Digital vs. Physical

Έχουμε φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο της τεχνολογίας. Τα πάντα φαίνεται πως έχουν πάρει το δρόμο τους προς μεγάλες αλλαγές, σε όλους σχεδόν τους τομείς. Ο κυριότερος από αυτούς ακούει στο όνομα 'cloud'. Αν και δεν είναι κάτι καινούργιο, μιας και έχει ενσωματωθεί πλέον στην καθημερινότητα μας μέσα από αναρίθμητες υπηρεσίες, μοιάζει να αποτελεί τον προπομπό μιας ολοκληρωτικής αναδιάρθρωσης στο πως λειτουργεί το τεχνολογικό σύμπαν. Πολύ λίγα πράγματα έχουν μείνει πια στο offline κομμάτι του χρήστη. Οι επαφές, τα αρχεία, τα e-mails, οι φωτογραφίες, σχεδόν όλες οι καθημερινές ασχολίες μας είναι αλυσοδεμένες με κάποια online υπηρεσία. Τελευταία, και τα βιντεοπαιχνίδια. Εδώ και καιρό οι εταιρίες προσπαθούν να θεσπίσουν το online μοντέλο, όμως βρίσκουν σθεναρή αντίσταση από το κοινό. Το τελευταίο 'μοντέλο' των εταιριών ακούει στο όνομα 'digital distribution'. Η ψηφιακή διακίνηση τίτλων είναι ένα μεγάλο κομμάτι της πίτας. Και όπως κάθε επιχειρησιακό μοντέλο έχει τα καλά του και τα κακά του και για τις δύο πλευρές. 

Προσωπικά είμαι από τους 'ρετρό' ανθρώπους. Από εκείνους που επιθυμούν να έχουν κάτι χειροπιαστό. Ένα αντικείμενο το οποίο έχουν πληρώσει. Ένα φυσικό, απτό αντικείμενο. Είτε είναι δισκέτα, κασέτα, CD, Blu-ray, είτε κάρτα μνήμης. Θέλω να έχω στην κατοχή μου μια φυσική απόδειξη του προϊόντος που έχω αγοράσει. 

Η ψηφιακή διάθεση βιντεοπαιχνιδιών έχει ανοίξει την αγορά. Πλέον είναι εύκολο μέσα από το ίδιο σου το σπίτι να δεις, να διαβάσεις και να 'κατεβάσεις' το τελευταίο παιχνίδι για το οποίο όλοι μιλούν. Δε χρειάζεται να μεταβείς σε κανένα κατάστημα, να ξοδέψεις χρόνο και χρήμα αναζητώντας το. Χάνεις το κομμάτι του socializing και της χαράς του να κρατάς στα χέρια σου το φυσικό αντίτυπο διαβάζοντας όλες τις λεπτομέρειες στο οπισθόφυλλο, όμως κερδίζεις χρόνο και έξοδα μετακινήσεων. Το πρόβλημα όμως που δημιουργείται αν και δεν είναι αυτομάτως ορατό, δεν παύει να είναι τεράστιο. Και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

Δεν είναι μόνο το ότι χάνεται ένα σοβαρό κομμάτι που αφορά την αναζήτηση και την επαφή με το αντικείμενο. Χάνεται η παρακαταθήκη του καθενός. Δεν έχει τίποτα να θυμάται, τίποτα να αφήσει στην επόμενη γενιά. Τίποτα απτό. Εκτός, λοιπόν, του ότι χάνεται η απόκτηση εμπειριών σε αυτό το μικρό ταξίδι από το σπίτι έως το κατάστημα, εξαφανίζεται εντελλώς και η προσωπική βιλιοθήκη του καθενός.

Η ψηφιακή βιβλιοθήκη όπως την αποκαλούν είναι απλώς ένα μεγάλο ανέκδοτο. Εκατοντάδες τίτλοι μένουν στα ψηφιακά ράφια της κάθε εταιρίας, της κάθε κονσόλας, ενώ θα έπρεπε να διακοσμούν τα δικά μας, πραγματικά ράφια του δωματίου μας. Στηριζόμαστε σε εταιρίες και υπηρεσίες που σήμερα υπάρχουν και αύριο δεν υπάρχουν, και σε κονσόλες που όταν περάσει ο καιρός, δεν θα θυμόμαστε ούτε τον κωδικό μας για να μπούμε στην ψηφιακή βιβλιοθήκη μας. Όχι για να παίξουμε, άλλα ούτε καν για να δούμε τα αγορασμένα μας παιχνίδια. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε μια υπηρεσία θα σταματήσει την λειτουργία της, καθιστόντας εύθραυστη αυτή μας την συλλογή. 

Είναι τόσο αμφιλεγόμενη αυτή η νέα 'οδός' που δεν μπορεί να μην προβληματίζει ακόμα και τον απλό χρήστη, πόσο μάλλον κάποιον συλλέκτη. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως κάποια στιγμή θα περάσουμε σε νέα μέσα διανομής παιχνιδιών όπως κάρτες SD/ micro SD όμως όλοι σχεδόν οι δρόμοι δείχνουν πως θα καταλήξουμε στην απόλυτη 'online' εμπειρία. Το τερματικό που θα έχουμε στα χέρια μας, είτε αυτό θα είναι κονσόλα , είτε υπολογιστής δεν θα παίζει σπουδαίο ρόλο. Τα πάντα θα διανείμονται, θα ανεβάζονται και θα κατεβάζονται από το διαδίκτυο. Τα πάντα θα στριμάρονται από εκεί. Θα γίνονται render. Ότι διεργασία μπορείτε να σκεφτείτε, θα έρθει μια εποχή που θα γίνεται online, καθιστώντας ουδέτερη την πλευρά του χρήστη σε ότι αφορά τον εξοπλισμό. Θα αρκούμαστε σε modifications και αξεσουάρ. Καλύτερα πληκτρολόγια, καλύτερα ποντίκια, καλύτερα ακουστικά, ομορφότερα χρώματα, σχέδια, σχήματα, αυτοκόλλητα και θα τσακωνόμαστε για το ποιός έχει καλύτερο λειτουργικό σύστημα.

Είμαι κάθετα ενάντια στη ψηφιακή διανομή τίτλων. Και αυτό γιατί δεν έχω μάθει έτσι. Όμως οι νέες γενιές που μεγαλώνουν μέσα σε αυτό το υβριδικό μοντέλο 'ψηφιακής άλλα και απτής ευκολίας' δεν φαίνεται να έχουν κανένα πρόβλημα. Δε φαίνεται να εκτιμούν ιδιαίτερα τα απτά μέσα στα οποία υπάρχει κάποιο παιχνίδι. Εξάλλου, και αυτά έχουν πια πάρει την απλούστερή τους μορφή. Παλαιότερα είχαμε υπέροχα χάρτινα κουτιά με μυριάδες καλούδια μέσα τους, τώρα έχουμε μια ξερή DVD θήκη στην καλύτερη περίπτωση. Το βάρος των εταιριών πέφτει σε αυτό που αποκαλούμε 'collectors edition', κάτι που παλαιότερα ήταν απλά το στάνταρ κουτί όταν αγόραζες ένα παιχνίδι. Αυτή η αδιαφορία της νέας γενιάς για το απτό και η αντίστοιχη λατρεία της ψηφιακής λειτουργίας, δείχνει στις εταιρίες το πως πρέπει να συνεχίσουν.

Και εδώ τίθεται συνήθως το θέμα της τιμής. Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν πως ένα ψηφιακό παιχνίδι θα έπρεπε να κοστίζει πολύ λιγότερο μιας και δεν κοστίζει τίποτα στην εταιρία. Ομολογουμένως δελεαστική αυτή η πρόταση, όμως προσωπικά πιστεύω πως το κόστος συντήρησης ενός σέρβερ είναι περίπου το ίδιο με το να τυπώσεις και να διανείμεις ένα CD. Μην πω και περισσότερο, καθώς έχεις να πληρώσεις προσωπικό, εγκαταστάσεις, μηχανήματα, ρεύμα και συντήρηση. Είτε το αγοράσει ένας, είτε εκατό χιλιάδες. Οπότε το περιθώριο 'χασούρας' μοιάζει μικρότερο σε ότι αφορά τη ψηφιακή διακίνηση. Μπορεί να κάνω και λάθος, πάντως μη νομίζετε πως επειδή δεν έχετε ένα DVD που κοστίζει λιγότερο από 1 ευρώ στην εταιρία, πως εκείνη σας κλέβει περίπου τα μισά.

Εμείς οι παλαιότεροι έχουμε μεγαλώσει με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Ανακαλύπτοντας πράγματα. Δεν πάει καιρός που πιάνοντας τους δίσκους που βρίσκαμε στο σπίτι μας, μαθαίναμε τι σημαίνει μουσική. Το ίδιο και με τα βιβλία. Το ίδιο και με τα cartridges ή τα CD παιχνιδιών. Είναι τόσο διαφορετική αυτή η εμπειρία από το να παρακολουθείς κάποια διαφήμιση online. Νιώθεις πως κρατάς στα χέρια σου τον κόσμο. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν νέο πιτσιρικά, να κάνει login στον υπολογιστή ή την κονσόλα του πατέρα του και να βρίσκει πρώτα την υπηρεσία που εκείνος χρησιμοποιεί, μετά τον κωδικό και μετά να κάθεται να χαζεύει την ψηφιακή του βιβλιοθήκη παιχνιδιών. Μπορεί να φαίνεται τραβηγμένο, άλλα χάνεται η μαγεία της ανακάλυψης και το μόνο που μένει είναι η εμπειρία που μοιράζεται κάποιος άλλος ίδιας ηλικίας. Έτσι σιγά, σιγά αφήνουμε πίσω το παλαιομοδίτικο στυλ της 'συλλογής'. 

Είναι στο τέλος θέμα προσωπικής εκτίμησης, κουλτούρας, παιδείας και ευκολίας το τι θα επιλέξουμε. Είναι όμως ένα θέμα που μας αφορά όλους και που προσωπικά μου αφήνει πικρή γεύση. Θετικά και αρνητικά υπάρχουν και για τις δύο πλευρές. Εσείς τι γνώμη έχετε;