Ozark: Ένα γλυκόπικρο φινάλε για την καλύτερη αντί-Breaking Bad σειρά | Review

Η καλύτερη εναλλακτική σειρά για όσους λάτρεψαν το Breaking Bad έφτασε στο τέλος της. Το “Ozark” του Netflix παρουσιάστηκε έτσι γιατί είχε ουκ ολίγες ομοιότητες στο στήσιμο και στην εξέλιξή του με το Breaking Bad, που φυσικά δε χρίζουν καμία σύγκριση. Θα αδικήσουμε κυρίως το δημιούργημα το Vince Gilligan και έπειτα μια από τις πραγματικά καλές σειρές του Netflix που έχουν βραβευτεί κιόλας στα Emmys -όχι ότι θα έπρεπε να λέει κάτι απαραίτητα αυτό.

Ωστόσο προσωπικά θα την κατέτασσα πρώτη σε όποια λίστα θα πρότεινε "τι σειρά να δω αφότου τελείωσα το Breaking Bad". Με αυτά και με αυτά πρέπει να μπω και στο ψητό και να γράψω τις εντυπώσεις μου για τα τελευταία 7 επεισόδια της 4^ης σεζόν, ύστερα από έναν πρόλογο ισάριθμων επεισοδίων.

Καταρχήν όσο βραδύκαυστο (ή slow burn αν προτιμάτε αυτόν τον όρο) κι αν θέλει να είναι το Ozark νομίζω πως το παράκανε για φινάλε. Θέλω να πω και ο πλούσιος ξάδερφός του -αν θεωρήσουμε χαριτολογώντας το Ozark σαν το φτωχό ξάδερφο- είχε γκαζώσει στο δικό το φινάλε και δεν φλυάρησε, οδηγώντας σε μια κορύφωση που ανέβαζες παλμούς συνεχόμενα. Στο φινάλε-φινάλε του Ozark, αν και εκτιμώ τις προθέσεις του με το να ρίξει τους ρυθμούς σε σημεία για να παρουσιάσει μερικές πιο ενδόμυχες στιγμές των πρωταγωνιστών και κυρίως το προσωπικό δράμα της Ruth Langmore, με μια Julia Garner που αποδεικνύεται ένα ανερχόμενο τερατάκι υποκριτικής, ήταν αρκετά βαρύ για το συνολικό τόξο του στόρι τελικά.

Είχε πολλές στιγμές που έμοιαζαν έτσι και θαρρώ πως παρά το ότι οι δημιουργοί ήθελαν να παραδώσουν μια σούπερ σπέσιαλ σεζόν, σαν ένα «αντίο» με τα όλα του, ίσως τα 14 επεισόδια να ήταν παραπάνω απ' όσα έπρεπε. Και θα αναφερθώ συγκεκριμένα σε ένα "McGuffin" που χρησιμοποίησε η 4^η σεζόν του Όζαρκ στην αρχή και ουσιαστικά "κορόιδεψε" τη γενικότερη πλοκή του φινάλε, απλά για να κάνει έναν μεγάλο κύκλο γύρω από τον εαυτό της, πριν ξετυλίξει τα τελευταία νήματα του κουβαριού. Κάτι τέτοια φτηνά εργαλεία που εξαρχής παρουσιάζονται σαν "συνταρακτικά" γεγονότα με payoff της πλάκας -δυο τριών διαλόγων μετά- είναι που σαν θεατή με εξοργίζουν.

Ειδικά στα επεισόδια 11-13 τα γεγονότα πλατιάζουν μέχρι το φινάλε, αλλά χωρίς εκείνο το ηλεκτρισμένο σασπένς ή την ποιότητα γενικότερα που είχε συνηθίσει το Ozark να έχει. Και σίγουρα είχε ανατροπές και μερικά αναπάντεχα σκηνικά με τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες, αλλά αυτά είναι στοιχεία που ένα φινάλε αν μη τι άλλο πρέπει να έχει. Απόλαυσα όμως το στόρι των Byrdes κυρίως της Wendy και του Marty των Laura Linney και Jason Bateman, οι οποίοι τα δίνουν όλα μα όλα υποκριτικά στα τελευταία επεισόδια.

Οι Walter White εκλάμψεις στον χαρακτήρα του Marty ή η μαρτυρική λύτρωση της Wendy ήταν στα highlights. Μοιράστηκαν σκηνές που έδειξαν ξανά την απίστευτη χημεία και ότι οι σεναριογράφοι εκεί τουλάχιστον δεν σκόνταψαν πουθενά. 

Γενικότερα ήταν ένα πολύ βραδύκαυστο φινάλε για…φινάλε μαφιόζικης σειράς και παιχνιδιών εξουσίας, όπου κάπου εκεί μέσα υπήρχε και ένα οικογενειακό δράμα. Ναι μεν ξέφυγε από κάποια κλισέ τέτοιων σειρών ή μερικά στοιχεία που θα το παραλλήλιζαν πάλι με το Breaking Bad, ωστόσο δεν το έκανε με τον απόλυτο “Ozark” τρόπο, όπως όφειλε. Οι πολύ μεγάλες σειρές άλλωστε κρίνονται και από το φινάλε τους, τουλάχιστον η ιστορία και το κοινό έτσι έχει δείξει και το Ozark δεν παρέδωσε το φινάλε μιας πολύ μεγάλης σειράς. Παρόλα αυτά, για σειρά του βεληνεκούς του, αξίζει να τη δείτε τώρα που είναι ολοκληρωμένη.