.  Έκανε όμως μια προσπάθεια που αξίζει να επενδύσετε χρήματα και χρόνο σε αυτή. Η προσθήκη των Champions League και Europa League απλώς το εδραίωσε ως ένα ολοκληρωμένο πακέτο για κάθε ποδοσφαιρόφιλο. 

Δυστυχώς, οι θιασώτες της παλιάς Lara δεν θα βρουν ούτε αυτή τη φορά λύτρωση και θα πρέπει να περιμένουν μαζί με τους υπόλοιπους το επόμενο δέκατο τρίτο βήμα της αρχαιολόγου. Το Shadow of the Tomb Raider δείχνει την πρόθεση να διορθώσει τα λάθη των δύο προηγούμενων παιχνιδιών και μέχρι ένα σημείο τα καταφέρνει. Παράλληλα απογοητεύει δημιουργώντας από νωρίς υψηλές προσδοκίες τις οποίες ποτέ δεν εκπληρώνει. Απογυμνωμένο, όμως, από τα σεναριακά του λάθη παραμένει μία απολαυστική και χορταστική περιπέτεια εξερεύνησης που θα σας πάρει περίπου τριάντα ώρες να την ολοκληρώσετε.

Μπορώ να φανταστώ το Far Cry 5 σε κάποια Game of the Year λίστα στο τέλος της χρονιάς; Δύσκολο, αλλά όχι απίθανο. Ίσως ήμουν λίγο πιο ενθουσιώδης αν αυτό ήταν το κεφάλαιο της σειράς που είχε ακολουθήσει το Far Cry 3. Το σίγουρο είναι ότι με το Far Cry 5 (όπως και σε μεγαλύτερο βαθμό με το Assassin's Creed Origins) βλέπω μια Ubisoft η οποία επιτέλους ακούει στην κριτική. Μπορεί να μην έπαιξα κάτι επαναστατικό στην άρτια απεικόνιση της «κοκκινολαίμικης» επαρχίας της Μοντάνα, αλλά είδα το «ρεφινάρισμα» της συνταγής παιχνιδιών ανοιχτού κόσμου που έχει αποτελέσει σημείο αναφοράς στο genre τα τελευταία χρόνια. Αν η σειρά δεν σας είχε συγκινήσει στο παρελθόν, κατά πάσα πιθανότητα θα σας αφήσει ξανά αδιάφορους, αλλά σε όσους πατούσε μερικά κουμπιά και απλά κουράστηκαν με την στασιμότητά της, το Far Cry 5 είναι μια πολύ καλή πρόταση.

Το απόλυτο βιντεοπαιχνίδι και μία από τις σπουδαιότερες στιγμές της γενιάς. Καλό σας ταξίδι…

Οι άνθρωποι της Insomniac δηλώνουν οπαδοί του Spider-Man και μόλις το απέδειξαν. Μπορεί να μην εφηύραν ξανα τον τροχό του gameplay, παρέδωσαν, όμως, ένα τελικό προϊόν  καλογυαλισμένο, πολύ διασκεδαστικό, τουλάχιστον εντυπωσιακό οπτικά και με αριστοτεχνική εξιστόρηση. Από εμένα το sequel θεωρείται ήδη πολυαναμενόμενο. Μένει μόνο να δούμε αν στο επόμενο πόνημά της η Insomniac θα κάνει την υπέρβαση που θα οδηγήσει σε κάτι εξ ολοκλήρου συγκλονιστικό. Άλλωστε οι εποχές που η Gotham μονοπωλούσε την συζήτηση για το καλύτερο κομιξοπαίχνιδο, τελείωσαν.

Μου είναι πολύ εύκολο να προτείνω το Assassin's Creed Odyssey. Η Αρχαία Ελλάδα που δημιούργησε η Ubisoft είναι μαγευτική. Πρόκειται για έναν από τους ομορφότερους κόσμους που έχω δει ποτέ σε βιντεοπαιχνίδι. Χωρίς υπερβολή. Είναι μια απίστευτα πειστική και ζωντανή αναπαράσταση που τιμά την πλούσια κληρονομιά μας. Το παιχνίδι έχει ψεγάδια, αλλά νομίζω πως αξίζει να κάνετε τα στραβά μάτια για να βιώσετε τη συγκλονιστική Αρχαία Ελλάδα του Odyssey. Ανεξαρτήτως όμως με το setting και η ιστορία του είναι πολύ καλή, με ανατροπές που δεν περιμένεις, η υλοποίηση του RPG στοιχείου έχει γίνει με ουσιαστικές αποφάσεις, το combat είναι βελτιωμένο και γενικά το παιχνίδι είναι σε όλα ένα κλικ παραπάνω από το Origins. Συνολικά σαν πακέτο έχει εντυπωσιακά πολύ περιεχόμενο, με μεγάλες βλέψεις και κλίμακα. Οδύσσεια. Όνομα και πράμα.

Το Detroit: Become Human είναι μία πανέμορφη εμπειρία. Αν και έχει τις αδυναμίες της, θεωρώ πως είναι η πιο στιβαρή δουλειά του David Cage ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα παιχνίδια που έπαιξα τελευταία. Με τράβηξε, τόσο η θεματολογία, όσο και η ανεπανάληπτη σε σημεία ατμόσφαιρα. Το σενάριο -το οποίο είναι πολυεπίπεδο και στον καθένα από εμάς θα είναι λίγο έως πολύ αλλαγμένο- με κράτησε σε εγρήγορση καθ’ όλη τη διάρκεια των 15-20 ωρών που ασχολήθηκα με το παιχνίδι. Το πρόβλημά του είναι ότι θίγει και προβάλει θέματα που οι πολιτικώς ορθοί του σήμερα -που πλέον «κυβερνούν» την κοινωνία- θα ενοχληθούν, θα το πουν υπερβολικό, θα το πουν δακρύβρεχτο. Αν σας αρέσουν, λοιπόν, αυτού του είδους τα παιχνίδια, επενδύστε άφοβα το χρόνο και τα χρήματά σας. Το Detroit είναι ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της κατηγορίας του.

To Red Dead Redemption 2 είναι από τα παιχνίδια που κρατάνε, τουλάχιστον μέσα μου, ζωντανή την αγάπη μου για αυτό το μέσο. Είναι ο λόγος που πιστεύω ακόμη στο single-player. Είναι ο λόγος που θέλω να ανοίξω την κονσόλα μου και να ταξιδέψω μόνος μου σε έναν κόσμο πολύ μακριά από τον «δικό μου». Είναι λόγος που ψάχνω, μαζεύω, διαβάζω, παίζω βιντεοπαιχνίδια. Γι’ αυτά τα παιχνίδια κύριοι αγαπάμε αυτό το χόμπι. Για αυτές τις εμπειρίες. Αν υπάρχουν δέκα κόκκινα κουμπιά στον εαυτό μου, αυτό το παιχνίδι πάτησε τα έντεκα από αυτά.