Κλασσικά και σύγχρονα RPGs

Από τον Nameless One στον Sole Survivor
25 Νοεμβρίου 2015 08:26
Κλασσικά και σύγχρονα RPGs

Για εμάς τους gamers, κάθε χρόνο αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από πολλές και σημαντικές κυκλοφορίες που μας κρατούν για ώρες απασχολημένους στην αγαπημένη μας κονσόλα ή αντίστοιχα PC. Εγώ προσωπικά, δεν ανήκω στην κατηγορία των gamers που “παίζουν τα πάντα” και διαφωνώ κάθετα με απόψεις του στυλ “Ένας gamer πρέπει να έχει ολοκληρωμένη άποψη για όλα τα είδη παιχνιδιών”. Στα δικά μου αυτιά, κάτι τέτοιο ακούγεται όσο χαζό είναι και το “Ένας γνήσιος λάτρης της μουσικής πρέπει να ακούει όλα τα είδη” ή “Ένας γνήσιος λάτρης του σινεμά πρέπει να  παρακολουθεί όλες τις κατηγορίες ταινιών”. Δεν κατακρίνω όσους μπορούν και το κάνουν, όμως η προβολή αυτής της νοοτροπίας ως ιδανικής για έναν gamer, με εξοργίζει.

Μπορεί να έχω ασχοληθεί με ελάχιστους racing ή shooter τίτλους, όμως η gaming πορεία μου μετράει εκατοντάδες κλασσικά και σύγχρονα RPG, πολλών εκατοντάδων ωρών το καθένα. Δεν το προβάλω σαν κατόρθωμα αλλά σαν τη δική μου gaming ταυτότητα, αυτό το οποίο έχω μάθει κι έχω αγαπήσει περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια. Σέβομαι και εκτιμώ όλα τα παιχνίδια ανεξαιρέτως, όμως δυστυχώς ή ευτυχώς, τα RPG μου έδωσαν τις περισσότερες και πιο δυνατές εμπειρίες και ουσιαστικά με μύησαν στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών. Στη βάση, λοιπόν, αυτής της φιλοσοφίας, προσπαθώ να παρακολουθώ όσο πιο προσεκτικά γίνεται την εξέλιξή τους, συγκρίνοντας το παρελθόν με το παρόν του genre και κάνοντας ορισμένες σκέψεις για το μέλλον του.

Τα τελευταία χρόνια η βιομηχανία των videogames μετατράπηκε από ένα ταπεινό μέσο ψυχαγωγίας σε ένα γίγαντα και μαζί της εξελίχθηκαν και τα διάφορα είδη παιχνιδιών. Άλλα βελτιώθηκαν πολύ και έκαναν σημαντικά βήματα προόδου, ενώ κάποια με την έλευση καινούργιων genre, παραγκωνίστηκαν. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία που βρίσκεται κάπου στη μέση και σε αυτήν ανήκουν τα RPG. Είναι τα παιχνίδια των οποίων χάλασε, αν θέλετε, η αρχική συνταγή και βαδίζουν πλέον σε νέα μονοπάτια. Αφορμή για αυτό το άρθρο ήταν η πολύωρη ενασχόλησή μου με το πιο πρόσφατο κεφάλαιο της σειράς Fallout και η γλυκόπικρη γεύση που τελικά μου άφησε. Αναφέρομαι φυσικά στο Fallout 4, το οποίο στο σύνολό του είναι ένα καταπληκτικό και άκρως χορταστικό παιχνίδι, αλλά ένα μέτριο προς κακό RPG. Ανήκει σε μία κατηγορία παιχνιδιών – υβριδίων που με την πάροδο των χρόνων τείνουν να γίνουν standard στο χώρο, αν δηλαδή δεν έχουν γίνει ήδη.

Εξ' ορισμού, ένα RPG πρέπει να δίνει ελευθερία επιλογών στον παίκτη, για το πως θα προσεγγίσει την κάθε κατάσταση. Να δίνει τεράστια βαρύτητα στη δημιουργία του χαρακτήρα, ώστε κι ο παίκτης να δώσει με τη σειρά του σε αυτόν ένα κομμάτι του δικού του εαυτού. Να είναι έτοιμος να βγει στον ανοιχτό και τεράστιο κόσμο του και να βιώσει αυτό που λέμε roleplaying, να μπει στη θέση του ήρωα. Να του δίνει περισσότερες από δέκα επιλογές σε κάθε ερώτηση που θα του κάνει και ο πιο τυχαίος NPC. Επιλογές όμως με νόημα, με ουσία. Που θα βάλουν τον παίκτη να σκεφτεί σοβαρά πριν επιλέξει και δεν θα βιάζεται να κάνει skip όλους τους διαλόγους γιατί ακριβώς είναι βαρετοί και ανούσιοι. Ένα οποιοδήποτε παιχνίδι στο οποίο έχω φτιάξει τον χαρακτήρα μου σε πέντε λεπτά και οι διάλογοι μου παρουσιάζονται σε ένα dialogue wheel με τέσσερις επιλογές, δύσκολα θα το χαρακτήριζα RPG. Ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του συνέθεταν έναν αξιόλογο τίτλο.

Τα σύγχρονα RPG δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Χαρακτήρες με τους οποίους ο παίκτης θα δεθεί συναισθηματικά και θα ζήσουν μαζί τη μεγάλη περιπέτεια. Δε θα μοιραστούν τα ίδια προβλήματα και δε θα κληθούν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις. Όταν με το καλό πέσουν και οι τίτλοι τέλους, θα χαμογελάσουμε, θα πατήσουμε γρήγορα όλα τα πλήκτρα για να προσπεράσουμε τα ονόματα των δημιουργών και θα απεγκαταστήσουμε το παιχνίδι. Θα νιώσουμε μία σχετική ικανοποίηση, μπορεί να προσθέσουμε το εν λόγω παιχνίδι στη λίστα των τερματισμένων τίτλων και θα γρήγορα θα παίξουμε το επόμενο. Καμία εμπειρία, κανένα συναίσθημα, κανένα δέσιμο και μετά από λίγο καιρό καμία ανάμνηση. Τα παραπάνω, λίγο ή πολύ χαρακτηρίζουν όλα τα είδη παιχνιδιών στη σημερινή εποχή αλλά προσωπικά πιστεύω ότι στα RPG στοιχίζει περισσότερο.

Ένα RPG δεν θα έπρεπε να σχεδιάζεται με αυτή τη λογική. Πρέπει να κρατάει τον παίκτη απασχολημένο, το μυαλό να βρίσκεται σε εγρήγορση με δύσκολους γρίφους και quest που δίνουν τροφή για σκέψη. Ιστορίες πρωτότυπες και χαρακτήρες με μοναδικές προσωπικότητες που χαίρεσαι να κάνεις διαλόγους μαζί τους. Διαλόγους που διαρκούν πολύ και μέσα από τους οποίους ανακαλύπτεις σταδιακά πτυχές και του δικού σου χαρακτήρα. Αν θέλουμε να πάμε σε θέματα σχετικά με το gameplay, ένα καλό RPG πρέπει να προσφέρει πολύ μεγάλο πλήθος ικανοτήτων, μιας και αυτό αποτελεί με τη σειρά του, κομμάτι της δημιουργίας του “εικονικού σου εγώ”, με τη μορφή φυσικά του πρωταγωνιστή. Όλα αυτά, τα μοντέρνα RPG έχουν ξεχάσει ή δεν θέλουν να θυμούνται πως γίνονται και πως υλοποιούνται.

Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει να δούμε το εν λόγω φαινόμενο και από την άλλη οπτική γωνία, αυτή των εταιριών. Ας πάρουμε πάλι το παράδειγμα του Fallout 4. Η σειρά Fallout είναι πλέον ένας κολοσσός. Θα ήταν παράλογο αν η Bethesda έβγαζε ένα βαθύ και δύσκολο RPG, που θα ακολουθούσε τα πρότυπα των Fallout 1 και 2 γιατί αυτόματα θα απευθυνόταν σε ένα πολύ περιορισμένο κοινό. Προσπαθεί λοιπόν να φτιάξει ένα προσιτό σε όλους παιχνίδι, ώστε να καλύψει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μερίδα των fans της. Γι’ αυτό και στην αρχή έκανα λόγο για παιχνίδια – υβρίδια. Τα μοντέρνα RPG δανείζονται στοιχεία από πολλά είδη γι’ αυτό και δεν μπορούν να χαρακτηριστούν “καθαρά”. Είναι action τίτλοι με κάποια στοιχεία RPG (Witcher 3) ή FPS με κάποια άλλα (Fallout 4). Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα σαφώς και τα πράγματα σήμερα είναι πολύ καλύτερα, τα γραφικά είναι πολύ όμορφα, οι ήχοι πλούσιοι και οι κόσμοι απέραντοι για να χαθείς σε αυτούς.

Βαθιά μέσα μου όμως νιώθω ότι όταν παίζω ένα RPG, δεν θέλω φανταχτερά γραφικά και οτιδήποτε άλλο προσφέρει στο “φαίνεσθαι” του παιχνιδιού και όχι στην ουσία. Κανένα παιχνίδι τα τελευταία 3-4 χρόνια, δεν με έκανε να νιώσω όπως ένιωθα όταν έπαιζα Fallout 1 και 2, Baldur's Gate, Planescape Torment, Darklands κλπ. Εξαιρούνται φυσικά αριστουργήματα όπως τα Divinity: Original Sin, The Age of Decadence και Pillars of Eternity, που αν και σύγχρονα παιχνίδια, ξέρουν ακριβώς σε τι κοινό απευθύνονται και δίνουν στον παίκτη μία κορυφαία roleplaying εμπειρία. Τέλος, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι θέλω όλα τα παιχνίδια μέσα στη βιομηχανία. Καθένα παίζει το δικό του μοναδικό ρόλο και αν κάνει όλα τα υπόλοιπα σωστά, τότε ναι θα πω κι εγώ με τη σειρά μου ότι είναι «παιχνιδάρα». Και Witcher 3 χρειάζεται η βιομηχανία, και Skyrim και Fallout 4. Και τα τρία έχουν περάσει από τα χέρια μου και έχω αφιερώσει ατέλειωτες ώρες σε αυτά. Το ότι δεν μπορώ να τους βάλω την ταμπέλα “καθαρόαιμο RPG” δεν θα με σταματήσει από το να τα παίξω και να τα απολαύσω γι’ αυτό ακριβώς, το κάτι διαφορετικό, που μου δίνουν.