Dahmer: Γιατί να δείτε -και να μην δείτε- τη σειρά του Netflix με τον διαβόητο serial killer

Οι αληθινές ιστορίες είναι πάντα ιντριγκαδόρικες για το κοινό, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για εγκλήματα, οι οποίες υποκινούν μια πρωτόγονη περιέργεια για να δει κανείς πως διαπράχθηκαν αυτά ή πως σκεφτόταν ο εγκληματίας. Βέβαια, άλλο να βλέπεις μια serial killer ιστορία φτιαγμένη πχ. από έναν David Fincher που ειδικεύεται (βλ. Se7en και Zodiac) και άλλο από άτομα ναι μεν έχουν κάνει τρόμο -και ψυχολογικό ενίοτε- αλλά δεν τους λες και «δάσκαλους».

Η μίνι σειρά "DAHMER" του Netflix ή "Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story" όπως είναι ο πλήρης μακρόσυρτος τίτλος, εστιάζει στις δολοφονίες που διέπραξε ένας από τους πιο διαβόητους κατά συρροή δολοφόνους στην ιστορία των ΗΠΑ, μέσα από το πρίσμα του Ryan Murphy (δημιουργός του American Horror Story), ο οποίος προσπαθεί να κολυμπήσει στη ζοφερή, άλογη και ωμή λίμνη της ψυχοσύνθεσής του.

Περισσότερο, όμως, βουτάει το χέρι του στα κομμάτια της άβολης πλευράς ενός ανθρώπου όπως ο Jeffrey Dahmer, ο οποίος από τα τέλη των 70s μέχρι και τις αρχές των 90s κατακρεούργησε και με κανιβαλιστικό τρόπο έφαγε 17 ανήλικα αγόρια και άνδρες. Και ομολογώ ότι η σειρά κάνει μια πολύ καλή αρχή, ξέρεις ότι είναι βραδύκαυστη -αυτό που λέμε slow burned στο χωριό μου- επομένως περίμενα να δω ένα πιο γκροτέσκο Mindhunter, καθώς η δομή και το πως ξετυλίγεται η ιστορία αυτό αφήνει να εννοηθεί.

Και με πολύ αργό ρυθμό -οριακά βασανιστικό-, όπως δηλαδή ενεργούσε ο Jeffrey Dahmer, βλέπουμε όλα τα γεγονότα κυρίως υπό το δικό του πρίσμα ή τουλάχιστον αυτό προσπαθεί πολύ η σειρά να κάνει, αλλά δεν έχει την απαιτούμενη βαθιά πένα για να το καταφέρει. Επομένως, πνίγεται όταν προχωράει σε πολύ βαθιά νερά και το βλέπεις να απομακρύνεται όταν πάει να βουτήξει στην ψυχοσύνθεση ενός κανίβαλου. Στοιχείο που για παράδειγμα η πένα του Fincher κάνει τσαλίμια στη σειρά 'Mindhunter' και χωρίς να ποντάρει στον παράγοντα του σοκ ή του gore. Λειτουργεί υπέρ της ότι ούτε το “Dahmer” γίνεται ένα gorefest, όμως καταλήγει να γίνεται ένα βαρετό, αχρείαστα μακρόσυρτο και μπερδεμένο ξετύλιγμα μιας απόλυτα σατανικής προσωπικότητας.

Αυτός που περισσότερο από την ίδια την γραφή μπαίνει στην ψυχοσύνθεση του Dahmer είναι ο εξαιρετικός Evan Peters, που μάλλον παραδίδει την ερμηνεία της καριέρας του μέχρι σήμερα, έχοντας και στο παρελθόν παίξει παρόμοιου βεληνεκούς ψυχικά διαταραγμένους ρόλους. Το παγωμένο, ατάραχο βλέμμα του Dahmer που κοιτάει μέσα στην ψυχή σου και σαν θηρευτής, παίρνει αθόρυβα τα μέτρα σου, δημιουργεί ένα ακραίο αίσθημα αβολότητας. Η σκηνοθεσία κάνει πολύ καλή δουλειά σε αυτό το κομμάτι -αλλά μόνο σε αυτό. Οι υπόλοιπες ερμηνείες δεν είναι επίσης κάτι το αξιοσημείωτο, ενώ σε σημεία δεν πιάνουν καν τη βάση, όταν η ιστορία -δυστυχώς- χάνει τον προσανατολισμό της (περισσότερα για αυτό παρακάτω).

Τέτοιες ιστορίες θέλουν πολύ ικανά χέρια για να διατηρηθούν λεπτές οι ισορροπίες και το Dahmer απλώς δεν τις έχει στο βαθμό που να το κάνει μια σπουδαία true crime σειρά. Αυτό βέβαια δεν την κάνει και κακή και έτσι κινείται στα πλαίσια του «ΟΚ».

Σίγουρα είναι καλαίσθητη και καλογυρισμένη και πως να μην ήταν, όντας μια παραγωγή του Netflix που πλέον αυτό το «τικ»...το τικάρει συχνά. Η κιτρινισμένη φωτογραφία του “Dahmer” και τα παγωμένα άψυχα μακρινά του κάδρα ταιριάζουν απόλυτα σε αυτό που θέλει να μεταφέρει στον θεατή. Πολύ θετικά συμβάλλει και το soundtrack για αυτήν την σάπια ατμόσφαιρα, το οποίο συνέθεσαν οι Nick Cave και Warren Ellis.

Το μεγάλο της πρόβλημα, πρώτον, είναι ο βασανιστικά μακρόσυρτος ρυθμός, σε σημείο που μοιάζει να είναι επιτηδευμένα slow burn και όχι για να χτίσει σασπένς. Αχρείαστα αργοί είναι μέχρι και οι διάλογοι μεταξύ άλλων χαρακτήρων, όπως των γειτόνων του Dahmer ή των γονιών του. Το πρόβλημα του ρυθμού εντείνεται όταν κάνει αλλοπρόσαλλα άλματα στο χρόνο, τα οποία κάποια ήταν εύστοχα και άλλα όχι. Αυτό που αρχικά φαντάζει να θέλει να μεταφέρει η σειρά κορυφώνεται στο 6^ο επεισόδιο που είναι το πιο ιδιαίτερο και το καλύτερο παράλληλα. Δυστυχώς όμως από εκεί και μετά οι δημιουργοί μπλοκάρουν.

Είτε επειδή τους τελείωσε γρηγορότερα το καθαρά serial killer κομμάτι του Dahmer είτε γιατί έπρεπε να γεμίσουν ντε και καλά 10 επεισόδια, τα υπόλοιπα τέσσερα επεισόδια χάνουν παντελώς το αρχικό νόημα και ύφος της σειράς, με μοναδική εξαίρεση τα τελευταία 15 περίπου λεπτά του τελευταίου.

Χάνεται όλο το μομέντουμ που έχει χτίσει η σειρά, φεύγει από τα αποκρουστικά και άβολα μονοπάτια και καταλήγει σε μια ντοκιμαντεριστική μορφή για τα συναισθήματα των θυμάτων του Dahmer. Μια κίνηση που δημιουργικά μου έμοιαζε αψυχολόγητη όσο και το βλέμμα του Evan Peters. Εν ολίγοις, το Dahmer θα μπορούσε δηλαδή κάλλιστα να είναι 6-7 επεισόδια και να κυλήσει πολύ πιο ομαλά προς το σατανικό του κρεσέντο και να κλείσει πολύ πιο σφιχτά την ιστορία, χωρίς να χάσει τον στόχο από τα μάτια του.

Από εκεί που ήταν μια αρκετά καλή σειρά, βγάζει μόνη τα μάτια της και καταλήγει σε μια δήθεν βραδύκαυστη και δυσάρεστη συνολικά σαν θέαμα να την παρακολουθείς, όχι λόγω της θεματολογίας της αλλά εξαιτίας της δημιουργικής ανικανότητάς της να φτάσει το πλήρες εύρος των δυνατοτήτων της.