Γιατί ένα λογότυπο είναι αρκετό...

Θα προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, αν και δεν είμαι από αυτούς που μπορούν να κρατήσουν την εσωτερική τους γαλήνη σε υγιή επίπεδα. Όσοι παρακολουθείτε καιρό, τόσο εμένα, όσο και τους Unboxholics γενικότερα, θα έχετε αντιληφθεί πως γενικά...το ζούμε βρε αδερφέ. Είμαστε λίγο πιο παθιασμένοι από το κανονικό, λίγο πιο ενθουσιώδεις από το συνηθισμένο και λίγο πιο εκδηλωτικοί στα συναισθήματα που μας προκαλούν αυτά τα οποία αγαπάμε. Είναι το σωστό; Πιθανότατα όχι. Αλλά κάτι μου λέει πως όλος αυτός ο κόσμος που μας παρακολουθεί και μας επισκέπτεται, μάλλον μοιράζεται το ίδιο πάθος, την ίδια αγάπη. Κάποιοι είναι πιο εκδηλωτικοί, κάποιοι όχι τόσο. Αλλά είμαι βέβαιος πως το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, ανεξαρτήτως ηλικίας, βαθιά μέσα του το γουστάρει αυτό το πράγμα. Είτε το λέμε gaming, είτε σινεμά, είτε τεχνολογία.

Προχθές, η Nintendo ανακοίνωσε το Metroid Prime 4. Στην πραγματικότητα έδειξε μόνο ένα λογότυπο, το οποίο έκανε fade-in με λίγη ατμοσφαιρική μουσική, για λίγα δευτερόλεπτα. Αυτό αρκούσε για να “ρίξει” το ίντερνετ και να δούμε τραβηγμένες αντιδράσεις, ανθρώπων κάθε ηλικίας να πανηγυρίζουν λες και κέρδισαν μερικά εκατομμύρια στο Τζόκερ. Και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που μπήκα στη διαδικασία να συντάξω αυτό το κείμενο. Πριν ξεκινήσω να αναφέρω πως είμαι από αυτούς τους “τρελούς” που ούρλιαζαν στη θέα του λογοτύπου του επερχόμενου Metroid. Τη σειρά τη λατρεύω όσο λίγες και την αγαπάω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Και μιλάω για βαθιά αγάπη. Όχι κάτι επιφανειακό και κάτι που απλά γουστάρω. Δακρύζω όταν ακούσω το soundtrack, ανατριχιάζω όταν βλέπω φωτογραφίες της Samus, γεμίζω συναισθήματα όταν μου έρχονται αναμνήσεις από τα παιχνίδια.

Είδα πολύ κόσμο να ενοχλείται από τη χαρά αυτών που πανηγύριζαν για το Metroid Prime 4. “Μα καλά, πάτε καλά; Ένα λογότυπο είδατε!” έγραφαν σε σχόλια. “Πρέπει να είστε 12χρονα όλοι εσείς που κάνετε σαν τρελοί” έλεγαν. Αν το δεις από τη ψυχρή και ρεαλιστική σκοπιά, τότε ναι, έχουν δίκιο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ουρλιάζεις για ένα λογότυπο. Θέλω ρωτήσω όμως όλους αυτούς που ενοχλήθηκαν από τη χαρά μας, αν έκατσαν έστω και λίγο να προσπαθήσουν να εντοπίσουν τους πραγματικούς λόγους γι' αυτές τις “τραβηγμένες” αντιδράσεις. Πέρα από το γεγονός ότι το να ενοχλείσαι από τη χαρά του άλλου είναι λιγάκι αφύσικο και επικίνδυνο, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει να γκρινιάζεις, επειδή κάποιοι θέλουν παθιασμένα την επιστροφή μιας αγαπημένης τους σειράς.

Αν και δε θέλω να εστιάσω στο Metroid αυτό καθαυτό, ούτε θεωρώ πως χρειάζονται εξηγήσεις, επιτρέψτε μου να αναφέρω μόνο μερικούς λόγους για τους οποίους, τουλάχιστον εγώ, σηκώθηκα και χοροπηδούσα σα μικρό παιδί όταν είδα την ανακοίνωση της Nintendo. Τα Metroid είναι υπέροχα παιχνίδια. Από τα 90s μέχρι και το Wii, μας έχουν χαρίσει σπουδαίες στιγμές, όμορφες αναμνήσεις. Έχουν μία παράξενη κρούστα που δε συναντάς εύκολα σε βιντεοπαιχνίδι. Είναι μοναχικά, είναι μελαγχολικά, είναι “προσωπική υπόθεση”. Προφανώς και μπορώ να γράψω πολλές παραγράφους με αυτά που αγαπώ στα Metroid.

Η σειρά, ωστόσο, εδώ και πολλά χρόνια είναι απούσα. Παρά το γεγονός ότι όλες οι μεγάλες σειρές της Nintendo δε σταμάτησαν -πρακτικά- ποτέ να μας απασχολούν, τα Metroid είχαν εξαφανιστεί. Αυτό, εκτός από ερωτηματικά, είχε δημιουργήσει και διακαή πόθο στους fans. Πολλοί, μάλιστα τα είχαμε ξεγράψει. Πολλοί, είχαμε θυμώσει με την εταιρία, κυρίως γιατί νιώθαμε αδικημένοι. Γιατί ήταν άδικο να βλέπεις όλα τα μεγάλα franchises να συνεχίζουν ακάθεκτα και το Metroid, ένα από τα θρυλικότερα και βασικότερα IPs, να έχει εξαφανιστεί. Ε, με τη σειρά να λείπει για τόσα χρόνια, με όλους εμάς να ικετεύουμε για μια επιστροφή, δε θέλει και πολύ να “υπερβάλλεις” στις αντιδράσεις σου όταν τελικά βλέπεις ακριβώς αυτό που ζητούσες παθιασμένα, να σκάει μπροστά στα μάτια, έστω και με τη μορφή ενός λογοτύπου.

Οπότε, δεν είναι το λογότυπο για το οποίο κάνουμε σαν τρελοί. Οι αναμνήσεις και η βαθιά αγάπη για κάτι που μας μεγάλωσε, είναι αυτά που προκαλούν τον ενθουσιασμό. Ούτε βλαμμένα είμαστε, ούτε μικρά παιδιά που χαίρονται πολλές φορές χωρίς ουσιαστικό λόγο. Απλά οι περισσότεροι από εμάς, με την δεσποινίδα Samus έχουμε περάσει πολλές κρύες νύχτες του χειμώνα μπροστά από τη μεγάλη CRT τηλεόραση. Τα Metroid -όπως και πολλά τέτοια παιχνίδια- μας κράτησαν συντροφιά όταν ακόμη φορούσαμε, πολύχρωμες πιτζάμες με σουπερήρωες. Αυτά τα παιχνίδια για κάποιους είναι στιγμές και όχι pixels. Για κάποιους είναι αναμνήσεις και όχι κώδικες ή γραφικά. Για κάποιους είναι εμπειρίες και ταξίδια και όχι βαθμολογίες, κριτικές, metacritic και frames per second.

Αυτό που με λυπεί στο σύγχρονο κοινό είναι ότι οι περισσότεροι δεν το απολαμβάνουν αυτό το χόμπι. Νιώθω ότι το κοιτούν επικριτικά, διστακτικά και με απίστευτη καχυποψία. Βλέπω κόσμο να ασχολείται με το gaming, αλλά διαρκώς να προσπαθεί να βρει αρνητικά, να ψάχνει συνέχεια κάτι να σταθεί, σε κάποιο λάθος, σε κάποιο στραβοπάτημα. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που παίζουν για να κριτικάρουν και μόνο. Όχι, μη με παρεξηγήσετε. Φυσικά και όλα μπορούν να τεθούν υπό κρίση και έτσι πρέπει να γίνεται ώστε να έχουμε και μια τάξη στη ζωή μας. Φυσικά και μέσα όπως και το δικό μας, θα σας παραθέσουν κριτική ώστε να σας βοηθήσουν στην επόμενή σας αγορά. Προφανώς και η άσκηση κριτικής, θα βοηθήσει και το ίδιο το μέσο να εξελιχθεί και να βελτιωθεί. Συνεχίζω όμως να πιστεύω πως πρέπει γενικά να χαλαρώνουμε που και που. Όπως και όλα τα χόμπι, έτσι και το gaming, το κάνουμε για να περάσουμε καλά, για να ξεφύγουμε, για να ξεσκάσουμε από τα προβλήματα και την πολλές φορές βαρετή καθημερινότητα, να ταξιδέψουμε.

Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, πριν αντιδράσεις, κάτσε και σκέψου τι ακριβώς θέλω να περάσω με αυτό το κείμενο. Δεν κρίνω, δεν επιτίθεμαι σε κανέναν. Προσπαθώ, όμως, να πείσω κάποιους να δουν λιγάκι διαφορετικά αυτήν την όμορφη ασχολία. Δε ζητάω να καταπίνουμε και να αποδεχόμαστε τα πάντα. Άλλωστε έχω αποδείξει πως καλό είναι να σηκώνουμε τοίχο όταν βλέπουμε κάτι να πάει στραβά. Και φωνές και αντιδράσεις και παράπονα και γκρίνια. Όλα χρειάζονται για να υπάρχει μια ισορροπία. Αλλά όχι στα πάντα και όχι πάντα! Προσπαθήστε να το χαίρεστε λιγάκι παραπάνω αυτό το χόμπι. Τα χόμπι δεν τα κάνετε για τους άλλους, ούτε τα κάνετε για να νευριάζετε. Το κάνετε γιατί περνάτε καλά, γιατί το χαίρεστε.