Σκόρπιες σκέψεις για το Silent Hills

Όσοι με γνωρίζουν λιγάκι καλύτερα, ξέρουν πολύ καλά τη μανία μου με τη σειρά Silent Hill. Έχω ένα παράξενο ψυχολογικό δέσιμο με τα παιχνίδια της Konami, ή για να το θέσω καλύτερα, με τα παιχνίδια της Team Silent. Όχι ότι δε μου άρεσαν οι μετά του Silent Hill 4: The Room κυκλοφορίες, αλλά όπως και να το κάνουμε οι Ιάπωνες έχουν έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να βγάζουν τα απωθημένα τους στα παιχνίδια. Η σειρά, μετά τη διάλυση της Team Silent, πήγε σε χέρια Αμερικανών, σε χέρια Άγγλων, ακόμη και σε χέρια Τσέχων. Η δουλειά όλων ήταν τίμια, αλλά κακά τα ψέματα απείχε χιλιόμετρα μακριά από αυτό που λέμε «αυθεντικό Silent Hill». Έτσι, χρόνο με το χρόνο, το Silent Hill franchise άρχιζε να ξεφτίζει και να πέφτει ολοένα και περισσότερο στα μάτια, τόσο του ευρύτερου κοινού, όσο και των ίδιων των φανατικών.

Προσωπικά, την ευθύνη γι’ αυτήν την κατάσταση τη ρίχνω στην Konami, η οποία επηρεασμένη από το «κραχ» του ιαπωνικού gaming που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια -και σε κάποιο βαθμό συνεχίζουμε να βιώνουμε μέχρι και σήμερα- έπραξε παντελώς ανεύθυνα. Με περίσσια άνεση, η εταιρία εμπιστεύτηκε ένα από τα ιστορικότερα franchises στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών, σε χέρια που θα μπορούσαν, κάλλιστα, να το καταστρέψουν. Αυτή η παιδική ίωση των εργολαβιών, που πρόσβαλλε Konami, Capcom και άλλες εταιρίας της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, όσο αθώα κι αν φαινόταν, έχει «κλείσει σπίτια» στο παρελθόν, αλλά ευτυχώς δεν κατάφερε να φτάσει σε αυτό το στάδιο στην περίπτωση των Silent Hill. Ξαναλέω, όμως, ζημιά στο image του franchise έχει γίνει, μιας και η σειρά, στα μάτια των gamers, έχει πέσει πολύ και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν το αξίζει σε καμία περίπτωση. Επιτρέψτε μου, όμως, να την προσπεράσω αυτήν την ιστορία, γιατί μόνο θλίψη και σύγχυση μου προκαλεί.

Αν με ρωτούσατε τι είναι αυτό που έλειπε από τα “μη Team Silent” Silent Hill, θα σας απαντούσα με φοβερή ευκολία «η αρρώστια και η φρίκη ενός Ιάπωνα». Θεωρώ πως μόνο οι αυτοί, οι κατά τ’ άλλα γλυκύτατοι σχιστομάτιδες, κουβαλούν την απαραίτητη τρέλα για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στη συνονθύλευμα ενός Silent Hill. Γιατί τα Silent Hill δεν είναι απλά παιχνίδια τρόμου. Είναι κάτι παραπάνω από “jump scares”, κάτι παραπάνω από “survival horror”.

Τα Silent Hill έχουν ως βάση τους το φόβο, ο οποίος πηγάζει από τα ατελείωτα και ποικίλα συναισθήματα που προκαλούνται στον παίκτη, τόσο μέσω των εικόνων, όσο και μέσα του ήχου. Τα Silent Hill θέλουν τον παίκτη να τον φοβίζουν ως ιδέα και όχι πάνω στην πράξη. Θέλουν να τον βάζουν για ύπνο και να τον επισκέπτονται, ως εφιάλτες, τα βράδια. Θέλουν να πατούν όλα τα κουμπιά που θα τον κάνουν να λυγίσει. Τα Silent Hill έχουν υπόβαθρο, έχουν ιστορία, έχουν ένα απίστευτο τρόπο να σε διαλύουν ψυχολογικά, αλλά ταυτόχρονα να περνούν μηνύματα. Τραβηγμένα όλα αυτά; Για κάποιους ίσως. Για εμένα περιγράφουν την εφηβική μου πραγματικότητα.

Και κάπου εδώ έρχεται ο Hideo Kojima, ως από μηχανής Θεός, που ενώ έχει άλλες δουλειές (βλ. Metal Gear Solid V: The Phantom Pain), θέλει να εκπληρώσει μία παλιά του επιθυμία: να δημιουργήσει ένα μεγάλο, ικανό και σεβόμενο την ίδια του την ιστορία Silent Hill. Η ανάμειξή του με το franchise γνωστοποιήθηκε επεισοδιακά. Μόλις λίγα 24ωρα έχουν περάσει από τη στιγμή που η Sony, στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στο πλαίσιο της Gamescom 2014, μας έδειξε ένα «νέο» horror παιχνίδι με την ονομασία P.T. Το P.T. -μας έλεγε η Sony- είναι ένα παιχνίδι με δυνατές δόσεις τρόμου, το οποίο θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή στο μέλλον και πως το demo του είναι διαθέσιμο προς δοκιμή. Οι παίκτες το κατέβασαν, το έπαιξαν και το ολοκλήρωσαν και πολύ σύντομα διαπίστωσαν την «τρολιά» που έκρυβε. Το P.T., λοιπόν πρακτικά αποτελεί το “P”layble “T”easer του Silent Hills, του τίτλου, δηλαδή, που ετοιμάζει ο Kojima. Η αλήθεια είναι πως μόνο αυτός θα μπορούσε να κάνει τέτοιου είδους ανακοίνωση.

Ο Kojima, όμως, δεν είναι μόνος του σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα. Στο πλευρό του έχει τεράστια ονόματα που η αλήθεια είναι πως ανεβάζουν στα ύψη τον πήχη των προσδοκιών. Δίπλα του έχει τον εκπληκτικό Guillermo Del Toro (Pan’s Labyrinth, The Orphanage κ.α), καθώς και βετεράνους της Team Silent, όπως είναι οι Akira Yamaoka, Kazuhide Nakazawa, Suguru Murakoshi, Masahiro Ito και άλλοι. Νομίζω πως αυτά τα ονόματα είναι το «υγρό» όνειρο του κάθε fan της σειράς και πως ο χαρακτηρισμός «dream team» φαντάζει μικρός για να περιγράψει την πραγματικότητα.

Το demo του P.T., το οποίο ενδεχομένως ως υλικό να μην υπάρχει στο τελικό προϊόν και να μην έχει καμία σχέση με αυτό που θα δούμε όταν με το καλό κυκλοφορήσει το Silent Hills, έδειξε σημάδια εξαιρετικής γραφής. Μπορεί να μιλάω εκ του ασφαλούς, αλλά αυτό που έπαιξα εγώ «βρωμούσε» από μακριά Silent Hill. Οι απόκοσμοι ήχοι, εκείνο το εφιαλτικό συναίσθημα του φόβου και η αναρχία που διέπει τη σκηνοθεσία ενός Silent Hill ήταν εκεί, παρόντα. Το παιχνίδι, φωνάζει από μακριά, πως από πίσω κρύβονται Ιάπωνες. Τρελοί, παθιασμένοι, ορεξάτοι και, με την καλή έννοια, άρρωστοι Ιάπωνες.

Ο Kojima δεν είναι απλά ένας ταλαντούχος δημιουργός. Ο Kojima είναι ένας άνθρωπος που έχει βιώματα τα οποία ξεβράζονται στην επιφάνεια κάθε παιχνιδιού που πιάνει στα χέρια του. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος fan των Metal Gear (στραυρώστε με!) αλλά μπορώ να υπογράψω και με τα δύο χέρια μου ότι αυτά τα παιχνίδια, κυρίως λόγω του Kojima, ξεφεύγουν λίγο, έως πολύ από τα όρια του «videogame».

Ναι, νομίζω πως έχω κάθε δικαίωμα να εμπιστεύομαι τον Hideo Kojima σε ένα Silent Hill. Δε ξέρω κατά πόσο θα μπορέσει να πλησιάσει τα αριστουργήματα της Team Silent, αλλά πιστεύω πως αυτός είναι πολύ πιο ικανός από τον οποιονδήποτε Αμερικάνο, Άγγλο ή Τσέχο, κυρίως γιατί είναι φτιαγμένος από τα ίδια υλικά που ήταν φτιαγμένοι αυτοί που μας χάρισαν την εμπειρία των πρώτων τεσσάρων Silent Hill. Να μας απογοητεύσει; Αν και δύσκολο, δεν είναι απίθανο. Το σίγουρο είναι ότι θα ξέρουμε ότι αν δεν τα καταφέρει και ο Kojima, τότε δε θα τα καταφέρει κανείς και πως η σειρά θα πρέπει να μπει στο ντουλάπι της ιστορίας και να τη θυμόμαστε ως κάτι που αναστάτωσε το παρελθόν μας.