Τα αδικοχαμένα παιχνίδια της προηγούμενης γενιάς

Σιγά-σιγά οδεύουμε προς την τελική ευθεία του τελικού αποχαιρετισμού της περασμένης γενιάς. Ο λόγος για τη γενιά των Wii, Xbox 360 και PlayStation 3 που θα αποχαιρετήσουμε με όλες τις τιμές που της αντιστοιχούν για τις συγκινήσεις που μας χάρισε. Εκείνη τη στιγμή, ένα κύμα νοσταλγίας με κατέκλυσε την ώρα που αναπολούσα τα παιχνίδια που είχα την ευκαιρία να παίξω κατά τη διάρκεια της 7ης γενιάς κονσολών. Μέσα στα διαμάντια που έπαιξα, αναφέρομαι στα «10άρια», τα «9άρια» και τα «8άρια» που θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη μου και στις μνήμες όλων μας, υπήρξαν και εκείνα τα «7άρια», τα «6άρια» και τα «5άρια» που για κάποιον παράξενο λόγο ούτε αυτά θα ξεχαστούν. Γιατί παρά τα όσα ελαττώματα μπορεί να είχαν κάπου θα διέπρεπαν, κάποιο σημείο του παιχνιδιού θα ήταν ιδιαίτερα ελκυστικό, μυστηριωδώς ερωτικό, εν ολίγοις αρκετό για να σας καθηλώσει με τον δικό του τρόπο στον καναπέ. Αυτά τα παιχνίδια θα τιμήσουμε σήμερα, που πέρασαν, ακούμπησαν, ή καλύτερα «χαϊδέψανε» και εξαφανίστηκαν μαζί με τον άνεμο. Στην παρακάτω λίστα δε θα διαβάσετε απαραίτητα για τίτλους που τα πήγαν καλά σε πωλήσεις, που διέπρεψαν στις κριτικές ή δεν υπάρχουν περιορισμοί σε αυτόν τον τομέα. Αρκεί μόνο να έχουν μείνει στην συνείδηση του gamer για το «κάτι τις» τους, σαν εκείνο το παλιό, ελαττωματικό πλέον, παιχνίδι που ανακαλύψατε σε κάποιο μπαούλο και δεν το πετάξατε γιατί σας θύμιζε μια όμορφη ανάμνηση.

The Saboteur

Στούντιο ανάπτυξης: Pandemic Studios
Εκδότης: Electronic Arts
Έτος κυκλοφορίας: 2009

Από τα φιλόδοξα open world projects της περασμένης γενιάς ήταν το The Saboteur της Pandemic. Δεν ήθελε και πολύ το Saboteur για να σου στρέψει το βλέμμα προς το μέρος του. Ήταν αυτό το θανάσιμο noir ύφος του που σε μάγευε, ήταν το κατοχικό Παρίσι του 1940, ήταν το concept της απελευθέρωσης τμημάτων του Παρισιού και πως αυτό αποτυπωνόταν στον οπτικό τομέα. Είχε τα θέματά του και σε αυτό έφταιγε ξεκάθαρα η ΕΑ που δε διαχειρίστηκε σωστά την ομάδα της Pandemic, για την οποία το The Saboteur έμελλε να ήταν το τελευταίο καρφί στον φέρετρό της αφού λίγους μήνες αργότερα μας αποχαιρέτησε. Sean Devlin you will be bloody remembered...

Enslaved: Odyssey to the West

Στούντιο ανάπτυξης: Ninja Theory
Εκδότης: Namco Bandai
Έτος κυκλοφορίας: 2010

Ειρωνικός ο τίτλος του εν λόγω παιχνιδιού γιατί κυκλοφόρησε στην περίοδο της γενιάς όπου όλοι οι μεγάλοι publishers έτρεχαν να βγάλουν τα sequels των μεγάλων franchises τους. Σκλαβωμένο, δηλαδή, σε μια περίοδο δύσκολη για νέα IPs. Κι όμως η Ninja Theory που μετρούσε τις πληγές τις από το Heavenly Sword το τόλμησε. Έφτιαξε ένα μελαγχολικό ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις, διλήμματα, ένα μαγικό post-apocalyptic σκηνικό και δυο καλογραμμένους πρωταγωνιστές, που άνετα παίρνουν μια θέση στους αξιομνημόνευτους. Ακόμη μεγαλύτερη μνεία πρέπει να γίνει στο συγκλονιστικό τέλος του που καταπιάνεται με βαθιά ερωτήματα, όπως η ύπαρξη του ανθρώπου. Δυστυχώς για την προσπάθεια της Ninja Theory οι πωλήσεις του ήταν απογοητευτικές αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να το παραλείψετε. Πλέον το βρίσκετε πάμφθηνα και δεν θα απογοητευτείτε από το σύνολο του.

Spec Ops: The Line

Στούντιο ανάπτυξης: Yager Development
Εκδότης: 2K Games
Έτος κυκλοφορίας: 2012

Το παιχνίδι που όλοι πέρασαν ως ένα ακόμη μιλιταριστικό shooter. Κρίμα γι' αυτούς που το θεώρησαν έτσι γιατί το Spec Ops: The Line ήταν κάθε άλλο παρά αυτό. To Spec Ops ξέβγαζε στην επιφάνεια την ωμή πλευρά ενός πολέμου και πιο συγκεκριμένα στην εγκαταλελειμμένη πόλη του Dubai. Έδινε έμφαση στην αντίθεση του κάποτε πλουσιοπάροχου Dubai, και αυτού του σάπιου μέρους σήμερα. Σκληρές εικόνες με νεκρά γυναικόπαιδα που δύσκολα βλέπεις σε videogames. Αριστουργηματική σκηνοθεσία με classic rock διάθεση στην ατμόσφαιρα και σενάριο που...σπάει κόκκαλα. Από τα αμερικανικά παιχνίδια που σνομπάρουν και εξευτελίζουν την αμερικανική πολεμική νοοτροπία. Δεν είναι τυχαίο που το menu του παιχνιδιού περιείχε την Αμερικάνικη σημαία ανάποδα και στο background να παίζει παραμορφωμένα ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ. Επίσης, δεν είναι τυχαίο που πωλούνταν ως bundle μαζί με την ταινία «σταθμό» Apocalypse Now, μια ταινία που ξέρουμε πόσο καλά καυτηριάζει την ιδέα του πολέμου γενικότερα. Για κακή του τύχη ούτε αυτό πήγε καλά εμπορικά και γι' αυτό η φήμη του μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα.

Halo 3: ODST

Στούντιο ανάπτυξης: Bungie
Εκδότης; Microsoft
Έτος κυκλοφορίας: 2009

Θα αναρωτηθείτε γιατί ένα Halo να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα. Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός πως το ODST το απαρνήθηκε για διάφορους λόγους το ίδιο του το κοινό. Το προτελευταίο άσμα της Bungie, πριν αυτή παραδώσει τα κλειδιά του Halo franchise στην Microsoft, έκρυβε μια μεγάλη έκπληξη. Έδωσε την ευκαιρία να δούμε την ανθρώπινη, πιο ταπεινή και αντίξοη πλευρά του πολέμου των Covenant και των UNSC. Ένα Halo χωρίς Master Chief, χωρίς ασπίδες και χωρίς Cortana. Μόνο η ατσάλινη καρδιά του ODST, το κράνος νυχτερινής όρασης και το όπλο του. Αξιομνημόνευτα η jazz αισθητική και η πολύ σκοτεινή προσέγγιση στο σενάριο.

Timeshift

Saber Interactive
Sierra Entertainment
Έτος κυκλοφορίας: 2007

Την Saber Interactive την έχουμε ακουστά από το Halo Anniversary καθώς βοήθησε στη δημιουργία της μηχανής γραφικών του. Πολλά χρόνια πριν, όμως, πιο συγκεκριμένα το 2007, δημιούργησε το δικό της πόνημα, το Timeshift. Κύριο ατού του τίτλου, ήταν η εκμετάλλευση του χρόνου –εξού και το Timeshift- από τον παίκτη, χάρει στη Beta Suit του πρωταγωνιστή που έδινε μια τακτική πινελιά στο αιματηρό gameplay του, ενώ με αυτό μπορούσαμε να επιλύσουμε τους γρίφους. Ουσιαστικά μάς σύστησε τον παράγοντα της διαχείρισης του χρόνου στο genre των FPS και για αυτόν τον λόγο κέρδισε μια θέση στη λίστα.

Kingdoms of Amalur: Reckoning

Στούντιο αναπτυξης: 38 Studios, Big Huge Games
Εκδοτης: Electronic Arts
Έτος κυκλοφορίας: 2012

Το πολλά υποσχόμενο sandbox RPG παιχνίδι της 38 Studios θα μείνει ως ένα από τα αρκετά καλά παιχνίδια της γενιάς, που η φήμη βούλιαξε λόγω της κακής εμπορικής πορείας που σημείωσε. Ο R. A. Salvatore δημιούργησε ένα σύμπαν και ο Todd McFarlane υπέγραψε το εικαστικό του. Τι μπορούσε να πάει στραβά; Οι κριτικοί το αγάπησαν, όμως, οι πωλήσεις των 1.2 εκ. αντιτύπων που σημείωσε δεν ικανοποίησαν ποτέ τους χαρτογιακάδες της ΕΑ με αποτέλεσμα η 38 Studios να οδηγηθεί στην πτώχευση.

Homefront

Στούντιο ανάπτυξης: Kaos Studios
Εκδότης: THQ
Έτος κυκλοφορίας: 2011

Το Homefront είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση κυρίως γιατί η Kaos Studios δεν αντιλήφθηκε ποτέ ότι κρατάει ένα απίστευτα ενδιαφέρον concept στα χέρια της. Προσωπικά αποτελεί ένα από τα πιο τρανά παραδείγματα παιχνιδιού-χαμένης ευκαιρίας. Το setting ήθελε την Αμερική να βρίσκεται υποδουλωμένη στον στρατό της Ενωμένης Κορεάτικης Δημοκρατίας και ο παίκτης αναλάμβανε το ρόλο ενός στρατιώτη της αντίστασης. Ως τίτλος είχε κάποια πολύ ωμά, βίαια, σκηνικά και κάποιες δυνατές στιγμές αλλά μέχρι εκεί. Ελπίζω τουλάχιστον το sequel με τίτλο Homefront: The Revolution, να τύχει καλύτερης μεταχείρισης από τη Crytek.

Too Human

Στούντιο ανάπτυξης: Silicon Knights
Εκδότης: Microsoft Game Studios
Έτος κυκλοφορίας: 2008

Ο τίτλος της Silicon Knights είναι ένας από τους πιο περιπετειώδεις της περασμένης γενιάς. Και λέμε περιπετειώδεις γιατί η ανάπτυξη του αποτέλεσε κυριολεκτικά μια...οδύσσεια. Δεν συγκίνησε ιδιαίτερα ως παιχνίδι, ούτε gamers, ούτε κριτικούς παρά το γεγονός πως ήταν exclusive του Xbox 360, όμως, για κάποιον μυστήριο λόγο αρκετοί, συμπεριλαμβανομένου και εμού, θα το θυμούνται για αυτό το παράξενο σύστημα μάχης και το απολαυστικό looting του. Από κει και έπειτα είχαμε να κάνουμε με έναν προβληματικό τίτλο καθώς εμφάνιζε πολλά bugs για τα οποία η Silicon Knights κατηγόρησε την Epic Games πως της έδωσε μια χαλασμένη έκδοση του SDK της Unreal Engine 3. Λίγα χρόνια και ένα δικαστήριο μετά η Silicon Knights αφέθηκε στο έλεος της μοίρας της, καθώς το φάντασμα του Too Human την στοίχειωσε.

Deadly Premonition

Στούντιο ανάπτυξης: Access Games
Εκδότης: Rising Star Games
Έτος κυκλοφορίας: 2010

Το Deadly Premonition είναι ένα από τα χειρότερα παιχνίδια της περασμένης γενιάς. Κακός χειρισμός, τεχνικός τομέας που προέρχεται από την πιο προηγούμενη γενιά, κακό voice acting και άλλα πολλά. Το θέμα είναι ότι το Deadly Premonition υπήρξε για αυτό ακριβώς τον λόγο. Για να σατιρίσει την εξέλιξη των βιντεοπαιχνιδιών και δη των survival horror. Πρακτικά αποτελεί φόρο τιμής για τη χρυσή εποχή του εν λόγω genre. Δυστυχώς λίγοι κατάφεραν να αποδεχτούν και να καταλάβουν το πόνημα της Access Games. Όσοι έζησαν στα 90s και έπαιζαν PSX, όταν δουν το Deadly Premonition θα ξεβραστούν στην επιφάνεια απίστευτες αναμνήσεις.

Alice: Madness Returns

Στουντιο ανάπτυξης: Spicy Horse
Εκδότης: EA
Έτος κυκλοφορίας: 2011

Πολλοί λένε πως πρόκειται για ένα άξιο sequel του American McGee's Alice κάτι που φάνηκε και από τις μέτριες έως καλές βαθμολογίες που απέσπασε. Προφανώς δεν ήταν ένα τέλειο παιχνίδι, είχε τα...αγκάθια του, όμως αν κάποιος τα παραμέριζε θα μπορούσε να απολαύσει ένα σκοτεινό puzzle platformer με μπόλικες δόσεις παράνοιας. Ο παραμυθένιος κόσμος της Alice ζωντάνεψε με όμορφο τρόπο χάρει στην Unreal Engine 3, αγριεύοντάς τον ακόμη περισσότερο. Είναι το δεύτερο θύμα της λίστας, μετά το Reckoning, που η ΕΑ δε έδωσε ποτέ την πρέπουσα σημασία για να το προωθήσει με αποτέλεσμα να σημειώσει μια κάκιστη εμπορική πορεία.

Binary Domain

Στουντιο αναπτυξης: Yakuza Team
Εκδότης: SEGΑ
Έτος κυκλοφορίας: 2012

To Binary Domain αν και φαινομενικά έμοιαζε για ένα generic shooter με Ιαπωνικές επιρροές, ήταν αρκετά καλό. Το story του ήταν αρκετά δυνατό διότι διαπραγματευόταν την ύπαρξη τη φύσης της ανθρώπινης υπόστασης, φανερά επηρεασμένο από το Blade Runner. Δεν είχε τόσο έντονο το Ιαπωνικό στοιχείο σε σημείο που να χαλάει την εμπειρία για κάποιους και αυτό λειτούργησε πολύ θετικά. Καταιγιστικό ήταν το gunplay και ο χειρισμός του θύμιζε Gears of War, ενώ και τα γραφικά ήταν σε πολύ καλά επίπεδα, κυρίως όσον αφορά το damage model των χαρακτήρων. Πρέπει να αναφέρουμε πως το Binary Domain είχε μια από τις πιο επιθετικές ΑΙ που είδαμε ποτέ, κάτι που συνέβαλε δραστικά στο σύνολο του gameplay.

Brutal Legend

Στουντιο ανάπτυξης: Double Fine
Εκδότης: Electronic Arts
Έτος κυκλοφορίας: 2009

To Brutal Legend είναι παιχνίδι που κυκλοφόρησε με σκοπό να τιμήσει ολόκληρη τη metal μουσική. Η Double Fine και ο Tim Schafer «κέντησαν» στον πιο metal τίτλο όλων των εποχών αφού οι μεγαλύτεροι αστέρες της metal σκηνής παρέλασαν ως χαρακτήρες, ενώ εξώφυλλα δημοφιλών album πήραν σάρκα και οστά ως περιοχές. Αρκεί να αναφέρουμε πως οι Lemmy Kilmister, Ozzy Osbourne, Rob Halford, Van Halen και Lita Ford κάνουν την εμφάνιση τους ως...NPCs. Οι άνθρωποι της Double Fine καυτηρίασαν και σατίρισαν κάθε «μεταλλά», τις συνήθειές του και τα στερεότυπά του. Μερικές αναφορές που μπορούμε να κάνουμε για το πόσο...metal στάζει το Brutal legend είναι πως ο ίδιος ο πρωταγωνιστής –τον ενσαρκώνει ο Black Jack- σχεδιάστηκε με βάση τον Lemmy των Motorhead. Ακόμη, το Brutal Legends είχε ένα πλούσιο εικαστικό πάντα στα μονοπάτια της metal, ενώ υπήρχαν περιοχές του παιχνιδιού εμφανώς εμπνευσμένες από τη black και τη death metal μουσική. Περιλάμβανε πάνω από 100 κομμάτια της metal σκηνής με συγκροτήματα όπως οι Saxon, Black Sabbath, Dio, Ozzy Osbourne, Motorhead, Judas Priest και KISS έχοντας έτσι ένα από τα πλουσιότερα OST σε βιντεοπαιχνίδι. Εν ολίγοις, ο τίτλος της Double fine δεν πρέπει να χαθεί από κανέναν που αρέσκεται στα metal ακούσματα.

Lost Odyssey

Στούντιο ανάπτυξης: Mistwalker
Εκδότης: Microsoft Game Studios
Έτος κυκλοφορίας: 2008

Κατά την άποψη μου ένα από τα καλύτερα JRPGs των τελευταίων χρόνων. Αποτέλεσε ένα από τα δυνατά χαρτιά της Microsoft να προσεγγίσει ένα διαφορετικό κοινό, αυτό της χώρας Ανατέλλοντος Ηλίου. Κάτι που αδίκησε τη φύση του παιχνιδιού καθώς αν το βλέπαμε σε πλατφόρμα της Sony ή της Nintendo θα είχε σαφέστατη καλύτερη μοίρα και πορεία στην αγορά. Πρόκειται για ένα πραγματικά αχανές παιχνίδι που εκτεινόταν σε τέσσερα DVDs. Το Lost Odyssey ενσωματώνει ένα εκπληκτικό παλαιάς κοπής σύστημα μάχης, η ατμόσφαιρα του κορυφαία και ο τεχνικός τομέας του κρατάει καλά μέχρι τις μέρες μας. Μακάρι να είχανε την ίδια ευκαιρία και κάτοχοι άλλων κονσολών. Παρόλα αυτά αν έχετε Xbox 360 και θέλετε να χαθείτε κυριολεκτικά σε ένα παιχνίδι δεν πρέπει να χάσετε το πόνημα της Mistwalker.

Singularity

Στούντιο ανάπτυξης: Raven Software
Εκδότης: Activision
Έτος κυκλοφορίας: 2010

Το δεύτερο παιχνίδι που βάσισε το gameplay του στην εκμετάλλευση του χρόνου. Ο λόγος για το Singularity της Raven Software, που μοιράζεται τον κύριο μηχανισμό του προαναφερθέντος Timeshift, μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα καλύτερο παιχνίδι στο σύνολό του. Το Singluarity το έντυνε μια αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή που ακροβατούσε μεταξύ παρόν και παρελθόντος, με τη διήγηση να λαμβάνει πολλές φορές δράση μέσω flashbacks του πρωταγωνιστή και στο τέλος να δίνει ένα καθηλωτικό plot twist –γεγονός για το οποίο κατακρίθηκε καθώς αντέγραφε το Bioshock. Ο κύριος πυλώνας του Singularity, δηλαδή η χρήση του χρόνου, γινόταν, είτε προς όφελος στη μάχη, είτε για το πέρασμα κάποιων εύκολων puzzles και το έκανε να ξεχωρίσει ποιοτικά έστω ανάμεσα στη λαίλαπα των κυρίαρχων FPS, όπως τα Call of Duty, Halo, Battlefield. Το μεγαλείο, όμως, τον εδραιωμένων FPS δεν το άφησε να λάμψει. Αξίζει να δοκιμάσετε ένα διαφορετικό FPS που και που και το Singularity είναι ο κατάλληλος υποψήφιος.

BioShock 2

Στουντιο αναπτυξης: 2K Marin, 2K Australia
Εκδότης: Take-Two Interactive
Έτος κυκλοφορίας: 2010

Το απευθείας sequel του BioShock χτυπήθηκε από την απουσία του Ken Levine στο τιμόνι της ανάπτυξής και όχι άδικα αφού στο παιχνίδι λείπει η πινελιά του δημιουργού του, κυρίως γιατί αναπτύχθηκε ως «εργολαβία» από άλλα στούντιο της 2K. Διατηρεί όλα τα καλά στοιχεία που ανέδειξαν το BioShock ως ένα από τα κορυφαία παιχνίδια της βιομηχανίας, τη noir μουσική, την υπόγεια και απομονωμένη ατμόσφαιρα, ενώ βελτιώνει πολλές πτυχές του gameplay, κυρίως όσον αφορά τη μάχη. Το άγχος της 2K Marin να παραδώσει έναν άρτιο τίτλο φάνηκε από το αργό ξεκίνημα του παιχνιδιού, όμως, αργότερα το ταλέντο της ξεδιπλώνεται και τα καταφέρνει. Έλειπε, όμως, το χέρι του Μίδα, η παρέμβαση του Levine που θα άφηνε μια μαγική νότα στο BioShock 2.

Shadows of The Damned

Στούντιο ανάπτυξης: Grasshopper Manufacture
Εκδότης: EA
Έτος κυκλοφορίας: 2011

Το Shadows of the Damned χωρίς αμφιβολία είναι ένα θεότρελο παιχνίδι με την υπογραφή του αχτύπητου διδύμου των Suda 51 και του δημιουργού των Resident Evil, Shinji Mikami. To σενάριο αν και παραδόξως κλισέ είναι αριστουργηματικά και άψογα δοσμένο, με τον Garcia Hotspur ως πρωταγωνιστή να είναι το αλατοπίπερο της υπόθεσης. Κατέχει το πλέον μαύρο χιούμορ στη βιομηχανία, αυτοσαρκάζεται και καυτηριάζει άλλα παιχνίδια, ενώ δανείζεται επιτυχώς και άλλες φορές εσκεμμένα λάθος, στοιχεία από άλλα παιχνίδια. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται να βάλει το soundtrack του τίτλου που είναι επιμελημένο από τον λατρεμένο Akira Yamaoka.

Dragon's Dogma

Στούντιο ανάπτυξης
Εκδότης: Capcom
Έτος κυκλοφορίας: 2012

Ο τίτλος βαδίζει στα χνάρια του Dark Souls τόσο εικαστικά όσο και «παικτικά». Βέβαια χαρίζει μια διαφορετική εμπειρία. Δεν παίρνει τον παίκτη από το χεράκι για να τον οδηγήσει στο quest, και δεν έχει πολύ fast travel παρά μόνο προς το τέλος του. Ουσιαστικά, εστιάζει στο ταξίδι του παίκτη στον κόσμο του τίτλου και όχι στα quests. Είχε έξυπνο co-op που φλέρταρε με MMO τακτικές και γενικά έχουμε να κάνουμε με μια πολύ γεμάτη RPG εμπειρία.

Bulletstorm

Στούντιο ανάπτυξής: People Can Fly, Epic Games
Εκδότης: ΕΑ
Έτος κυκλοφορίας: 2011

Με μια λέξη θα μπορούσαμε να περιγράψουμε το πόνημα της πολωνικής People Can Fly: «καφρίλα». Ο τίτλος που αναπτύχθηκε σε συνεργασία με την Epic Games, δεν παίρνει ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό του, κάτι που σίγουρα ευθύνεται για αυτό ο Cliff Bleszinski. Το ηλεκτρικό λάσο του πρωταγωνιστή προσφέρει ένα πρωτοφανές είδος gameplay που απαιτούσε από τον παίκτη να σκοτώνει με...στυλ. Το Bulletstorm χαρακτηρίζεται από καρτουνίστικους χαρακτήρες, πλοκή γεμάτη κλισέ ατάκες και χυδαίο χιούμορ, όμως αυτό που μένει είναι το ανεπανάληπτο gunplay του που πηγαίνει σε άλλο επίπεδο χάρει στο λάσο που προανέφερα. Ειδικότερα, η εμπειρία εκτοξεύεται αν το Bulletstorm παιχτεί co-op.

S.T.A.L.K.E.R. Franchise

Στούντιο ανάπτυξης
Εκδότης: GSC Game World
Έτος κυκλοφορίας: 2007

Πρόκειται για μια σπάνια «σοβιετική» εμπειρία για γερά στομάχια και νεύρα. Με ατμόσφαιρα που θα κάνει τον οποιοδήποτε να σφίξει τα δόντια του και έναν κόσμο που ταυτίζεται με την έννοια «σάπιος». Αριστουργήματα τα οποία βουτήχτηκαν στη λάσπη λόγω του τόπου καταγωγής τους και της αδυναμίας των εταιριών που συμμετείχαν να το φέρουν σε πιο δημοφιλείς πλατφόρμες, πέραν του PC, κάτι που είδαμε να συμβαίνει με το Metro 2033. Όσοι έχετε PC μη χάσετε αυτή την πραγματικά μοναδική εμπειρία.

The Last Story

Στούντιο ανάπτυξης: Mistwalker
Εκδότης: Nintendo
Έτος κυκλοφορίας: 2012

Το The Last Story αποτέλεσε ένα αξιοπρεπές JRPG, αποκλειστικό του Wii με μια πανέμορφη ιστορία, δυνατούς χαρακτήρες και δημιουργούς με τεράστιο background. Έπεσε, όμως, θύμα της πολύ κακής περιόδου του Wii όταν αυτό άφηνε τις τελευταίες του πνοές στην αγορά. Για αυτούς που ψάχνουνε JRPGs σε αυτή τη γενιά το The Last Story είναι μια εξαιρετική πρόταση.

Kane & Lynch: Dead Men

Στούντιο ανάπτυξης: IO Interactive
Εκδότης: Eidos Interactive
Έτος κυκλοφορίας: 2007

Ένας third person shooter τίτλος διαφορετικός από τους άλλους. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι βγαλμένος από την πιο γκανγκστερική ταινία του Ταραντίνο και δεν το κρύβει. Το δίδυμο των Kane και Lynch είναι που κάνει απολαυστικό αυτόν τον τίτλο. Οι μαύρες ατάκες τους που πηγάζουν από τη μίζερη και κατεστραμμένη ζωή τους και η μελαγχολία που βγάζουν στην προσπάθεια να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους χαρακτηρίζει στο μεγαλύτερο μέρος τον τίτλο της IO Interactive.

Castlevania: Lords of Shadow

Στούντιο ανάπτυξης: Mercury Steam, Kojima Productions
Εκδότης: Konami
Έτος κυκλοφορίας: 2010

Ο περισσότερος κόσμος ήταν σκεπτικός με το reboot της σειράς Castlevania από μια άγνωστη μέχρι τότε ισπανική ομάδα ανάπτυξης, τη Mercury Steam. Το ταλέντο και το μεράκι των Ισπανών μάς έβαλε τα γυαλιά, καθώς μπόρεσαν να μεταφέρουν επιτυχώς τη σειρά στη 3D προοπτική και έτσι απολαύσαμε έναν ανανεωμένο Castlevania τίτλο που τόσο απεγνωσμένα ζητούσε η ταλαιπωρημένη σειρά. Υπήρξε και ανάμειξη από τον Kojima και την Kojima Productions, που όμως περισσότερο διακοσμητικό ρόλο έπαιξε, παρά λειτουργικό. Εν ολίγοις, ότι έκαναν οι Ισπανοί, το έκαναν με την αξία τους.

Alan Wake

Στούντιο ανάπτυξης: Remedy Entertainment
Εκδότης: Microsoft Game Studios
Έτος κυκλοφορίας: 2010

Ο Sam Lake επέστρεψε μετά το Max Payne έχοντας ξεκάθαρα άγριες διαθέσεις να παίξει με το μυαλό μας. Δημιουργώντας τον στωικό συγγραφέα που ακούει στο όνομα Alan Wake και μια πλοκή που θα ζόριζε ακόμη και τον David Lynch, τα κατάφερε. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατάφερε να δημιουργήσει τόσο ντόρο γύρω από την παρανοϊκή πλοκή του, η οποία δόθηκε με πρωτοποριακό τρόπο ως μια τηλεοπτική σειρά. Μέχρι και σήμερα κανείς δε μπορεί να εξηγήσει με σιγουριά τι είναι το Dark Place, το ρόλο της λίμνης, τις προθέσεις του Thomas Zane και να δώσει λίγο φως στο απέραντο σκοτάδι του Bright Falls. Ένα από τα δυνατότερα exclusives της Microsoft για το Xbox 360, που δεν κατάφερε να λάμψει τον πρώτο καιρό της κυκλοφορίας του καθώς έπεσε πάνω στον οδοστρωτήρα του Red Dead Redemption και στην ανωριμότητα του gaming κοινού, το οποίο ασχολούταν με την ανάλυση και τα pixels. Αργότερα, όμως, η φήμη του διαδόθηκε μετατρέποντάς το σε ένα καλτ παιχνίδι της περασμένης γενιάς.

Vanquish

Στούντιο ανάπτυξης: Platinum Games
Εκδότης: SEGA
Έτος κυκλοφορίας: 2010

Ο κορυφαίος στον τομέα των third person shooters, Shinji Mikami, μπήκε στο στούντιο με την Platinum Games για να δημιουργήσουν το Vanquish. Αυτό που πολλοί θα περιέγραφαν ως η επιτομή της ιαπωνικής ποζεριάς. Φανερά επηρεασμένο από τα κλασσικά 2D shooters ο φρενήρης ρυθμός του Vanquish αφήνει στην οθόνη ένα χαοτικό αποτέλεσμα οπτικά που όμοιό του δεν ξαναείδε η γενιά. Κάλλιστα μπαίνει στη λίστα με τα πιο ολοκληρωμένα και ποιοτικά shooters της περασμένης γενιάς.

Εννοείται πως είτε ξεχάσαμε, είτε για άλλους λόγους παραλείψαμε σημαντικά παιχνίδια. Με χαρά μας να κουβεντιάσουμε γι' αυτά, στα σχόλια παρακάτω. Δώστε, λοιπόν, τις προτάσεις σας και ενδεχομένως να δημιουργήσουμε ένα δεύτερο άρθρο με τα παιχνίδια που εσείς θα προτείνετε.