The Watcher Review: Αξίζει η νέα σειρά των δημιουργών του Dahmer;

Ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story που σάρωσε αναπάντεχα στο Netflix, το δίδυμο των Ryan Murphy και Ian Brennan επιστρέφει με ένα νέο project. Αυτή τη φορά πρόκειται για μια σειρά μυστηρίου, η οποία και πάλι φέρει έναν ανατριχιαστικό δεσμό με το Dahmer: βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία είναι τόσο εξωφρενικά, που αναρωτιέσαι αν έγιναν όντως.

Η ιστορία βασίζεται σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο New York Magazine το 2018 και αποτελεί φυσικά μια δραματοποίηση των γεγονότων που περιγράφονται σε αυτό, επομένως υπάρχουν μερικές καλλιτεχνικές παραποιήσεις. Στο επίκεντρό της είναι η οικογένεια των Μπράνοκ, με το ζευγάρι των Naomi Watts και Bobby Cannavale να ηγούνται του cast, και οι οποίοι μετά κόπων και βασάνων καταφέρνουν να μετακομίσουν στο σπίτι των ονείρων τους στα προάστια του Νιου Τζέρσεϊ.

Σύντομα το όνειρό τους μετατρέπεται σε εφιάλτη, αφού αρχίζουν να λαμβάνουν γράμματα από έναν άγνωστο αποστολέα που υπογράφει ως The Watcher/Παρατηρητής. Τα γράμματα γίνονται ολοένα και πιο απειλητικά και πιο προσωπικά, με τον Παρατηρητή να γνωρίζει τρομακτικές λεπτομέρειες για τη ζωή τους. Η παράνοια και ο  τρόμος κυριεύει το ζευγάρι και τα παιδιά τους που νιώθουν ανασφαλείς μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, με την σκέψη ότι πάντοτε κάποιος τους παρακολουθεί.

Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες που θα σποιλάρουν τα σκηνικά που εκτυλίσσονται στη σειρά, πραγματικά απορούσα εάν όλα αυτά έγιναν στην πραγματικότητα. Κάποια από τα σκηνικά που περιγράφονται είναι εξωφρενικά και όλα ντυμένα με ένα παχύ πέπλο μυστηρίου που συνεχώς θολώνει τα νερά ως προς το ποιος είναι ο Watcher, αλλά και τι τελικά συμβαίνει με αυτούς τους γείτονες.

Κανένας δεν είναι νορμάλ τύπος σε αυτή τη σειρά και συνεχώς η γραφή των Murphy και Brennan θέλει να τονίζει αυτό το στοιχείο. Τόσο πολύ που γίνεται εμμονικά παράξενο, που χάνει την αλλόκοτη χροιά του και φτάνει στο άλλο άκρο του να γίνεται campy και κιτς.

Σε μια ήδη παράλογη ιστορία, η γραφή προσθέτει τόσο ακόμη παραλογισμό που του επιβάλλει ένα ύφος πως αυτή η οικογένεια ζει μια πολύ κακή φάρσα εις βάρος της. Το θέατρο του παραλόγου στην πόλη του Westfield διέπει κάθε τους συναναστροφή, αφού μοιάζουν να βλέπουν συνεχώς δαίμονες γύρω τους και όλα αυτά συνθέτουν ένα αποτέλεσμα που γίνεται δήθεν παράξενο και εξαναγκασμένα μυστηριώδες.

Τα όρια του "επιτηδευμένου "προσπαθούν να κρατήσουν οι ερμηνείες των Naomi Watts και Bobby Cannavale, ως ένα ζευγάρι που το διαλύει συστηματικά η υπόθεση. Είναι όμως κλασικό δείγμα σειράς του Ryan Murphy που προσπαθεί να τονίσει πολύ τη θεματολογία της και να βάλει σάλτσα που θα το τονίσει, αλλά κάπως του πέφτει παραπάνω αλάτι και γίνεται «λύσσα» και κάπως η σάλτσα καλύπτει έντονα μια κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.

Ήταν ευχάριστη να τη δει κανείς; Ναι, προσωπικά, παρά το υπερβολικό μελόδραμα και την δήθεν παραξενιά του, ένιωσα ότι τα story beats χτύπησαν σε σωστούς χρόνους και ο ρυθμός του δεν κούρασε καθόλου, ενώ και η διάρκειά του ήταν τόση-όση. Στα θετικά της campy πλευράς του δηλαδή ήταν και το ότι το διέπει ένας θεατρινισμός, που δένει πολύ καλά και με τη μουσική υπόκρουση της σειράς, η οποία βαδίζει με συγκεκριμένα θέματα για κάθετί που γίνεται, σαν ηχητικά συνθήματα.

Δεν ένιωσα για παράδειγμα να σέρνει την ιστορία, όπως στα 10 επεισόδια του Dahmer. Εδώ τα 7 επεισόδια του The Watcher ήταν ό,τι πρέπει για να ξεδιπλωθεί αυτό το διαβολικά παράξενο κουβάρι μιας ιστορίας, που συνεχώς θα σας βάζει στο σκεπτικό «δεν παίζει να έγινε αυτό». Κι όμως, τα περισσότερα, -βάσει του άρθρου και των μαρτυριών- έτσι συνέβησαν.

Είναι και ο τρόπος που οι ανατροπές ξετυλίγονται σαν cliffhangers επομένως που πριζώνει τον θεατή για το επόμενο επεισόδιο, ενώ καταλήγει σε ένα φινάλε αρκετά αρρωστημένο και προσγειωμένο σε μια βασανιστική πραγματικότητα που μπορεί να καταλήξει κάποιος που θα μπλεκόταν σε μια τέτοια υπόθεση. 

Αν δεν το παράκανε με την υπερβολή, ίσως να μιλούσαμε για μια πολύ καλύτερη σειρά, όμως το The Watcher είναι μια τυπικού Ryan Murphy ύφους, ύψους και βάθους σειρά, επομένως αν έχετε δει δουλειές του θα καταλάβετε το χαρακτηριστικό του σκηνοθετικό στιλ.

Δεν διεκδικεί δάφνες προφανώς, αλλά θαρρώ πως για ένα χαλαρό Netflix τύπου bingewatch του Σαββατοκύριακου, εφόσον έχετε όρεξη για μια τέρμα creepy ιστορία, είναι μια καλή επιλογή.