Τα αγαπημένα παιχνίδια των Unboxholics

ΣΑΚΗΣ ΚΑΡΠΑΣ

Στο πιο πρόσφατο Framerate Live αναφέρθηκα ενδελεχώς στους λόγους που θεωρώ το 2015 ως μία χρονιά που πέραν μερικών κορυφαίων στιγμών, δε νομίζω να γραφτεί στην ιστορία με χρυσά γράμματα. Γενικότερα, ήταν μια πλούσια χρονιά, από την οποία όμως έλειπαν τα παιχνίδια και τα studio που ρίσκαραν, που προσπάθησαν να κάνουν ένα βήμα παραπέρα και να δώσουν σε αυτό το μέσο κάτι φρέσκο. Αναλωθήκαμε σε επανακυκλοφορίες και HD remakes, μπουχτίσαμε στις αναβολές για την επόμενη χρονιά και πολλά από τα «μεγάλα» παιχνίδια, αποδείχτηκαν φούσκα. Επειδή το κλίμα όμως είναι «γιορτινό» και επειδή το εν λόγω συγκεντρωτικό άρθρο θέλει να αναδείξει και να τιμήσει μερικά από τα καλά πράγματα που είδαμε φέτος, θα σταματήσω τη γκρίνια και θα περάσω απευθείας στους πρωταγωνιστές.

Πριν ξεκινήσουμε, επιτρέψτε μου να κάνω μερικές σημαντικές σημειώσεις. Το άρθρο αυτό αφορά τα αγαπημένα παιχνίδια των συντακτών του Unboxholics.com και όχι τα «Game of the Year Awards» μας. Δεν βγάζουμε νικητές, δεν ψηφίζουμε κανέναν. Απλά, ως gamers που ζούμε σε αυτήν την gaming βιομηχανία, θα καταθέσουμε, ο καθένας ξεχωριστά και με τα δικά του κριτήρια, τις καλύτερες στιγμές του για το 2015. Το άρθρο αυτό γίνεται κάθε χρόνο, είναι μία ιδέα του γράφοντος που υλοποιείται εδώ και καιρό και σκοπό έχει την ανάδειξη των αγαπημένων παιχνιδιών. Οποιαδήποτε άλλη ομοιότητα, δεν είναι τυχαία. Τέλος, νιώθοντας υποχρεωμένος να δώσω το λόγο στην ομάδα μου, τα παιδιά των Unboxholics, θα είμαι φειδωλός.

Πλην του πρώτου και καλύτερου κατ’ εμέ βιντεοπαιχνιδιού που έπαιξα φέτος, αυτά είναι τα αγαπημένα μου για το 2015.

Bloodborne

Ένα από τα σπουδαιότερα δημιουργήματα, τουλάχιστον όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, που έχουν υπάρξει στο gaming. Μία σιχαμερά όμορφη παρένθεση στην «πρόταση» των Souls. Ένα παιχνίδι που δε σε λυπάται και θέλει να σε βλέπει να εγκλωβίζεσαι στο παράξενα ελκυστικό του κόσμο. Νιώθεις τη μαυρίλα, την σαπίλα και την παράνοια σε κάθε τετραγωνικό μέτρο του χάρτη του, σε κάθε νότα, σε κάθε χαρακτήρα. Το Bloodborne είναι ένα σπουδαίο, ώριμο και απόλυτα ενήλικο βιντεοπαιχνίδι.

The Witcher 3: Wild Hunt

Θα είμαι σύντομος. Το The Witcher 3 είναι ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα της χρονιάς και της δεκαετίας. Η συνοχή του κόσμου και ο σεβασμός προς την νοημοσύνη και τις επιλογές του παίκτη, είναι εκπληκτικά δοσμένα και έχω την εντύπωση δεν έχει ξαναυπάρξει κάτι παρόμοιο σε αυτόν τον  τομέα. Είναι όμορφο, είναι μαγευτικό, είναι τεράστιο και δε σταματάει να σε εκπλήσσει. Οι Πολωνοί μοιράζουν χαστούκια δημιουργικότητας και αγάπης προς το έργο τους.

Metal Gear Solid V: The Phantom Pain

Έχω τόσα παράπονα από το MGSV που απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό γιατί το λάτρεψα τόσο. Ο τίτλος συνοδεύτηκε από μία αισχρή ιστορία με πρωταγωνιστές τον Kojima και την «διαβολική» Konami, αλλά στην τελική κατάφερε να βρει τον τελικό αποδέκτη, τον σκληροπυρηνικό και ρομαντικό gamer, οπότε τέλος καλό, όλα καλά. Δε θα αναλύσω γιατί το Metal Gear Solid V είναι ένα από τα καλύτερα βιντεοπαιχνίδια των τελευταίων χρόνων. Θα πω απλά πως ο Kojima απέδειξε πως είναι ένας μεγάλος δημιουργός, με ανατριχιαστική εμμονή στη λεπτομέρεια και φοβερή ενόραση ως προς αυτό που ζητάει το κοινό. Είναι «troll», είναι καυστικός, είναι πεισματάρης και, φυσικά, παράξενος. Ό,τι ακριβώς είναι και το τελευταίο του δημιούργημα.

SOMA

Κατ’ εμέ η έκπληξη της χρονιάς. Περιμέναμε ένα horror παιχνίδι και στα χέρια μας έφτασε ένα εξαιρετικά βαθύ και γεμάτο μηνύματα παιχνίδι. Το Soma παικτικά δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Ωστόσο θίγει θέματα που δύσκολα βλέπουμε να θίγονται από μέσα ψυχαγωγίας. Αν το παρακολουθήσεις προσεκτικά, μπορεί να σε κάνει να αναρωτιέσαι για μέρες και να σε πιάσουν τα υπαρξιακά σου. Τα σέβη μου στους Σουηδούς της Frictional Games. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα λαμπρό μέλλον μπροστά τους.

Everybody’s Gone to the Rapture

Χαίρομαι πολύ που μέσα στον χαμό των άμυαλων, γρήγορων και χιλιοειπωμένων ιστοριών, υπάρχουν παιχνίδια σαν το Everybody’s Gone to the Rapture. Ο τίτλος έχει ένα πολύ αρρωστημένο σενάριο, το οποίο δίνεται με έναν πολύ σπάνιο και ιδιαίτερο τρόπο. Η ιστορία του είναι πολυεπίπεδη και χαρακτηρίζεται από μερικά πολύ δυνατά σημεία. Το παιχνίδι έχει εκείνο το συστατικό που σε κάνει να δένεσαι μαζί του, χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι είναι αυτό. Το αγάπησα όσο λίγα και ας είναι ένα απλό «walking simulator». Έχω πει δεκάδες φορές, πως η βιομηχανία χρειάζεται παιχνίδια που θα σε «τσιμπάνε» στο μπούτι και εσύ θα χορεύεις.

Αυτά από εμένα. Θα κλείσω με μία μόνο ευχή. Να είμαστε καλά και να παίζουμε παιχνίδια μέχρι τα βαθιά γεράματα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΙΤΣΚΑΣ

Τα σιχαίνομαι αυτά τα κείμενα, αλήθεια. Άντε τώρα να συμπυκνώσεις μια τόσο γεμάτη χρονιά σε μερικές αράδες και έπειτα να ξεδιαλέξεις τις πέντε εμπειρίες που ξεχώρισες για το 2015. Και γιατί 5; Ή 10; Ή 20; Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί να περιοριζόμαστε με νούμερα. Εντάξει, αντιλαμβάνομαι ότι τα “στρογγυλά” νούμερα θρέφουν την υποσεινήδητη ροπή μας προς μια τάξη, μια ποσοτική τακτοποίηση ενός γενικά πολύπλοκου κόσμου ή ειδικά, όπως στην προκειμένη περίπτωση, μιας gaming χρονιάς αλλά γιατί δεν διευκολύνουμε λίγο τους εαυτούς μας; Γιατί απλά δεν γράφουμε τις εμπειρίες που μας άφησαν “κάτι” για φέτος; Είναι 5, είναι 3, είναι 7, είναι μία, καμία, όσες είναι τέλος πάντων. Και δεν χρειάζεται ούτε να τραβάς από τα μαλλιά επιλογές για να γεμίσεις τη λίστα σου, ούτε να αφήνεις απ’ έξω παιχνίδια που θεωρείς πως αξίζει να μνημονευτούν. Η λογική μου λοιπόν από φέτος, θα είναι σαν του κλασικού, λαϊκού και πάντα άνετου κρεοπώλη. “Ένα κιλό κιμά θα ήθελα”. “Είναι ένα διακόσια, να τ’ αφήσω;”. Κάπως έτσι και ‘γω. “Έπεσαν έξι αρχισυντάκτα, να τ’ αφήσω;”. Ας ελπίσουμε να τ’ αφήσει, αλλιώς τζάμπα όλος ο πρόλογος. Πάμε τώρα λίγο στα της χρονιάς, εκτός τίτλων. Έγιναν τόσα πολλά φέτος, μα τόσα πολλά, που σίγουρα δεν μπορώ ούτε απλή αναφορά να κάνω στο καθένα. Κάναμε μια ωραία κουβέντα στο τελευταίο Framerate της χρονιάς που είπα συνοπτικά την άποψή μου οπότε θα σας παραπέμψω εκεί για να μην επαναλαμβάνομαι.  Ωστόσο, θα ήθελα να σταθώ σε ένα προσωπικό γεγονός πριν περάσω στα παιχνίδια.  Νομίζω αν με ρωτούσαν σε δέκα χρόνια τι θυμάμαι από το 2015, τι μου έμεινε περισσότερο, δυστυχώς, έχω την αίσθηση πως θα τους απαντούσα αυθόρμητα τον πρόωρο χαμό του Satoru Iwata. Νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρωινό του Ιουλίου. Διότι δεν ήταν μόνο η συγκεκριμένη είδηση, ήταν ολόκληρο το πλαίσιο μέσα στο οποίο συνέβη. Ηταν η μέρα που εκτός από την είδηση του θανάτου του χαρισματικού προέδρου της Nintendo, ο πρωθυπουργός έβαζε την υπογραφή του σε ένα ακόμα σκληρότερο μνημόνιο τερματίζοντας ουσιαστικά με τον πλέον επώδυνο και απογοητευτικό τρόπο μια φορτισμένη κοινωνικοπολιτικά περίοδο για την χώρα. Το απότομο ξύπνημα, ο αιφνιδιασμός, η αλληλουχία των γεγονότων, η θλίψη, συνέθεσαν ένα έντονο σκηνικό από αυτά που χαράζονται με την κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια στο θυμικό σου. Ελπίζω πως του χρόνου τέτοια εποχή, η στιγμή που μου έχει μείνει να έχει πολύ πιο ευχάριστη χροιά. Φτάνει με την “μαυρίλα” όμως. Πάμε στα παιχνίδια τα οποία αναφέρονται με τυχαία σειρά.

Metal Gear Solid V: The Phantom Pain

Για κάθε θετικό που μπορώ να σκεφτώ προς υπεράσπιση του τελευταίου πονήματος του δαιμόνιου Kojima, υπάρχει μέσα στο μυαλό μου και αντίστοιχο αρνητικό. Ωστόσο, εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται πως το MGS V είχε αυτό που χρειάζεται για να με κρατήσει πάνω από 100 ώρες στον άδειο και επαναλαμβανόμενο κόσμο του. Τι ήταν αυτό όμως; Νομίζω πως αυτό το “κάτι” εντοπίζεται κυρίως στους “χειρουργικά” μελετημένους και εκτελεσμένους μηχανισμούς και την δυναμική αλληλεπίδραση των συστημάτων του που έδεναν τα πάντα με μια διαστροφική ευφυία. Με απλά λόγια, ήταν ένα από το πιο άρτια σχεδιασμένα sandbox που έχω παίξει. Ένα γεγονός βέβαια, που κάνει ακόμα πιο “αχώνευτη” την αποτυχία του Kojima σε άλλους τομείς που δεν μας είχε συνηθίσει όπως την πλοκή, τους χαρακτήρες και το mission design. Ενα άνισο αριστούργημα που χρίζει σοβαρής μελέτης τόσο στις επιτυχίες όσο και στις αποτυχίες του.    

Ori and the Blind Forest

Το Super Metroid είναι ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια. To Ori παίρνει την κλασική δομή των Metroidvania και χτίζει γύρω της ένα απαιτητικό action platformer που εξελίσσεται συνεχώς με νέους μηχανισμούς, έξυπνο level design και πανέμορφο εικαστικό κομμάτι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα παιχνίδι; Και δεν ξέρω αν σας το είπα αλλά το Super Metroid είναι ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια.

Υ.Γ. Nintendo, αφού δεν τα βγάζεις εσύ, τα βγάζουν άλλοι για σένα. Μην νομίζεις ότι σε έχουμε ανάγκη δηλαδή. Ε; Ετσι δεν είναι παιδιά; Παιδιά...; Γιατί δεν μιλάει κανείς; 

Bloodborne

Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο παιχνίδι που να έχει με τόση συνέπεια την  ικανότητα να πλάθει με φυσικότητα εικόνες και να της τοποθετεί με τρόπο που θα ζήλευε και ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης στο κάδρο του παίκτη. Δεν είναι μόνο το art direction αλλά και το level design που καθοδηγεί αβίαστα τον παίκτη μπροστά σε απόκοσμα σκηνικά και εικόνες βγαλμένες από αρχέτυπους γοτθικούς εφιάλτες. Το Bloodborne λοιπόν για μένα, είναι πέρα και πάνω απ’ όλα είναι ένας αισθητικός θρίαμβος, μια κατάβαση στην παρανοϊκή πλευρά της ανθρώπινης φύσης και η απόδειξη πως ακόμα και στα “ασχημότερα” μέρη ή πλάσματα, υπάρχει μια ομορφιά που μας γοητεύει και μας τρομάζει σε ίσες δόσεις. Ίσως αγγίζοντας και ένα κομμάτι της δικής μας σκοτεινής, καταπιεσμένης πλευράς. Νομίζω ο H.P. Lovecraft θα ενέκρινε.

The Witcher 3: Wild Hunt

Bloody Baron. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται περαιτέρω αιτιολόγηση αλλά μ’ αρέσει να γράφω για το Witcher 3 οπότε... την βάψατε. Είναι δύσκολο να συλλάβεις πως οι Πολωνοί κατάφεραν να διαπρέψουν σε τόσους πολλούς τομείς ταυτόχρονα. Κάνοντας λίγο τα στραβά μάτια στο “στεγνό” και “άγευστο” σύστημα μάχης και τον χοντροκομμένο έλεγχο του Geralt, παίζοντας το Witcher 3 νιώθεις πως είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που συνομότησε το σύμπαν και η δουλειά δεκάδων - εκατοντάδων αθρώπων εναρμονίστηκε σε ένα φανταστικό, εννιαίο σύνολο. Ένα πραγματικό, πολυσχιδές “τέρας” συνδυαστικής τέχνης που μόνο τα βιντεοπαιχνίδια και ο κινηματογράφος έχουν την ικανότητα να προσφέρουν.  Και η μεγαλύτερη κληρονομιά της CD Project Red στον σύγχρονο game design κατά την άποψή μου, είναι η υπενθύμιση πως ο πειστικός εικονικός κόσμος γεννιέται και αναπνέει πρώτα απ’ όλα στο χαρτί. Διότι χωρίς ένα ενδιαφέρον αφηγηματικό υπόβαθρο και πλαίσιο, δεν μπορεί να γίνει ποτέ τίποτα παραπάνω από μια ψηφιακή παιδική χαρά.

Soma

Λίγες φορές έχω ευχαριστηθεί τόσο πολύ που στήριξα έναν developer με την αγορά μου όσο στην περίπτωση της Frictional Games και του Soma.  Μια καθαρόαιμη story – driven εμπειρία που μπορεί να μην “ανακαλύπτει τον τροχό” στο gameplay και στον τρόπο που ξεδιπλώνει την ιστορία του αλλά μένει αξιομνημόνευτη για το καλογραμμένο σενάριο και την “ασφυκτική” της ατμόσφαιρα. Με έναν “βαρύ”, νωχελικό ρυθμό, ένα διακριτικό μαύρο χιούμορ που μετατρέπεται όσο περνάει η ώρα σε καθαρή απόγνωση και χωρίς να βασίζεται σε κάποια “φτηνή” και πιεσμένη ανατροπή, το Soma καταφέρνει να “συντάξει” στις 10 περίπου ώρες του έναν γνήσιο και ολοκληρωμένο προβληματισμό πάνω στην “άβυσσο” της ανθρώπινης φύσης όπως μόνο οι πιο πετυχημένες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας έχουν την ικανότητα να κάνουν.

Splatoon

Το Splatoon εκφράζει με απόλυτη σαφήνεια το πως θα θέλαμε να ήταν πιο συχνά η Nintendo. Θαρραλέα, έτοιμη να ρισκάρει και να δημιουργήσει εκτός των “βολικών” ειδών της, με νέα ips και πρωτοποριακό gameplay. Επίσης εκφράζει απόλυτα και τι σημαίνει “Nintendo” σε αυτή τη βιομηχανία: καλοκουρδισμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, απολαυστικό gameplay, ανέμελη διασκέδαση. Οι ιάπωνες πήραν το συνωστισμένο είδος των shooters και του έδωσαν έναν πολύχρωμο αέρα φρεσκάδας, μεταφέροντας τις σχεδιαστικές τους αξίες κατά γράμμα. Το αποτέλεσμα: μια εθιστική οπτικό-ακουστικό-απτική εμπειρία με μηχανισμούς δεν στερούνται βάθους, ούτε προσβασιμότητας σε νέους πάικτες. Το Mario Maker μπορεί να ήταν σχεδόν τέλειο για τους σκοπούς που φτιάχτηκε και το αγαπημένο μου Captain Toad να παραμένει το απόλυτο παιχνίδι “ξεκούρασης” για μένα φέτος αλλά το Splatoon ήταν σε ένα άλλο τελείως επίπεδο. Ήταν η απόλυτα πετυχημένη “νιντεντοποίηση” (επιτρέψτε μου τη λέξη) ενός ακόμη είδους που πιστώνεται στη μακρά ιστορία της ιαπωνικής εταιρεία.

ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΑΤΣΑΜΑΚΗΣ

Ενδιαφέρουσα το λιγότερο η χρονιά που κλείνει, με μερικές σημαντικές κυκλοφορίες σε όλες τις πλατφόρμες. Χορταστική χρονιά σε θέμα τίτλων, αν και δεν έλειψε η έντονη παρουσία των ‘remasters’ που φαίνεται να καθιερώνονται σαν είδος στον χώρο. Η αλήθεια είναι πως οι top λίστες είναι πάντα δύσκολες, όμως τα παρακάτω είναι εκείνα τα παιχνίδια που για τον έναν ή τον άλλο λόγο μου έκαναν εντύπωση το 2015

Titan Souls

Το παιχνίδι με τράβηξε στον κόσμο του από την αρχή λόγω του γνώριμου στυλ του. Αποτελεί μια μίξη αγαπημένων τίτλων, όπως The legend of Zelda και Shadow of the Colossus με την δυσκολία των bosses του Dark Souls. Μοναχικό, άνισο, σαδιστικό, με όμορφο soundtrack.

The Witcher 3

Ένα από τα πληρέστερα παιχνίδια που έχω παίξει. Ζωντανός κόσμος, έξοχο gameplay, εντυπωσιακές αποστολές. Στιβαρό. Δεν ήμουν οπαδός της σειράς, όμως η δουλειά που έχει γίνει στον συγκεκριμένο τίτλο με άφησε άφωνο. Δικαίως game of the year.

Broken Age

Η επιστροφή του μεγάλου Tim Schaffer στα Point & Click Adventure games. Τρομερό εικαστικό κομμάτι με όλα τα σημεία του φτιαγμένα στο χέρι από έναν αγαπημένο μου καλλιτέχνη. Εξαιρετικό voice acting από διάσημους ηθοποιούς. Ένα από τα καλύτερα νοήματα σε παιχνίδι που κυκλοφορεί. Συγκινητικό, αστείο, έξυπνο.

Metal Gear Solid 5, The Phantom Pain

Τρομερά συμπαγές gameplay με μηχανισμούς που δουλεύουν σχεδόν άψογα. Υπέροχα γραφικά (στο μεγαλύτερο κομμάτι του), ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μοναδικό εγχείρημα. Σίγουρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει κάτι να σου αφήσει να θυμάσαι.

Trine Enhanced Edition

Το Trine είναι ένα μαγευτικό παιχνίδι. Μπορεί να μην είναι το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου, να μην κάνει για όλους, όμως καθένας μπορεί να αναγνωρίσει την ομορφιά του. Πραγματικά ένα από τα καλύτερα platform games που έχω παίξει. Πανέμορφο.

ΦΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Σε λίγες μέρες από σήμερα, το 2015 θα αποτελεί παρελθόν και φέυγοντας θα σφραγίσει μία ακόμα gaming σεζόν γεμάτη συγκινήσεις, εκπλήξεις και μπόλικες καλές αλλά και κακές στιγμές. Αν πρέπει να περιγράψω το 2015 με δύο κουβέντες, τότε μπορώ να πω ότι ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα gaming χρονιά. Είχε πολύ σημαντικούς τίτλους, ως επί το πλείστον συνέχειες σπουδαίων franchices, αλλά και αρκετά remasters και περιττές επανακυκλοφορίες. Είδαμε πολυαναμενόμενα νέα κεφάλαια σε αγαπημένες σειρές του παρελθόντος, παίξαμε με τις κλασσικές "ετήσιες" κυκλοφορίες και όπως κάθε χρόνο, αρκετοί και πολύ όμορφοι indie τίτλοι ήρθαν να προστεθούν στις ψηφιακές μας βιβλιοθήκες. Τέλος, η χρονιά ήταν γεμάτη από σημαντικές ανακοινώσεις για τίτλους που θα κυκλοφορήσουν στο άμεσο μέλλον και αναμένεται να βάλουν "φωτιά" στη gaming σκηνή. Προσωπικά εγώ, δεν έχω παράπονο από το 2015. Στη συλλογή μου είχα πάντα τίτλους που δεν ακουμπούσα λόγω των συνεχόμενων κυκλοφοριών και έτσι ο νέος χρόνος θα με βρει να μην έχω προλάβει να παίξω όλα μου τα games. Το πλήθος των σημαντικών για μένα τίτλων ήταν τόσο μεγάλο που έκανε τη σύνταξη ενός top 5 πολύ δύσκολη. Έτσι λοιπόν, κατέταξα τα παιχνίδια μου σε 5 κατηγορίες και σας παρουσιάζω τα αγαπημένα μου από κάθε κατηγορία.

Starcraft II Legacy of the Void

Από την στιγμή που έφτασε στην πόρτα μου, ένιωσα ότι οι ώρες που θα αφιερώσω σε αυτό θα είναι δύσκολες και με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκίνηση από το να γνωρίζεις, ότι στα χέρια σου κρατάς τον τελευταίο τίτλο ενός αγαπημένου franchise, που ακολουθείς από τις απαρχές του και τώρα πρέπει να το αποχωριστείς. Θα παίξεις 10, 15, 20 ώρες και τέλος. Από εκείνη τη στιγμή και μετά θα ζήσεις με τις αναμνήσεις σου από αυτό, τις όμορφες στιγμές που σου έδωσε, τους τρελούς ήρωες που σου γνώρισε και τις εμπειρίες που σου χάρισε. Το Legacy of the Void, πέρα από ένας καταπληκτικός strategy τίτλος, είναι και ένα καταπληκτικό Starcraft, που κλείνει τίμια και με τον πλέον αριστουργηματικό τρόπο, την υπέροχη ιστορία του παιχνιδιού.

Pillars of Eternity

Ίσως το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει κάποιος την ημέρα των γενεθλίων μου, μιας και ο τίτλος της Obsidian κυκλοφόρησε εκείνη ακριβώς την ημέρα. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν καλά ότι πέρα τα strategy παιχνίδια, έχω μια μεγάλη αγάπη για τα καθαρόαιμα RPG και δύσκολα μέσα στη χρονιά αφήνω κάποιο χωρίς να το δοκιμάσω, αν φυσικά αξίζει. Το Pillars of Eternity, είναι χωρίς καμία υπερβολή το Baldur's Gate αυτής της gaming γενιάς, με την ευρύτερη έννοιά της, και η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι αν υπάρχει όρεξη, μεράκι και ελευθερία κινήσεων από τη μεριά του developer, τότε τα αυθεντικά RPG, όπως τα γνωρίσαμε και τα αγαπήσαμε στο παρελθόν, μπορούν να επιστρέψουν. Ένας από τους καλύτερους σύγχρονους RPG τίτλους που έχω παίξει.

Fallout 4

Αναμφισβήτητα, η κατηγορία που με παίδεψε περισσότερο. Γιατί εκτός από την διαδικασία του να ξεχωρίσω τα 3-4 κορυφαία για μένα παιχνίδια, από τα οποία τελικά θα επέλεγα ένα, ήθελα να λάβω υπόψη μου και το βάρος και μέγεθος ολόκληρης της σειράς. Κάτι που πιστέψτε με, αποδείχθηκε πολύ δύσκολη δουλειά. Έτσι λοιπόν, νικητής αναδείχθηκε το Fallout 4, γιατί θεωρώ ότι τίμησε περισσότερο από τα υπόλοιπα την ιστορία του δικού του franchise, την οποία παράλληλα βρίσκω πολύ συγκινητική αλλά και πολύ κοντά στα ανθρώπινα δεδομένα, ως μια πιθανή εξέλιξη και του δικού μας κόσμου. Πολύ περισσότερο από τα κατά τα άλλα εξαιρετικά Witcher 3, Metal Gear 5 και Halo 5, καθένα από τα οποία φέτος απέκτησε ένα νέο κεφάλαιο στην δική ιστορία του και άτυπα αναμετρήθηκαν με το αριστούργημα της Bethesda σε αυτή την κατηγορία.

Ori and the Blind Forest

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε μία συνεχή άνοδο στους indie τίτλους και την προτίμηση των developers σε αυτούς. Το 2015, πιστεύω ότι ήταν μία χρονιά σταθμός για τα indies, μιας και οι αξιόλογοι τίτλοι ήταν πάρα πολλοί, πολύ περισσότεροι από πέρσι, και για όλα τα γούστα. Κάτι τέτοιο, αυτόματα ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλότερα και έκανε τα κριτήρια των καταναλωτών πολύ πιο αυστηρά. Εδώ λοιπόν, ήρθε το Ori and the Blind Forest, μας κοίταξε κατάματα και μας απέδειξε ότι δεν φοβάται κανέναν ανταγωνισμό ακόμα και με ΑΑΑ τίτλους της κατηγορίας του. Ένα απαράμιλλης ποιότητας παιχνίδι, με όμορφη ιστορία, καθηλωτικό οπτικοακουστικό τομέα και πολύ ενδιαφέροντες μηχανισμούς. Θα το χαρακτήριζα “διαμάντι” και μοναδικό στον τομέα του και θα πρότεινα σε όσους από εσάς δεν το έχετε παίξει να το κάνετε όσο πιο άμεσα γίνεται.

The Age of Decadence

Ήταν μια συνηθισμένη βραδιά όταν ο Σάκης μου ζήτησε να γράψω review για αυτό το παιχνίδι. Την αμαρτία μου την ομολόγησα και μέσα στο review, δεν γνώριζα τίποτα γύρω από το Age of Decadence. Ξεκίνησε να αναπτύσσεται πριν 10 χρόνια και κυκλοφόρησε φέτος. Πρόκειται για ένα RPG που πάτησε στις βάσεις των Icewind Dale και Planescape Torment και σίγουρα δεν είναι για όλους. Είναι ένα κλασσικό, hardcore (σε σημεία αρρώστιας) RPG, που δεν θα σας πάρει από το χέρι, δεν θα σας μάθει τίποτα, δεν θα σας δώσει “όπλα” για να ξεκινήσετε. Απλώς θα σας αφήσει να χαθείτε στον απέραντο κόσμο του και να βιώσετε από πρώτο χέρι την μαγεία του μηχανισμού που ονομάζουμε role-playing, του να γίνεστε δηλαδή ένα με τον ήρωά σας και τα προβλήματά του. Για μένα ήρθε κυριολεκτικά από το πουθενά, έφαγα περισσότερες από 300 ώρες μαζί του, και φυσικά βρίσκεται στα αγαπημένα μου παιχνίδια για το 2015.

ΜΕΜΟΣ ΜΠΕΓΝΗΣ

Το 2015 είναι μια gaming χρονιά που αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα. Είμαστε πλέον δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία των κονσολών νέας γενιάς, όπου αυτή η “νέα γενιά” δεν αποφασίζει να εξέλθει από την εφηβία και παραμένει μπερδεμένη και αναποφάσιστη. Έκανε λίγα δειλά βήματα μπροστά με κάποιες σημαντικές κυκλοφορίες, αλλά συνεχίζει τη μουδιασμένη αμυντική στάση. Το ενθαρρυντικό της όλης υπόθεσης είναι πως το 2015 αποδείχθηκε πολύ πλουσιότερο από την προηγούμενη χρονιά και έστρωσε το χαλί για ένα ακόμα πιο γεμάτο και απολαυστικό 2016. Σίγουρα θα υπάρξουν καθυστερήσεις, μιας και αυτή η τακτική έγινε συνήθεια, αλλά οι φετινές καθυστερήσεις θα βρεθούν επιτέλους στα ράφια των καταστημάτων. Είδαμε απολαυστικότατες Ε3, Gamescom και άλλα μικρότερα events, νέες πληροφορίες για το Virtual Reality που βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ, και το μέλλον φαίνεται σίγουρα πολλά υποσχόμενο. Παρακάτω παραθέτω τρία από τα φετινά παιχνίδια που απόλαυσα περισσότερο, χωρίς να είναι απαραίτητα με σειρά προτίμησης.

Bloodborne

Ένα παιχνίδι σταθμός σε αυτή τη γενιά, μια εξέλιξη των άλλων σταθμών Souls, όπου έχει επιχειρήσει πολλές φορές να αντιγραφεί από άλλους, αλλά η αυθεντικότητα της From Software παραμένει αψεγάδιαστη. To level design και το art direction θα πρέπει να θεωρείται πρώτο μάθημα διδασκαλίας για πολλούς δημιουργούς εκεί έξω, ενώ οι μηχανισμοί του είναι ιδιαίτεροι και βάναυσα απολαυστικοί. Όπως και η σειρά Souls, δεν είναι για όλους, αναγνωρίζεται όμως από πολλούς ένα πολύ σημαντικό γρανάζι σε αυτή τη βιομηχανία.

Soma

Σίγουρα από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες που είχα τα τελευταία χρόνια, ειδικά σε horror παιχνίδι. Όχι, δεν εκπλήσσει με τους μηχανισμούς του, ούτε με τα γραφικά του, έχει όμως ενα σενάριο που κατέχει τη δύναμη να σε καθηλώσει και να σου δίνει απανωτά χαστούκια μέχρι να αντικρίσεις την ενοχλητική αλήθεια. Η Frictional Games ξεπέρασε τον εαυτό της μετά το πρώτο Amnesia, βρήκε τον τρόπο να ριζώσει ακόμα πιο βαθιά στο φόβο του θύματός της και να τον κάνει δικό της. Πλημμυρίσαμε πλέον με τα ρηχά jumpscares, είναι καιρός μερικοί να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο και να δημιουργήσουν κάτι πιο ουσιαστικό, γιατί άλλο “τρόμος” και άλλο “τρομάρα”.

The Witcher 3: Wild Hunt

Το Witcher είναι απλά το πρώτο next-gen RPG που είδαμε σε αυτή τη γενιά. Ένας ανοιχτός κόσμος που έχει πραγματική ουσία, εκμεταλλεύεται στο έπακρο κάθε γωνιά του με σκόρπιες μικρές ιστορίες που δένουν άριστα μεταξύ τους, χωρίς να σε βγάζουν εκτός κλίματος από την κεντρική ιστορία. Αριστουργηματικές μουσικές επιλογές, καλοδουλεμένα voice-overs και διάλογοι, πανέμορφα μοντέλα και περιβάλλοντα, σε συνδιασμό με μια πλούσια ιστορία, με αποκορύφωμα τη θέση του Bloody Baron και της οικογένειάς του. Υπάρχουν και μερικά προβλήματα, όπως ο άβολος -για μερικούς- χειρισμός και σύστημα μάχης του, αλλά η CD Projekt Red έκανε το επόμενο μεγάλο βήμα στην εξέλιξη των RPGs, κάτι που άλλες μεγάλες εταιρείες του χώρου δεν τόλμησαν, αντιθέτως κυκλοφόρησαν απλά κάτι χλιαρά παιχνίδια με fetch quests που είχαμε και το θάρρος να χαρακτηρίσουμε “επικά”.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΡΒΑΣ

Ομολογώ πως η φετινή χρονιά δεν ήταν η ιδιαίτερη περίοδος για να ασχοληθώ με πολλά παιχνίδια. Πολλές αλλαγές στην καθημερινότητα μου με έκαναν να απομακρυνθώ από τα βιντεοπαιχνίδια που τόσο πολύ αγαπώ και να ασχοληθώ με αυτά που όλοι λέγαμε μικροί πως κάνουν οι μεγάλοι.

Παρόλα αυτά, παρακάτω θα βρείτε τη λίστα με τις δικές μου επιλογές για το 2015. Θεωρώ πως το Assassin’s Creed Syndicate, το Witcher 3 και το Fallout 4 σίγουρα θα είχαν μία θέση στη λίστα αν είχα ασχοληθεί μαζί τους.

Halo 5: Guardians

Γιατί πολύ απλά έχει τους καλύτερους shooting μηχανισμούς στην κατηγορία των FPS αυτή τη στιγμή. Αμέτρητες ώρες έχουν ήδη ξοδευτεί στο multiplayer τμήμα του παιχνιδιού και σκοπεύω να το συνεχίσω για πολύ καιρό.

Game of Thrones: A Telltale Game Series

Ότι αγγίζει η Telltale Games μπορεί να μην γίνεται χρυσός, αλλά σίγουρα διακατέχεται από τεράστιες ποσότητες σεβασμού. Ο τρόπος με τον οποίο η Telltale διαχειρίζεται κάθε project της ξεχωριστά είναι αξιοθαύμαστος και η φροντίδα των developers είναι ξεκάθαρη από το πρώτο λεπτό που θα παίξει κανείς κάποιον τίτλο της. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το Game of Thrones: A Telltale Game Series.

Forza Motorsport 6

Μπορεί να γνωρίζω να οδηγώ αλλά ξέρω ελάχιστα έως καθόλου από την αυτοκινητοβιομηχανία και τον τρόπο που λειτουργεί το πιο διάσημο μέσο μεταφοράς στο κόσμο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να καταλάβω ότι το Forza Motorsport 6 βρίσκεται στη κορυφή της κατηγορίας του και μάλιστα πλέον αρκετά μακριά από τον ανταγωνισμό του έχοντας ξοδέψει αρκετές ώρες ήδη μαζί του.

Grand Theft Auto V (PC)

Κατάφερε να βρεθεί ξανά σε λίστα μου λόγω της κυκλοφορίας της PC έκδοσης τον Απρίλιο. Δεν υπάρχει κάτι να πω εδώ. Σταματήστε να διαβάζετε αυτές τις γραμμές και προβείτε γρήγορα σε αγορά.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ

Τώρα που σε λίγες ώρες θα αποχαιρετίσουμε το 2015 κοιτάω πίσω και βλέπω πόσο γεμάτο ήταν από κάθε άποψη. Δεν αναφέρομαι μόνο στο κομμάτι με το οποίο ασχολούμαστε του gaming, αλλά και παραέξω σε αυτό της πραγματικής ζωής. Ήταν λοιπόν μια χρονιά με τα όλα της, στην οποία πιθανώς οι άσχημες και θλιβερές στιγμές να υπερτερούν των καλών και χαρούμενων τώρα που το αναλογίζομαι, όμως «μα c’est la vie που λένε και οι Γάλλοι». Αρκετά σοβάρεψα τις σκέψεις μου για ένα τόσο χαλαρό κείμενο. Τρώω το λαχταριστό σοκολατένιο μελομακάρονο μου και σας αφήνω να διαβάσετε ποια παιχνίδια ξεχώρισα φέτος, από τα οποία τα τρία είναι οι τίτλοι που διέπρεψαν και οι άλλοι δύο μπαίνουν στην κατηγορία των απογοητεύσεων για αρκετούς λόγους.

Halo 5: Guardians

Η ιδιαίτερη μου σχέση με τα Halo δεν μου επέτρεπε να περιμένω άλλο παιχνίδι για εκείνη την περίοδο. Ο Οκτώβριος ήταν μαρκαρισμένος εδώ αρκετούς μήνες ως ο μήνας Halo. Στο μυαλό μου περιστρεφόταν το Halo 5 μιας και είχαμε τρία χρόνια να δούμε ένα κανονικό, μεγάλο Halo. Το πρόβλημα είναι πως όλα έπεσαν στο κενό εν τέλει. Η ανυπομονησία μου μετατράπηκε σε βαθύ εκνευρισμό για το πως η 343 Industries χειρίστηκε το campaign, το οποίο αν και παικτικά διέπρεπε ως το καλύτερο shooter μέχρι στιγμής –hands down- η αίσθηση που άφηνε σε έναν σκληροπυρηνικό fan του Halo όπως εγώ ήταν ότι έχασε το πνεύμα του, το ποιόν του. Αυτό δηλαδή που το καθιστούσε ως Halo στα μάτια μου. Προσωπικά την πλοκή και γενικά το νέο arc του σύμπαντος το βρήκα πάρα πολύ έξυπνο και άλλα είναι τα σημεία που ενίσταμαι. Κυρίως από την πλευρά της μουσικής που ήταν ανύπαρκτη και αντί να οδηγούσε την δράση απλά τη συνόδευε με κομμάτια «χαλιά» και έπειτα από άποψη σχεδιαστικών λαθών, όπως η αχρήστευση της εξαιρετικής ΑΙ της σειράς για χάρη του co-op, το αχρείαστο revive και άλλα πολλά. Βέβαια, το multiplayer ήταν μια εντελώς άλλη ιστορία και ήταν το μοναδικό πράγμα που το Halo 5 και η 343 Industries διέπρεψαν.

Star Wars Battlefront

Το παιχνίδι θησαυρός-λύτρωση- για τους fans του Star Wars. Το δεύτερο πράγμα που περίμεναν όλοι μετά την εξαιρετική επιστροφή της σειράς στη μεγάλη οθόνη με το The Force Awakens του J.J. Abrams. Αν και το hype χτυπούσε ταβάνι για το Battlefront της DICE, οι ανησυχίες μου βγήκαν αληθινές. Παρά τον σοκαριστικό τεχνικό τομέα –για μένα είναι τα καλύτερα γραφικά του 2015-  και την 1:1 μεταφορά του σύμπαντος του Star Wars, αυτό της αρχικής τριλογίας φυσικά και όχι της κατάπτυστης prequel, το παιχνίδι πνιγόταν σε ρηχά νερά. Και αυτό γιατί δεν δόθηκε φροντίδα όσον αφορά το στήσιμο του ως multiplayer τίτλος με αποτέλεσμα παρά την πλειάδα των modes, ο παίκτης να βαριέται εύκολα και σχετικά πολύ γρήγορα.

Ori and the Blind Forest

Τι να πει κανείς για αυτήν την παιχνιδάρα –ας μου επιτρέψετε την αργκό έκφραση. Να αναφερθώ στο απίστευτα συγκινητικό story; Στο γεγονός ότι ήταν το πρώτο παιχνίδι μετά το The Last of Us που στην εισαγωγή του με έκανε να βουρκώσω; Το ότι με γέμισε ως gamer χάρις το απίθανο metroidvania στυλ του ή το πως με γέμισε ως άνθρωπο για τα μηνύματα που πέρασαν ο Ori και η Naru; Ή για τον άθλο που έφερε εις πέρας η Moon Studios και μετέτρεψε ένα βιντεοπαιχνίδι σε ένα διαδραστικό παραμύθι; Πραγματικά δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο απλά παίξτε το Ori με την πρώτη ευκαιρία είτε στο PC είτε στο Xbox One, αν σέβεστε τον εαυτό σας ως gamers.

Assassin’s Creed: Syndicate

Ο ορισμός του παιχνιδιού που έμαθε από τα λάθη του. Η Ubisoft μετά το παράπτωμα του Unity, έβαλε τα οπίσθια της κάτω και δούλεψε σαν σκυλί για να επαναφέρει την φήμη της σειράς. Το ότι το κατάφερε με έναν τόσο εμφατικό τρόπο σε όλους τους τομείς δεν το περίμενε κανείς –τουλάχιστον εγώ σε καμία περίπτωση. Κατάφερε να μεταφέρει την βρωμιά και την κατάθλιψη του βικτωριανού Λονδίνου που περιτριγυρίζεται από εργοστάσια που δουλεύουν μικρά παιδιά και ενισχύουν αυτή την απάτη της «βιομηχανικής επανάστασης». Μακράν το πιο ώριμο Assassin’s Creed όλων. Ακόμη και η μουσική του  ήταν η πιο προσεγμένη μετά την δουλειά του Jesper Kyd. Πρόκειται για την ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς με διαφορά για μένα.

The Witcher 3: Wild Hunt

Η CD Projekt επέστρεψε με τον Geralt πιο άγρια, πιο σκοτεινή και πιο τολμηρή από ποτέ. Το The Witcher 3: Wild Hunt αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για το πώς πρέπει να γίνονται τα open-world RPGs, αυτά με το ώριμο storyline. Αυτά με τους πλούσιους σε χρώμα χαρακτήρες, που τίποτα δεν είναι μαύρο και άσπρο. Αυτά που ο κόσμος βρίθει από ζωντάνια. Αυτά που έχουν τα… cajones τέλος πάντων να είναι ένα μοναδικό σε στήσιμο και αίσθηση RPG. Μπορεί στον τομέα του gameplay να ήταν λίγο άχαρο και η ιστορία του να κάνει κοιλίτσα και να μην είναι τόσο εστιασμένη στον σκοπό της, όμως οι Πολωνοί αξίζουν να τους βγάλουμε το καπέλο για το The Witcher 3.

ΘΕΜΗΣ ΜΠΟΛΤΣΗΣ

Η φετινή χρονιά αναμφισβήτητα ήταν πολύ σημαντική για την gaming βιομηχανία. Κυκλοφόρησαν δεκάδες τίτλοι με σημαντικό όνομα και ιστορία, ενώ έλαβαν χώρα πολλά σημαντικά γεγονότα, όπως για παράδειγμα η “διαμάχη” του Hideo Kojima με την Konami ή το εξαιρετικό PC port του Batman Arkham Knight. Ωστόσο, το 2015 ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά και για εμένα προσωπικά. Κατά κάποιον τρόπο φέτος επέστρεψα στο gaming. Έπειτα από το αναγκαστικό και δυσάρεστο διάλειμμα που μου επέβαλαν οι Πανελλήνιες εξετάσεις και αν και κατά την διάρκεια τους ασχολήθηκα με μερικούς τίτλους, το καλοκαίρι επέστρεψα επιτέλους με όρεξη στο αγαπημένο μου χόμπι. Το πρώτο μισό της χρόνιας, λοιπόν, απείχα από το gaming, το καλοκαίρι αποφάσισα να το περάσω παίζοντας παλιούς τίτλους που είχα παραλείψει και από τον Σεπτέμβριο ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις νέες κυκλοφορίες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην πρόλαβα να παίξω παιχνίδια όπως τα Bloodborne, The Witcher 3: Wild Hunt και Fallout 4 που είμαι σχεδόν σίγουρος πως υπό άλλες συνθήκες θα βρίσκονταν στην λίστα μου. Πιθανότατα αυτή η άμετρη επιθυμία μου να ξανασχολήθω με τα videogames ευθύνεται και για τον απολογισμό μου για τη χρονιά, ο οποίος βγήκε θετικός, μιας και έμεινα αρκετά ευχαριστημένος.

Η απογοήτευση της χρονιάς:

Halo 5: Guardians (Campaign)

Κρίμα. Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι το Halo 5. H 343 έχασε την μεγάλη ευκαιρία που είχε να αποδείξει πως είναι ικανή να παραδώσει έναν τίτλο αντάξιο με τους προηγούμενους της σειράς. Αυτό το φανερώνουν και οι περισσότερες κριτικές, με το πέμπτο μέρος να έχει τον χαμηλότερο βαθμό από όλους τους προηγούμενους βασικούς τίτλους. Η απογοητευτική διάρκεια, ο ρηχός νέος συμπρωταγωνιστής, τα τεράστια ψέματα που ειπώθηκαν κατά την marketing εκστρατεία του παιχνιδιού που μόνο ανέβασε ψηλά τον πήχη, ο co-op προσανατολισμός και τα επαναλαμβανόμενα bosses είναι μόλις μερικά από τα λάθη του τίτλου που εν τέλη μου άφησαν μια πικρή γεύση.

Τα καλύτερα της χρονιάς:

Halo 5: Guardians (Multiplayer)

Το multiplayer του Halo 5 είναι ένας ακόμη λόγος που αισθάνομαι άσχημα για την 343 και το παιχνίδι ως σύνολο. Πραγματικά βλέποντας το πόσο πολύ σεβάστηκαν το feedback της κοινότητας και πόσο προσέχουν αυτό το κομμάτι του τίτλου με την συνεχής υποστήριξη, μου υπενθυμίζει την χαμένη ευκαιρία του στούντιο. Όσο με απογοήτευσε το campaign του παιχνιδιού, άλλο τόσο ευχάριστα με εξέπληξε  το multiplayer. Χάρις το σχεδόν απροβλημάτιστο matchmaking, την τεράστια ποικιλία από modes, χάρτες και περιεχόμενο, το απίστευτα ικανοποιητικό gunplay  και φυσικά την διασκέδαση που προσφέρει θα ασχολούμαι για πολύ καιρό ακόμη με το multiplayer του Halo 5: Guardians.

Assassin’s Creed Syndicate

Μια έκπληξη από το πουθενά μας επιφύλασσε για φέτος η Ubisoft. Έχοντας παίξει όλα τα παιχνίδια του franchise και παρακολουθώντας ανελλιπώς τα όποια νέα για αυτό, μπορώ να πω πως το Syndicate ήταν με διαφορά το πρώτο παιχνίδι της σειράς που με άφησε εντελώς αδιάφορο μέχρι να το πιάσω στα χέρια μου. Ωστόσο, χωρίς να αλλάζει ριζικά την συνταγή, αλλά φέροντας νέα στοιχεία και κυρίως χάρις τους δύο ενδιαφέροντες πρωταγωνιστές του και την πανέμορφη πόλη του, το φετινό Assassin’s Creed εν τέλη κάνει την ζυγαριά να γέρνει προς την σωστή πλευρά και το καθιστά ένα από το καλύτερα παιχνίδι που έπαιξα όσον αφορά τις φετινές κυκλοφορίες.

Metal Gear Solid V: The Phantom Pain

A Hdeo Kojima Game. Νομίζω πως αυτή η έκφραση είναι αρκετή για να περιγράψει το παιχνίδι αλλά και το γιατί είναι μακράν το καλύτερο παιχνίδι που έπαιξα φέτος. Είναι ευρέως γνωστό πως ο Kojima είναι τελειομανής και αυτό το διαπίστωσα για άλλη μια φορά από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ενασχόλησής μου με τον τίτλο. Ο πυρήνας του παιχνιδιού, οι gameplay μηχανισμοί, χωρίς να θέλω να υπερβάλω, αγγίζουν την τελειότητα. Η ελευθερία και επιλογές που προσφέρονται κάνουν την κάθε αποστολή ξεχωριστή, ακόμη και αν η βασική ιδέα πίσω από τις περισσότερες αποστολές είναι ίδια. Η πληθώρα επιλογών για την διαχείριση της motherbase και ο εξαιρετικός τεχνικός τομέας είναι επίσης άξια αναφοράς. Ενώ, ακόμη και το βασικό αντικείμενο που διαπραγματεύεται ο τίτλος, η γλώσσα, και ο τρόπος που παρουσιάζετε καταφέρνει να με προβληματίσει και να με βάλει σε σκέψεις. Το γεγονός πως με τον τερματισμό του The Phantom Pain κατέφυγα στο intrnet, ψάχνοντας για θεωρείς και εξηγήσεις, προσπαθώντας να “αποκωδικοποιήσω” τις λεπτομέρειες του, για μένα λέει πολλά πράγματα. Δεν δημιουργούν όλα τα παιχνίδια αυτήν την ανάγκη.

Φυσικά και έχω παράπονα από τον τίτλο, όπως για παράδειγμα τα λίγα σε αριθμό boss fights. Ωστόσο, η αίσθηση ή καλύτερα η ανάγκη που σου δημιουργεί το παιχνίδι να ζητάς κι άλλο αφού το ολοκληρώσεις, νομίζω πως κάνει φανερό ότι ο Ιάπωνας δημιουργός πέτυχε το σκοπό του και έκανε πράγματι τους παίκτες να αισθανθούν το “Phantom Pain”.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΣΤΡΑΒΑΚΟΣ

Ανασκόπηση της χρονιάς! Όπως και πέρσι, δεν μπορώ να πω ότι για το 2015 υπήρξε κάποιο παιχνίδι που με συγκλόνισε. Πέρασα καλά με κάποια παιχνίδια διασκέδασα, γέλασα, αγχώθηκα, συγκινήθηκα αλλά μέχρι εκεί. Όχι ότι έχω παράπονο, η χρονιά ήταν ικανοποιητική από θέμα κυκλοφοριών και μάλιστα έχω αρκετές εκκρεμότητες ακόμα όπως το Soma και το Witcher 3 -που πολύ πιθανώς να ήταν μέσα στην παρακάτω λίστα- παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι κάποιο παιχνίδι από αυτά που έπαιξα θα μου μείνει ως εμπειρία ανεξίτηλη. Αλλά έτσι κι’ αλλιώς τέτοιες εμπειρίες είναι μετρημένες στα δάχτυλα και όλα τα παιχνίδια πρωταρχικός τους ρόλος είναι η διασκέδαση οπότε με βάση αυτό θα έλεγα πως ήταν μια καλή χρονιά. Σταυρώνουμε τα δάχτυλα μας για το 2016, καθώς γίνεται ένας χαμός από υποσχόμενα παιχνίδια που θα κυκλοφορήσουν. Μέχρι τότε όμως, θα εφοπλιστούμε με υπομονή, παίζοντας τα ομολογουμένως καλά παιχνίδια που είχε το 2015. Τα παρακάτω ήταν αυτά που εγώ ξεχώρισα.

Life is Strange

Το παιχνίδι αυτό μου έκανε από την πρώτη στιγμή κλικ πριν το πιάσω στα χέρια μου. Αν και έκανε κοιλιά και με κούρασε λίγο το teen drama, ομολογώ ότι έπρεπε να δω τίτλους τέλους για να το εκτιμήσω στο σύνολό του, καθώς τα συναισθήματα και οι σκέψεις που με έβαλε, όπως και η σύνδεση που νιώθει ο παίκτης με την Max, είναι η ομορφιά του. Το χαλαρό ξεκίνημα δεν μπορούσε να με προϊδεάσει για τις ανατροπές που θα ακολουθούσαν και τον ψυχολογικό πόλεμο που μου θα ασκούσε το παιχνίδι ειδικά στα τελευταία επεισόδια. Απέχει βέβαια απ’ το να χαρακτηριστεί «διαμάντι» αλλά δεν μπορώ να αμφισβητήσω πως ήταν μια γεμάτη εμπειρία και αρκετά συγκινητική που έλαμψε σαν φάρος ανάμεσα σε κυκλοφορίες μεγαθηρίων.

Shiftlings

Αν και στην αρχή τσίνησα λίγο όταν μου ανατέθηκε το review του συγκεκριμένου, όλη αυτή η ξινίλα εξανεμίστηκε όταν ξεκίνησα να το παίζω co-op. Το Shiftlings είναι ένα θεοπάλαβο και άκρως διασκεδαστικό co-op platform puzzle, με δυο εντελώς γελοίους σε εμφάνιση χαρακτήρες, όπου συνδέονται μεταξύ τους με ένα σωλήνα ορισμένου μήκους, ανταλλάσσοντας εναλλάξ… αέρια, κάνοντας την στολή του ενός να φουσκώνει σαν μπαλόνι. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να έχω γελάσει τόσο πολύ μέχρι δακρύων σε άλλο παιχνίδι. Όχι για το σενάριο, αλλά για τις γκάφες που έκανα μαζί με τον συμπαίκτη μου. Είναι το πρώτο παιχνίδι που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι να προτείνω ένα καλό co-op σε κάποιον. Αλήθεια σας το λέω δοκιμάστε να το παίξετε με ένα φίλο σας, θα γελάσετε με την ψυχή σας!       

Game of Thrones

Ως λάτρης της σειράς δεν γινόταν να μη δοκιμάσω ένα παιχνίδι που θα συμβάδιζε μετά τα δραματικά γεγονότα του τρίτου κύκλου της σειράς. Ειδικά όταν έμαθα πως θα είναι από τα χεράκια της αγαπημένης Telltale Games. Το studio φρόντισε το πόνημά της να παραμείνει πιστό στο ύφος και στις ανατροπές που μας έχει συνηθίσει η σειρά. Μέσα από αυτό παρελαύνουν γνώριμα πρόσωπα, αλλά από την οπτική άλλων χαρακτήρων και συγκεκριμένα μιας οικογένειας όπου παίζουμε με όλα της τα μέλη και οι αποφάσεις μας έχουν αντίκτυπο στην εξέλιξη της ιστορίας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο καθώς η παραμικρή απόφαση που θα πάρουμε θα την βρούμε μπροστά μας. Κάθε πράξη, κάθε απόφαση έχει συνέπειες κάνοντας το στομάχι μου κόμπο κάθε φορά που βρισκόμουν σε τέτοιο δίλημμα. Οι λάτρεις της σειράς ανεξάρτητα αν τους αρέσει αυτό το είδος που ανήκει το παιχνίδι, πρέπει οπωσδήποτε να το βιώσουν.    

Until Dawn

Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν και το Until Dawn, το interactive horror game της Supermassive Games η οποία υιοθέτησε όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουμε από μικροί αγαπήσει στις cult ταινίες τρόμου, καθώς και τους χαρακτήρες πρότυπα που είμαστε εξοικειωμένοι και τα χρησιμοποίησε με μαεστρία προσφέροντάς μας μια ισχυρά τρομακτική και αγχωτική εμπειρία. Μπορεί να μην παίρνει εύσημα το σενάριο αλλά σημασία έχει το στήσιμο και η απόδοση και πάνω σε αυτά το studio έκανε αναμφισβήτητα πολύ καλή δουλειά.

Rocket League

Το παιχνίδι αυτό είναι από εκείνα που δεν σου γεμίζουν το μάτι, μέχρι να κάνεις το… λάθος να ασχοληθείς μαζί του! Ο άνθρωπος που το σκέφτηκε πρέπει να είναι απόλυτα ικανοποιημένος με τον εαυτό του και σίγουρα ο χώρος χρειάζεται τέτοιες παράτολμες και τρελές ιδέες. Εξαιρετικά διασκεδαστικό και άκρως εθιστικό. Θα τα έχετε φαντάζομαι αντιληφθεί και οι ίδιοι από τα live streams των Unboxholics! Πάμε άλλο ένα; 

ΣΑΛΑΜΑΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Με το 2015 να κλείνει σιγά-σιγά τις πόρτες του, όλοι μας λίγο-πολύ μας αρέσει να αναπολούμε και να συγκρίνουμε τις καλύτερες στιγμές που ζήσαμε στα αγαπημένα μας βιντεοπαιχνίδια. Ομολογώ πως η φετινή χρονιά προσωπικά με ευχαρίστησε και την απόλαυσα σε αρκετά μεγάλο βαθμό σε σχέση με προηγούμενες, καθώς κατ' εμέ αντικρίσαμε την "πραγματική" πρώτη ματιά όσον αφορά τα next-gen παιχνίδια. Χωρίς να πολυλογώ, στις παρακάτω γραμμές θα σας παρουσιάσω τα 3 παιχνίδια που ευχαριστήθηκα περισσότερο και αφιέρωσα ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό του χρόνου μου.

Αρχικά, έχουμε το διαμάντι της From Software και φυσικά αναφέρομαι στο Bloodborne. Κρύα και αφιλόξενα περιβάλλοντα, εξαίρετο σύστημα μάχης, τρομερά βαθύ lore, σαγηνευτικός τομέας μουσικής, "άρρωστο" εικαστικό και όλα αυτά δεμένα και παντρεμένα με gothic βικτωριανή αρχιτεκτονική. Με βάση όλα τα παραπάνω και σε συνδυασμό με τις ώρες που έχω αναλώσει στον εν λόγω τίτλο, θεωρώ πως αποτελεί must αγορά για κάθε fan του εν λόγω είδους και γούστου.

Στην συνέχεια θα προσθέσω το κύκνειο άσμα ενός αγαπημένου μου δημιουργού, Hideo Kojima. Αφήνοντας στην άκρη τα παράπονα και τις συγκρίσεις με προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, θεωρώ πως το Metal Gear Solid V: The Phantom Pain αποτελεί έναν από τους καλύτερους τίτλους της φετινής χρονιάς. Πλούσιο περιεχόμενο, νέοι και εξελιγμένοι μηχανισμοί, ελευθερία τρόπου προσέγγισης κάθε αποστολής ξεχωριστά και τέλος, μία πλούσια ιστορία η οποία θα μείνει χαραγμένη βαθιά μέσα στο μυαλό μου για αρκετά χρόνια.

Τέλος, το τρίτο και τελευταίο παιχνίδι είναι το The Witcher 3: Wild Hunt. Η τρίτη περιπέτεια του Άσπρου Λύκου ήταν γεμάτη δράση, αγωνία, συγκίνηση από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι Πολωνοί κατάφεραν και παρέδωσαν ένα πανέμορφο και "ζωντανό" κόσμο, τον οποίο εμπλούτισαν με άπλετο περιεχόμενο τόσο από περιοχές, όσο και από πόλεις και χωριά. Πληθώρα εξοπλισμού, διασκεδαστικά side quests με τις κατάλληλες αμοιβές, δυναμικό gameplay και τέλος, εξαιρετικός τομέας μουσικής. Μαζί με όλα αυτά, το τρίτο κεφάλαιο της σειράς κέρδισε τόσο την καρδία μου, καθώς και ένα μεγάλο ποσοστό του χρόνου μου.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΕΛΗΣ

Το 2015 για εμένα ήταν η καλύτερη gaming χρονιά μέχρι σήμερα. Έφτιαξα τον υπολογιστή μου μετά από χρόνια οικονομιών, αγόρασα κονσόλα και γενικώς “ εκσυγχρονίστηκα”. Κυκλοφόρησαν 2 παιχνίδια που περίμενα χρόνια (MGS V, Fallout 4), αλλά το πιο ενθαρρυντικό γεγονός για εμένα είναι η “αναγέννηση” του racing genre. Φέτος είχαμε την εισαγωγή νέων IPs και το reboot παλιών, φρεσκάροντας το τοπίο. Δεν κατάφερα να παίξω όλα τα παιχνίδια που θέλω τη στιγμή που κυκλοφόρησαν και έχω πολλά “κενά” που θέλω να καλύψω, ωστόσο υπάρχουν 5 παιχνίδια τα οποία έπαιξα κι αγάπησα μέσα στη χρονιά.

Need for Speed

Το reboot του Need for Speed ήταν το παιχνίδι που έφαγα το πολύ άσχημο hype και ξεκοκκάλιζα κάθε πληροφορία μέχρι την κυκλοφορία του, κάτι το οποίο είναι παρανοϊκό για εμένα και την απάθεια που είχα αναπτύξει με τη σειρά NFS τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησα να παίζω και πορώθηκα, γιατί ένιωσα την παλιά, καλή “καγκουριά” που ένιωθα με τα Underground. Μετά από χρόνια η ΕΑ έκατσε και μίλησε με κόσμο που ασχολείται με την κουλτούρα του tuning και το απέδωσε σε ένα παιχνίδι. Μου αρέσει τόσο πολύ που πολλές φορές εθελοτυφλώ για τα κακά του παιχνιδιού, γιατί όταν το παίζω περνάω καλά.

Ride

Χρόνια τώρα ο κόσμος ζητά ένα Tourist Trophy 2, το Gran Turismo με μοτοσυκλέτες, χωρίς φως στο τούνελ. Μέχρι φέτος που η Milestone πήρε το concept ενός arcade racer με μηχανές, το δούλεψε και το έδωσε στο διψασμένο και πιστό κοινό. Ένα παιχνίδι που έχει μία μεγάλη και πλούσια γκάμα από μοτοσυκλέτες και καλό τεχνικό τομέα από μία εταιρεία που ξέρει και δίνει στην κοινότητα αυτό που θέλει και όχι μόνο αυτό, αλλά δημιουργεί και ένα spin-off του παιχνιδιού για κινητά, το Ride Challenge το οποίο επί της ουσίας είναι μία ψηφιακή έκδοση των θρυλικών Υπερατού. Μόνο και μόνο αυτό για μένα φτάνει για game of the year… (αλλά είπαμε Rocket League και ξερό ψωμί)

Forza Motorsport 6

Εδώ και χρόνια παρακολουθώ τη σειρά Forza να αποκτά μία περίοπτη θέση στον τομέα των racing games. Όσοι με ξέρουν έστω και λίγο ξέρουν την παράφορη αγάπη που τρέφω για τη σειρά Gran Turismo, θεωρώντας ότι τα Forza είναι απλά το αντίπαλο δέος και δεν μπορούν να φτάσουν το μεγαλείο του GT. Μέχρι που έπαιξα και εκτίμησα το Forza Motorsport 6, το καλύτερο on-track racing παιχνίδι μέχρι σήμερα. Το παιχνίδι είναι η τελειότητα η ίδια σε αυτό που κάνει, είναι ένας φόρος τιμής στην αυτοκίνηση και ένα λαμπρό παράδειγμα του τι μπορεί να κάνει η δουλειά, η αφοσίωση και η αγάπη γι’ αυτό που κάνεις (τα ακούτε μερικοί στην Polyphony Digital;;).

Fallout 4

Το Fallout 4 με έχει διχάσει. Το θεωρώ τη μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς και ταυτόχρονα το καλύτερο παιχνίδι της χρονιάς. Ευχαριστιέμαι κάθε λεπτό που παίζω και χάνομαι στην Commonwealth μέχρι που θα συναντήσω κάποιο από τα δεκάδες bugs, framedrops, glitches και το σύστημα διαλόγων για κλάματα και αντί για να γκρινιάζω και να σταματήσω, λέω “έλα μωρέ και τι έγινε” και συνεχίζω. Αυτό απλά δεν μπορώ να το εξηγήσω, είναι η μαγεία? είναι η ποιότητα? είναι το hype με το Fallout Shelter που έμμεσα με έκανε να αλλάξω κινητό για το παίξω? είναι η αγνή πόρωση με το lore της σειράς?, δεν ξέρω και δε με νοιάζει. Fallout 4 όσο με πληγώνεις, τόσο με πορώνεις!

DiRT Rally

Χρόνια παρακαλούσα να βγει ένας άξιος διάδοχος του Colin McRae: DiRT. Η σειρά έχει περάσει μαύρες στιγμές μετά τον πρώτο τίτλο με ανούσια παιχνίδια γεμάτα ποζεριά. Ξαφνικά μία μέρα ανακοινώνεται καινούριο παιχνίδι της σειράς DiRT, μια επιστροφή στις ρίζες της σειράς και τρέχω πανικόβλητος να αγοράσω Paysafe για το πάρω το λεπτό που γίνεται διαθέσιμο. Το παιχνίδι είναι ακόμα σε Εarly Αccess και για εμένα είναι το καλύτερο Rally παιχνίδι που έχει βγάλει η Codemasters μέχρι σήμερα. Προσωπικά μπορώ να πω ότι η σειρά DiRT επέστρεψε στο προσκήνιο και αποτυπώνει τους αγώνες Rally απλά, λιτά κι απέριττα, όπως πρέπει χωρίς τον οχετό των energy drinks, τα ανούσια stunts και υπερβολική πρεμούρα και τις μόδες της εκάστοτε εποχής.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Always online, multiplayer only τίτλοι με ελλιπές περιεχόμενο που δεν δικαιολογεί την απουσία ουσιαστικού single player, microtransactions σε full priced παιχνίδια, ρηχά και επαναλαμβανόμενα παιχνίδια ανοιχτού κόσμου, Χριστούγεννα με καιρό Πρωτομαγιάς, μόδες που όπως ήρθανε καιρός είναι να φύγουν. Όσον αφορά τα παιχνίδια, η φετινή χρονιά ήταν με διαφορά η πιο δυνατή της τρέχουσας γενιάς κονσολών, με πολλά παιχνίδια, αρκετά καλά παιχνίδια, ανάμεσα στα οποία είχαμε εκπλήξεις και απογοητεύσεις. Χωρίς να θέλω να φανώ απαισιόδοξος, θα παρουσίαζα την πορεία της βιομηχανίας ως έναν εκτροχιασμό τρένου σε slow motion, επίσης δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, η μαμά πίνει γιατί εσύ γκρινιάζεις και ό,τι αγαπάς μια μέρα θα πεθάνει. Ας περάσουμε όμως κατευθείαν στο ψητό, την λακωνική λίστα με τα παιχνίδια που μου έκαναν θετική εντύπωση μέσα στο 2015 (από αυτήν απουσιάζουν τα παιχνίδια της Nintendo καθώς και κάθε μορφής remake/ remaster/ enhanced edition/ director’s cut edition/κλπ.)

The Witcher 3: Wild Hunt

Δεν το περιμένατε, ε; Τί να πρωτοπώ γι’ αυτό το παιχνίδι; Φοβερή ιστορία, τόσο η κύρια όσο και οι δευτερεύουσες, οι οποίες μπορούσαν να σταθούν αξιοπρεπέστατα και μόνες τους. Διατήρησε σε όλη την διάρκεια του την ψευδαίσθηση της επιλογής, αφού ακόμα και η πιο μικρή απόφαση μου είχε κάποιο αντίκτυπο στον υπόλοιπο κόσμο. Καλογραμμένοι χαρακτήρες, πλούσιοι διάλογοι και τέλος η μουσική του, η οποία κέρδισε επάξια μια μόνιμη θέση στην καθημερινή μου playlist. Άκρως καθηλωτικό, έκανε τις 100+ ώρες ενασχόλησης μου μαζί του να φαντάζουν με δευτερόλεπτα. Σίγουρα δεν είναι αψαιγάδιαστο (με μεγαλύτερο παράπονο μου την σχετικά ρηχή του μάχη), σίγουρα δεν φέρνει την επανάσταση στο gaming, όμως στο σύνολο του με κάλυψε απόλυτα.

Cities: Skylines

Η Colossal Order ανέλαβε το...κολοσσιαίο εγχείρημα να καταφέρει ότι δεν κατάφεραν η Maxis και η EA. Το αποτέλεσμα ήταν ένα simulator modern city building game, ένα SimCity με λίγα λόγια, με μεγάλους χάρτες, χωρίς ιντερνετικά gimmicks, θερμή αποδοχή από την κοινότητα και ακατάπαυστη υποστήριξη από τους developers. Η Colossal Order κατάφερε να νικήσει την δασκάλα του είδους, Maxis, στο ίδιο της το παιχνίδι.

Pillars of Eternity

Αν ως RPG της χρονιάς οριζόταν το παιχνίδι που ανέδειξε με καλύτερο τρόπο και στον μεγαλύτερο βαθμό τα role-playing στοιχεία, τότε το PoE θα ήταν άνετα το RPG της χρονιάς. Ακολουθεί το μοντέλο της crowdfunding μόδας, όπως πέρυσι το Divinity: Original Sin και το Wasteland 2 (να τους ρίξει μια ματιά όποιος δεν το έχει κάνει ήδη), με gameplay και γενικότερο στήσιμο άμεσα επηρεασμένο από παιχνίδια όπως τα Baldur's Gate, Icewind Dale και Planescape: Torment, ενώ συνεχίζει την αναβίωση και τον εκμοντερνισμό μιας κατηγορίας παιχνιδιών η οποία πλέον δεν μπορεί να υπάρξει με τα παραδοσιακά μέσα, καθώς δεν είναι “εμπορική”. Πλουσιότατο σύστημα διαλόγων (την στιγμή που μια Bethesda προσπαθεί να μας πείσεις ότι οι Yes-No-Sarcasm-Question ήταν αρκετές επιλογές διαλόγου σε ένα παιχνίδι με RPG στοιχεία), βαθύ σύστημα μάχης και ενδιαφέρον lore με ατελείωτο περιεχόμενο για τον παίκτη που είναι διατεθειμένος να κάτσει και να διαβάσει.

ΝΙΚΟΣ ΚΡΙΠΙΝΤΙΡΗΣ

Δυστυχώς η φετινή gaming χρόνια με απογοήτευσε. Περίμενα η βιομηχανία να προσφέρει πολλά περισσότερα κάτι το οποίο δεν έγινε. Όπως θα έχετε παρατηρήσει οι περισσότεροι γκρινιάζουν για το 2015 οπότε μάλλον δεν αποτελώ την εξαίρεση. Λίγοι τίτλοι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν πήγαν το gaming και τις κονσόλες νέας γενιάς, ένα βήμα παραπέρα, παρόλο τα δύο χρόνια εμπειρίας τους. Μέσα σε αυτή τη άσχημη εικόνα, ευτυχώς κυκλοφόρησαν και κάποιοι αξιοπρεπείς τίτλοι, οι οποίοι μου πρόσφεραν όμορφες ώρες διασκέδασης, αλλά και νέες εμπειρίες. Κανέναν όμως από αυτούς σε θα μπορούσε να συμπεριληφθεί σε μια λίστα με τα αγαπημένα μου παιχνίδια για το 2015, και ο λόγος ακούει στο όνομα

Bloodborne. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τον συγκεκριμένο τίτλο. Εκεί στην From Software ξέρουν να δημιουργούν σωστούς τίτλους με ατμόσφαιρα. Την σαπίλα του Bloodborne δύσκολα την συναντάς σε τίτλο. Πρόκληση, gameplay, level design, το Bloodborne μεγαλοπρεπεί σε όλα. Ένας από τους πρώτους δυνατούς τίτλους της χρονιάς, και σίγουρα ο αγαπημένος μου για φέτος. Όσο αναπολώ την φετινή gaming χρονιά, το Bloodborne μου έρχεται πάντα πρώτο στο μυαλό και αυτό αυτομάτως το κατατάσσει στην πρώτη θέση των προτιμήσεων μου για φέτος. Βέβαια, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι μέσα στην χρονιά κυκλοφόρησαν αρκετοί ποιοτικοί τίτλοι, οι οποίοι πρόσθεσαν και αυτοί το δικό τους λιθαράκι στην gaming βιομηχανία. Παιχνίδια όπως τα The Witcher 3, Ori And The Blind Forest, Fallout 4, SOMA, Halo 5: Guardians και φυσικά Metal Gear Solid 5 The Phantom Pain, εμπλούτισαν την φετινή χρονιά . Χωρίς το Bloodborne όμως η δική μου χρονιά θα ήταν άδεια. Εύχομαι του χρόνου, μιας και αναμένετε να κυκλοφορήσουν σημαντικοί τίτλοι, η κατάσταση να βελτιωθεί ώστε τα νέα παιχνίδια να μας δώσουν πραγματικές αξέχαστες εμπειρίες και αναμνήσεις! Καλή Χρονιά σε όλους!