Editorial: Load savegame

Δεν ήσουν ποτέ οικονομικά σπάταλος. Πάντοτε έπαιρνες μόνο αυτά που σου έκαναν αίσθηση, αυτά που πίστευες ότι μπορείς να τα δαμάσεις. Ήσουν από εκείνους τους πεισματάρηδες, με την γαϊδουρινή υπομονή. Σου δανείζαμε παιχνίδια, με τα οποία εμείς περάσαμε εβδομάδες μέχρι να τα «τελειώσουμε» απλά και μας τα επέστρεφες πίσω σε λίγα 24ωρα. Το μυαλό σου έτρεχε λιγάκι πιο γρήγορα από το δικό μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Την ευστροφία σου και τον τρόπο σκέψης σου τα «εκμεταλλευόμασταν» όταν είχαμε κοινό σκοπό, όπως στο Lineage και στο World of Warcraft και τα φοβόμασταν όταν έπαιζες απέναντί μας, όπως στο Fusion Frenzy, όταν επέλεγες την αγαπημένη σου «πορτοκαλί» Naomi με το «επάπα ντοντ σταπ». Χειριζόσουν το sniper στην πίστα με τα χιόνια στο Halo, λες και ήσουν η AI στο πιο δύσκολο επίπεδο. Και πως έβλεπες τόσο καλά σε εκείνο το μικρό τετραγωνάκι που έμενε από το split screen; Κάθε φορά απορούσαμε…

Όλοι χρειαζόμασταν οδηγούς και συμβουλές στο Water Temple του Ocarina of Time και εσύ απλά…ζοριζόσουν…λίγο. Ήσουν παιδί θαύμα, κακά τα ψέματα.

Ακόμη θυμάμαι που καθάριζες τα στρογγυλά γυαλάκια σου πριν από κάθε ματς, που ήταν λες και ακόνιζες το σπαθί σου ή γυάλιζες το όπλο σου. Σε φοβόμασταν αλλά είμασταν περήφανοι που σε είχαμε στην παρέα. Έδινες μια ελπίδα ότι «όλα γίνονται». Είχες τρομερή αυτοπεποίθηση, μια επικίνδυνη, αλλά συνάμα γλυκιά αφέλεια. Χαμογελούσες διαρκώς όμως.

Δε θα σε χαιρετίσω. Δε θα το κάνω γιατί ξέρω ότι κάποια στιγμή θα βρεις τη memory card και θα κάνεις το γαμημένο reload. Μην αγχώνεσαι Χρήστο μου και μην πανικοβάλεσαι. Ένα ανόητο glitch είναι, ένα πρόστυχο bug. Θα το φτιάξουμε.