Το Lightyear δεν είναι κακό αλλά είναι απογοητευτικό - Review

Η Pixar κάνει ένα αχρείαστο διάλειμμα από τις πρωτότυπες δημιουργίες της
20 Ιουνίου 2022 12:19
Το Lightyear δεν είναι κακό αλλά είναι απογοητευτικό - Review

Από τις 25 ταινίες που είχε κάνει η Pixar, μόλις οι 8 ήταν sequels. Το Lightyear είναι η 26η και είναι λίγο δύσκολο να την κατατάξεις. Δεν είναι sequel, αλλά δεν είναι και κάτι εντελώς φρέσκο. Είναι μια ταινία που υπάρχει στο σύμπαν του Toy Story και όπως μας εξηγεί στην αρχή, είναι η αγαπημένη του Andy (του παιδιού από τα Toy Story) και ο Buzz Lightyear, το παιχνίδι, προέρχεται από αυτήν. Μπέρδεμα; Ναι και αυτό που περισσότερο με στεναχώρησε είναι πως μοιάζει αχρείαστο. Μπορεί το Lightyear να μην είναι sequel αλλά για πρώτη φορά ένιωσα η Pixar να ακολουθεί εμπορικές επιταγές με έναν κυνικό ωφελιμισμό.

Βλέποντας την ταινία, δεν μπόρεσα σε καμία στιγμή να καταλάβω πού εξυπηρετούσε αυτή η ιστορία να βασίζεται στον Buzz Lightyear και έπρεπε να γίνει όλο αυτό το νοητικό meta μπλέξιμο. Αντιθέτως μάλιστα, δημιουργεί προσδοκίες για κάποια βαθύτερη σύνδεση, η οποία δεν έρχεται ποτέ, ενώ δεσμεύει και τους δημιουργούς σε ορισμένους συγκεκριμένους σχεδιασμούς (όπως του Zurg) που μοιάζουν εκτός κλίματος. Πάντα ο σχεδιασμός των παιχνιδιών, όπως τα γνωρίσαμε μέσα από τα Toy Story,  μου έδιναν την εντύπωση πως προέρχονται από την pulp δεξαμενή της επιστημονικής φαντασίας, οπότε αυτό που επιχειρείται εδώ μου φάνηκε ξένο. Όλα αυτά τα “φορτία” θα μπορούσε να μην τα κουβαλάει το Lightyear αν απλά ήταν μια original ταινία, χωρίς περιττές επιφανειακές συνδέσεις που εξυπηρετούν μόνο την εμπορική απήχηση.   

Πέρα από αυτό, ο τρόπος που δουλεύει η Pixar στην αφήγηση και η αδιαμφισβήτητη τεχνική ικανότητα που διαθέτει στον τομέα του animation, δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια για αποτυχία. Η ταινία είναι μια χαρά. Επιχειρεί αυτό το γνωστό μίγμα χιούμορ-συγκίνησης-φιλοσοφίας, με το οποίο έχει χτίσει το όνομά του το αμερικανικό studio και παρότι πετυχαίνει κυρίως στο κομμάτι του χιούμορ, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι επιχειρεί κάτι δομημένο και στοχευμένο και στα υπόλοιπα. Απλά, δεν έχουν τον ίδιο αντίκτυπο γιατί η ποιότητα της σκέψης δεν είναι το ίδιο υψηλή, όπως ούτε και η ποιότητα της εκτέλεσης. Βλέπεται πολύ ευχάριστα και κυλάει με έναν γρήγορο ρυθμό που δεν αφήνει περιθώρια να βαρεθείς. Ωστόσο, είναι και η πρώτη ταινία που αυτή η παραδοσιακή δομή και τα αφηγηματικά τρικ της φαίνονται τόσο ξεκάθαρα. Είναι σαν να βλέπεις τα νήματα του κουκλοπαίκτη πάνω από τις κούκλες. Από το πώς χειρίζεται και πλάθει τους δεύτερους χαρακτήρες, μέχρι τα συγκινητικά μοντάζ, τα εγκάρδια μηνύματα που ανακαλύπτονται εκ των υστέρων σε μια κομβική στιγμή για την ψυχολογία του χαρακτήρα, τα “γλυκά” σινεφίλ δάνεια κ.ο.κ. Η πρώτη πράξη δείχνει έναν Buzz ταγμένο εμμονικά στην αποστολή του.

Κλειστό, εγωιστή και αλαζονικό που υποτιμάει την βοήθεια από οποιονδήποτε. Ξέρεις αυτόματα ότι στην τρίτη πράξη όλα αυτά θα αντιστραφούν, ξέρεις την πορεία του, όπως ξέρεις και όλων των υπολοίπων. Ακόμα και η Sox, μια γατούλα ρομπότ, μοιάζει τόσο έκδηλα προορισμένη να αγαπηθεί από το κοινό που την κάνει πολύ “εύκολη” επιλογή σχεδιαστικά. Ίσως και φθηνή. Εννοώ, ποιος μπορεί να αντισταθεί σε μια γατούλα με συναισθηματική ειλικρίνεια που κάνει τα πάντα σωστά; Θα πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε μια συζήτηση για όλους αυτούς τους “cute” μικρούς χαρακτήρες που μοιάζουν με “cheat” πάνω στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Ναι, εσένα κοιτάω, baby Yoda.

Τέλος πάντων, νομίζω το πιάσατε το νόημα. Φοβάμαι ότι αυτό το κείμενο αποκτά μια πιο αρνητική αύρα απ’ ότι ενδεχομένως αξίζει στην ταινία. Απλά, ο συνδυασμός πασιφανούς φόρμας με τις εμπορικές ρίζες της ύπαρξής του, με έκανε κι εμένα πιο κυνικό απέναντί του. Η μουσική του Giacchino είναι και πάλι εξαιρετική, ενώ, δεν μπορώ να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα το παιχνιδιάρικο ποτ πουρί ιδεών και εικόνων από ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπως το Interstellar, το Gravity, τα Star Wars, το Looper, το Wall-E (προφανώς) κ.α. Το Lightyear δεν είναι κακό αλλά σίγουρα δεν πλησιάζει τις υψηλές κορυφές του πολυβραβευμένου studio. Προσφέρεται για έναν ευχάριστο καλοκαιρινό βράδυ για μικρούς και μεγάλους. Μέχρι εκεί.