Η μόδα των open world games

Μια άποψη που φοβάμαι πως αρκετός κόσμος δεν ενστερνίζεται, είναι πως ένα παιχνίδι ανοιχτού κόσμου έχει πολλά ρίσκα και έχει καταστρέψει πολύ σημαντικούς τίτλους τα τελευταία χρόνια. Προσωπικά με "αγχώνει" κάθε νέα ανακοίνωση ενός τέτοιου τίτλου και ο λόγος είναι πως όταν ένα παιχνίδι, είτε από μια γνώριμη σειρά - είτε κάτι εντελώς νέο, θέλει να υιοθετήσει έναν ανοιχτό κόσμο, αναρωτιέμαι κατά πόσο αυτός ο κόσμος θα είναι γεμάτος και αν αυτή η "γέμιση" θα έχει κάποιο νόημα, ένα σκοπό. Τα παιχνίδια που με έχουν κάνει να αμφιβάλλω για αυτού του είδους την προσέγγιση δεν θέλω να τα κατονομάσω γιατί ενδέχεται να υπάρξουν διαφωνίες που δεν είναι της παρούσης, αλλά σίγουρα ο κάθε ένας από εσάς έχει κάποια στο μυαλό του από τη δική του εμπειρία. Παιχνίδια τα οποία είναι γεμάτα με αδιάφορα side quests, απλά για να απασχολούν μερικές ώρες παραπάνω τον καταναλωτή και να δικαιολογήσουν τα 60 - 70 ευρώ απόκτησής τους, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να σε "εκτροχιάσουν" από την πορεία της βασικής ιστορίας ή έστω από το στοιχείο που προσπαθεί να προσφέρει ο κάθε τίτλος.

Για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς και υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις και σαφώς παίζω open world games, ενώ πολλά εξ αυτών είναι παιχνίδια σταθμοί. Παιχνίδι όπως το πρόσφατο The Witcher 3: Wild Hunt, είναι υπόδειγμα συνοχής και δημιουργικότητας για ολόκληρη τη βιομηχανία, διότι έχει έναν κόσμο που σφύζει από ζωή, προσφέρει άκρως ενδιαφέρουσες προαιρετικές αποστολές, ουσιαστικές τοποθεσίες για εξερεύνηση και όλα συνδέονται μεταξύ τους με ένα μοναδικό τρόπο. Ναι, τέτοιοι τίτλοι έχουν θέση στο open world setting και σίγουρα θα έχαναν αρκετούς πόντους από τη συνολική εμπειρία αν ήταν γραμμικοί, διότι έτσι όπως είναι τώρα δίνουν μια μεγάλη ελευθερία στον παίκτη. Το πρόβλημα για εμένα είναι αλλού. Πως επειδή τα σύγχρονα συστήματα πλέον έχουν τους πόρους για τεράστιους ανοιχτούς κόσμους, οι εταιρίες βλέπουν το καταναλωτικό κοινό που ζητοκραυγάζει κάθε φορά όταν ακούει τη φράση "ο χάρτης είναι δέκα φορές μεγαλύτερος από το τάδε παιχνίδι" και πιστεύουν πως το μέγεθος μετράει. Λυπάμαι, αλλά (και) εδώ σας παραμυθιάσανε, γιατί έχει σημασία και ο τρόπος που το χρησιμοποιείς.

Από εκεί που το open world συνήθιζε να έχει ουσία μόνο στα RPGs, πλέον προσπαθούν να το συμπεριλάβουν παντού, ακόμα και σε Story-driven Action παιχνίδια, απλά πετώντας μερικά skill trees για να δώσουν την ψευδαίσθηση της προόδου. Ίσως κάποιος πει "γιατί δεν τα αγνοείς για να επικεντρωθείς εκεί που θες;". Πρώτον, αρκετά από αυτά τα παιχνίδια, σε κάποια σημεία σε αναγκάζουν να "φαρμάρεις" τις προαιρετικές -κατά τα άλλα- αποστολές για να μαζέψεις Χ αντικείμενα ώστε να φτιάξεις τον Χ εξοπλισμό ή να ξεκλειδώσεις την εκάστοτε περιοχή και να προχωρήσεις παραπέρα, κάτι που πολλοί άνθρωποι δεν απολαμβάνουν. Δεύτερον, ξεκαθαρίζοντας πως δεν ξέρω όλα τα στάδια και τη μέθοδο που χρησιμοποιεί κάθε εταιρεία για να δημιουργήσει ενα παιχνίδι, αλλά ως απλός, κοινός και ταπεινός θνητός θεωρώ πως αν μια ομάδα δεν έχει καλές ιδέες για side quests και δεν σπαταλήσει το ανθρώπινο δυναμικό της σε αυτά και τον αχανή τους κόσμο, μπορεί να επικεντρωθεί περισσότερο σε άλλα στοιχεία του παιχνιδιού, όπως gameplay, καλύτερο optimisation, κεντρικό σενάριο, ιδέες για καλύτερο art direction και πολλά άλλα που θα συντελέσουν σε ένα συνολικά καλύτερο παιχνίδι.

Παραπονέθηκε ποτέ κανείς που το The Last of Us ή το Bioshock δεν είναι παιχνίδια ανοιχτού κόσμου; Κάτι μου λέει ότι το αριστουργηματικό τους story telling δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο αν άλλαζαν κατεύθυνση. Ας σταματήσει λοιπόν κάποια στιγμή η "καραμέλα" με τους τεράστιους χάρτες και τους χαοτικούς κόσμους, ας μάθουν οι developers τι είναι καλό για τα παιχνίδια τους και μέχρι πού φτάνουν οι ικανότητές τους και ας σταματήσουμε κι εμείς να ενθουσιαζόμαστε από τα τετραγωνικά μέτρα και τη διάρκεια. Ένα Dark Souls πρέπει να κρατάει 80+ ώρες λόγω της φύσης του, ενώ ένα Heavy Rain θα καταντούσε αφόρητα κουραστικό. Δε γίνεται κάθε νέα κυκλοφορία AAA τίτλου να προσπαθεί να πλασαριστεί ως το “Next Big Thing” κι εμείς να το πιστεύουμε κάθε φορά.

Αρκετός κόσμος κάνει το λάθος να “ζυγίζει” τα λεφτά που έδωσε με τις ώρες που ξόδεψε σε ένα βιντεοπαιχνίδι, αλλά ξεχνάει πως στα περισσότερα παιχνίδια άνω των 50 ωρών, οι ώρες που πραγματικά τον ενθουσίασαν και τον διασκέδασαν δεν ξεπέρασαν τις 10. Υποσεινήδητα το ξέρει, όπως επίσης ξέρει πως κάπου στη μέση της ενασχόλησής του παρακαλούσε να πλησιάσει το τέλος, αλλά στο φίλο του θα γυρίσει να πει πως ήταν “παιχνιδάρα”. Για εμένα υπάρχουν παιχνίδια που “ξετυλίγουν” τους τίτλους τέλους τους μέσα σε 12 ώρες και έχουν μπει στο ράφι με τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες, που ευχαρίστως θα έδινα τα διπλά και τριπλά χρήματα για να τα αποκτήσω ξανά αν χρειαζόταν. Όλα αυτά γιατί δε με εξανάγκασαν να κάνω παράπλευρες δραστηριότητες δίχως νόημα, αλλά με έπιασαν από τα μούτρα και με έσυραν μέσα σε διαδρόμους πλημμυρισμένους από το μεράκι και την όρεξη του εκάστοτε δημιουργού, ξέροντας πως κάθε λεπτομέρεια βρισκόταν εκεί για κάποιο λόγο, χωρίς να προσπαθεί να ξεχειλώσει τα πάντα για να υπερδιογκώσει τη διάρκεια.

Αυτό που θέλω, εν τέλη, να διατυπώσω ως παράπονο, είναι πως πρέπει να μάθουμε να αντιδράμε σε κάθε τι που μας κάνει να μην περνάμε καλά με κάτι που πληρώσαμε και οι εταιρίες με τη σειρά τους να λάβουν ένα σωστό μήνυμα για το πώς πρέπει να κινηθούν. Ναι, υπάρχουν εταιρίες που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και θέλουν να ξεζουμίσουν και το τελευταίο ευρώ από τη βιομηχανία για να έχουν τα μέγιστα κέρδη, δεν παύουν όμως να βρίσκονται και αρκετά αποπροσανατολισμένοι δημιουργοί που προσπαθούν να πετύχουν όλα τα υποτιθέμενα trends για να μην αφανιστούν. Πιστεύω πως βλέποντας κάποιον να κοιτάει τη συλλογή του προσπαθώντας να ξεχωρίσει τις σπουδαιότερες εμπειρίες του μετά από καιρό, ποτέ δε θα εξυψώσει έναν τίτλο λόγω της διάρκειας ή των γραφικών του, αλλά θα δώσει σημασία στο πόσο διασκέδασε με αυτά, είτε από το σενάριο, είτε την παρέα ή το εθιστικό gameplay κλπ. Γιατί δε μπορούμε αυτά τα κριτήρια να τα έχουμε και στο παρόν; Αν δεν ξεκινήσουμε να μιλάμε εμείς με τα χρήματά μας, θα συνεχίσουν να μιλάνε άλλοι, με τεράστια, βαρετά παιχνίδια.